ภูมิต้องมาเสียเงินโดยไม่ใช่เหตุ เพราะเลขาฯ อย่างหล่อน ในขณะที่แม่ก็เห็นแก่เงิน จนลืมไปว่าลูกสาวอย่างหล่อนก็มีชีวิตจิตใจเหมือนกัน
“ตกลง เอาเงินมา”
ภูมิยื่นเงินให้กับรำแพง และฝ่ายนั้นก็คว้าไปกอดเอาไว้อย่างหวงแหน
“แล้วไหนสัญญาล่ะ ฉันจะรีบเซ็น จะได้ออกไปบ่อน”
“อีกไม่เกินห้านาที คนของผมจะนำมาให้”
“บอส...”
หล่อนมองหน้าภูมิด้วยความแปลกใจ เขาระบายยิ้มอ่อนโยนให้
“ผมสั่งให้ทนายร่างสัญญาตอนที่คุณไปเข้าห้องน้ำน่ะ ตอนนี้กำลังจะมาถึงแล้ว”
“บอส... ไม่ควรลำบากเพราะข้าวเลย”
“ผมต้องช่วยคุณสิ ในเมื่อคุณเป็นเลขาแสนวิเศษของผมนี่”
หล่อนก็เป็นได้แค่นี้แหละ...
หญิงสาวฝืนยิ้มให้กับภูมิ และก็พยายามห้ามปรามความละโมบที่กำลังก่อตัวอยู่ภายในอกให้ทุเลาเบาบางลง แต่ความอยากที่จะเป็นมากกว่าเลขาคู่กายของภูมิก็ยังมีอำนาจมากมายเหลือเกิน
“บอส... ข้าวจะไม่รับเงินเดือนจากบอสอีก จนกว่าจะผ่อนใช้หนี้บอสหมดค่ะ”
หล่อนพูดขึ้นหลังจากที่บนรถเงียบงันอยู่นานหลายสิบนาที
คนที่กำลังขับรถอยู่เอียงหน้ามามองหล่อน ใบหน้าหล่อคมสันเปื้อนรอยยิ้ม
“เงินแค่หกแสนเอง อย่าคิดมากน่ะขวัญข้าว”
“แต่ข้าวเกรงใจบอส...”
หล่อนครางออกไปเสียงแผ่วเบา น้ำเสียงเครือสั่นเทา
“และอีกอย่าง เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย”
เขาเบือนหน้าจากถนนกว้างมามองหล่อน แววตาของเขามีอะไรบางอย่างที่หล่อนอ่านไม่ออก
“ก่อนหน้าที่แม่ของคุณจะเซ็นสัญญา เราสองคนเป็นเจ้านายกับลูกน้อง” มุมปากของภูมิยกสูงขึ้นเป็นรอยยิ้มจางๆ “แต่หลังจากที่แม่ของคุณเซ็นสัญญาแล้ว ผมคือเจ้าของคุณ”
“บอส...”
“ย้ายไปอยู่กับผมตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”
“บอสคะ คือว่า...”
เขาอมยิ้ม มองด้วยแววตาเป็นประกาย
“ลืมไปแล้วหรือไงว่าแม่คุณยกคุณให้กับผมแล้ว”
ขวัญข้าวรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าเหลือเกิน
“ข้าวจะ... หาเงินมาผ่อนใช้บอสค่ะ”
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ได้ต้องการเงิน สิ่งที่ผมต้องการก็คืออยากเห็นคุณมีความสุข”
“บอส”
“อย่าร้องไห้ให้ผมเห็นอีกนะ นี่คือสิ่งที่ผมต้องการตอบแทนกลับมาจากเงินหกแสนบาทที่จ่ายไป”
แม้เขาจะพูดในฐานะสุภาพบุรุษคนหนึ่ง ที่ห่วงใย ใส่ใจในลูกน้อง แต่หัวใจไม่รักดีก็อดที่จะหวั่นไหวไม่ได้ หวั่นไหวจนแทบจะละลาย
ภูมิใจดีกับหล่อนเหลือเกิน
ทั้งแววตาที่อบอุ่น
รอยยิ้มที่จริงใจ
และคำพูดที่แสนห่วงใย
“ว่าไงครับ ทำได้ไหม อย่าร้องไห้ให้ผมเห็นอีก ขวัญข้าว”
หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง ก่อนจะตอบรับเขาด้วยการผงกศีรษะ แต่น้ำตาเจ้ากรรมดันไหลซึมออกมาเสียนี่กระไร
