Novels by ต้าซ้อ

กู้อี้หานเดินวนไปมาอยู่หน้าห้องคลอดด้วยความตื่นเต้น นายท่านเวินกับยัยหนูเหมิง รวมไปถึงป้าหวัง เฉินเทียนที่จอดรถเสร็จก็รีบตามมาสมทบที่หน้าห้องคลอดทันที"เป็นยังไงบ้างอี้หาน""ป๊ะป๋า น้องอยู่หนายหย๋อ"ร่างเล็กของหนูน้อยหนิงเหมิงถูกคนเป็นพ่ออุ้มขึ้นไว้แนบอก "ยังไงมีใครออกมาเลยครับคุณพ่อ คงต้องรออีกสักพัก คุณพ่อนั่งพักก่อนเถอะครับ""ไม่ต้องกังวลนะอี้หาน เฉิงฮวนต้องปลอดภัยแน่นอน""ผมก็หวังว่าอย่างนั้นครับคุณพ่อ"พ่อตากับลูกเขยนั่งคุยกันไปสักพัก ส่วนหนูน้อยเสี่ยวหนิงเหมิงก็นั่งเจื้อยแจ้วถามหาน้อยตัวน้อยอยู่ตลอดเวลา2 ชั่วโมงต่อมาแอดดดประตูห้องคลอดเปิดออกพร้อมแพทย์หญิงที่รับหน้าที่ทำคลอดเดินออกมา ทุกคนที่รออยู่ต่างก็รีบเข้าไปถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง"ลูกสาวผมเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ""ภรรยากับลูกของผมปลอดภัยทั้งคู่ใช่ไหมครับคุณหมอ""น้องออกมายึยังค้า" (น้องออกมารึยังคะ)"ปลอดภัยทั้งแม่และลูกค่ะ คุณพ่อได้ลูกชายนะคะ อีกสักครู่คนไข้จะถูกย้ายไปที่ห้องพักฟื้น ติดต่อเอาไว้เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ"ใบหน้าคมคายของกู้อี้หานยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ในที่สุดเขาก็มีลูกชายอย่างที่ต้องการ"...""ติดต่อไว้เรี

การบริจาคสิ่งของให้ชาวบ้านผ่านไปด้วยดี วันต่อมากู้อี้หานและภรรยาก็เริ่มเตรียมสิ่งของช่วยเหลือ และส่งมอบให้กับพนักงานในห้างและพนักงานในบริษัทของตระกูลเวิน ก็ได้รับการช่วยเหลือด้วยเช่นกันอุทกภัยที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ทำให้เด็กมากกว่า 30 ชีวิตที่ต้องไร้ที่พึ่งพิง ไร้บ้านให้กลับไปอยู่อาศัย บ้านปันสุขจึงอ้าแขนรับพวกเขาทั้งหมดให้มาอาศัยอยู่ด้วยกัน และเริ่มต้นชีวิตใหม่ในครอบครัวใหญ่แห่งนี้เช่นเดียวกับผู้คนที่มีทุนทรัพย์ พอได้รู้ข่าวว่ามีการก่อตั้งบ้านปันสุข รวมไปถึงการบริจาคสิ่งของให้ชาวบ้าน พวกเขาจึงนำสิ่งของที่มีอยู่มาร่วมบริจาคด้วยอีกแรงหนึ่ง ทางด้านหน่วยงานรัฐก็เร่งเข้ามาพูดคุณเพื่อฟื้นฟูสภาพจิตใจของเด็ก