“มันมีลูกน้องหูตาเป็นสับปะรด ดังนั้นมันจะสืบได้ไม่ยากว่าคุณอยู่ที่ไหน ซึ่งผมเองก็ไม่อาจจะช่วยคุณได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง”
ความหวาดกลัวทำให้ขวัญข้าวเลือกที่จะยอมไปอยู่ใกล้ๆ ชายคนรัก
“ค่ะ ข้าวจะย้ายไปอยู่ที่บ้านบอสค่ะ”
รอยยิ้มพึงพอใจระบายเต็มใบหน้าหล่อคมสันของภูมิ
“ดีมาก อยู่ใกล้ๆ กัน ผมจะได้ดูแลคุณได้ยี่สิบสี่ชั่วโมงยังไงล่ะ”
ดวงตาเลื่อนขึ้นสบประสานกับดวงตาคมกริบของภูมิ และก็เหมือนกับว่าโลกของหล่อนหยุดหมุน ทุกสิ่งรอบตัวหยุดเคลื่อนไหว
หล่อนรักภูมิ...
ยิ่งได้มองเขาใกล้ๆ จนเห็นรอยเขียวจางๆ จากการโกนหนวดแบบนี้ หัวใจของหล่อนก็ยิ่งยอมศิโรราบกองแทบเท้าใหญ่ของเขา
“ดวงตาของคุณสวยจัง ผมเคยบอกคุณหรือยังขวัญข้าว”
“เอ่อ... ยังค่ะ”
สองพวงแก้มนวลแดงระเรื่อ และก็รู้สึกว่าตัวเองคล้ายกับลอยได้ เมื่ออุ้งมือใหญ่ยื่นมาโอบดวงหน้านวลเอาไว้ด้วยสัมผัสอ่อนโยน
ทำไมภูมิถึงได้ทำให้หล่อนหวั่นไหวแบบนี้ นี่เขาจะรู้ไหมว่าหล่อนแทบจะละลายอยู่แล้ว
“งั้นผมจะบอกคุณบ่อยๆ ว่าดวงตาของคุณสวยเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้าเลย”
“บอส...”
“ปากคุณก็สวย”
“เอ่อ... ไม่ใช่หรอกค่ะ ปากข้าวหนาไป”
หล่อนเสหลบสายตาด้วยความขัดเขิน หัวใจเต้นแรงจนแทบจะกระดอนหลุดออกมาจากทรวงอก
“อ๊ะ...”
นิ้วยาวสัมผัสกับกลีบปากอิ่มล่างของหล่อน เขาคลึงไปมา ก่อนจะพูดเสียงแปร่งที่หล่อนไม่เคยได้ยินมาก่อน
“มันกำลังดีต่างหาก และก็นุ่มมากด้วย”
“เอ่อ... บอส...”
ร่างกายของหล่อนคล้ายกับถูกใครสุมไฟเผา มันร้อนระอุไปทั่วเรือนร่าง เลือดสาวก็ร้อนฉ่า ยิ่งสายตาคมกริบมองมาไม่ว่างตา ช่องท้องก็เจียนระเบิด
“ดูสิหน้าแดงเชียว”
หล่อนได้ยินเสียงถอนใจยาวลึกจากลำคอของภูมิ ก่อนที่เขาจะดึงตัวกลับไปนั่งตรงอยู่หน้าพวงมาลัยรถ และคาดเข็มขัดนิรภัยอีกครั้ง
“เวลาคุณอาย คุณน่า... มองมากเลยนะ ขวัญข้าว”
“...”
