LOGINShare
บทที่ 47 ปัจฉิมนิเทศ
Last Updated:
2025-04-28 21:39:48
Related chapters
ระยะปลอดภัย บทที่ 48 ตอนพิเศษ 1 ใกล้กันอีกครั้ง
สองปีผ่านไป หลังจากวันปัจฉิมวันนั้น ฉัน เพลินพิชชา ตอนนี้อายุ 23 ปีแล้ว เธอเลือกที่จะเปิดร้านคาเฟ่เล็กๆ ในมหาลัยแห่งหนึ่ง เสียงกระดิ่งร้านดังกริ๊งขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาในร้าน"ยินดีต้อนรับค่า" "รับอะไรดีคะ" เธอเปล่งเสียงพูดในขณะที่กำลังจัดการหน้าเคาท์เตอร์ด้วยความเคยชิน ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาอย่างเป็นมารยาทสายตาก็ปะทะเข้ากับใบหน้าที่เธอไม่คิดว่าจะได้เห็นอีกตลอดชีวิต เพราะเธอก็ได้ย้ายออกจากบ้านแม่เพื่อไปอยู่คนเดียวที่คอนโดแล้ว ทัช ปิยากร เพลินเบิกตากว้างเล็กน้อยอย่างไม่ตั้งใจ ความทรงจำที่พยายามเก็บกดไว้มานานเหมือนถูกกระชากกลับมาอีกรั้ง ทัชเองก็ดูชะงักชั่วขณะ ก่อนที่จะพยายามปรับสีหน้าเป็นปกติ"เพลิน..." อีกฝ่ายก็ดูแปลกใจไม่ต่างกันที่เห็นเธออยู่ที่นี่ เขาชะงักไปครู่หนึ่ง"รับอะไรดีคะ" เพลินถามขึ้นอีกครั้ง"เอ่อ...เอาคาปูชิโน่ร้อนแก้วนึงครับ" เขาว่าพลางส่งรอยยิ้มจางๆ มาให้เพลินพยักหน้ารับสั้นๆ ก่อนจะหันไปจัดการเครื่องดื่มโดยไม่เอื้อนเอ่ยอะไรเพิ่มเติม ทัชยืนเก้ออยู่ครู่หนึ่ง พยายามหาจังหวะชวนคุย"ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอที่นี่..." เขาเอ่ยเบาๆ"..."เพลินยังคงเงียบ ราวกับไม่
Last Updated : 2025-04-28ระยะปลอดภัย บทที่ 1 ข่าวลือเรื่องอาจารย์คนใหม่
โปรดใช้สติในการอ่านเป็นการคิดขึ้นมาของนักเขียนเท่านั้น บางอย่างอาจมีการอิงมาจากเรื่องจริงของนักเขียนแต่ส่วนใหญ่เป็นการมโนล้วนๆ . . . . . . . ณ ที่วิทยาลัยเล็กๆ แห่งหนึ่งซึ่งอบอวลไปด้วยความวุ่นวายและเสียงหัวเราะของเหล่าเด็กๆ นักเรียน ซึ่งตอนนี้ทางวิทยาลัยได้เปิดรับอาจารย์สอนภาษาอังกฤษคนใหม่เนื่องจากว่าคนเก่าได้บรรจุไปเป็นข้าราชการที่ต่างจังหวัด ทำให้ตอนนี้ทางวิทยาลัยขาดคนสอน แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีคนมาสมัครซะทีเดียวนะ แต่คนที่ได้ลองเข้ามาสอนก็ไม่มีใครทนอยู่ได้จนจบเทอมสักคน จึงเป็นที่กล่าวกันสนุกปากของเด็กๆ ในวิทยาลัยว่า "ถ้าใครอยู่สอนพวกเรารอดได้จนจบเทอมนะ แทบอยากจะยกให้เป็นตำนานคนก่อนก็อยู่ไม่ถึงเทอม" "เพลิน" หรือ "นางสาว เพลินพิชชา ศรีฤทัย" ที่แปลว่า ความสุขที่งดงาม ถึงชื่อของเธอจะมีความหมายแบบนั้นแต่เธอกลับไม่รู้สึกตามความหมายของชื่อเลยตั้งแต่แม่จับเธอมาเรียนที่นี่ เพลินเป็นเด็กสาวผู้มีรอยยิ้มอบอุ่นและอ่อนโยนและมักเป็นที่พึ่งพาของเหล่าเพื่อนๆ ในห้อง กำลังนั่งเล่นอยู่ภายในห้องพักครูเนื่องจากว่าได้ถูกตามมาช่วยงานอาจารย์ที่ห้องพักครู ท่ามกลางกลิ่นกาแฟจางๆ แล
Last Updated : 2025-04-20ระยะปลอดภัย บทที่ 2 สุดท้ายก็ไม่เจอ...
