Nobela ni ต้าซ้อ

กู้อี้หานเดินวนไปมาอยู่หน้าห้องคลอดด้วยความตื่นเต้น นายท่านเวินกับยัยหนูเหมิง รวมไปถึงป้าหวัง เฉินเทียนที่จอดรถเสร็จก็รีบตามมาสมทบที่หน้าห้องคลอดทันที"เป็นยังไงบ้างอี้หาน""ป๊ะป๋า น้องอยู่หนายหย๋อ"ร่างเล็กของหนูน้อยหนิงเหมิงถูกคนเป็นพ่ออุ้มขึ้นไว้แนบอก "ยังไงมีใครออกมาเลยครับคุณพ่อ คงต้องรออีกสักพัก คุณพ่อนั่งพักก่อนเถอะครับ""ไม่ต้องกังวลนะอี้หาน เฉิงฮวนต้องปลอดภัยแน่นอน""ผมก็หวังว่าอย่างนั้นครับคุณพ่อ"พ่อตากับลูกเขยนั่งคุยกันไปสักพัก ส่วนหนูน้อยเสี่ยวหนิงเหมิงก็นั่งเจื้อยแจ้วถามหาน้อยตัวน้อยอยู่ตลอดเวลา2 ชั่วโมงต่อมาแอดดดประตูห้องคลอดเปิดออกพร้อมแพทย์หญิงที่รับหน้าที่ทำคลอดเดินออกมา ทุกคนที่รออยู่ต่างก็รีบเข้าไปถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง"ลูกสาวผมเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ""ภรรยากับลูกของผมปลอดภัยทั้งคู่ใช่ไหมครับคุณหมอ""น้องออกมายึยังค้า" (น้องออกมารึยังคะ)"ปลอดภัยทั้งแม่และลูกค่ะ คุณพ่อได้ลูกชายนะคะ อีกสักครู่คนไข้จะถูกย้ายไปที่ห้องพักฟื้น ติดต่อเอาไว้เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ"ใบหน้าคมคายของกู้อี้หานยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ในที่สุดเขาก็มีลูกชายอย่างที่ต้องการ"...""ติดต่อไว้เรี

การบริจาคสิ่งของให้ชาวบ้านผ่านไปด้วยดี วันต่อมากู้อี้หานและภรรยาก็เริ่มเตรียมสิ่งของช่วยเหลือ และส่งมอบให้กับพนักงานในห้างและพนักงานในบริษัทของตระกูลเวิน ก็ได้รับการช่วยเหลือด้วยเช่นกันอุทกภัยที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ทำให้เด็กมากกว่า 30 ชีวิตที่ต้องไร้ที่พึ่งพิง ไร้บ้านให้กลับไปอยู่อาศัย บ้านปันสุขจึงอ้าแขนรับพวกเขาทั้งหมดให้มาอาศัยอยู่ด้วยกัน และเริ่มต้นชีวิตใหม่ในครอบครัวใหญ่แห่งนี้เช่นเดียวกับผู้คนที่มีทุนทรัพย์ พอได้รู้ข่าวว่ามีการก่อตั้งบ้านปันสุข รวมไปถึงการบริจาคสิ่งของให้ชาวบ้าน พวกเขาจึงนำสิ่งของที่มีอยู่มาร่วมบริจาคด้วยอีกแรงหนึ่ง ทางด้านหน่วยงานรัฐก็เร่งเข้ามาพูดคุณเพื่อฟื้นฟูสภาพจิตใจของเด็ก ๆ ที่ต้องสูญเสียครอบครัวสถานการณ์ทุกอย่างดีขึ้นตามลำดับ ชาวบ้านได้รับการช่วยเหลือทั้งจากคนใจบุญและเจ้าหน้าที่ของรัฐ หลายฝ่ายร่วมมือกันจึงทำให้เรื่องร้าย ๆ ผ่านไปได้ด้วยดี 7 เดือนต่อมาเดือนธันวาคมส่งท้ายปีเก่า เข้าสู่ฤดูหนาวเต็มตัวแล้ว เสื้อผ้าคอลเลคชั่นหน้าหนาวที่เฉิงฮวนออกแบบไว้กว่า 10 ชุดมียอดสั่งซื้อถล่มทลาย ทำเอาโม่เยี่ยนซีกับฟ่านเหมยลี่ต้องขยายไลน์ผลิต เพื่อจะได้มีสินค้าส่งให้ลูก

รถสองคันเคลื่อนตัวเข้ามาจอดในโกดังเก็บของของชางหยวน โดยมีพนักงานที่เฝ้าอยู่เปิดประตูให้รถที่เจ้านายขับมาผ่านเข้าไปด้านใน แล้วปิดประตูอย่างมิดชิดตามคำสั่ง"หนิงซิน รอพี่แป้บนึงครับ รถสูงมันลงลำบาก"ดับเครื่องยนต์ได้ชางหยวนก็รีบลงจากรถแล้ววิ่งไปเปิดประตูให้หนิงซิน แล้วช่วยประคองเธอลงจนปลอดภัยดี"ขอบคุณค่ะคุณชางหยวน""เมื่อไหร่จะหายโกรธพี่ พี่ไม่มีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นจริง ๆ"ชางหยวนไม่รู้ว่าเวลานี้เขาจะต้องทำยังไง ขอให้หนิงซินเปิดใจก็ว่ายากแล้ว แต่พอมีเรื่องที่สองแม่ลูกมาก่อเอาไว้ยิ่งทำให้ทุกอย่างยากเข้าไปอีก"ฉันทราบค่ะว่าคุณคงไม่ชอบผู้หญิงประเภทนั้น""ใช่ ใช่ครับพี่ไม่เคยชอบผู้หญิงคนนั้น แต่พี่ชอบเธอนะหนิงซิน""แต่ฉันไม่เหมาะสม ไว้ค่อยคุยเรื่องนี้กันทีหลังนะคะ ฉันขอไปหยิบของให้เฉิงฮวนก่อน"หนิงซินเอากล่องกระดาษที่มีแผ่นรองกันกระแทกออกมาให้เฉิงฮวน 25 กล่อง ตามคำขอของสหาย พร้อมด้วยกล่องพลาสติกใสขนาดพอเหมาะกับการบรรจุผลไม้ออกมาเตรียมไว้อีกจำนวนมาก"ขอบใจเธอมากนะหนิงซิน""ไม่เป็นไร จำไว้ว่าเก็บเท่าที่เก็บไหว ฉันทำให้มันมีปริมาณเพิ่มขึ้นได้เท่าที่เธอต้องการ รู้ใช่ไหม""รู้แล้ว แต่ฉันก็ไม่อย

