.
.
ต้นหยกหันไปถามชุนด้วยสีหน้าจริงจัง ชุนละสายตาจากต้นหยกก่อนจะยกไวน์ขึ้นมาดื่มและเงียบไปพักหนึ่ง ต้นหยกรู้สึกเหมือนว่าชุนไม่อยากที่จะตอบ เธอก็ไม่ได้ซักไซ้ต่อ หันไปสนใจอาหารตรงหน้าอย่างเงียบๆ ชุนหันไปมองต้นหยกอีกครั้งพร้อมกับยิ้มบางๆ
“เฮียชอบตรงนี้แหละ...ถ้าไม่ได้คำตอบก็ไม่ซักไซ้ให้รู้สึกรำคาญ”
“ก็แค่...ไม่รู้จะบังคับทำไม...ถ้าเป็นหยกไม่อยากตอบหยกก็คงเงียบเหมือนกัน...ใจเขาใจเรา”
“หึ...เฮ้อ...โชคดีหรือโชคร้ายเนี่ยที่ได้เมียนิ่งจนน่ากลัวขนาดนี้”
“แล้วไม่ดีหรอคะ?”
“ก็ดี...แต่บางทีก็อยากให้แสดงความรู้สึกออกมาบ้าง”
“หยกว่าหยกแสดงออกไปเยอะมากแล้วนะคะ”
“หมายถึงตอนไหนหรอ? ...”
ชุนยกยิ้มร้ายพร้อมกับจ้องมองต้นหยกด้วยสายตาที่ดูเจ้าเล่ห์พอสมควร ต้นหยกแทบจะสำลักข้าวที่พึ่งกินเข้าไป ก่อนจะรีบยกน้ำขึ้นมาดื่มแก้เขิน เพราะรู้ว่ชุนคิดถึงตอนไหน
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ”
“รู้ได้ไงว่