เช้าวันเปิดเทอมใหม่ เป็นเช้าที่เพลินพิชชาตั้งตารอคอยมานานหลายเดือน เธอตื่นก่อนนาฬิกาปลุกดังซะอีก รีบอาบน้ำแต่งตัวในชุดนักเรียนชุดใหม่ที่วิทยาลัยได้มีนโยบายในใส่ในเทอมนี้เทอมแรก ก่อนที่จะรีบตรงไปขึ้นรถเมล์สายแปดเพื่อตรงไปยังวิทยาลัยด้วยใจที่เต้นแรงกว่าทุกวัน เพราะวันนี้แหละ! วันที่เธอจะได้เจอกับอาจารย์คนใหม่ เพลินมาถึงหน้าอาคารเรียนก่อนฟ้าจะสว่างเต็มฟ้าเสียอีก เธอเห็นเพื่อนสนิทในกลุ่มที่มักจะมาเช้าก่อนเธอเป็นประจำคนแรก ขิม (นางสาวขิมขวัญ) เพื่อนสาวสายเม้าท์ตัวเล็กใส่แว่น สเปคหนุ่มๆ ในวิทยาลัยเลยแหละเพียงแต่เธอไม่สนใจใครเลย เธอชอบชีวิตโสดของตัวเองเป็นที่สุด และคนที่ขิมกำลังยืนคุยด้วยอยู่นั้นก็คือ ตั้ม (นาย ธนกร) หนุ่มสุดชิลที่วันไหนอยากมาเช้าก็เช้าเลย แต่ถ้าหากสายก็สายสุดๆ อีกทั้งยังเป็นหนุ่มเฟรนลี่รู้จักคนไปครึ่งวิทยาลัยล่ะคนนี้ "เพลินนน แกดูตื่นเต้นเกินไปป่ะ" ขิมแซวทันทีที่เห็นสีหน้าตื่นเต้นเกินเบอร์ของเพลิน "ก็..นิดนึงอะนะ" "ฉันอยากเห็นหน้าอาจารย์ใหม่เร็วๆ ล่ะเนี่ย ก็อาจารย์เมย์เล่นพูดไว้ซะฉันอยากรู้" "เอ้าได้อาจารย์ใหม่ล่ะหรอ" ตั้มเอ่ยถามอย่างไม่รู้ "เอ้าฉันว่าฉันบ
Last Updated : 2025-04-20ระยะปลอดภัย บทที่ 3 ในที่สุดก็ได้เจอ!
เพลินใช้เวลาครุ่นคิดทั้งคืนว่าวันนี้มันพลาดตรงไหน ทั้งๆ ที่เธออยู่หน้าวิลัยตั้งแต่เช้าแต่สุดท้าย..เฮ้อ..เพลินถอนหายใจออกมาแต่เธอจะรู้มั้ยคำตอบนั้นมันอยู่ในสิ่งที่เธอมองข้ามไปตั้งแต่แรก "โอ๊ย!" เธอร้องออกมาด้วยความหงุดหงิดของตัวเอง ก่อนจะคว้าตารางเรียนขึ้นมาดูอีกครั้งก่อนนอน และนั้นเองเธอก็เหลือบไปเห็นชื่อวิชาภาษาอังกฤษ ว่าเธอมีเรียนพรุ่งนี้คาาบแรก พร้อมกับชื่ออาจารย์ผู้สอน นาย ปิยากร ทันทีที่เห็นชื่อ เธอก็ยิ้มออกมาเหมือนได้เติมพลังชีวิต "พรุ่งนี้แหละ...ฉันจะได้รู้จักเขาสักที" เช้าวันต่อมา เพลินตื่นมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง วันนี้เธอใส่ชุดเรียบร้อยกว่าปกติ หนีบผ ทำตัวเองให้มั่นใจที่สุด เพื่อที่จะได้สร้างความประทับใจในการเจอกันครั้งแรกยังไงล่ะ ก่อนที่เธอจะรีบตรงมาถึงที่วิทยาลัยพร้อมหัวใจที่เต้นรัว สิ่งแรกที่เธอเห็นเลยคือ มีนา (นางสาว มีนา) เพื่อนสาวตัวขาวหมวยที่สนิทกันมากยิ่งกว่าใครๆ เดินอยู่ข้างหน้าไม่ไกลทำเอาเพลินแอบแปลกใจที่วันนี้เพื่อนตนมาเช้ากว่าปกติ "มีน!" "ทำไมวันนี้มาเช้าจัง" เพลินที่ได้ตะโกนเรียกเพื่อนก็ได้รีบเดินไปควงแขนเพื่อนสนิททันที "อ้าวเพลิน" "ก็แหม่ วั
Last Updated : 2025-04-20ระยะปลอดภัย บทที่ 4 ไม่เห็นเหมือนที่คิด