"เฉิงฮวน น้องเป็นยังไงบ้าง รู้ไหมว่าเสื้อผ้าที่น้องออกแบบ 2 ชุดที่ถูกผลิตออกมา มีลูกค้าสั่งสินค้ามาแล้วกว่า 2 หมื่นชุดเลยนะ ราคาส่งออกจากโรงงานชุดละ 3 หยวน ค่าออกแบบของน้อง 5 เปอร์เซ็นต์จากยอดขาย ตอนนี้น้องทำเงินได้ตั้ง 3,000 เลยนะ นี่จ้ะค่าออกแบบก้อนแรก"พอโม่เยี่ยนซีได้เห็นหน้าเฉิงฮวนก็รีบมอบรายได้ก้อนแรกให้กับเธอทันที เงิน 3,000 หยวนถือว่าเยอะมาในตอนนี้ หากเทียบกับพนักงานห้างคงต้องทำงานอยู่เกือบ 3 ปี กว่าจะหาเงินจำนวนนี้ได้"โห ได้ตั้ง 3,000 หยวนเลยเหรอคะ ฉันไม่คิดว่าจะได้เยอะขนาดนี้ ขอบคุณมากนะคะพี่เยี่ยนซี พี่เหมยลี่"เฉิงฮวนรับซองเงินมาด้วยความตื่นเต้น เพราะนี่ถือเป็นเงินก้อนแรกที่เธอสามารถหามาได้ด้วยตัวของเธอเอง"นั่นยังน้อยไปนะเฉิงฮวน น้องรู้ไหมว่าชุดครอบครัวที่น้องใส่ไปเซี่ยงไฮ้รอบที่แล้วมีคนโทรมาจองไว้มากขนาดไหน"กู้เฉิงฮวนเองก็ตื่นเต้นกับคำพูดของฟ่านเหมยลี่ไม่น้อย เดือนก่อนเธออยู่เซี่ยงไฮ้และออกไปพบปะผู้คนมากมาย ทำให้เธอได้ฐานลูกค้าและแจกนามบัตรออกไปไม่น้อย แต่หลังจากกลับมาก็มีเรื่องยุ่ง ๆ จึงยังไม่มีเวลาเข้าไปหาพี่สาวทั้งสองที่โรงงานเลยสักครั้ง"เยอะเลยเหรอคะพี่เหมยลี่""แ

1 ชั่วโมงต่อมากู้อี้หานกลับมาถึงบ้านตระกูลกู้เพื่อแจ้งข่าวให้ภรรยารู้ ว่าสถานการณ์ที่บ้านปันสุขตอนนี้เป็นยังไงบ้าง แต่ก็ต้องตกใจกับข้าวของมากมายที่กองอยู่"ฮวนฮวน ของพวกนี้คืออะไรกัน ทำไมเต็มไปหมดแบบนี้ล่ะ"กู้เฉิงฮวนมองตามต้นเสียงของสามีที่เพิ่งเดินพ้นบันไดขึ้นมา โชคดีที่เธอกับหนิงซินเอาของออกมามากพอในระดับหนึ่งแล้ว"กลับมาแล้วเหรอคะ ของพวกนี้หนิงซินอยากบริจาคให้กับชาวบ้านค่ะ หนูก็เลยจะช่วยแยกเป็นจำพวก พอจัดเป็นชุดแล้วค่อยนำไปบริจาคให้ทุกหลังคาเรือนในพื้นที่ที่เกิดการเสียหาย"อี้หานกับชางหยวนหันมองหน้ากันเพียงครู่เดียว ก่อนจะหันกลับมองที่ที่คนของตน ทั้งคู่ต่างก็รู้ดีว่าพวกเธอมีบางอย่างที่แตกต่างจากคนอื่น เพียงแต่ไม่คิดว่าจะสามารถนำของออกมาได้มากมายขนาดนี้"หนิงซิน เฉิงฮวน พวกน้องต้องระวังตัวกันให้มาก ห้ามให้ใครรู้ว่าของพวกนี้มาจากไหน เข้าใจที่พี่ต้องการจะบอกใช่ไหม ถ้าพลาดทำให้คนอื่นเห็นผลที่ตามมาคงไม่ดีแน่ ๆ"ชางหยวนรีบย้ำเตือนกับทั้งสองสาวอีกครั้ง ที่จริงตอนที่นั่งรถกลับมาที่บ้านตระกูลกู้ เขาได้ปรึกษาเรื่องนี้กับสหายเอาไว้บ้างแล้ว ยังไงก็ต้องช่วยเหลือคนงานของตัวเองด้วย"น้องรู้แล้ว

