สามทุ่มคืนในวันเดียวกันซึ่งเป็นเวลานัดหมายของอารยาและเพื่อนว่าจะมาที่ร้านกันตอนนี้คนตัวเล็กมาถึงร้านแล้วแต่ยังไม่เห็นกลุ่มเพื่อนของเธอเลย สายตาหวานพยายามสอดส่องไปในความมืดดสลัวท่ามกลางเสียงเพลงที่เปิดภายในร้านมองหาเท่าไรก็ไม่พบ หรือว่าเพื่อนเธอจะยังไม่มากันนะ
“ขอโทษนะครับคุณผู้หญิงมีเรื่องอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ” พนักงานบริการของร้านเดินเข้ามาถามเธอด้วยความสุภาพ เพราะเห็นหญิงสาวยืนมอง สายตามองราวกับหาอะไรสักอย่างร่วมสิบนาทีเห็นจะได้
“ฉันมองหาเพื่อนน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าจะมาหรือยัง เอ่อ…มีคนที่ชื่อแพรดาจองโต๊ะไว้” หญิงสาวตอบกลับไปด้วยความสุภาพเช่นเดียวกันกับอีกฝ่ายที่ถามเธอ
“อ๋อทางนี้เลยครับ” ว่าแล้วพนักงานคนที่ยืนคุยกับเธอเมื่อครู่ก็เดินทำหน้าเธอไปยังโต๊ะที่จองไว้ซึ่งอยู่ท่างได้ในและอยู่ใกล้กับวงดนตรีสด แต่การกระทำต่าง ๆ ของอารยากลับอยู่ในตาตาคมคู่หนึ่งเสมอตั้งแต่เธอเดินเข้ามาภายในร้านเสียแล้ว สายตาคู่คมมองตามอย่างสงสัยว่าหญิงสาวคนนั้นมาทำอะไรที่นี่ทั้งที่จริงเธอควรอยู่ที่บ้านไม่ใช่หรือ
“มึงมองอะไรวะไอ้เพชร” ภาธรหนึ่งหนุ่มเอ่ยถามเพื่อนสนิทด้วยถ้อยคำที่เป็นกันเ
