Novels by เซี่ยหมิงจู

เมื่อพวกเขาอยู่บนรถไฟหลู่เหวินชิงคิดว่าหลิวอิ๋งเป็นคนดีทีเดียว เมื่อตัดสินใจว่าเขาจะต้องไปชนบทหลู่เหวินชิงกลับไม่พอใจมากพ่อของเขาเห็นได้ชัดว่ามีความสามารถที่จะป้องกันไม่ให้เขาต้องทนทุกข์ แต่พ่อของเขาบอกว่าผู้ชายควรฝึกฝนตัวเอง เขากล่าวว่าภายในสองปีอย่างมากที่สุด เขาจะหาวิธีเข้าเรียนเป็นนักศึกษากรรมกร-ชาวนา-ทหาร และเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยกรรมกร-ชาวนา-ทหาร ถ้าไม่ใช่เพราะสิ่งนี้ ทำไมหลู่เหวินชิงจึงยอมมาอยู่ในสถานที่ห่างไกลแห่งนี้เพื่อเป็นเยาวชนที่มีการศึกษา? ในระหว่างทางมาที่นี่ เนื่องจากหลู่เหวินชิง และหลิวอิ๋งต่างก็มาจากเซี่ยงไฮ้ทั้งคู่ เขาจึงรู้สึกว่า หลิวอิ๋ง ที่ตัวเล็กและน่ารักที่พูดจาด้วยน้ำเสียงไพเราะนั้นถูกใจเขาเป็นอย่างยิ่ง ชีวิตในชนบทนั้นน่าเบื่อ ดังนั้นหากเขาสามารถมีความสัมพันธ์กับเธอและเล่นกับเธอได้เป็นเวลาสองปี เขาก็สามารถจากไปเมื่อถึงเวลาอันสมควร แต่ตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาได้พบกับหลินมู่อิง หลู่เหวินชิง ก็ไม่ชอบหลิวอิ๋ง อีกต่อไป ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน หลินมู่อิงก็ดีกว่าหลิวอิ๋งมาก หลิวอิ๋งและหานเฟยเซียนจะทำให้ข้าวต้มเละเป็นโจ๊

หลิวอิ๋งรู้สึกว่ามีดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองมาที่เธอจากด้านหลัง แต่เมื่อเธอหันกลับไปและมองเห็นเพียงใบหน้าอันงดงามของหลินมู่อิง หลิวอิ๋งอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วในความเห็นของหลิวอิ๋งหลินมู่อิงไม่น่าจะสวยขนาดนี้ ใบหน้าที่สวยสะดุดตา ผิวขาวเรียบเนียนเธอไม่เข้าใจว่า เหตุใดหลินมู่อิงที่มาถึงชนบท ถึงสวยงดงามได้ในเวลานี้ตามความทรงจำของเธอในชาติที่แล้วหลินมู่อิงควรจะต้องผิวหมองคล้ำ ร่างกายผอมบางและดูไร้เรี่ยวแรงไม่ได้มีชีวิตชีวาเหมือนเช่นในตอนนี้ แต่หลู่เหวินชิงยังคงดูเหมือนเดิมเหมือนในความทรงจำของเขาในชีวิตก่อนหน้านี้ ไม่มีผิดหลิวอิ๋งเองก็ได้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้งโดยไม่เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้กลับมาเกิดใหม่ได้ ในชีวิตก่อนของเธอ เธอได้ตกหลุมรัก หลู่เหวินชิงทันทีที่เธอมาถึงหมู่บ้านหลี่เจีย ลูกชายผู้อำนวยการโรงงานคนนี้มีนิสัยดีและมีมารยาทดี ในเวลานั้น เด็กสาวที่ชื่อหลินมู่อิงเองก็ชอบหลู่เหวินชิงด้วยเช่นเดียวกับเธอหลิวอิ๋งใช้กลอุบายสกปรกมากมายลับหลังหลินมู่อิงเพื่อทำลายชื่อเสียงของเธอนี่เป็นสาเหตให้หลินมู่อิงกลายเป็นที่เหยียดหยามของผู้อื่น และหลังจากนั้นเธอจึงสามารถล่อลวง หลู่เหวินชิงได้สำเร็จหลิว

