ในช่วงเวลาที่วังวนแห่งการเมืองเพิ่งจางคลายและบ้านเมืองกลับสู่ความสงบ ข่าวสารจากบ้านเกิดที่เจียงเฉินก็ทำให้ลู่ซือหนานยิ่งเบิกบานใจยิ่งนัก
“ท่านแม่ใกล้คลอดแล้วเจ้าค่ะ เดือนหน้านี้เองข้าไม่เคยนึกเลยว่าจะได้มีน้องอีกในตอนนี้”
ซือหนานพูดด้วยแววตาเปล่งประกาย ขณะถือจดหมายที่มีกลิ่นน้ำหมึกสดใหม่จากบ้านเกิด น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความยินดีปนขวยเขินแบบเด็กสาวเมื่อพูดถึงการมีน้องในวัยที่โตพ้นมาแล้ว
เผิงเหยียนเฉิงที่นั่งอยู่ใกล้ๆ วางพู่กันลงทันที พูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“งานล้นมือจนข้าเกือบลืมไปเลย อย่างนี้ท่านพ่อก็แซงหน้าข้าไปก่อนแล้วมิใช่หรือ เช่นนั้นคืนนี้ ข้าจะทำให้เจ้าได้เป็นมารดาบ้าง”
“ครั้งก่อนท่านก็พูดแบบนี้” ลู่ซือหนานย้อนเสียงเบา หน้าแดงขึ้นเล็กน้อย
“ครั้งนี้ข้าจะไม่ให้พลาดอีก” คำพูดยืนยันแน่วแน่ ทำให้ดวงตาซองเผิงฮูหยินลุกวาวอย่างตกใจ ก่อนจะหลุดเสียงหัวเราะออกมาไม่ทันตั้งตัว
ยังไม่ทันที่นางจะทันได้เดินหนีหรือแสร้งเมินตามประสาสตรีอายม้วน เผิงเหยียนเฉิงก็โน้มตัวอุ้มนางขึ้นเสียแล้ว ฝ่ามือเขา