ทันทีที่อาจารย์ทัชพูดจบ ห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไร เพราะแววตาของเขาที่แม้จะมองไม่เห็นครึ่งล่างใบหน้าเพราะแมส แต่ก็สื่อถึงความ"เอาจริง" อย่างเห็นได้ชัด เยือกเย็น หนักแน่น แบบที่ใครกล้าท้าทายคงต้องคิดใหม่ เพลินที่นั่งมองอยู่ก็แอบตะหงิดใจเล็กน้อยกับบุคคลิกอันแตกต่างของอาจารย์คนใหม่ ที่ดูไม่คล้ายกับอาจารย์รุ่งผู้ใจดีเลยแม้แต่น้อย (นี่น่ะหรอ..อาจารย์ที่เรารอเจอตั้งหลายวัน) แต่ยังไม่ทันทีที่เธอจะคิดอะไรต่อ เสียงของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง "หยิบสมุดขึ้นมา" เพลินที่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับหลุดพูดพึมพำออกมาอย่างลืมตัว "เหอะ..แล้วบอกวันนี้ไม่สั่งงาน" เธอหันไปทำหน้าทะเล้นใส่มีนาเหมือนอยากจะแซวกันเบาๆ แต่ยังไม่ทันพูดต่อจบ เสียงตะโกนจากมุมหลังห้องก็ดังขึ้น "ไหนบอกวันนี้ไม่สั่งงานไงอาจารย์" ทันทีที่สิ้นเสียงทั้งห้องก็หันขวับไปมองทันที รวมถึงเพลินเองที่เบิกตากว้าง อาจารย์ทัชหยุดนิ่งไปเล็กน้อย ราวกับกำลังประมวลผลก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง "ก็ไม่ใช่งาน" เพียงแค่นั้น..เสียงเงียบก็กลับมาอีกครั้งเหมือนคำตอบนั้นตัดบททุกอย่างเรียบสนิท เด็กที่ตะโกนก็ไ
Last Updated : 2025-04-20ระยะปลอดภัย บทที่ 5 ช่างแม่ง
ตั้งแต่วันนั้น การเรียนภาษาอังกฤษของเพลินก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป มันไม่ใช่แค่วิชา ธรรมดาที่ต้องมาเรียนให้ครบ แต่มันกลายเป็นวิชาที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงในทุกคาบที่มีชื่อ "อาจารย์ทัช" อยู่ในตาราง เนื้อหาใหม่ อาจารย์ใหม่ วิธีการสอนใหม่...ทุกอย่างดูตื่นเต้นดีในตอนแรก แต่เพลินก็เริ่มสงสัยกับตัวเอง ว่าเธอคิดผิดไปรึเปล่า เพราะตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทุกคาบของอาจารย์ทัชมักจะเริ่มต้นด้วยการทำแบบฝึกหัดก่อนที่จะเริ่มเนื้อหาใหม่เสมอ และเพลินเริ่มจะรู้สึกได้ถึงความเครียดที่มันค่อยๆ ก่อตัวขึ้นโดยที่เธอไม่รู้ตัว มีอยู่ครั้งนึง ขิม เพื่อนตัวแสบของเธอ แอบซุบซิบกับพลอยเพื่อนสนิทที่สุดของขิม ก่อนที่ขิมจะสะกิดแขนเพลินแล้วกระซิบเสียงเบาว่า "มึงๆ..ในหนังสือมันมีเฉลย" เพลินที่ได้ยินก็รีบหันไปมองทันที แล้วก็จริง..หนังสือที่อาจารย์ใช้มีเฉลยซ่อนอยู่ด้านหลังจริงๆ เธอกำลังจะหันไปบอกมีนาที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่ยังไม่ทันเอ่ยคำใด อาจารย์ทัชที่กำลังพูดอยู่หน้าห้องก็หันมามองเธอด้วยสายตาจริงจัง แล้วพูดเสียงดังขึ้นมา "ทำไม..จะลอกเฉลยอาจารย์หรอ?" เสียงนั้นทำเอาทั้งห้องหันมามอง เพลินนิ่งงันทันทีเธอยังไม่ทัน
Last Updated : 2025-04-20ระยะปลอดภัย บทที่ 6 อาจารย์ทัช (ปิยากร)
