Novels by อรษา ศรีอาคาร

สองปีผ่านไป หลังจากวันปัจฉิมวันนั้น ฉัน เพลินพิชชา ตอนนี้อายุ 23 ปีแล้ว เธอเลือกที่จะเปิดร้านคาเฟ่เล็กๆ ในมหาลัยแห่งหนึ่ง เสียงกระดิ่งร้านดังกริ๊งขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาในร้าน"ยินดีต้อนรับค่า" "รับอะไรดีคะ" เธอเปล่งเสียงพูดในขณะที่กำลังจัดการหน้าเคาท์เตอร์ด้วยความเคยชิน ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาอย่างเป็นมารยาทสายตาก็ปะทะเข้ากับใบหน้าที่เธอไม่คิดว่าจะได้เห็นอีกตลอดชีวิต เพราะเธอก็ได้ย้ายออกจากบ้านแม่เพื่อไปอยู่คนเดียวที่คอนโดแล้ว ทัช ปิยากร เพลินเบิกตากว้างเล็กน้อยอย่างไม่ตั้งใจ ความทรงจำที่พยายามเก็บกดไว้มานานเหมือนถูกกระชากกลับมาอีกรั้ง ทัชเองก็ดูชะงักชั่วขณะ ก่อนที่จะพยายามปรับสีหน้าเป็นปกติ"เพลิน..." อีกฝ่ายก็ดูแปลกใจไม่ต่างกันที่เห็นเธออยู่ที่นี่ เขาชะงักไปครู่หนึ่ง"รับอะไรดีคะ" เพลินถามขึ้นอีกครั้ง"เอ่อ...เอาคาปูชิโน่ร้อนแก้วนึงครับ" เขาว่าพลางส่งรอยยิ้มจางๆ มาให้เพลินพยักหน้ารับสั้นๆ ก่อนจะหันไปจัดการเครื่องดื่มโดยไม่เอื้อนเอ่ยอะไรเพิ่มเติม ทัชยืนเก้ออยู่ครู่หนึ่ง พยายามหาจังหวะชวนคุย"ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอที่นี่..." เขาเอ่ยเบาๆ"..."เพลินยังคงเงียบ ราวกับไม่

วันปัจฉิมนิเทศมาถึงแล้ว...เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และรอยยิ้มของผู้คนรายล้อมอยู่ทั่วลานกิจกรรม เพลินยืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ กำลังยืนเถียงกันขำๆ ว่าใครจะเป็นคนถือกล้องถ่ายรูปกันแน่แต่จู่ๆ เสียงหนึ่งที่คุ้นเคยแต่ไม่ได้ยินมานานก็ดังขึ้นจากด้านหลังเธอ"เดี๋ยวอาจารย์ถ่ายให้"อาจารย์ทัชเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม เพลินชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปฏิเสธด้วยน้ำเสียงราบเรียบ"ไม่ต้อง ขอบคุณค่ะ"เธอกำลังจะหันหลังพาเพื่อนๆ ไปถ่ายตรงจุดอื่น แต่ทัชกลัคว้าข้อมือของเธอไว้เบาๆ ก่อนจะดึงเธอออกมาจากกลุ่ม โดยที่เพลินก็พยายามที่จะขันขืนเพื่อนๆ ที่เห็นแบบนั้นก็กำลังจะเข้าไปช่วย แต่กลับถูกอาจารย์เมย์ห้ามไว้"ปล่อยให้เขาไปเคลียร์กันเถอะ เพลินอาจจะรู้สึกดีขึ้นก็ได้นะ"ล--ในมุมเงียบสงบใต้ต้นไม้ด้านหลังอาคาร เพลินขืนตัวออกจากมือเขาได้สำเร็จ"อาจารย์จะลากหนูมาทำไม""ไม่ต้องเรียกอาจารย์แล้ว เราไม่ได้อยู่ในรั้ววิทยาลัยเดียวกันแล้วนะ""งั้นคุณมีอะไรคะ""เรียกห่างเหินจังนะ.." ทัชยิ้มเจื่อนๆ มือยื่นออกราวกับจะจับเธอไว้อีกครั้ง แต่เพลินถอยหลังหลบก่อน"ไม่ต้องมาจับค่ะ หนูไม่อยากมีปัญหา""คือ เพลิน...พี่ขอโทษนะ""ขอโท

