“จะให้เงินฉันงั้นเหรอ? คุณคิดจริง ๆ เหรอว่าฉันทำทั้งหมดนี้เพื่อเงิน? บางทีพ่อของฉันอาจมองว่าฉันเป็นต้นไม้เงินต้นไม้ทอง แต่ฉันต้องการมันจริง ๆ เหรอ?”
ตราบใดที่ฉันต้องการ การหาเงินไม่ใช่เรื่องยากเลย
แต่เขายังคงคิดว่าที่ฉันเกาะติดหลานชายของเขาเป็นเพราะฉันรักกู้จือโม่อย่างแท้จริง ทว่าตอนนี้ฉันรู้ดีแล้วว่าความรักนั้นไม่มีค่าอะไรเลย
เมื่อฐานะทางเศรษฐกิจของฉันไม่สามารถกำหนดโครงสร้างที่สูงกว่านั้นได้ สิ่งนี้จะนำไปสู่ความขาดแคลนในด้านวัตถุและความสับสนในโลกแห่งจิตใจยิ่งขึ้น
ตราบใดที่ทำให้เขาเข้าใจถึงปัญหาความรู้สึกที่แท้จริงของฉันตอนนี้ เขาก็จะเลิกใช้วิธีสกปรกพวกนั้นมาจัดการฉัน และจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก
สายตาแฝงไว้ด้วยความดูแคลนเล็กน้อย ก่อนที่ฉันจะหัวเราะเยาะออกมาเบา ๆ
“บางทีหลานชายของคุณอาจเป็นดั่งสมบัติในสายตาคุณ แต่สำหรับฉัน เขาไม่มีค่าอะไรเลย คนที่แยกแยะถูกผิดไม่ได้ แถมยังปกป้องฆาตกร คุณคิดว่าคนแบบนี้สมควรให้ฉันรักเหรอ?”
ยังไม่ทันที่เขาจะตอบสนอง ฉันก็หยุดพูดต่อ ปล่อยให้คำพูดทั้งหมดหลุดออกมา รู้สึกเบาสบายอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกที่ได้แสดงออกถึงความรู้สึกของตัวเองอย่างอิสร
