พวกชาวบ้านคำนวณระดับความไร้ยางอายของคนผู้นี้ผิดไป
เห็นเพียงแค่ชายวัยกลางคนดีดนิ้ว ออกคำสั่งพวกนักเลงที่รออยู่ด้วยความหงุดหงิดอยู่ที่ข้างๆ ตั้งนานแล้วด้วยความเย็นชาว่า:
“ไล่คนพวกนี้ออกไปให้หมดซะ!”
“ถ้าหากไล่ไม่ไป จะฆ่าทิ้งก็ไม่เป็นไร รถแม็คโคร เริ่มรื้อถอนบ้านพวกนี้ได้แล้ว!”
“ครับ!”
เมื่อเห็นว่าพวกนักเลงที่โหดเหี้ยมทารุณกลุ่มนี้ มือถือกระบองเหล็กกับมีดสปาต้าจะเข้ามาไล่คน
อวี๋จื่อเสวียนที่วางสายโทรศัพท์ ก็แทรกออกมาจากด้านหลังสุดของกลุ่มคน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
บนศีรษะของอวี๋จื่อเสวียนในตอนนี้ยังคงเป็นวิกผมสีขาวของเธอในอดีต ในมือถือไม้เบสบอลโลหะที่มีสติกเกอร์ติดอยู่เต็มไปหมด
ยืนอยู่ตรงด้านหน้าชาวบ้านที่ตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก ขัดขวางพวกนักเลงที่พุ่งเข้ามาตามลำพังคนเดียว
“เอ๊ะ นั่นมัน...ลูกสาวของตระกูลอวี๋!”
“เด็กคนนั้นจะทำอะไร อยากตายหรือไง?!”
“นังหนู รีบหนีสิ คนพวกนั้นเป็นพวกที่ไม่รักชีวิต!”
ในเวลาปกติอวี๋จื่อเสวียนที่ถูกชาวบ้านละแวกใกล้ๆ นินทาต่างๆ นานา ตอนนี้ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาเหมือนกับวีรบุรุษ
อวี๋จื่อเสวียนไม่ได้ฟังคำเกลี้ยกล่อมของผู้คนที่อยู่ด้านหลัง
เธอฟาดไม้เบสบอลไปท
