"เฮียอย่าลืมเรื่องที่รับปากหนูเอาไวนะคะ"
หนิงซินพูดกับสามีในระหว่างที่กำลังขนเสื้อผ้าจนจากชั้นสองของตึก เช้าวันนี้เริ่มมีลมกระโชกแรงเข้ามาในตัวเมืองบ้างแล้ว ชางหยวนจึงรีบพาลูกเมียไปที่บ้านของกู้อี้หานเพื่อความปลอดภัย
"คร้าบผมคุณภรรยา ที่จริงเราบอกทุกคนไปเลยก็จบ เฮียเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของหนูนะ ทำไมต้องทำเหมือนเฮียเป็นผัวน้อยที่หนูต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ ไปได้"
พ่อคุณไม่พูดเปล่าแต่ยังทำท่าทีเง้างอดใส่ใส่เมียรักจนหนิงซินอดหมั่นไส้ไม่ได้
"จิ๊! ไปเอามาจากไหนคะคำว่าผัวน้อยเนี่ย"
"ไม่รู้ล่ะ เฮียงอนหนูแล้ว หมิงเจ๋อมาเอาของไปใส่รถได้เลย"
"ครับลูกพี่" หมิงเจ๋อกับเถียนซ่วยรีบเดินมารับของไปขึ้นรถตามที่ผู้เป็นนายสั่ง ก่อนที่พวกเขาจะได้เห็นอะไรที่น่าเหลือเชื่อไปมากกว่านี้
"หนูแค่ไม่รู้จะบอกทุกคนว่ายังไงดีนี่คะ รอให้พวกเค้าสังเกตเห็นเองแล้วเราค่อยบอกไม่ได้เหรอ หรือเฮียไม่เห็นด้วยงั้นก็ตามใจเฮียก็ได้ค่ะ"
พอเห็นว่าเมียรักน้ำเสียงเศร้าลงชางหยวนก็เริ่มทำตัวไม่ถูกจนต้องรีบตอบรับไปทันที
"ตกลงครับ ตกลง หนูอยากได้อะไรเฮียยอมหมด จุ๊บ อย่าโกรธเฮียเลยนะที่รัก"
มือหนาหมุนตัวเมียรักเข้ามาจุมพิตเบา ๆ ที่ริมฝีปา