2 วันต่อมานายท่านเวินให้ทุกคนจัดเตรียมอาหารลงไปในห้องใต้ดินที่เป็นหลุมหลบภัยชั้นดี โชคดีที่บ้านปันสุขเองก็มีห้องหลุมหลบภัยเช่นกัน เมื่อวานที่ผ่านมา ทุกคนช่วยกันจัดเตรียมเสบียงอาหารและน้ำ พร้อมกับยาสามัญประจำบ้านที่จำเป็นต้องใช้เฉพาะหน้าลงไปไว้ทั้งหมดตัวท่านเลือกที่จะไปอยู่ที่บ้านปันสุขพร้อมกับคนงานชายและคนขับรถ เพื่อช่วยกันดูแลเด็ก ๆ มุมหนึ่งก็เพื่อให้พวกเขาอุ่นใจว่าไม่มีใครคิดทอดทิ้ง ผ่านมรสุมครั้งนี้ไปคาดว่าคงมีเรื่องที่ต้องจัดการกันอีกมากเปรี๊ยง วิว วิว หวี๊ดดด เปรี๊ยง ซ่า ซ่า ซ่าภายนอกอาคารในตอนนี้ถูกลมมรสุมถล่มจนมืดฟ้ามัวดิน โชคดีที่ทุกคนยังวิ่งลงมาหลบที่ห้องใต้ดินได้ทัน"ป๊ะป๋า เสียงไยหย๋อ เหมิงเหมิงกัว"หนูน้อยที่ถูกห่อหุ้มด้วยผ้าห่มแล้วนั่งอยู่บนตักของบิดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ตอนนี้ไฟดับไม่มีแสงเล็ดลอดเข้ามาในห้องชื้น ๆ นี้เลยแม้แต่น้อย มีเพียงแสงไปจากตะเกียงเท่านั้นที่ส่องสว่างให้ทุกคนผ่านพ้นคืนที่มืดมิดนี้ไปให้ได้"แค่เสียงลมครับลูก หนูไม่ต้องกลัวนะ ป๊ะป๋ากับแม่จ๋าอยู่ตรงนี้แล้ว ป๊ะป๋าจะกอดหนูไว้แน่น ๆ เลยดีไหม""อื้อ กอกแน่ง ๆ " (กอดแน่น ๆ)"ฮวนฮวน ถ้าหนูเ

ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน หน่วนหน่วน หยวนเปา หยวนเป่ย ต่างก็วิ่งตรงไปยังห้องนอนของตัวเองอย่างกระตือรือร้น ไม่นานนัก พวกเขาก็ปรากฏตัวอีกครั้งพร้อมกับข้าวของพะรุงพะรัง ทั้งตุ๊กตาตัวโปรด ของเล่นชิ้นโปรด สมุดวาดรูป สมุดเขียน และดินสอสีสารพัดสีสัน แต่ละคนขนออกมาจากห้องของตัวเอง แล้วนำมากองรวมกันที่ห้อ

หน่วนหน่วน เห็นอุปกรณ์ไฟฟ้าในห้อง ก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ เธอจึงเดินเข้ามาใกล้ ๆ แล้วเตือนสองพ่อลูกด้วยความเป็นห่วง "คุณลุงคะ น้องอิงลั่ว ถ้าจะใช้กระทะไฟฟ้าหรือกาน้ำร้อน ห้ามใช้ช้อนที่ทำจากสเตนเลสหรือเหล็กลงไปสัมผัสโดยตรงเด็ดขาดนะคะ ให้ใช้กระบวยที่มีด้ามจับแบบนี้แทน ไม่อย่างนั้นไฟจะดูดเอาได้ ไฟดูดน

เธอเริ่มแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นและเป็นกันเองเซ่าเวินเงยหน้าขึ้นมองเสี่ยวหนานด้วยความเกรงใจ เขาวางตะเกียบลงแล้วตอบด้วยน้ำเสียงที่ยังคงสั่นเครือ "ผม...ผมชื่อเซ่าเวินครับ นี่ลูกสาวของผม เซ่าอิงลั่ว พวกเราเป็นคนกว่างโจวครับ" เขาถอนหายใจยาว ก่อนจะเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้เสี่ยวหนานฟังด้วยความเจ็บ

ในระหว่างนั้น เสี่ยวเปากับอันเจ๋อ ก็ช่วยกันยกถาดอาหารที่แม่ตักให้มาวางไว้ที่โต๊ะ อาหารร้อน ๆ กลิ่นหอมฟุ้งเต็มโต๊ะไปหมด ส่วน เสี่ยวเป่ย ก็รีบไปหยิบน้ำอัดลมที่เพิ่งซื้อมาพร้อมกับนมอีก 4 กล่อง รวมถึงขนมปังที่แม่เตรียมไว้ให้เป็นขนมของพวกเขา เสี่ยวเป่ยก็แบ่งส่วนหนึ่งมาวางไว้ให้ด้วยพอหน่วนหน่วนพาสองพ่อลู

ห้าปีต่อมาห้าปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว ปัจจุบันคือปี ค.ศ. 1988 ซูจื่ออัน เรียนจบจากมหาวิทยาลัยชิงหัวมาได้สักพักใหญ่แล้ว ด้วยความรู้และความสามารถที่ร่ำเรียนมา เขาได้เข้ามาช่วยงานในโรงงานของพี่สาวอย่างเต็มตัว โรงงานแห่งใหม่ ของ ซูเสี่ยวหนาน กำลังเริ่มก่อสร้างบนที่ดินที่เธอซื้อสะสมไว้ ซึ่งตั้งอยู่ในทำเลที่