หลังจากวันนั้น...ทุกอย่างเงียบลง ไม่ใช่ความเงียบที่สบายใจ แต่มันเป็นความเงียบที่กัดกินทุกอย่างเพลินกลายเป็นคนเงียบขรึม เก็บตัวมากขึ้น วันๆ อยู่แต่มุมห้องคนเดียวไม่พูดกับใครนักหากไม่ใช่เพื่อนในห้อง แม้จะยังยิ้มให้เพื่อนๆ หรืออาจารย์เมย์อยู่บ้าง แต่แววตานั้นไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปส่วนทัช...เขาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดอาจารย์ทัชที่เคยใจดี ยิ้มง่ายบางครั้ง กลายเป็นคนอารมณ์ขึ้นง่าย โมโหแรง เสียงดังใส่นักศึกษาในห้องบ่อยขึ้น บางทีก็เผลอตะคอกใส่เด็กแม้ในเรื่องที่แค่เล็กน้อยโชคดีของเพลินที่ปีนี้เธอจะไม่ได้เรียนกับเขา แต่ได้เรียนกับอาจารย์หัวหน้าหมวดภาษาอังกฤษแทน---ที่มหาลัยของอาจารย์ทัช ในตอนนี้กลุ่มของอาจารย์ทัชนั่งล้อมวงทำงาน มีไอซ์ ปุณ แชมป์ อาร์ต"ไอ้ทัช ถ้าเราใช้พรีเซนต์เทนส์ในประโยคนี้มันจะขัดกับตัวหลักของงานป่าววะ" ไอซ์เอ่ยถามขึ้นมา"ไม่รู้ มึงก็ดูเอาเองดิ" ทัชเอ่ยเชิงขึ้นเสียงนิดๆ ดดยที่ไม่ได้เงยหน้ามามองงานด้วยซ้ำ"คือ...กูแค่ถาม ไม่ได้ให้มึงมาหงุดหงิดใส่""และอีกอย่างสนใจงานบ้าง" ไอซ์พูดเสียงห้วน"รู้ว่ากูไม่ได้ดูอยู่ก็ไม่ต้องถามดื""เออ!!" ไอซ์เสียงดังขึ้นมาพร้อมกับลุกขึ้น"มึงแ

เพลินนั่งอยู่ริมหน้าต่างเหม่มองออกไปข้างนอก เธอแทบไม่ได้ฟังที่อาจารย์สอนเลย เพื่อนบางคนมองเธอแล้วกระซิบกระซาบ บางคนหัวเราะแผ่าๆ เหมือนตั้งใจให้เธอได้ยิน"เห็นเงียบๆ นึกว่าจะไม่มีพิษมีภัยซะอีก""ที่ได้เกรดดีทุกครั้งนี่เอาตัวเข้าแลกป่ะ?""เขาเลิกกันแล้วหรอวะ หรือโดนเท""อาจารย์คงกลัวโดนไล่ออกน่ะสิ ไม่แน่เพลินอาจจะเป็นคนปล่อยข่าวเองก็ได้" เสียงนินทาพร้อมเสียงหัวเราะดังแว่วมาเสมอเพลินก้มหน้าต่ำลง คำพูดพวกนั้นไม่ได้ดังกึกก้องในห้อง แต่มันดังก้องในใจของเธอเธอรู้...มันคงไม่จบแค่นี้และที่เจ็บกว่าอะไรทั้งหมด คือสายตาของอาจารย์บางคนที่เริ่มมองเธอเหมือนเธอทำอะไรผิดจริงๆ บางคนถึงกับพูดแน็บแนมเธอ---เพลินยืนลังเลอยู่หน้าห้องพักครูของอาจารย์เมย์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยกมือเคาะประตูเบาๆ"ขออนุญาตค่ะ" เธอเปิดประตูเข้าไป"เพลิน?""เป็นอะไรรึเปล่าลูก เข้ามานั่งนี้ก่อน" อาจารย์เมย์คือคนที่เธอไว้ใจที่สุดในตอนนี้ และเป็นที่พึ่งเดียวที่เธอพอจะนึกได้เพลินเดินเข้ามานั่ง มือกำแน่นบนตัก น้ำเสียงสั่น"หนู...ขอปรึษาเรื่องส่วนตัวได้มั้ยคะ"อาจารย์เมย์พยักหน้า สีหน้าจริงจังและอ่อนโยนเพลินค่อยๆ เล่าเรื่องทั้งหมด

