บทที่ 71
“คุณแม่คะ เรื่องที่พี่เอื้อจะบอกคุณแม่น่ะค่ะ คือเรื่องนี้ค่ะ” ชนิตพรรู้ว่าสามีไม่ไหว จิตใจคงอัดแน่นด้วยความรู้สึกหลากหลายที่พุ่งเข้ามา หล่อนดึงกระดาษออกจากมือฐากูร คลี่มันออกแล้วส่งให้กรกนก ที่ยื่นมือมารับไว้อย่างงุนงง
“มันคือผลตรวจดีเอ็นเอค่ะ ยืนยันว่า คุณแม่กับลูกหมีเป็นแม่ลูกกันค่ะ”
ความตกใจของฐากูรกับชนิตพร น้อยกว่ากรกนกหลายร้อยเท่า จ้องมองไปยังตัวอักษรที่ระบุผลนิ่งงัน มองอยู่อย่างนั้นราวกับให้แน่ใจว่า มันคือความจริง
จริงหรือ ใช่ความจริงแน่หรือ...
“นี่มันอะไรกัน มันคืออะไร” กรกนกถามเสียงไม่ปกติ
“นั่นสิพี่นิ อะไรกัน ยัยลูกหมีคือลูกสาวของคุณแม่ได้ยังไง ในเมื่อเมญ่าเป็นลูกคุณแม่” อีกคนที่ตกใจคือเก็จมณี หล่อนงง ไม่เข้าใจคำพูดชนิตพร
“เรื่องที่ผมเล่า มันอาจเหลือเชื่อ แต่ผมยืนยันว่ามันคือเรื่องจริง เรื่องมันเกิดจากน้านงค์ครับ...” ฐากูรเป็นคนเล่าความจริงที่เก็บงำมากกว่ายี่สิบเก้าปีให้กรกนกกับเก็จมณีรู้
กรกนกถือกระดาษแผ่นบางไร้น้ำหนักไม่ไหว จนมันหลุดไปอยู่บนตัก นางนำมือมาวางตรงอกข้างซ้าย รับรู้ถึงอัตราการเต้นหัวใจเร็วผิดจังหวะ นางเลี้ยงเก็จมณีมายี่สิบเก้าปี ไม่เคยมีสักวันที่คิดว่า