สายตาของพนักงานสาวมองผ่านเพียงแค่วูบเดียว ก็ทำให้กิริยาของพนักงานเปลี่ยนไปในทันใด เธอกะพริบตาถี่ รีบยกมือขึ้นประสานพร้อมโค้งตัวเล็กน้อย"เชิญคุณลูกค้าทางนี้เลยนะคะ ห้องพิเศษของเราพร้อมแล้วค่ะ!"พนักงานผายมืออย่างนอบน้อม แล้วเดินนำแขกกลุ่มใหญ่ผ่านโถงกลางร้านเข้าไปยังห้องส่วนตัวที่จัดไว้โดยเฉพาะสำหรับ

เสิ่นซานเฉียวกำลังยืนมองแปลงผักในไร่ของเธอด้วยรอยยิ้ม แต่งงานกันมาหลายเดือนเสิ่นตงหยางทำหน้าที่สามีคอยดูแลเธอเป็นอย่างดี ชีวิตหลังแต่งงานของทั้งคู่เป็นไปอย่างราบรื่น ซานเฉียวได้มีเวลาให้กับไร่มากขึ้น ช่วยเหลือพี่ชายและดูแลบ้านเรือนไปพร้อม ๆ กันส่วนเสิ่นตงหยางก็แบ่งเวลาทำงานและเวลาอยู่กับครอบครัวได้อย่างลงตัว ยกเว้นในกรณีที่ต้องทำงานเร่งด่วน เขาก็จะพาลูกน้องมาทำงานที่บ้าน เพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ ๆ กับซานเฉียวมากที่สุด"ทำอะไรอยู่ครับ"ร่างอรชรถูกโอบกอดเอาไว้ด้วยแขนแกร่งของผู้เป็นสามี ช่วงนี้ตงหยางโชคดีหน่อยที่เพื่อน ๆ ของลูกชายแวะเวียนมาที่ไร่ตลอด ทำให้เจ้าหนูตัวป่วนต้องกลายเป็นไกด์นำเที่ยวจนไม่มีเวลามาเฝ้าหม่าม๊าของเขา"อยากกินมะม่วงดองค่ะ ถ้าได้กินอะไรเปรี้ยว ๆ คงจะสดชื่นขึ้น"มีบางอย่างเริ่มเปลี่ยนแปลงไป ซานเฉียวเริ่มรู้สึกอยากกินอาหารรสเปรี้ยวเป็นพิเศษ อารมณ์ของเธอก็แปรปรวนง่าย เดี๋ยวดีใจ เดี๋ยวเสียใจ และมักจะหงุดหงิดกับเรื่องเล็กน้อย ร่างกายของเธอดูอวบอิ่มมีน้ำมีนวลขึ้นอย่างเห็นได้ชัด"เปลี่ยนเป็นมะม่วงสดดีกว่า พี่ไม่อยากให้หนูกินของดอง เดี๋ยวพี่ให้คนไปเก็บที่หลังตึกมาให้""ขอบคุณค

หนึ่งเดือนต่อมา งานแต่งงานของเสิ่นตงหยางและซานเฉียวก็ได้จัดขึ้นเล็ก ๆ ณ บ้านสกุลเสิ่น ซึ่งตั้งอยู่ติดกับไร่องุ่นของซานเฉียว บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุขและความอบอุ่น บ่าวสาวอยู่ในชุดแต่งงานสีแดง ทั้งคู่กำลังเข้าพิธีคำนับฟ้าดินตามประเพณี"คำนับฟ้าดิน""คำนับพ่อแม่""คำนับกันและกัน""ยกน้ำชา"คู่บ่าวสาวเริ่มยกน้ำชาให้กับปู่ย่าตายายรวมไปถึงพ่อแม่ของทั้งสองฝ่าย หลังจากเสร็จสิ้นพิธีการต่าง ๆ ก็ถึงเวลาของงานเลี้ยงฉลอง บรรยากาศภายในงานเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเสียงดนตรี ทุกคนต่างก็มีความสุขที่ได้มาร่วมเป็นสักขีพยานในวันสำคัญของทั้งคู่"ดีใจด้วยนะซานเฉียว ในที่สุดเธอก็จะได้รู้ว่าการมีสามีมันดียังไง"ยังคงเป็นคุณแม่สุดแซ่บที่แซวซานเฉียวไม่หยุดหย่อน จนใบหน้านวลขึ้นสีแดงเรื่องจนเห็นได้ชัด"เธอไปแซวซานเฉียวแบบนั้นได้ยังไงเฉิงฮวน นี่เป็นของขวัญวันแต่งงานที่ฉันกับเฉิงฮวนเตรียมมาให้เธอนะซานเฉียว สัญญากับพวกเรามาก่อนว่าวันนี้เธอต้องใช้มัน อย่าลืมอ่านคู่มือที่ฉันให้ไปด้วยล่ะ"กล่องสีแดงขนาดเท่าครึ่งหน้าสมุดถูกยื่นเข้ามาในมือของซานเฉียว เพื่อนสาวทั้งสองยังคงย้ำนักย้ำหนาว่ายังไงเธอก็ต้องใช้ภายในวันนี้ มัน