ภูมิหักเลี้ยวพวงมาลัยรถเข้าจอดข้างทาง มือใหญ่ปลดเข็มขัดนิรภัยที่รัดรอบกาย ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาหาหล่อน นิ้วแกร่งซับน้ำตาบนแก้มนวลให้อย่างอ่อนโยน ปากหยักสวย และลมหายในร้อนอบอุ่นอยู่ห่างจากใบหน้าของหล่อนแค่นิดเดียว
“ผมบอกแล้วไงว่าอย่าร้องไห้ให้ผมเห็นอีก ทำไมขัดคำสั่งล่ะครับ”
“คือข้าว... ไม่ได้ร้องไห้เพราะเสียใจค่ะ”
เขาอมยิ้มน่ามองมาก
“แล้วน้ำตาพวกนี้ไหลออกมาเพราะอะไรล่ะครับ” แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความห่วงใย
“ข้าว... ซาบซึ้งใจค่ะ ขอบคุณบอสมากนะคะที่ช่วยเหลือข้าว”
หล่อนยกมือไหว้เขา โดยที่เขายื่นมือมากุมสองมือที่ประกบกันเป็นดอกบัวของหล่อนเอาไว้ ไอร้อนจากฝ่ามือใหญ่ส่งผ่านเข้ามาในกายสาว และมันก็ทำให้เลือดเนื้อในกายร้อนระอุ
“ผมทนเห็นคุณถูกใครรังแกไม่ได้หรอก”
“บอส... ใจดีกับพนักงานทุกคนเสมอเลยค่ะ”
ศีรษะทุยสวยของภูมิส่ายไปมา แววตาของเขาไม่มีรอยยิ้มแล้ว แต่มีอะไรบางอย่างที่ทำให้คนถูกจ้องมองถึงกับแทบละลาย
“เฉพาะคุณ ขวัญข้าว”
สองพวงแก้มแดงระเรื่อ ก้อนเนื้อในอกเต้นแรงโครมคราม กายสาวร้อนผะผ่าว วูบวาบประหลาดทั่วทั้งช่องท้อง
หล่อนเคยรู้สึกแบบนี้บ่อยๆ ยามอยู่ใกล้กับภูมิ แต่มันไม่ได้รุนแรงเช่นนี้
ร้อนๆ หนาวๆ คล้ายกับกำลังจับไข้สูง เพียงแค่ได้สบตากับภูมิเท่านั้น
ภูมิมีเสน่ห์ทางเพศเหลือเกิน ไม่มีผู้หญิงคนไหนต้านทานเสน่ห์ของเขาได้ แต่กลับเป็นเขาเองที่เลือกที่จะไม่สานสัมพันธ์กับสตรีนางใดเป็นพิเศษ
‘ผมมีคนที่รักอยู่แล้ว’
ผู้หญิงคนที่ภูมิรักช่างน่าอิจฉาเหลือเกิน
“เดี๋ยวช่วงบ่าย ผมจะให้คนมาย้ายข้าวของของคุณไปที่บ้านของผมเลยก็แล้วกัน”
“บอส... ให้ข้าวพักหอแถวที่ทำงานดีกว่าค่ะ”
ดวงตาสีดำขลับทรงพลังจ้องมอง และมันก็ทำให้หล่อนแทบจะหยุดหายใจ
“ไม่ไว้ใจผมหรือขวัญข้าว”
“ปะ เปล่าค่ะบอส... ข้าวไว้ใจบอสเสมอค่ะ”
หล่อนไม่ไว้ใจตัวเองต่างหาก เพราะการอยู่ใกล้กับภูมิ อาจจะทำให้หล่อนเผลอเปิดเผยความในใจที่มีต่อเขาออกไป และนั่นก็จะทำให้ความสัมพันธ์อันดีระหว่างเจ้านายกับลูกน้องของหล่อนกับภูมิต้องพังพินาศลง
ภูมิไม่มีทางพึงพอใจหรอก หากรู้ว่าเลขาต่ำต้อยเช่นหล่อน แอบรักเขา
“งั้นก็ทำตามที่ผมบอกนั่นแหละ”
“แต่ว่า...”
“คุณไม่กลัวไอ้เสี่ยนั่นให้คนไปฉุดคุณหรือ” เขาถาม และพูดต่อ “ตอนผมคุยโทรศัพท์กับมัน คุณก็ได้ยินนี่ว่ามันโกรธแค่ไหนที่ผมแย่งตัวคุณมาจากมัน”
ใบหน้างามซีดเผือด เพราะสิ่งที่ภูมิพูดออกมามันคือความจริงทุกอย่าง
