เช้าวันใหม่ที่มีเสียงจากนกร้องดังอยู่รอบๆ ตัวบ้านทำให้ร่างบอบบางในชุดนอนแบบเสื้อเชิ้ตแขนสั้นกับกางเกงนอนขายาวเริ่มที่จะขยับตัวไปมาบนที่นอนนุ่ม เปลือกตาบางค่อยๆ เปิดออกช้าๆ เพื่อปรับแสงที่กำลังสาดส่องเข้ามาจากทางหน้าต่าง
ร่างบางผุดลุกขึ้นนั่งอยู่บนที่นอนก่อนที่จะรีบลุกขึ้นจากที่นอนแล้วตรงไปยังห้องน้ำทันที ใช้เวลาอยู่เกือบชั่วโมงกว่าร่างระหงในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเคลียหน้าขาจะลงไปที่ห้องอาหาร
“ตื่นแล้วหรอลูก” คุณย่าน้อมจิตเอ่ยถามหลานสาวคนสวยที่ดูๆ แล้วน่าจะเพิ่งตื่น
“ค่ะ คุณย่า พอดีรู้สึกเพลียเลยตื่นไม่ทันได้ทำบุญกับคุณย่าเลยค่ะ” เสียงหวานตอบคนเป็นย่าก่อนที่จะเดินเข้าไปนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างๆ มารดา
“นี่ตาเรียวบอกหนูหรือเปล่าว่าจะออกจากกรุงเทพฯมากันกี่โมง” กาญจนาเอ่ยถามบุตรสาวขึ้น
“ออกมากันตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ เย็นๆ ก็น่าจะถึงมั้งคะ”
ซุปตาร์สาวตอบมารดาขณะที่กำลังก้มศีรษะลงเล็กน้อยเพื่อแทนคำขอบคุณที่สีนวลนำข้าวต้มมาเสิร์ฟให้ สาวรับใช้ส่งยิ้มหวานกลับให้คุณหนูเล็กของบ้านโชติกุล เข็ม เขมิกาก็ยิ้มตอบกลับไปเช่นกัน
มื้อเช้าของครอบครัวเต็มไปด้วยความเรียบง่าย ผู้อาวุโสของบ้านก็ทานอาหารได้มากกว่าทุก