1 ปีผ่านไปเรื่องยุ่ง ๆ ที่เกิดขึ้นผ่านมาได้ปีกว่าแล้ว ตอนนี้การเรียนของซานสปาเกตตีเข้าสู่โค้งสุดท้าย อีกไม่กี่วันเธอก็จะได้เข้ารับปริญญาบัตรในระดับบัณฑิตตามที่เธอใฝ่ฝันเอาไว้ แน่นอนว่าทุกคนในครอบครัวต่างก็ภูมิใจในตัวของลูกสาวคนนี้ทางด้านฮั่วซานหลางเองก็ทำหน้าที่เป็นผู้นำครอบครัวที่ดีไม่แพ้ผู้เป็นน้องสาว ตลอดหลายปีซานหลางทุ่มเทให้กับครอบครัวซ้ำยังเป็นกำลังหลักในการผลักดันให้ไร่องุ่นสกุลฮั่วเติบโตมาจนถึงวันนี้ โดยมีหวังห้าวเฉิงคนรักของเขาคอยเป็นกำลังใจให้ตอนนี้กู้เฉิงฮวนคลอดลูกคนที่ 2 จนเจ้าหนูเวินตงตงมีอายุได้ 1 ขวบ ส่วนชางหนิงซินก็คลอดลูกคนที่ 2 ได้ประมาณ 8 เดือนแล้ว เหลือเพียงเจ้าหนูตัวป่วนเสิ่นหาวห่าวเท่านั้นที่พร่ำขอให้หม่าม๊ามีน้องให้เขาสักทีซานเฉียวเลือกที่จะทำวิทยานิพนธ์จากข้อมูลในไร่ของเธอเอง ไม่ว่าจะเป็นการศึกษา สำรวจข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับสินค้า หรือบริการจากลูกค้าหรือกลุ่มเป้าหมาย เช่น ความต้องการ ความคิดเห็น ความพึงพอใจ ทัศนคติ ภาพลักษณ์ ที่ลูกค้าหรือกลุ่มเป้าหมายมีต่อไร่ของเธอการเปรียบเทียบสินค้าและบริการของเธอกับคู่แข่งขัน พฤติกรรมการซื้อสินค้า ปัจจัยที่มีผลต่อการตัดส

ชายสูงวัยในชุดฮั่นฝูแบบโบราณ แต่เนื้อผ้ากลับเป็นแบบที่ชาวบ้านสวมใส่เดินเข้ามาพร้อมกับหลานชายวัยแรกรุ่น ทั้งคู่จ้องมองดูซานเฉียวที่หมดสติอยู่ในอ้อมกอดของตงหยาง ก่อนที่มือของผู้เฒ่าจะหยิบสร้อยคอที่ซานเฉียวสวมใส่ขึ้นมาดู"หากเจ้าต้องการช่วยชีวิตนางก็รีบพานางตามข้ามา""ผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุณไม่ใช่คนของเฮียฮ้อ"ชายชราไม่ตอบกลับแต่เขาเดินนำหน้าเข้าไปในถ้ำทันที เด็กหนุ่มที่ตามมาด้วยจึงเป็นคนตอบคำถามแทนผู้เป็นปู่"พี่ชายไม่ต้องเป็นห่วง เพราะสร้อยคอเส้นนั้นพวกพี่ถึงได้รับการช่วยเหลือจากหมู่บ้านของเรา ตามมาเร็วเข้า ไม่มีเวลาแล้ว"ตงหยางก้มมองดูใบหน้าซีดเซียวของซานเฉียว สุดท้ายเขาจึงตัดสินใจตามทั้งคู่เข้าไปในถ้ำ โดยที่มีเด็กหนุ่มคอยถือไฟฉายส่องทางให้เส้นทางในถ้ำสลับซับซ้อนคล้ายเขาวงกตและยังมีหลายทางให้เลือกเดิน หากไม่ชำนาญทางมีหวังคงต้องเดินวนอยู่ในถ้ำใหญ่แห่งนี้ไปจนตาย ใช้เวลาเกือบ 15 นาที ในที่สุดตงหยางก็เดินมาจนถึงปากทางออกอีกด้านหนึ่งของถ้ำแสงแดดส่งลอดผ่านม่านหมอกและเครือไม้ที่บดบังทิวทัศน์ตรงหน้า ภาพทุกอย่างค่อย ๆ เด่นชัดขึ้นเมื่อตงหยางเดินห่างออกจากตัวถ้ำไปเรื่อย ๆ "ตามมาทางนี้เร็วเข้าพี

ซานเฉียวที่ถูกขังอยู่ในห้อง พอทุกคนออกไปหมดกระท่อมน้อยก็ถูกล็อกจากด้านนอก เธอจึงใช้โอกาสนี้หลบเข้าไปในมิติของเธอทั้งที่มือและเท้าของเธอยังถูกมัดติดกับเก้าอี้อยู่"เอาว่ะ! ยังไงถูกมัดอยู่ในมิติก็ยังดีกว่าถูกมัดอยู่ในห้องนี้"พรึบทันทีที่เข้าไปในมิติด้วยสภาพที่ทุลักทุเล ซานเฉียวต้องใช้แรงที่มีพาตัวเธอกับเก้าอี้กระโดดไปจุดที่เคียวดายหญ้าวางอยู่ตรงโคนต้นไม้ตุ๊บ!ซานเฉียวจำต้องตะแคงข้างให้เก้าอี้ล้มลง แม้จะทำให้แขนของเธอต้องเจ็บจากการถูกเก้าอี้กดทับ แต่มันก็ทำให้เธอคว้าเอาเคียวดายหญ้ามาถือไว้ในมือได้สำเร็จครืด คราด ครืด คราด ครืด คราด"โอ๊ย! ซี๊ดดด"เสียงของเคียวดายหญ้าถูกใช้ตัดเชือกไปมาอยู่ด้านหลัง แต่การที่ไม่สามารถมองเห็นได้ทำให้คมของเคียวดายหญ้าบาดลึกลงที่ผิวหนังบริเวณข้อมือของซานเฉียวจนเลือดซึมออกมา แต่เธอก็ยังไม่ยอมหยุดมือซ้ำยังเร่งมือมัดเชือกออกให้เร็วที่สุดก่อนที่เธอจะไม่มีแรงปึ๊ด"ขาดซักที ซี๊ดด เจ็บชะมัด!"ซานเฉียวรีบประคองตัวเองขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก ก่อนที่เธอจะเริ่มลงมือตัดเชือกที่มัดเท้าเธออยู่ ไม่นานเชือกก็ขาด มือและเท้าของเธอก็ได้รับอิสระอีกครั้ง ซานเฉียวเห็นว่าข้างนอกย