. . . . . . ../ . . . . .. . อาจารย์ทัช - หรือ ปิยากร ชายหนุ่มวัยยี่สิบปลาย ผู้มีบุคลิกสุขุม เงียบขรึมและพูดน้อยเป็นทุนเดิมแต่กลับมีเพื่อนเยอะเอามากๆ ที่กำลังเรียนต่อป.โท แม้จะเข้ามาสอนที่วิทยาลัยแห่งนี้ได้ไม่นาน แต่ชื่อเสียงของเขากลับกระจายไปไวยิ่งกว่าการสอนที่ว่า "เร็ว" ของเขาเสียอีก แต่สิ่งที่เขาไม่คิดว่าจะเป็นข่าวลือในหมู่นักเรียนหรือแม้แต่ครูด้วยกันกลับเป็นเรื่องที่ว่า เขากำลังจับผิดนักเรียนหญิงคนนึงซ้ำๆ คนที่ชื่อว่า เพลินพิชชา ทุกครั้งที่สายตาของเธอเผลอหลุดโฟกัส.. ทุกครั้งที่เธอกระซิบกับเพื่อน ทุกครั้งที่เธอหยุดเขียนไปครู่หนึ่งเพื่อใช้กูเกิลแปลภาษา.. ไม่รู้ทำไม "เขา" ถึงเห็นทุกครั้ง ---- "อีกแล้วเหรอ..." เขาบ่นกับตัวเองเบาๆ ขณะนั่งอ่านแบบฝึกหัดภาษาอังกฤษแนะนำตัวของนักเรียนหลังเลิกเรียน บางคนก็เขียนอะไรมาไม่รู้ อ่านแทบไม่ออก ขนาดให้ใช้แปลภาษาแล้วนะ เขานั่งคิดขณะที่ดูไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปสะดุดตากับเล่มนึง ลายมือหวัดนิดๆ ภาษาอังกฤษที่สะกดผิดนิดหน่อยแต่พยายามเต็มที่กลับสะดุดสายตาเขาอย่างแรง "My name is Plearnpitcha. I'm not good in E
Last Updated : 2025-04-20ระยะปลอดภัย บทที่ 7 วันที่ไม่อยากให้มาถึง
วันสอบกลางภาคมาถึงแล้ว วันที่เพลินไม่อยากให้มันมาถึงเลยจริงๆ ทุกวิชาเธอสอบออกมาแทบจะท็อปห้อง มีแค่วิชานี้เท่านั้นแหละที่ทำให้เพลินไม่มั่นใจเลย เธอไม่อยากสอบตก..แต่ก็เหนื่อยเกินจะสู้ "ยังไม่ขึ้นมาอีกหรอ มันสายแล้วนะ" เสียงเข้มของอาจารย์ทัชดังขึ้นจากหน้าห้องเสียงที่ไม่ได้ดุด่าแต่ทำให้บรรยากาศตึงขึ้นในห้องทันที "ไม่รอล่ะ เอาทุกคนออกมายืนหน้าห้องให้หมด เอากระเป๋าออกมาด้วย เดี๋ยวอาจารย์จะจัดที่นั่งให้" ขณะที่เพื่อนๆ ลุกออกไปเพลินได้เดินออกไปพร้อมกับคิดในใจ (จะรอดมั้ยวะ) "นางสาวเพลินพิชชา" เสียงที่เรียกชื่อเธอชัดเจน ทำให้เธอสะดุ้ง เฮือก ก่อนจะยกมือ "อยู่นี่ค่ะ" เธอเดินแหวกเพื่อนฝูงออกไปข้างหน้า มองตาเขาอย่างระแวงๆ อาจารย์ทัชมองรอบๆ ห้องเล็กก่อนจะชี้ให้เธอไปนั่งที่โต๊ะแถวหน้าสุด ฝั่งเดียวกับเขา เธอกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ (ทำไมต้องตรงนี้ด้วยวะ..) เธอหันไปมองเขาอีกครั้ง เห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่สายตานิ่งๆ ของเขากลับมองตามเธอจนเธอต้องเบือนหน้าหนีและรีบไปนั่งทันที "ข้อสอบเป็นแบบสลับข้อ เพราะงั้นไม่ต้องลอกกันนะครับ" เขาพูดขึ้นในขณะที่มือก็กำลังเลื่อนหาเปิดคิวอาร์โค้ด แต
Last Updated : 2025-04-20
Latest chapter
ระยะปลอดภัย บทที่ 48 ตอนพิเศษ 1 ใกล้กันอีกครั้ง