ห้องหัวหน้าหมวดภาษาอังกฤษ บรรยากาศในห้องเงียบกริบ มีเพียงเสียงกระดาษที่ถูกเปิดเบาๆ และเสียงถอนหายใจหนักๆ จากหัวหน้าหมวด อาจารย์ทัชนั่งอยู่ตรงข้าม ดวงตาคมภายใต้กรอบแว่นยังคงสงบนิ่ง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยคำถามและความกังวล "ทัช...พี่จำเป็นต้องเรียกเรามาคุยเรื่องข่าวลือที่เกิดขึ้นในตอนนี้" "มันไม่ใช่แค่ในวิทลัยของเรานะ" "ตอนนี้เรื่องมันลามไปถึงมหาลัยของเธอด้วย อาจารย์ที่มหาลัยเธอเขาก็ทักมาหาพี่เรื่องข่าวลือว่ามันจริงรึเปล่า" ทัชเงียบไปพักหนึ่งหลังจากที่อาจารย์หัวหน้าหมวดพูดจบ ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ "ผมเข้าใจครับ" "และผมยืนยันได้ว่ามันไม่ได้มีอะไรเกินเลยครับ" "พี่รูู้ว่าเราเป็นคนดีพอที่จะไม่ทำอะไรอย่างที่เขาลือกันหรอก และพี่ไม่ได้อยากจะตัดสินเธอนะทัช" "แต่เธอต้องเข้าใจด้วยว่าตอนนี้เธออยู่ในสถานะอาจารย์" "และข่าวลือพวกนี้ทำให้หลายคนเริ่มจับตามองมากขึ้น" "บางคนถึงขั้นเสนอให้เปลี่ยนตัวอาจารย์สอนเลยนะ" ทัชคิ้วขมวดทันที "เปลี่ยนตัว...?" "นั่นแหละที่พี่เป็นห่วง" "เด็กผู้หญิงคนนั้น เธอรู้ใช่มั้ยว่าเขาเป็นแค่นักศึกษา" "ครับ..." --- เรื่องราวมันเริ่มหนาหูขึ้นทุกวัน ไม่แม้แต่วันที่เขาต้

เช้าวันเปิดเทอมมาถึงแล้ว เพลินเดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมกับรอยยิ้ม ภาพที่เธอกับอาจารย์ทัชไปวันสงกรานต์ด้วยกันมันยังลอยอยู่ในหัวอยู่เลย แต่ยังไม่ทันที่เพลินจะได้นั่งดี มีนาก็ได้หันมาหาเธอ "เพลิน เมื่อกี้นี่มีคนมาหาเธอด้วยนะ เห็นถามถึงอาจารย์ทัชด้วย" เธฮคิ้วขมวด "ใครหรอ?" มีนาหัวเราะเบาๆ "ไม่รู้จักอะดิ" "แต่ไม่น่าจะคนในวิลัยเราแน่ๆ อะ แต่แต่งตัวดูเป็นผู้ใหญ่หน่อยๆ เป็นผู้ชาย ใส่สูทคลุมด้วย แต่งตัวเหมือนนักธุรกิจเลยกูจะบ้า" มีนาพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ "แล้วเขามาถามเรื่องอะไรอะ" "ถามว่าเพลินอยู่ปีอะไร สนิทกับอาจาย์ทัชแค่ไหน กูนั่งอยู่กับวินคือแบบงงอะ เหี้ยอะไรเนี่ย" เพลินนิ่งไป ใจเธอวูบลง (ทำไมถึงมีคนมาถามหาเธอกับอาจารย์ทัช) --- ปุณนั่งอยู่ในร้านกาแฟแถววิลัยที่อาจารย์ทัชสอนอยู่ เขานั่งมองแก้วกาแฟในมือก่อนที่จะหันไปเปิดโทรศัพท์ เข้าแชทกลุ่มเก่าเมื่อนานมาแล้ว ไม่มีข้อความอะไรใหม่เนื่องจากมันเป็นกลุ่มเก่าที่พวกเธอใช้ตอนที่ยังต้องฝึกสอนก่อนที่จะต้องสอนจริง ข้อความล่างสุดเป็นของปุณ แต่ในนั้นเป็นแอคเคาท์ใหม่ที่เธอสร้างมา "เราว่าควรที่จะแจ้งฝ่ายวิชาการนะ เรารู้สึกว่ามีเด็กนักศึกษาบาง