19
“เมญ่า ทำไมถึงเป็นได้ขนาดนี้ ทำไม” กรกนกลุกขึ้นยืน เอ่ยเสียงสั่น
“คุณป้าคะ ใจเย็นๆ ค่ะ คุณเมญ่าอาจไม่ได้พูดจริงจังค่ะ อย่าทะเลาะกันเพราะลูกหมีเลยนะคะ” กุลธิรัตน์ยืนข้าง กรกนก จับแขนนางไว้ “ฉันขอโทษคุณเมญ่านะคะ ถ้าฉันทำอะไรให้คุณไม่พอใจ ฉันขอโทษค่ะ”
กุลธิรัตน์ถูกต่อว่า เหยียดหยาม ดูถูกด้วยวาจาที่รุนแรงกว่านี้ ประโยคนี้ถือว่าเบามาก หล่อนปล่อยผ่านได้ เพราะไม่อยากให้สองแม่ลูกมีปัญหากัน เก็จมณียิ้มอย่างผู้มีชัยเมื่อได้รับคำขอโทษ
“ลูกหมีจะขอโทษเมญ่าทำไม เมญ่าต่างหากที่ต้องขอโทษ” กรกนกโมโหจัด
“ทำไมต้องขอโทษคะ ในเมื่อเมญ่าไม่ผิด คนไม่ผิดไม่จำเป็นต้องขอโทษใคร”
เก็จมณีไม่สนใจใคร หล่อนสะบัดหน้าเดินออกไปจากจุดนี้ทันที ไม่สนใจคำเรียกของมารดา
“เมญ่า เมญ่ากลับมาเดี๋ยวนี้นะ เมญ่า”
“คุณป้าคะ คุณป้า ไม่เป็นไรค่ะ ลูกหมีโอเคค่ะคุณป้า คุณป้าอย่าโมโหนะคะ มันจะไม่ดีต่อสุขภาพค่ะ”
“แต่เมญ่า...” กรกนกหันมองสตรีนิสัยดี ที่ส่งยิ้มให้
“ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ ลูกหมีว่า เราไปร้านอาหารกันดีกว่าค่ะ” กุลธิรัตน์พูดเสียงหวาน “ไปค่ะคุณป้า”
นิสัยและกิริยามารยาทต่างกันมาก กรกนกอดเปรียบเทียบไม่ได้ ลูกสาวนา