สองปีผ่านไป หลังจากวันปัจฉิมวันนั้น ฉัน เพลินพิชชา ตอนนี้อายุ 23 ปีแล้ว เธอเลือกที่จะเปิดร้านคาเฟ่เล็กๆ ในมหาลัยแห่งหนึ่ง เสียงกระดิ่งร้านดังกริ๊งขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาในร้าน"ยินดีต้อนรับค่า" "รับอะไรดีคะ" เธอเปล่งเสียงพูดในขณะที่กำลังจัดการหน้าเคาท์เตอร์ด้วยความเคยชิน ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาอย่างเป็นมารยาทสายตาก็ปะทะเข้ากับใบหน้าที่เธอไม่คิดว่าจะได้เห็นอีกตลอดชีวิต เพราะเธอก็ได้ย้ายออกจากบ้านแม่เพื่อไปอยู่คนเดียวที่คอนโดแล้ว ทัช ปิยากร เพลินเบิกตากว้างเล็กน้อยอย่างไม่ตั้งใจ ความทรงจำที่พยายามเก็บกดไว้มานานเหมือนถูกกระชากกลับมาอีกรั้ง ทัชเองก็ดูชะงักชั่วขณะ ก่อนที่จะพยายามปรับสีหน้าเป็นปกติ"เพลิน..." อีกฝ่ายก็ดูแปลกใจไม่ต่างกันที่เห็นเธออยู่ที่นี่ เขาชะงักไปครู่หนึ่ง"รับอะไรดีคะ" เพลินถามขึ้นอีกครั้ง"เอ่อ...เอาคาปูชิโน่ร้อนแก้วนึงครับ" เขาว่าพลางส่งรอยยิ้มจางๆ มาให้เพลินพยักหน้ารับสั้นๆ ก่อนจะหันไปจัดการเครื่องดื่มโดยไม่เอื้อนเอ่ยอะไรเพิ่มเติม ทัชยืนเก้ออยู่ครู่หนึ่ง พยายามหาจังหวะชวนคุย"ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอที่นี่..." เขาเอ่ยเบาๆ"..."เพลินยังคงเงียบ ราวกับไม่
ระยะปลอดภัย บทที่ 47 ปัจฉิมนิเทศ
วันปัจฉิมนิเทศมาถึงแล้ว...เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และรอยยิ้มของผู้คนรายล้อมอยู่ทั่วลานกิจกรรม เพลินยืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ กำลังยืนเถียงกันขำๆ ว่าใครจะเป็นคนถือกล้องถ่ายรูปกันแน่แต่จู่ๆ เสียงหนึ่งที่คุ้นเคยแต่ไม่ได้ยินมานานก็ดังขึ้นจากด้านหลังเธอ"เดี๋ยวอาจารย์ถ่ายให้"อาจารย์ทัชเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม เพลินชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปฏิเสธด้วยน้ำเสียงราบเรียบ"ไม่ต้อง ขอบคุณค่ะ"เธอกำลังจะหันหลังพาเพื่อนๆ ไปถ่ายตรงจุดอื่น แต่ทัชกลัคว้าข้อมือของเธอไว้เบาๆ ก่อนจะดึงเธอออกมาจากกลุ่ม โดยที่เพลินก็พยายามที่จะขันขืนเพื่อนๆ ที่เห็นแบบนั้นก็กำลังจะเข้าไปช่วย แต่กลับถูกอาจารย์เมย์ห้ามไว้"ปล่อยให้เขาไปเคลียร์กันเถอะ เพลินอาจจะรู้สึกดีขึ้นก็ได้นะ"ล--ในมุมเงียบสงบใต้ต้นไม้ด้านหลังอาคาร เพลินขืนตัวออกจากมือเขาได้สำเร็จ"อาจารย์จะลากหนูมาทำไม""ไม่ต้องเรียกอาจารย์แล้ว เราไม่ได้อยู่ในรั้ววิทยาลัยเดียวกันแล้วนะ""งั้นคุณมีอะไรคะ""เรียกห่างเหินจังนะ.." ทัชยิ้มเจื่อนๆ มือยื่นออกราวกับจะจับเธอไว้อีกครั้ง แต่เพลินถอยหลังหลบก่อน"ไม่ต้องมาจับค่ะ หนูไม่อยากมีปัญหา""คือ เพลิน...พี่ขอโทษนะ""ขอโท