วันเวลาผ่านไปจนซานเฉียวกับหาวห่าวกลับไปเรียนตามปกติ ช่วงที่ผ่านมาเสิ่นตงหยางให้คนคอยเฝ้าดูแลทั้งคู่อย่างเข้มงวด กระทั่งถึงตอนนี้จึงผ่อนคลายลงบ้านเพราะทั้งคู่ต่างก็ต้องออกไปใช้ชีวิตกันตามปกติ"เฉิงเฉิง ม่านม่าน พวกเธอขึ้นห้องเรียนไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวฉันตามไป"ซานเฉียวที่เพิ่งเดินมาจากโรงอาหารเตรียมจะเข้าเรียนคาบบ่าย แต่รู้สึกปวดท้องจึงขอแยกตัวออกไปเข้าห้องน้ำสักครู่ ทั้งไม่อยากให้เพื่อน ๆ ต้องมารอเธอคนเดียว"แล้วเธอจะไปไหนเฉียวเฉียว""ฉันจะไปเข้าห้องน้ำแป้บนึ่ง พวกเธอขึ้นห้องไปก่อนเลยม่านม่าน เดี๋ยวอาจารย์มาถึงก่อนลำบากแย่เลย""ได้ ๆ งั้นเดี๋ยวฉันเช็กชื่อไว้รอแล้วกัน""จ้ะ" ฮั่วซานเฉียวเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อนเพื่อเข้าห้องน้ำหญิง เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามผ่อนคลายความตึงเครียดจากการเรียน ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปในห้องน้ำที่เงียบสงบ เพราะตอนนี้นักศึกษาต่างก็เร่งฝีเท้าเข้าห้องเรียนกันหมดแล้วแกร๊กซานเฉียวล็อกประตูห้องน้ำแล้วจัดการทำธุระส่วนตัวจนเสร็จ ไม่นานเธอก็เดินออกมาจากห้องน้ำทว่า.. ทันทีที่ประตูห้องน้ำเปิดออก ร่างของชายแปลกหน้าสองคนก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหน้าของซานเฉียว"พวกคุณเป็นใคร นี่มันห

4 ปีต่อมาหน้าหลุมฝังศพขนาดเล็กถูกหนิงซินเช็ดทำความสะอาดเป็นอย่างดีเมื่อถึงวันครบรอบการสูญเสีย ดอกไม้ช่อใหญ่กับของกินอีกหลายอย่าง ที่เป็นของชอบของผู้ที่จากไปถูกจัดเรียงไว้อย่างพร้อมสรรพ"ต้าเป่า มาวางดอกไม้ให้พี่ได้แล้วลูก วันนี้ลูกมีอะไรจะเล่าให้พี่เค้าฟังไหมครับ"หนิงซินเรียกลูกชายคนเล็กที่กำลังถือดอกไม้ช่อเล็ก ๆ ให้เข้าไปพอคุยกับพี่ใหญ่ของเขาเหมือนเช่นทุกครั้งที่มาที่นี่ "พี่หย่าย ต้าเป่าอาวดอกไม้มาห้ายคับ มีฟุกบองด้วย" (พี่ใหญ่ต้าเป่าเอาดอกไม้มาให้ครับ มีฟุตบอลด้วย)เจ้าหนูตัวน้อยชางต้าเป่าค่อย ๆ เดินเอาดอกไม้ไปใส่แจกันตามที่ผู้เป็นแม่บอก แล้ววางลูกฟุตบอลเล็ก ๆ เอาไว้ใกล้ ๆ ของเซ่นไหว้"...""วังนี้ต้าเป่ามีของเล่งมาฝากเยอะแยะเยยนะค้าบ พี่หย่ายเล่งด้วยกังม๊ะ"(วันนี้ต้าเป่ามีของเล่นมาฝากเยอะแยะเลยนะครับ พี่ใหญ่เล่นด้วยกันไหม)หนิงซินที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ ร้องไห้ออกมาเป็นสาย แม้ว่าจะผ่านไปกี่ปีเหตุการณ์นั้นก็ยังกลายเป็นภาพติดตาเธออยู่ตลอด ชางหยวนที่เห็นภรรยาเศร้ามากก็ได้แต่รีบมาปลอบใจให้อีกฝ่ายดีขึ้น "ต้าเป่ามาถึงนานรึยัง น้องคงได้เล่นกับพี่ใหญ่ก่อนพี่แล้วสิ""เป่าเปา เย้ เป่าเปามาแย

