ทำได้เพียงเค้นคำพูดออกมาจากไรฟันห้าคำ
“ฆ่าเธอให้ฉันซะ!”
“ฆ่า!”
ได้รับคำสั่งจากชายวัยกลางคน นักเลงเหล่านี้พากันโผเข้าไปหาอวี๋จื่อเสวียน และเพื่อนบ้านที่อยู่ด้านหลังอวี๋จื่อเสวียน แต่ละคนก็เงียบเป็นเป่าสาก
มองแผ่นหลังที่บอบบางของเด็กคนนี้ด้วยความเป็นห่วง
ไม้รู้ว่าควรจะหนีหรืออยู่ที่นี่ต่อไป
“เฮือกกกก!”
อวี๋จื่อเสวียนไม่ได้เลือกรอความตายอยู่ที่เดิม แต่ลงมือตัดกำลังก่อน พุ่งไปทางชายวัยกลางคนคนนั้นทันที
นักเลงคนหนึ่งแสยะยิ้ม ยกไม้กระบองขึ้นฟาดไปทางศีรษะของอวี๋จื่อเสวียน
นี่ถ้าหากว่าถูกฟาดเต็มๆ ต่อให้น้ำหนักเบาก็สมองกระทบกระเทือนได้
เพื่อนบ้านที่อยู่ด้านหลังต่างก็ทนดูไม่ไหว
“เด็กคนนี้…เฮ้อ!”
“ถึงแม้จะเลือดร้อน แต่วู่วามเกินไปแล้ว!”
ทุกคนกุมมือถอนหายใจ
แต่ในตอนที่พวกเขาคิดว่าอวี๋จื่อเสวียนจะถูกฟาด
อวี๋จื่อเสวียนกลับยืนขึ้นด้วยท่าทางที่ไม่สอดคล้องกับกฎฟิสิกส์อย่างมาก
ไม้เบสบอลเหล็กถูกเหวี่ยงไปข้างหลัง ฟาดไปที่ใบหน้าครึ่งหนึ่งของอันธพาลคนนี้
อันธพาลคนนี้กรีดร้อง ฟันแถวบนและล่างที่ใบหน้าด้านซ้ายกระเด็นออกมาพร้อมกับเลือด
คนทั้งคนหมุนวนอยู่กลางอากาศหลายรอบถึงได้ตกลงบนพื้น
“อ๊ะ?!