ระยะปลอดภัย บทที่ 46 คำสารภาพของปุณ
หลังจากวันนั้น...ทุกอย่างเงียบลง ไม่ใช่ความเงียบที่สบายใจ แต่มันเป็นความเงียบที่กัดกินทุกอย่างเพลินกลายเป็นคนเงียบขรึม เก็บตัวมากขึ้น วันๆ อยู่แต่มุมห้องคนเดียวไม่พูดกับใครนักหากไม่ใช่เพื่อนในห้อง แม้จะยังยิ้มให้เพื่อนๆ หรืออาจารย์เมย์อยู่บ้าง แต่แววตานั้นไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปส่วนทัช...เขาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดอาจารย์ทัชที่เคยใจดี ยิ้มง่ายบางครั้ง กลายเป็นคนอารมณ์ขึ้นง่าย โมโหแรง เสียงดังใส่นักศึกษาในห้องบ่อยขึ้น บางทีก็เผลอตะคอกใส่เด็กแม้ในเรื่องที่แค่เล็กน้อยโชคดีของเพลินที่ปีนี้เธอจะไม่ได้เรียนกับเขา แต่ได้เรียนกับอาจารย์หัวหน้าหมวดภาษาอังกฤษแทน---ที่มหาลัยของอาจารย์ทัช ในตอนนี้กลุ่มของอาจารย์ทัชนั่งล้อมวงทำงาน มีไอซ์ ปุณ แชมป์ อาร์ต"ไอ้ทัช ถ้าเราใช้พรีเซนต์เทนส์ในประโยคนี้มันจะขัดกับตัวหลักของงานป่าววะ" ไอซ์เอ่ยถามขึ้นมา"ไม่รู้ มึงก็ดูเอาเองดิ" ทัชเอ่ยเชิงขึ้นเสียงนิดๆ ดดยที่ไม่ได้เงยหน้ามามองงานด้วยซ้ำ"คือ...กูแค่ถาม ไม่ได้ให้มึงมาหงุดหงิดใส่""และอีกอย่างสนใจงานบ้าง" ไอซ์พูดเสียงห้วน"รู้ว่ากูไม่ได้ดูอยู่ก็ไม่ต้องถามดื""เออ!!" ไอซ์เสียงดังขึ้นมาพร้อมกับลุกขึ้น"มึงแ
ระยะปลอดภัย บทที่ 45 ครั้งสุดท้าย
เพลินนั่งอยู่ริมหน้าต่างเหม่มองออกไปข้างนอก เธอแทบไม่ได้ฟังที่อาจารย์สอนเลย เพื่อนบางคนมองเธอแล้วกระซิบกระซาบ บางคนหัวเราะแผ่าๆ เหมือนตั้งใจให้เธอได้ยิน"เห็นเงียบๆ นึกว่าจะไม่มีพิษมีภัยซะอีก""ที่ได้เกรดดีทุกครั้งนี่เอาตัวเข้าแลกป่ะ?""เขาเลิกกันแล้วหรอวะ หรือโดนเท""อาจารย์คงกลัวโดนไล่ออกน่ะสิ ไม่แน่เพลินอาจจะเป็นคนปล่อยข่าวเองก็ได้" เสียงนินทาพร้อมเสียงหัวเราะดังแว่วมาเสมอเพลินก้มหน้าต่ำลง คำพูดพวกนั้นไม่ได้ดังกึกก้องในห้อง แต่มันดังก้องในใจของเธอเธอรู้...มันคงไม่จบแค่นี้และที่เจ็บกว่าอะไรทั้งหมด คือสายตาของอาจารย์บางคนที่เริ่มมองเธอเหมือนเธอทำอะไรผิดจริงๆ บางคนถึงกับพูดแน็บแนมเธอ---เพลินยืนลังเลอยู่หน้าห้องพักครูของอาจารย์เมย์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยกมือเคาะประตูเบาๆ"ขออนุญาตค่ะ" เธอเปิดประตูเข้าไป"เพลิน?""เป็นอะไรรึเปล่าลูก เข้ามานั่งนี้ก่อน" อาจารย์เมย์คือคนที่เธอไว้ใจที่สุดในตอนนี้ และเป็นที่พึ่งเดียวที่เธอพอจะนึกได้เพลินเดินเข้ามานั่ง มือกำแน่นบนตัก น้ำเสียงสั่น"หนู...ขอปรึษาเรื่องส่วนตัวได้มั้ยคะ"อาจารย์เมย์พยักหน้า สีหน้าจริงจังและอ่อนโยนเพลินค่อยๆ เล่าเรื่องทั้งหมด
ระยะปลอดภัย บทที่ 44 ข่าวลือ....
