เพราะไม่ใช่ผู้ชายยื่นทอดสะพานให้หล่อนทุกคน
แล้วจะรีบตะครุบหรือรีบรับเอาไว้
แบบนี้ไม่ใช่ เพราะมณีรัชดานั้นเป็นตัวของตัวเอง
และที่แปลกใจคือ รถที่วิ่งตามหลัง
เห็นว่าคุณวิภัสยังตามมา เมื่อมองเห็นใบหน้าของเขาที่ขับเบียดระหว่างช่องประตู ที่หล่อนนั่ง
เห็นดวงตาของเขาสะแยะยิ้มใส่หล่อน อย่างคนที่อารมณ์กวนๆ
หล่อนเพียงแค่อุทานในลำคอเท่านั้น
“วิภัส” ให้มันกลืนหายไป
และไม่อยาก ให้ผู้ชายอีกคนได้ยิน เพราะเขาไม่เคยรู้จักหรือเห็นคุณวิภัสมาก่อน มณีรัชดารู้สึกกระวนกระวายใจ
วิภัสตามหล่อนมาอีก เขามีจุดประสงค์อะไรอีกล่ะ
รังสินัยยังไม่รู้จักวิภัส และมณีรัชดายังไม่ได้บอก
แต่ท่าทีคุกคาม และมองจ้องเขม็งของเขา
“แปลกนะ เขารู้จักคุณหรือเปล่า ถึงได้จ้องตาเขม็งมาอย่างนั้น” ถูกรังสินัยถาม
หญิงสาวอึกอัก จะตอบหรือไม่ตอบดี
แต่หล่อน ก็ตัดสินใจตอบ
“รู้จักค่ะ เขาเป็นเพื่อนของน้องชายเจ้าของบริษัทที่ ณีทำงานอยู่”
“อ๋อ มิน่าล่ะ ท่าทางเขาดูแปลกๆ”
มณีรัชดาอยากจะตัดบท เพื่อไม่ให้เอ่ยถึงเขา
หล่อนเลยพูด “ไม่ต้องพูดเรื่องนี้ดีกว่าค่ะ”
“ครับ ผมก็ว่ายังงั้นเหมือนกัน”
แต่รังส
