หน้าประตูเหมือนว่ามีคนอยู่
เวินเหลียงเงยหน้ามองไป จ้องสีดำขมุกขมัวนั้นอยู่นานก่อนจะมั่นใจในท้ายที่สุดว่านั่นเป็นคนที่ใส่เสื้อผ้าสีดำปลอด
นี่คงเป็นครอบครัวของผู้ป่วยคนใดคนหนึ่งจากสองคนมั้ง?
ไม่แน่ว่าจะเป็นเจี้ยนกว๋อที่ลูกสะใภ้ของคุณยายพูดถึง
ทำไมเขายืนอยู่ที่หน้าประตูไม่เข้ามาล่ะ?
เวินเหลียงรู้สึกประหลาดใจ
เงาคนสีดำเดินเข้ามาแล้ว
เขาอ้อมเตียงผู้ป่วยริมสุด
เมื่อนั้นเวินเหลียงจึงเข้าใจว่าเขาเป็นครอบครัวของพี่สาวเตียงข้างใน คงเป็นสามีของเธอ
เงาคนสีดำหยุดอยู่หน้าเตียงผู้ป่วยของเวินเหลียง เดินสองสามก้าวและนั่งข้างเตียง
เวินเหลียงสะดุ้ง หรี่ดวงตาตามสัญชาตญาณ เพียงแต่เธอหรี่ตาอย่างไร ภาพตรงหน้าก็ยังเบลออยู่ดี เธอพยายามแยกแยะคนที่อยู่ตรงหน้า หยั่งถาม “คุณ คุณคือ...ฟู่เจิง?”
“ฉันเอง อาเหลียง ตาของเธอเป็นอะไรไป?” มือใหญ่ขอฟู่เจิงประคองแก้มของเวินเหลียง มองผ้าพันแผลที่พันอยู่รอบศีรษะของเธอและถามด้วยความกังวล
เมื่อกี้เวินเหลียงมองเขาตั้งนานแต่ก็ไม่พูด เขาจึงรู้สึกแปลกใจ
พอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เวินเหลียงจึงมั่นใจว่านี่ใช่ฟู่เจิงจริง ๆ “เลือดคลั่งในสมอง กดทับเส้นประสาทตาก็เลยมองเห็นไม่ค