ห้องหัวหน้าหมวดภาษาอังกฤษ บรรยากาศในห้องเงียบกริบ มีเพียงเสียงกระดาษที่ถูกเปิดเบาๆ และเสียงถอนหายใจหนักๆ จากหัวหน้าหมวด อาจารย์ทัชนั่งอยู่ตรงข้าม ดวงตาคมภายใต้กรอบแว่นยังคงสงบนิ่ง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยคำถามและความกังวล "ทัช...พี่จำเป็นต้องเรียกเรามาคุยเรื่องข่าวลือที่เกิดขึ้นในตอนนี้" "มันไม่ใช่แค่ในวิทลัยของเรานะ" "ตอนนี้เรื่องมันลามไปถึงมหาลัยของเธอด้วย อาจารย์ที่มหาลัยเธอเขาก็ทักมาหาพี่เรื่องข่าวลือว่ามันจริงรึเปล่า" ทัชเงียบไปพักหนึ่งหลังจากที่อาจารย์หัวหน้าหมวดพูดจบ ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ "ผมเข้าใจครับ" "และผมยืนยันได้ว่ามันไม่ได้มีอะไรเกินเลยครับ" "พี่รูู้ว่าเราเป็นคนดีพอที่จะไม่ทำอะไรอย่างที่เขาลือกันหรอก และพี่ไม่ได้อยากจะตัดสินเธอนะทัช" "แต่เธอต้องเข้าใจด้วยว่าตอนนี้เธออยู่ในสถานะอาจารย์" "และข่าวลือพวกนี้ทำให้หลายคนเริ่มจับตามองมากขึ้น" "บางคนถึงขั้นเสนอให้เปลี่ยนตัวอาจารย์สอนเลยนะ" ทัชคิ้วขมวดทันที "เปลี่ยนตัว...?" "นั่นแหละที่พี่เป็นห่วง" "เด็กผู้หญิงคนนั้น เธอรู้ใช่มั้ยว่าเขาเป็นแค่นักศึกษา" "ครับ..." --- เรื่องราวมันเริ่มหนาหูขึ้นทุกวัน ไม่แม้แต่วันที่เขาต้
ระยะปลอดภัย บทที่ 43 ใคร...?