1 เดือนผ่านไปชีวิตของหนิงซินมีความสุขขึ้นมากตลอด 1 เดือนที่ผ่านมา การใช้ชีวิตในบ้านหลังใหม่ที่มีพื้นที่ให้ยัยหนูกับเจ้าอาหยุนได้มีที่วิ่งเล่น มันทำให้บ้านเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะความสัมพันธ์ระหว่างชางหยวนกับบิดาก็ค่อย ๆ ดีขึ้นตามลำดับ ทั้งหมดก็ต้องยกให้เป็นความดีความชอบของยัยหนูเป่าเปา มีอยู่วันหนึ่งคุณปูแวะมาทานข้าวที่ร้าน ยัยหนูเลยคุยจ้อเรื่องเจ้าอาหยุนเพื่อนรักสี่ขา และคะยั้นคะยอให้คุณปู่กลับบ้านไปด้วยกันจากนั้นมานายท่านชางก็เทียวแวะเวียนไปหาหลานสาวที่บ้านหลังใหม่เป็นประจำ ชางหยวนที่เคยใจแข็งก็ต้องโอนอ่อนตามคำขอของลูก มื้อเย็นหลายต่อหลายวันเข้าก็ทำให้ทั้งคู่ได้เริ่มพูดคุยกันบ้างแม้จะยังเคอะเขินอยู่ก็ตาม"หนิงซิน"ช่วงบ่ายของวันที่ลูกค้าจางลงบ้างแล้ว ระหว่างที่หนิงซินกันลูกน้องรวมไปถึงยัยหนูเป่าเปากำลังนั่งพักอยู่ในร้าน อยู่ ๆ เสียงที่เธอไม่คิดว่าจะได้ยินอีกก็ดังขึ้นจากหน้าร้าน ทำเอาหนิงซินต้องเงยหน้าจากเอกสารแล้วมองดูผู้มาเยือน"มู่ปิงเฉิงอย่างนั้นเหรอ! คุณมาที่นี่ทำไม?"อยู่ ๆ เรื่องที่เฉิงฮวนเคยเตือนเธอไว้ก็ผุดขึ้นมาในหัวของหนิงซิน ดูจากสีหน้าของมู่ปิงเฉิง คาดว่าตอนนี้

หลังจากมรสุมและเรื่องยุ่ง ๆ ผ่านไปตอนนี้ก็เป็นเวลากว่า 2 อาทิตย์แล้วที่เยว่ชิงกับน้องสาวเข้ามาช่วยงานที่ร้ายของหนิงซิน เยว่เล่อเรียนรู้ขั้นตอนการทำอาหารกับหนิงซินเพียงไม่กี่วันก็คล่องตัว หนิงซินไม่ได้ห่วงเรื่องรสชาติ เพราะน้ำซอสทุกอย่างเธอเป็นคนเตรียมเอาไว้ให้แล้ว แทนที่มีผู้ช่วยเข้ามาจะทำให้เธอว่างงานลงบ้างแต่ไม่ใช่เลย ตอนนี้หน้าที่ควบคุมการเงินและดูแลบัญชีของชางหยวน ตกมาเป็นหน้าที่ของเธอจนหมด พอเลิกงานสองคนพ่อลูกก็แอบพากันออกไปนอกบ้านทุกวัน ซึ่งเหตุผลแต่ละวันก็ไม่ซ้ำกันเลย"หวัดดีจ้ะหนิงซิน"หนิงซินเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียกก็พบว่าเป็นชางพ่านเอ๋อกับชางจื่ออัน ญาติผู้พี่ของสามีมาหาถึงที่ เธอจึงรีบลุกขึ้นไปต้อนรับ "อาซ้อ เฮีย สวัสดีค่ะ เชิญนั่งก่อนค่ะ เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้นะคะ""หวัดดี แล้วสองพ่อลูกพากันไปไหน ทำไมไม่เห็นได้ยินเสียงเลย"ชางจื่ออันที่ตั้งใจจะมานั่งเล่นกับหลานสาวตัวน้อยเอ่ยถามด้วยความสงสัย เขามีของมาฝากยัยหนูแก้มซาลาเปาตั้งหลายอย่าง ถ้าไม่ได้ให้เองกับมือคงเสียดายแย่เลย"อีกเดี๋ยวก็มาค่ะเฮีย ช่วงนี้ไม่รู้ทำไมชอบพากับออกจากบ้านหลังเลิกงาน แล้วก็ไปกันสองคนพ่อลูกด้วยนะคะ ทำ

12.00 นหมิงเจ๋อกับเถียนซ่วยรีบมาขนเสบียงอาหารไปที่จุดซ่อมแซมจุดที่ 2 ซึ่งอยู่หมู่บ้านถัดไปอีกไม่ไกล หนิงซินได้เอาผลไม้ของเฉิงฮวนออกมา 4 กล่อง แบ่งไปจุดละ 2 กล่องไม่นานคนงานรวมถึงชาวบ้านก็นำถ้วยของตัวเองมาตักเอาอาหารที่สามสาวช่วยกันเตรียมไว้ ส่วนยัยหนูเป่าเปาก็มาช่วยแม่จ๋าของเธอแบ่งผลไม้ใส่จานไปให้คนงานที่นั่งกินข้างเป็นกลุ่ม ให้ได้กินกันอย่างทั่วถึง"ผงไม้ค่า ผงไม้มาแย้ว""ขอบคุณครับคุณหนู เจริญ ๆ โตเร็ว ๆ นะครับ""คุงค่าคุงลุง""กับข้าวนี่เรียกว่าอะไรจ๊ะคุณนาย อร่อยมากเลย ทั้งหมู ทั้งกุ้ง ทั้งกุนเชียง ถ้าคุณนายไม่มาพวกเราคงไม่ได้กินดีอยู่ดีขนาดนี้"หญิงสูงวัยที่เป็นคนงานในบริษัทเอ่ยขึ้นด้วยความตื้นตันใจ เมื่อมองดูถ้วยอาหารที่พูนเต็มไปด้วยเนื้อสัตว์และเครื่องเคียงนานาชนิด"ข้าวอบเผือกค่ะคุณป้า ฉันก็อยากจะทำอาหารกลางวันไปส่งให้ทุกวันนะคะ แต่ติดตรงที่ร้านไม่มีคนช่วย เอ๊ะ หรือว่า..เฮียคะ ฉันขอจ้างอาชิงกับอาเล่อไปช่วงงานที่ร้านได้ไหมคะ เผื่อตอนกลางวันจะได้เอาอาหารไปส่งให้เฮียได้สะดวกขึ้น"ชางหยวนที่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับยิ้มหน้าบาน เป็นไปได้เขาอยากจะพาลูกเมียติดตามไปด้วยทุกที่เลยด้วยซ้ำ