ๆ ที่ต้องสูญเสียครอบครัวสถานการณ์ทุกอย่างดีขึ้นตามลำดับ ชาวบ้านได้รับการช่วยเหลือทั้งจากคนใจบุญและเจ้าหน้าที่ของรัฐ หลายฝ่ายร่วมมือกันจึงทำให้เรื่องร้าย ๆ ผ่านไปได้ด้วยดี 7 เดือนต่อมาเดือนธันวาคมส่งท้ายปีเก่า เข้าสู่ฤดูหนาวเต็มตัวแล้ว เสื้อผ้าคอลเลคชั่นหน้าหนาวที่เฉิงฮวนออกแบบไว้กว่า 10 ชุดมียอดสั่งซื้อถล่มทลาย ทำเอาโม่เยี่ยนซีกับฟ่านเหมยลี่ต้องขยายไลน์ผลิต เพื่อจะได้มีสินค้าส่งให้ลูก

รถสองคันเคลื่อนตัวเข้ามาจอดในโกดังเก็บของของชางหยวน โดยมีพนักงานที่เฝ้าอยู่เปิดประตูให้รถที่เจ้านายขับมาผ่านเข้าไปด้านใน แล้วปิดประตูอย่างมิดชิดตามคำสั่ง"หนิงซิน รอพี่แป้บนึงครับ รถสูงมันลงลำบาก"ดับเครื่องยนต์ได้ชางหยวนก็รีบลงจากรถแล้ววิ่งไปเปิดประตูให้หนิงซิน แล้วช่วยประคองเธอลงจนปลอดภัยดี"ขอบคุณค่ะคุณชางหยวน""เมื่อไหร่จะหายโกรธพี่ พี่ไม่มีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นจริง ๆ"ชางหยวนไม่รู้ว่าเวลานี้เขาจะต้องทำยังไง ขอให้หนิงซินเปิดใจก็ว่ายากแล้ว แต่พอมีเรื่องที่สองแม่ลูกมาก่อเอาไว้ยิ่งทำให้ทุกอย่างยากเข้าไปอีก"ฉันทราบค่ะว่าคุณคงไม่ชอบผู้หญิงประเภทนั้น""ใช่ ใช่ครับพี่ไม่เคยชอบผู้หญิงคนนั้น แต่พี่ชอบเธอนะหนิงซิน""แต่ฉันไม่เหมาะสม ไว้ค่อยคุยเรื่องนี้กันทีหลังนะคะ ฉันขอไปหยิบของให้เฉิงฮวนก่อน"หนิงซินเอากล่องกระดาษที่มีแผ่นรองกันกระแทกออกมาให้เฉิงฮวน 25 กล่อง ตามคำขอของสหาย พร้อมด้วยกล่องพลาสติกใสขนาดพอเหมาะกับการบรรจุผลไม้ออกมาเตรียมไว้อีกจำนวนมาก"ขอบใจเธอมากนะหนิงซิน""ไม่เป็นไร จำไว้ว่าเก็บเท่าที่เก็บไหว ฉันทำให้มันมีปริมาณเพิ่มขึ้นได้เท่าที่เธอต้องการ รู้ใช่ไหม""รู้แล้ว แต่ฉันก็ไม่อย

"เฉิงฮวน น้องเป็นยังไงบ้าง รู้ไหมว่าเสื้อผ้าที่น้องออกแบบ 2 ชุดที่ถูกผลิตออกมา มีลูกค้าสั่งสินค้ามาแล้วกว่า 2 หมื่นชุดเลยนะ ราคาส่งออกจากโรงงานชุดละ 3 หยวน ค่าออกแบบของน้อง 5 เปอร์เซ็นต์จากยอดขาย ตอนนี้น้องทำเงินได้ตั้ง 3,000 เลยนะ นี่จ้ะค่าออกแบบก้อนแรก"พอโม่เยี่ยนซีได้เห็นหน้าเฉิงฮวนก็รีบมอบรายได้ก้อนแรกให้กับเธอทันที เงิน 3,000 หยวนถือว่าเยอะมาในตอนนี้ หากเทียบกับพนักงานห้างคงต้องทำงานอยู่เกือบ 3 ปี กว่าจะหาเงินจำนวนนี้ได้"โห ได้ตั้ง 3,000 หยวนเลยเหรอคะ ฉันไม่คิดว่าจะได้เยอะขนาดนี้ ขอบคุณมากนะคะพี่เยี่ยนซี พี่เหมยลี่"เฉิงฮวนรับซองเงินมาด้วยความตื่นเต้น เพราะนี่ถือเป็นเงินก้อนแรกที่เธอสามารถหามาได้ด้วยตัวของเธอเอง"นั่นยังน้อยไปนะเฉิงฮวน น้องรู้ไหมว่าชุดครอบครัวที่น้องใส่ไปเซี่ยงไฮ้รอบที่แล้วมีคนโทรมาจองไว้มากขนาดไหน"กู้เฉิงฮวนเองก็ตื่นเต้นกับคำพูดของฟ่านเหมยลี่ไม่น้อย เดือนก่อนเธออยู่เซี่ยงไฮ้และออกไปพบปะผู้คนมากมาย ทำให้เธอได้ฐานลูกค้าและแจกนามบัตรออกไปไม่น้อย แต่หลังจากกลับมาก็มีเรื่องยุ่ง ๆ จึงยังไม่มีเวลาเข้าไปหาพี่สาวทั้งสองที่โรงงานเลยสักครั้ง"เยอะเลยเหรอคะพี่เหมยลี่""แ

1 ชั่วโมงต่อมากู้อี้หานกลับมาถึงบ้านตระกูลกู้เพื่อแจ้งข่าวให้ภรรยารู้ ว่าสถานการณ์ที่บ้านปันสุขตอนนี้เป็นยังไงบ้าง แต่ก็ต้องตกใจกับข้าวของมากมายที่กองอยู่"ฮวนฮวน ของพวกนี้คืออะไรกัน ทำไมเต็มไปหมดแบบนี้ล่ะ"กู้เฉิงฮวนมองตามต้นเสียงของสามีที่เพิ่งเดินพ้นบันไดขึ้นมา โชคดีที่เธอกับหนิงซินเอาของออกมามากพอในระดับหนึ่งแล้ว"กลับมาแล้วเหรอคะ ของพวกนี้หนิงซินอยากบริจาคให้กับชาวบ้านค่ะ หนูก็เลยจะช่วยแยกเป็นจำพวก พอจัดเป็นชุดแล้วค่อยนำไปบริจาคให้ทุกหลังคาเรือนในพื้นที่ที่เกิดการเสียหาย"อี้หานกับชางหยวนหันมองหน้ากันเพียงครู่เดียว ก่อนจะหันกลับมองที่ที่คนของตน ทั้งคู่ต่างก็รู้ดีว่าพวกเธอมีบางอย่างที่แตกต่างจากคนอื่น เพียงแต่ไม่คิดว่าจะสามารถนำของออกมาได้มากมายขนาดนี้"หนิงซิน เฉิงฮวน พวกน้องต้องระวังตัวกันให้มาก ห้ามให้ใครรู้ว่าของพวกนี้มาจากไหน เข้าใจที่พี่ต้องการจะบอกใช่ไหม ถ้าพลาดทำให้คนอื่นเห็นผลที่ตามมาคงไม่ดีแน่ ๆ"ชางหยวนรีบย้ำเตือนกับทั้งสองสาวอีกครั้ง ที่จริงตอนที่นั่งรถกลับมาที่บ้านตระกูลกู้ เขาได้ปรึกษาเรื่องนี้กับสหายเอาไว้บ้างแล้ว ยังไงก็ต้องช่วยเหลือคนงานของตัวเองด้วย"น้องรู้แล้ว

