บทที่ 74
สายวันรุ่งขึ้น ณ โรงพยาบาล
กรกนกกับชนิตพรมาโรงพยาบาลตอนแปดโมงกว่า พอมาถึงก็พบว่า เก็จมณียังไม่คืนสติ กรกนกทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง มืออบอุ่นกุมมือลูกสาว นางบีบเบาๆ คล้ายส่งกำลังใจ นัยน์ตาฉ่ำไปด้วยน้ำตามองเก็จมณีด้วยความรู้สึกเดิมคือ รัก แม้ว่าความจริง เก็จมณีไม่มีความสัมพันธ์ใดกับนางเลยก็ตาม
“เมญ่า ตื่นสักทีสิลูก แม่รอหนูอยู่นะ แม่รักหนูเหมือนเดิมนะ รักเหมือนเดิม” นางรำพันไม่หยุดปาก แนบหน้ากับฝ่ามือคนไม่ได้สติ ชนิตพรพลอยน้ำตาซึมไปด้วย หล่อนรู้ว่าทั้งแม่สามีและสามี รักเอ็นดูเก็จมณีมาก จะให้ตัดใจในระยะเวลาอันสั้นคงทำได้ยาก
“คุณแม่คะ พี่เอื้อบอกว่าเมญ่าไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่หมดสติ เดี๋ยวคงฟื้นค่ะ” ชนิตพรบอกแม่สามี
“แค่หมดสติ ทำไมหลับนานจัง น่าจะฟื้นได้แล้วนะ” นางเสียงเครือ สายตายังคงจับจ้องคนไม่ได้สติ
“น่าจะอีกสักพักค่ะคุณแม่” ชนิตพรไม่รู้เวลาชัดเจน หล่อนคาดเดาตามสามีบอก “ตอนเก้าโมง เรามีนัดกับคุณอิฐและลูกหมีนะคะ”
“แม่รู้แล้ว” หลังรู้ความจริง กรกนกดีใจ ที่กุลธิรัตน์คือลูกสาวตน เพราะก่อนหน้านี้ นางเอ็นดูก