เช้าวันนี้หนิงซินกับลูกตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมออกเดินทางไปกับสามีตามที่คุยกันเอาไว้เมื่อคืนที่ผ่านมา ช่วงนี้เธอตั้งใจที่จะปิดร้านอีกสัก 2-3 วัน แล้วตามไปรับหน้าที่ทำอาหารกลางวันให้คนงานที่รวมตัวกันไปช่วยซ่อมบำรุงบ้าน ให้เพื่อน ๆ ในบริษัทที่ประสบภัยจนครบทุกหลังชางหยวนเองก็ประกาศออกไปแล้วว่าจะจ่ายเงินค่าแรงให้ทุกคนเช่นเดิม พร้อมกับเพิ่มเงินช่วยเหลือให้อีก 1 เท่าของเงินเดือนตามที่คุณนายชางเรียกร้องมา"มีอะไรให้ช่วยไหมครับคุณแม่ พ่อจ๋ากับลูกสาวเสร็จแล้วนะครับ"หนิงซินที่กำลังจัดอุปกรณ์และวัตถุดิบต่าง ๆ ใส่ในหม้อและกระทะใบใหญ่ พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าพ่อลูกอาบน้ำแต่งตัวหอมฉุยเดินลงมาจากชั้นสองแล้ว"เสร็จพอดีค่ะ นั่งกินข้าวก่อนไหมคะ พี่หมิงเจ๋อกับพี่เถียนซ่วยยังไม่มาเลย""ได้ครับ ยัยหนูของพ่อจ๋าก็นั่งตรงนี้นะลูก วันนี้เราต้องออกไปช่วยคุณลุงคุณป้าซ่อมบ้านกันนะคะ""ได้เยยค้า ป้อจ๋าไปหน๋ายเป่าเปาไปด้วย" (ได้เลยค่า พ่อจ๋าไปไหนเป่าเปาไปด้วย)ฟอดด"พ่อจ๋ารักหนูที่สุด"จุ๊บ จุ๊บ"เป่าเปาก็ยังป้อจ๋าตี้ฉุด"หนิงซินจ้องมองสองคนพ่อลูกที่บอกรักกันอย่างชื่นมื่น เธอจึงรับตักซุปปูที่ทำไว้เมื่อคืนกับสเต๊ก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก"หมวยซิน เปิดประตูให้เฮียหน่อย"ชางหยวนกลับมาถึงร้านเกือบ 4 ทุ่ม แต่หนิงซินก็นั่งทำบัญชีเงินเก็บของเธอรอ จนกว่าสามีของเธอจะกลับมา เมื่อได้ยินเสียงของเขาเธอก็รีบหยิบกุญแจออกไปเปิดประตูอย่างรวดเร็ว"มาแล้วค่ะ"แอดด ครืดดด"ขอบคุณครับ""แล้วนั่นพี่หมิงเจ๋อกับพี่เถียนซ่วยกลับเลยเหรอคะ เข้ามากินข้าวก่อนไหม"หนิงซินมองเห็นลูกน้องของสามีทั้งสองคนกำลังจะออกรถ จึงรีบชวนทั้งคู่ลงมากินข้าวก่อน กลับไปดึกขนาดนี้คงไม่มีแรงทำอะไรกินเองแน่ ๆ"พวกเราไม่รบกวนดีกว่าครับคุณนาย ก่อนหน้านี้ลูกพี่แบ่งอาหารให้พวกเรากินแล้วครับ"หมิงเจ๋อรีบตอบกลับตามความจริง นอกจากอาหารที่ลูกพี่แบ่งให้ ยังมีน้ำใส ๆ ที่ดื่มลงไปแล้วรู้สึกสดชื่น บาดแผลเล็ก ๆ ตามตัวก็หายไปจนหมด แม้กระทั่งความเหนื่อยล้าก็ไม่หลงเหลือ"ถ้าอย่างนั้นขับรถกลับดี ๆ นะคะ""ครับคุณนาย"ชางหยวนรีบปิดประตูร้านอย่างมิดชิดทันทีที่ลูกน้องขับรถออกไป ระหว่างนั้นหนิงซินก็รีบไปจัดอาหารใส่จานออกมาให้สามีของเธอทว่า......"เฮียไม่หิวครับ แต่หิวอย่างอื่นมากกว่า"รอยยิ้มกรุ้มกริ่มกับนัยน์ตาเจ้าเล่ห์ทำให้หนิงซินยอมวางมือจากทุกอย่าง ก่อนที่เธอจะจับมือส