2 วันต่อมานายท่านเวินให้ทุกคนจัดเตรียมอาหารลงไปในห้องใต้ดินที่เป็นหลุมหลบภัยชั้นดี โชคดีที่บ้านปันสุขเองก็มีห้องหลุมหลบภัยเช่นกัน เมื่อวานที่ผ่านมา ทุกคนช่วยกันจัดเตรียมเสบียงอาหารและน้ำ พร้อมกับยาสามัญประจำบ้านที่จำเป็นต้องใช้เฉพาะหน้าลงไปไว้ทั้งหมดตัวท่านเลือกที่จะไปอยู่ที่บ้านปันสุขพร้อมกับคนงานชายและคนขับรถ เพื่อช่วยกันดูแลเด็ก ๆ มุมหนึ่งก็เพื่อให้พวกเขาอุ่นใจว่าไม่มีใครคิดทอดทิ้ง ผ่านมรสุมครั้งนี้ไปคาดว่าคงมีเรื่องที่ต้องจัดการกันอีกมากเปรี๊ยง วิว วิว หวี๊ดดด เปรี๊ยง ซ่า ซ่า ซ่าภายนอกอาคารในตอนนี้ถูกลมมรสุมถล่มจนมืดฟ้ามัวดิน โชคดีที่ทุกคนยังวิ่งลงมาหลบที่ห้องใต้ดินได้ทัน"ป๊ะป๋า เสียงไยหย๋อ เหมิงเหมิงกัว"หนูน้อยที่ถูกห่อหุ้มด้วยผ้าห่มแล้วนั่งอยู่บนตักของบิดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ตอนนี้ไฟดับไม่มีแสงเล็ดลอดเข้ามาในห้องชื้น ๆ นี้เลยแม้แต่น้อย มีเพียงแสงไปจากตะเกียงเท่านั้นที่ส่องสว่างให้ทุกคนผ่านพ้นคืนที่มืดมิดนี้ไปให้ได้"แค่เสียงลมครับลูก หนูไม่ต้องกลัวนะ ป๊ะป๋ากับแม่จ๋าอยู่ตรงนี้แล้ว ป๊ะป๋าจะกอดหนูไว้แน่น ๆ เลยดีไหม""อื้อ กอกแน่ง ๆ " (กอดแน่น ๆ)"ฮวนฮวน ถ้าหนูเ

4 ปีต่อมาหน้าหลุมฝังศพขนาดเล็กถูกหนิงซินเช็ดทำความสะอาดเป็นอย่างดีเมื่อถึงวันครบรอบการสูญเสีย ดอกไม้ช่อใหญ่กับของกินอีกหลายอย่าง ที่เป็นของชอบของผู้ที่จากไปถูกจัดเรียงไว้อย่างพร้อมสรรพ"ต้าเป่า มาวางดอกไม้ให้พี่ได้แล้วลูก วันนี้ลูกมีอะไรจะเล่าให้พี่เค้าฟังไหมครับ"หนิงซินเรียกลูกชายคนเล็กที่กำลังถือดอกไม้ช่อเล็ก ๆ ให้เข้าไปพอคุยกับพี่ใหญ่ของเขาเหมือนเช่นทุกครั้งที่มาที่นี่ "พี่หย่าย ต้าเป่าอาวดอกไม้มาห้ายคับ มีฟุกบองด้วย" (พี่ใหญ่ต้าเป่าเอาดอกไม้มาให้ครับ มีฟุตบอลด้วย)เจ้าหนูตัวน้อยชางต้าเป่าค่อย ๆ เดินเอาดอกไม้ไปใส่แจกันตามที่ผู้เป็นแม่บอก แล้ววางลูกฟุตบอลเล็ก ๆ เอาไว้ใกล้ ๆ ของเซ่นไหว้"...""วังนี้ต้าเป่ามีของเล่งมาฝากเยอะแยะเยยนะค้าบ พี่หย่ายเล่งด้วยกังม๊ะ"(วันนี้ต้าเป่ามีของเล่นมาฝากเยอะแยะเลยนะครับ พี่ใหญ่เล่นด้วยกันไหม)หนิงซินที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ ร้องไห้ออกมาเป็นสาย แม้ว่าจะผ่านไปกี่ปีเหตุการณ์นั้นก็ยังกลายเป็นภาพติดตาเธออยู่ตลอด ชางหยวนที่เห็นภรรยาเศร้ามากก็ได้แต่รีบมาปลอบใจให้อีกฝ่ายดีขึ้น "ต้าเป่ามาถึงนานรึยัง น้องคงได้เล่นกับพี่ใหญ่ก่อนพี่แล้วสิ""เป่าเปา เย้ เป่าเปามาแย