หล่อนทำได้แค่อ้ำอึ้งขัดเขิน ขณะก้มหน้าลงมองมือตัวเอง เมื่อรถคันงามขับเคลื่อนขึ้นมาบนท้องถนนกว้างอีกครั้ง
ภูมิทำให้หล่อนร้อนฉ่า จนรู้สึกได้ถึงความเปียกฉ่ำที่เป้ากางเกงชั้นใน
วันนี้ทั้งวัน หล่อนทำงานแทบไม่รู้เรื่องเลย เพราะสิ่งที่เกิดขึ้น มันทำให้หล่อนใจลอย ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเอาเสียเลย
ภูมิช่วยเหลือหล่อนจากเสี่ยนรกนั่น ด้วยการจ่ายเงินหกแสนบาทซื้อตัวหล่อนคืนกลับมา จากนั้นก็สั่งให้หล่อนย้ายมาอยู่ที่บ้านของเขา
หล่อนกลัวใจตัวเองเหลือเกิน กลัวว่าจะแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกไป
ถ้าภูมิรู้ว่าหล่อนคิดอะไรอยู่ เขาอาจจะเกลียดหล่อนจนไม่มองหน้าก็ได้
หญิงสาวรู้สึกเคร่งเครียดมาก จนคนที่ลอบมองอยู่สังเกตเห็น
“ตื่นเต้นหรือขวัญข้าว”
คนที่นั่งจิกมือตัวเองอยู่ เงยหน้าขึ้นมองคนตั้งคำถาม
“เอ่อ... ก็นิดหน่อยค่ะ”
ภูมิระบายยิ้ม ขณะหักพวงมาลัยรถให้เลี้ยวจอดที่หน้าตึกใหญ่ซึ่งคือบ้านของเขานั่นเอง
“ผมเองก็ตื่นเต้นเหมือนกันแหละ”
หล่อนอดไม่ได้ที่จะมองเขาด้วยแววตาแปลกใจ ในขณะที่เขาอมยิ้มเขินๆ
“นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมพาผู้หญิงเข้าบ้าน คนใช้คงแปลกใจน่าดู”
“เอ่อ... งั้นข้าว... ไปอยู่หอก็ได้นะคะ”
หล่อนเกรงว่าเขาจะลำบากใจที่จะตอบคำถามของคนอื่น
“ไม่ได้แล้วล่ะ ทุกอย่างถูกเตรียมเอาไว้หมดแล้ว เพื่อคุณ”
แววตาของภูมิทำให้หล่อนชะงักกึกไป มันมีความหมายอะไรบางอย่างที่อ่านไม่ออกซ่อนอยู่
“ลงรถเถอะครับ ถึงบ้านผมแล้ว”
เขาเปิดประตูรถและก้าวลงไป ก่อนจะเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้กับหล่อน
“ขอบคุณค่ะบอส”
หล่อนกล่าวออกไปด้วยความเกรงอกเกรงใจ ก่อนจะก้าวลงจากรถลงไปยืนเคียงข้างเขา
บ้านของเขาใหญ่โต สมฐานะของอภิมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของเมืองไทย
“บ้านบอสสวยจังค่ะ”
คนตัวสูงเอียงหน้ามามองหล่อน และมอบรอยยิ้มหวานมาให้
“ตอนนี้มันเป็นบ้านของคุณด้วย”
“เอ่อ... ข้าวแค่มาอาศัยอยู่ชั่วคราวน่ะค่ะ”
“อาจจะไม่ได้แค่ชั่วคราวก็ได้นะ”
เขาพูดเหมือนล้อเล่น แต่แววตาทำให้หล่อนสะท้านไปทั้งหัวใจ
“เข้าบ้านเถอะครับ”
เขาคว้าแขนของหล่อนเอาไว้ และรั้งให้เดินเคียงข้างเข้าไปภายในตัวตึกใหญ่สีขาวสะอาด
โอ้โห...
เมื่อก้าวเข้ามาภายใน หล่อนถึงกับต้องอุทานด้วยความตื่นตาตื่นใจในอก เมื่อสายตาปะทะเข้ากับความสวยงามราวกับราชวัง
“บ้านบอสสวยจังค่ะ”
“ถ้าชอบก็อยู่ด้วยกันไปตลอดเลยนะ”
หล่อนรู้ว่าเขาพูดเล่น หรือไม่ก็ชวนตามมารยาทเท่านั้นแหละ
“สวัสดีค่ะคุณภูมิ...”
หญิงวัยกลางคนร่างค่อนข้างท้วมเดินเข้ามากล่าวทักทายภูมิ ก่อนจะมองหล่อนด้วยสายตาเป็นมิตร และพูดขึ้น
“นี่ใช่ไหมคุณขวัญข้าวที่คุณภูมิบอกป้า”
“ใช่ครับ”
ภูมิตอบเสียงนุ่มกับคู่สนทนา ก่อนจะหันมามองหล่อน
“ขวัญข้าว นี่ป้าอิ่ม แม่บ้านที่บ้านผม ป้าอิ่มดูแลทุกอย่างที่นี่ ขาดเหลืออะไรบอกป้าอิ่มได้ทุกอย่างนะครับ”
หล่อนระบายยิ้มให้กับป้าอิ่ม พร้อมกับยกมือขึ้นไหว้
“สวัสดีค่ะป้าอิ่ม ข้าวฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ”
“อุ้ยตายแล้วอย่าไหว้ป้าเลยค่ะคุณข้าว มีอะไรขาดเหลือบอกป้าได้เลยนะคะ”
“ขอบคุณมากค่ะป้าอิ่ม”
ภูมิอมยิ้มพึงพอใจเมื่อสองสาวต่างวัยเข้ากันได้ด้วยดี
“งั้นเดี๋ยวหกโมงครึ่งป้าอิ่มตั้งโต๊ะได้เลยนะครับ”
“อ้าว วันนี้เปลี่ยนเวลารับประทานอาหารเย็นเหรอคะคุณภูมิ”
ป้าอิ่มถามอย่างแปลกใจ เพราะปกติภูมิกินข้าวเย็นค่ำกว่านี้
“ครับป้าอิ่ม”
“แต่ปกติคุณภูมิทานข้าวเย็นสองทุ่มกว่าเลยนะคะ หรือว่าวันนี้หิวคะ”