ขณะที่หลี่จินเป่ากำลังมองไปที่หลินมู่อิงด้วยสายตาน่ารังเกียจในสายตาของเขามันเต็มไปด้วยกิเลสและตัณหา โจวอี้หมิงก็มองไปที่หลี่จินเป่าด้วยเช่นกันสายตาคมกริบจ้องมองไปที่หลี่จินเป่าหากเปลี่ยนสายตาเป็นมีดร่างกายของหลี่จินเป่าคงมีแต่รอยแผลที่ถูกทิ่มแทงด้วยมีดเมื่อหลี่จินเป่าเห็นสายตาของโจวอี้หมิงที่ส่งมาให้เขาและคราบเลือดที่มือและใบหน้าของโจวอี้หมิงที่ยังไม่ได้ล้างทำความสะอาด หลี่จินเป่าเมื่อเห็นโจวอี้หมิงที่เป็นแบบนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน ร่างกายของเขารู้สึกเย็นเยียบขึ้นมาทันทีหลี่จินเป่ารู้สึกตื่นตระหนกเขาคิดว่าเป็นไปได้ไหมที่โจวอี้หมิงที่มีพื้นฐานครอบครัวที่ไม่ดี ครอบครัวของพวกเขาจัดอยู่ในจำพวก "หมวดหมู่ห้าดำ" เขาจกล้าที่จะตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้นด้วย?ถ้าเกิดว่าเขาได้คบกับผู้หญิงคนนี้จริงๆ โจวอี้หมิงคงไม่คิดที่จะทำร้ายฉันใช่มั้ย? หลี่จินเป่าไม่เคยคิดว่าหลินมู่อิงจะดูถูกเขาและตกหลุมรักโจวอี้หมิงท้ายที่สุดแล้ว ภูมิหลังครอบครัวของโจวอี้หมิงไม่ดีนัก และถูกคนอื่นดูถูก แต่เขาเป็นลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้าน หากเยาวชนที่ได้รับการศึกษาที่มาใหม่ต้องการที่จะอยู่ในหมู่บ้านหลี่เจีย ได้อย่างสงบสุ

หมูป่าที่ โจวอี้หมิงฆ่านั้นเดิมทีมันเกือบจะตายแล้ว แต่เมื่อมันมองเห็นโจวอี้หมิงวิ่งเข้ามาหามัน ความปรารถนาอันแรงกล้าของหมูป่าที่จะมีชีวิตรอดทำให้มันฟื้นคืนพลังชีวิตขึ้นมาได้ทันที พยายามดิ้นรนที่จะยืนขึ้นโจวอี้หมิงพกเคียวติดตัวไปด้วยเขาหยิบเคียวออกมาแล้วยกขึ้นสูง ตอนที่เขากวัดแกว่งเคียวในมือก็มีเสียงหวีดหวิวของลมขณะที่เขาเกือบจะสับเคียวลงบนหมูป่าเขาก็พูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมาว่า "อย่ามอง"หลินมู่อิงสวยเกินไป เด็กสาวที่บริสุทธิ์เช่นนี้ไม่เหมาะที่จะเห็นภาพเลือดสาดเช่นนี้เขาได้ยินเสียงเพียงเบาๆ “อืม” ดังมาจากไม่ไกล โจวอี้หมิง โบกเคียวอีกครั้ง ขนหมูป่ามีความหนามาก และเนื่องจากมันเดินทางไปบนภูเขาตลอดทั้งปี ขนจึงปนเปื้อนโคลนจำนวนมาก และแข็งขึ้น ชาวนาธรรมดาไม่อาจฝ่าแนวป้องกันหมูป่าได้จริงๆแต่เมื่อเคียวของของโจวอี้หมิงตกลงมา เลือดก็ไหลออกมาจากคอหมูป่าทันที ร่างหมูป่าสั่นอย่างรุนแรงอยู่สองสามครั้งก่อนจะสงบลงช้าๆโจวอี้หมิง หยิบหญ้าแห้งจำนวนหนึ่งมาไว้ใกล้ ๆ แล้วเช็ดเคียวของเขาที่ยังมีเลือดหยดอยู่ จากนั้นเขาก็ใช้แขนเสื้อเช็ดเลือดที่กระเซ็นบนใบหน้าของเขาฉากนี้น่าจะทำให้เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ตกใจกล