1 เดือนผ่านไปชีวิตของหนิงซินมีความสุขขึ้นมากตลอด 1 เดือนที่ผ่านมา การใช้ชีวิตในบ้านหลังใหม่ที่มีพื้นที่ให้ยัยหนูกับเจ้าอาหยุนได้มีที่วิ่งเล่น มันทำให้บ้านเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะความสัมพันธ์ระหว่างชางหยวนกับบิดาก็ค่อย ๆ ดีขึ้นตามลำดับ ทั้งหมดก็ต้องยกให้เป็นความดีความชอบของยัยหนูเป่าเปา มีอยู่วันหนึ่งคุณปูแวะมาทานข้าวที่ร้าน ยัยหนูเลยคุยจ้อเรื่องเจ้าอาหยุนเพื่อนรักสี่ขา และคะยั้นคะยอให้คุณปู่กลับบ้านไปด้วยกันจากนั้นมานายท่านชางก็เทียวแวะเวียนไปหาหลานสาวที่บ้านหลังใหม่เป็นประจำ ชางหยวนที่เคยใจแข็งก็ต้องโอนอ่อนตามคำขอของลูก มื้อเย็นหลายต่อหลายวันเข้าก็ทำให้ทั้งคู่ได้เริ่มพูดคุยกันบ้างแม้จะยังเคอะเขินอยู่ก็ตาม"หนิงซิน"ช่วงบ่ายของวันที่ลูกค้าจางลงบ้างแล้ว ระหว่างที่หนิงซินกันลูกน้องรวมไปถึงยัยหนูเป่าเปากำลังนั่งพักอยู่ในร้าน อยู่ ๆ เสียงที่เธอไม่คิดว่าจะได้ยินอีกก็ดังขึ้นจากหน้าร้าน ทำเอาหนิงซินต้องเงยหน้าจากเอกสารแล้วมองดูผู้มาเยือน"มู่ปิงเฉิงอย่างนั้นเหรอ! คุณมาที่นี่ทำไม?"อยู่ ๆ เรื่องที่เฉิงฮวนเคยเตือนเธอไว้ก็ผุดขึ้นมาในหัวของหนิงซิน ดูจากสีหน้าของมู่ปิงเฉิง คาดว่าตอนนี้

หลังจากมรสุมและเรื่องยุ่ง ๆ ผ่านไปตอนนี้ก็เป็นเวลากว่า 2 อาทิตย์แล้วที่เยว่ชิงกับน้องสาวเข้ามาช่วยงานที่ร้ายของหนิงซิน เยว่เล่อเรียนรู้ขั้นตอนการทำอาหารกับหนิงซินเพียงไม่กี่วันก็คล่องตัว หนิงซินไม่ได้ห่วงเรื่องรสชาติ เพราะน้ำซอสทุกอย่างเธอเป็นคนเตรียมเอาไว้ให้แล้ว แทนที่มีผู้ช่วยเข้ามาจะทำให้เธอว่างงานลงบ้างแต่ไม่ใช่เลย ตอนนี้หน้าที่ควบคุมการเงินและดูแลบัญชีของชางหยวน ตกมาเป็นหน้าที่ของเธอจนหมด พอเลิกงานสองคนพ่อลูกก็แอบพากันออกไปนอกบ้านทุกวัน ซึ่งเหตุผลแต่ละวันก็ไม่ซ้ำกันเลย"หวัดดีจ้ะหนิงซิน"หนิงซินเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียกก็พบว่าเป็นชางพ่านเอ๋อกับชางจื่ออัน ญาติผู้พี่ของสามีมาหาถึงที่ เธอจึงรีบลุกขึ้นไปต้อนรับ "อาซ้อ เฮีย สวัสดีค่ะ เชิญนั่งก่อนค่ะ เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้นะคะ""หวัดดี แล้วสองพ่อลูกพากันไปไหน ทำไมไม่เห็นได้ยินเสียงเลย"ชางจื่ออันที่ตั้งใจจะมานั่งเล่นกับหลานสาวตัวน้อยเอ่ยถามด้วยความสงสัย เขามีของมาฝากยัยหนูแก้มซาลาเปาตั้งหลายอย่าง ถ้าไม่ได้ให้เองกับมือคงเสียดายแย่เลย"อีกเดี๋ยวก็มาค่ะเฮีย ช่วงนี้ไม่รู้ทำไมชอบพากับออกจากบ้านหลังเลิกงาน แล้วก็ไปกันสองคนพ่อลูกด้วยนะคะ ทำ

12.00 นหมิงเจ๋อกับเถียนซ่วยรีบมาขนเสบียงอาหารไปที่จุดซ่อมแซมจุดที่ 2 ซึ่งอยู่หมู่บ้านถัดไปอีกไม่ไกล หนิงซินได้เอาผลไม้ของเฉิงฮวนออกมา 4 กล่อง แบ่งไปจุดละ 2 กล่องไม่นานคนงานรวมถึงชาวบ้านก็นำถ้วยของตัวเองมาตักเอาอาหารที่สามสาวช่วยกันเตรียมไว้ ส่วนยัยหนูเป่าเปาก็มาช่วยแม่จ๋าของเธอแบ่งผลไม้ใส่จานไปให้คนงานที่นั่งกินข้างเป็นกลุ่ม ให้ได้กินกันอย่างทั่วถึง"ผงไม้ค่า ผงไม้มาแย้ว""ขอบคุณครับคุณหนู เจริญ ๆ โตเร็ว ๆ นะครับ""คุงค่าคุงลุง""กับข้าวนี่เรียกว่าอะไรจ๊ะคุณนาย อร่อยมากเลย ทั้งหมู ทั้งกุ้ง ทั้งกุนเชียง ถ้าคุณนายไม่มาพวกเราคงไม่ได้กินดีอยู่ดีขนาดนี้"หญิงสูงวัยที่เป็นคนงานในบริษัทเอ่ยขึ้นด้วยความตื้นตันใจ เมื่อมองดูถ้วยอาหารที่พูนเต็มไปด้วยเนื้อสัตว์และเครื่องเคียงนานาชนิด"ข้าวอบเผือกค่ะคุณป้า ฉันก็อยากจะทำอาหารกลางวันไปส่งให้ทุกวันนะคะ แต่ติดตรงที่ร้านไม่มีคนช่วย เอ๊ะ หรือว่า..เฮียคะ ฉันขอจ้างอาชิงกับอาเล่อไปช่วงงานที่ร้านได้ไหมคะ เผื่อตอนกลางวันจะได้เอาอาหารไปส่งให้เฮียได้สะดวกขึ้น"ชางหยวนที่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับยิ้มหน้าบาน เป็นไปได้เขาอยากจะพาลูกเมียติดตามไปด้วยทุกที่เลยด้วยซ้ำ

เช้าวันนี้หนิงซินกับลูกตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมออกเดินทางไปกับสามีตามที่คุยกันเอาไว้เมื่อคืนที่ผ่านมา ช่วงนี้เธอตั้งใจที่จะปิดร้านอีกสัก 2-3 วัน แล้วตามไปรับหน้าที่ทำอาหารกลางวันให้คนงานที่รวมตัวกันไปช่วยซ่อมบำรุงบ้าน ให้เพื่อน ๆ ในบริษัทที่ประสบภัยจนครบทุกหลังชางหยวนเองก็ประกาศออกไปแล้วว่าจะจ่ายเงินค่าแรงให้ทุกคนเช่นเดิม พร้อมกับเพิ่มเงินช่วยเหลือให้อีก 1 เท่าของเงินเดือนตามที่คุณนายชางเรียกร้องมา"มีอะไรให้ช่วยไหมครับคุณแม่ พ่อจ๋ากับลูกสาวเสร็จแล้วนะครับ"หนิงซินที่กำลังจัดอุปกรณ์และวัตถุดิบต่าง ๆ ใส่ในหม้อและกระทะใบใหญ่ พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าพ่อลูกอาบน้ำแต่งตัวหอมฉุยเดินลงมาจากชั้นสองแล้ว"เสร็จพอดีค่ะ นั่งกินข้าวก่อนไหมคะ พี่หมิงเจ๋อกับพี่เถียนซ่วยยังไม่มาเลย""ได้ครับ ยัยหนูของพ่อจ๋าก็นั่งตรงนี้นะลูก วันนี้เราต้องออกไปช่วยคุณลุงคุณป้าซ่อมบ้านกันนะคะ""ได้เยยค้า ป้อจ๋าไปหน๋ายเป่าเปาไปด้วย" (ได้เลยค่า พ่อจ๋าไปไหนเป่าเปาไปด้วย)ฟอดด"พ่อจ๋ารักหนูที่สุด"จุ๊บ จุ๊บ"เป่าเปาก็ยังป้อจ๋าตี้ฉุด"หนิงซินจ้องมองสองคนพ่อลูกที่บอกรักกันอย่างชื่นมื่น เธอจึงรับตักซุปปูที่ทำไว้เมื่อคืนกับสเต๊ก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก"หมวยซิน เปิดประตูให้เฮียหน่อย"ชางหยวนกลับมาถึงร้านเกือบ 4 ทุ่ม แต่หนิงซินก็นั่งทำบัญชีเงินเก็บของเธอรอ จนกว่าสามีของเธอจะกลับมา เมื่อได้ยินเสียงของเขาเธอก็รีบหยิบกุญแจออกไปเปิดประตูอย่างรวดเร็ว"มาแล้วค่ะ"แอดด ครืดดด"ขอบคุณครับ""แล้วนั่นพี่หมิงเจ๋อกับพี่เถียนซ่วยกลับเลยเหรอคะ เข้ามากินข้าวก่อนไหม"หนิงซินมองเห็นลูกน้องของสามีทั้งสองคนกำลังจะออกรถ จึงรีบชวนทั้งคู่ลงมากินข้าวก่อน กลับไปดึกขนาดนี้คงไม่มีแรงทำอะไรกินเองแน่ ๆ"พวกเราไม่รบกวนดีกว่าครับคุณนาย ก่อนหน้านี้ลูกพี่แบ่งอาหารให้พวกเรากินแล้วครับ"หมิงเจ๋อรีบตอบกลับตามความจริง นอกจากอาหารที่ลูกพี่แบ่งให้ ยังมีน้ำใส ๆ ที่ดื่มลงไปแล้วรู้สึกสดชื่น บาดแผลเล็ก ๆ ตามตัวก็หายไปจนหมด แม้กระทั่งความเหนื่อยล้าก็ไม่หลงเหลือ"ถ้าอย่างนั้นขับรถกลับดี ๆ นะคะ""ครับคุณนาย"ชางหยวนรีบปิดประตูร้านอย่างมิดชิดทันทีที่ลูกน้องขับรถออกไป ระหว่างนั้นหนิงซินก็รีบไปจัดอาหารใส่จานออกมาให้สามีของเธอทว่า......"เฮียไม่หิวครับ แต่หิวอย่างอื่นมากกว่า"รอยยิ้มกรุ้มกริ่มกับนัยน์ตาเจ้าเล่ห์ทำให้หนิงซินยอมวางมือจากทุกอย่าง ก่อนที่เธอจะจับมือส