ไม่มีเสื้อผ้าเก่าๆ และผ้าห่มอยู่ในพื้นที่มิติเลยหลินมู่อิงทำได้เพียงแต่ปูที่นอนบนพื้นอย่างไม่เต็มใจเพื่อให้ลูกสุนัขได้พักผ่อน จากนั้นเธอก็เติมน้ำลงในชามและทิ้งซาลาเปาเนื้อสองชิ้นไว้ให้ลูกสุนัขเวลาในพื้นที่มิตินี้เป็นเร็วกว่าเวลาข้างนอกมาก แม้ว่าหลินมู่อิงจะเข้าไปในมิติ แต่เวลาข้างนอกก็จะหยุดนิ่งนี่เป็นสิ่งที่หลินมู่อิงค้นพบว่าเวลาที่เธอเข้าไปในมิติเวลาเธอสามารถหยุดเวลาข้างนอกได้ หลินมู่อิงเตรียมอาหารเอาไว้เพราะเธอเกรงว่าลูกสุนัขจะหิวหรือกระหายน้ำ“แกต้องนอนลงและพักผ่อนให้ดี และอย่าทำลายสิ่งที่ฉันปลูกเอาไว้” หลินมู่อิงพูดกับเสี่ยวโกวจื่อเป็นชื่อที่เธอตั้งให้กับลูกสุนัข พร้อมกับชี้ไปที่พืชผลที่เธอปลูกไว้บริเวณใกล้เคียงลูกสุนัขร้องครวญครางสองครั้ง ดูเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่หลินมู่อิงพูด และพยักหน้าเหมือนกับว่ามันรู้แล้วและจะไม่ทำลายพืชที่เธอปลูกเอาไว้ แต่เสียงครวญครางของมัน ดูเหมือนว่ามันไม่ใช่เสียงของสุนัขหลินมู่อิงไม่ได้คิดมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตราบใดที่สุนัขตัวเล็กไม่สร้างปัญหาในพื้นที่ของเธอมันก็คงไม่มีปัญหา ยังมีหมูป่าอยู่ข้างนอก... หลินมู่อิงถือพลั่วอยู่ในมือ คิดว่าอาจจะเกิดก

แม้ว่าหลินมู่อิงจะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่เธอไม่ได้รับมอบหมายให้ทำงานที่เดียวกับโจวอี้หมิงแต่เธอยังคงจำได้ว่าภูเขาหลังหมู่บ้านนั้นอุดมไปด้วยทรัพยากรมากมายเมื่อพิจารณาว่าฤดูใบไม้ผลิเพิ่งผ่านมาไม่นาน และชาวบ้านจำนวนไม่มากได้ไปที่ภูเขาตลอดฤดูหนาว ไม่น่าจะมีใครไปเก็บสมุนไพรที่ทนความหนาวเย็นบนภูเขาได้หลินมู่อิง มองไปที่เซี่ยฮุ่ยเหม่ยที่กำลังนั่งตัดหญ้าให้หมูอยู่ไกลๆ และคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในช่วงชั่วโมงหรือสองชั่วโมงที่ผ่านมา จากนั้นเธอก็บอกกับเซี่ยฮุ่ยเหม่ยเล็กน้อย และเดินออกมาเงียบๆและเดินตรงเข้าไปในภูเขาเธอไม่กลัวหากว่าเกิดอันตารายขึ้น ไม่ว่าเธอจะเผชิญกับอันตรายใดๆ ก็ตาม ตราบใดที่เธอซ่อนตัวอยู่ในมิตินั้นโดยตรง เธอจะปลอดภัยอย่างแน่นอน หลังจากเดินไปเกือบยี่สิบนาที หลินมู่อิงก็ได้ยินเสียงร้องดังขึ้นคล้ายกับว่าเป็นเสียงสัตว์เล็กๆ ตัวหนึ่งดูเจ็บปวดทรมานมาก เสียงร้องของมันฟังดูน่าสงสารมากหลินมู่อิงก็อยากรู้เช่นกันว่ามันคือตัวอะไรกันแน่ ดังนั้นเธอจึงเดินไปตามทิศทางที่ได้ยินเสียง จนกระทั่งเธอมาถึงที่แห่งหนึ่งซึ่งมีหญ้าขึ้นหนาแน่นอยู่ หลินมู่อิงมองเห็นบางสิ่งบางอย่างเคลื่อนไหว และเสียงครา