เช้าวันเปิดเทอมมาถึงแล้ว เพลินเดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมกับรอยยิ้ม ภาพที่เธอกับอาจารย์ทัชไปวันสงกรานต์ด้วยกันมันยังลอยอยู่ในหัวอยู่เลย แต่ยังไม่ทันที่เพลินจะได้นั่งดี มีนาก็ได้หันมาหาเธอ "เพลิน เมื่อกี้นี่มีคนมาหาเธอด้วยนะ เห็นถามถึงอาจารย์ทัชด้วย" เธฮคิ้วขมวด "ใครหรอ?" มีนาหัวเราะเบาๆ "ไม่รู้จักอะดิ" "แต่ไม่น่าจะคนในวิลัยเราแน่ๆ อะ แต่แต่งตัวดูเป็นผู้ใหญ่หน่อยๆ เป็นผู้ชาย ใส่สูทคลุมด้วย แต่งตัวเหมือนนักธุรกิจเลยกูจะบ้า" มีนาพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ "แล้วเขามาถามเรื่องอะไรอะ" "ถามว่าเพลินอยู่ปีอะไร สนิทกับอาจาย์ทัชแค่ไหน กูนั่งอยู่กับวินคือแบบงงอะ เหี้ยอะไรเนี่ย" เพลินนิ่งไป ใจเธอวูบลง (ทำไมถึงมีคนมาถามหาเธอกับอาจารย์ทัช) --- ปุณนั่งอยู่ในร้านกาแฟแถววิลัยที่อาจารย์ทัชสอนอยู่ เขานั่งมองแก้วกาแฟในมือก่อนที่จะหันไปเปิดโทรศัพท์ เข้าแชทกลุ่มเก่าเมื่อนานมาแล้ว ไม่มีข้อความอะไรใหม่เนื่องจากมันเป็นกลุ่มเก่าที่พวกเธอใช้ตอนที่ยังต้องฝึกสอนก่อนที่จะต้องสอนจริง ข้อความล่างสุดเป็นของปุณ แต่ในนั้นเป็นแอคเคาท์ใหม่ที่เธอสร้างมา "เราว่าควรที่จะแจ้งฝ่ายวิชาการนะ เรารู้สึกว่ามีเด็กนักศึกษาบาง
ระยะปลอดภัย บทที่ 42 ความรู้สึกของปุณ
เสียงดนตรีที่ยังคงดังอยู่ไกลๆ ผู้คนก็บางตาลงแล้ว ไฟเวทีสาดสีส้มอมชมพูใส่พื้นที่ถนนที่เปียกชื้นด้วยรอยน้ำปุณ ที่เดินแยกออกมาจากกลุ่มแล้ว เขาเดินไปเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดลงที่ข้างร้านขายเสื้อสงกรานต์ ก้มหน้าดูโทรศัพท์ แล้วกดล็อคหน้าจออย่างหงุดหงิดเขาถอนหายใจยาว รู้ตัวดีว่าเมื่อกี้พูดแรงไปแต่ก็ไม่สามารถห้ามตัวเองได้จริงๆ (ก็เพราะมันไม่เคยเปลี่ยนไปขนาดนี้นี่...สายตาแบบนั้น...รอยยิ้มอ่อนโยนแบบนั้น...) เขาคิดในใจก่อนกัดริมฝีปากแน่นภาพที่ทัชตักข้าวให้เพลินมันยังวนเวียนให้หัว เขาไม่เคยมองเราด้วยสายตาแบบนั้นเลย แม้พระทั่งวนที่เเธอ...ทำทุกอย่างเพื่อเขา...---สมัยช่วงมหาลัยทัช ยังคงเป็นเพื่อนที่เรียนเก่งที่สุดของชั้นปี เป็นที่จับตามองของอาจารย์ทุกคน สุภาพ เรียบร้อย พูดน้อย แต่ช่วยเหลือคนอื่นเสมอและปุณ...ก็เป็นหนึ่งในคนที่เขาช่วยบ่อยที่สุดวันที่ปุณลืมเอาแฟลชไดร์ฟที่มีไฟล์พรีเซนต์งานไว้ที่หอ ตอนนั้นปุณกำลังยืนกังวลอยู่นอกห้องเรียน ว่าเธอควรจะทำยังไงดี แต่ทัชกลับเดินมาหาแล้วบอกกับปุณว่า"กูมีแบ็คอัป"มันเป็นเพราะทัชเคยช่วยปุณดูสไลด์ให้ตั้งแต่นั้นมาปุณก็คอยช่วยเหลืองานกลุ่มของทัชเสมอแม้จะไม่ใช่
ระยะปลอดภัย บทที่ 41 สงกรานต์วันสุดท้าย
วันนี้เพลินยังคงอยู่ที่งานสงกรานต์เหมือนเคย นี่เพลินคงกะจะอยู่สงกรานต์ตั้งแต่วันแรกจนวันสุดท้ายเพราะเธอกลัวจะไม่ได้เล่นน้ำ แต่ที่เพิ่มเติมกว่าทุกวันเลยคือ...วันนี้เธอชวนเขามาด้วยกัน..สงกรานต์วันสุดท้ายของปี ฝนกลับตกลงมาอย่างไม่เป็นใจเม็ดฝนโปรยกระหน่ำลงกลางงานสงกรานต์แบบไม่ทันตั้งตัวเพลินกับทัชที่มางานด้วยกันในวันนี้เปียกโชกราวกับลูกหมาตกน้ำเพลินใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโปรด แม้จะคิดว่าเนื้อผ้าหนาพอ แต่กลับไม่คิดว่าฝนจะตกหนักขนาดนี้เธอมักจะพกเสื้อคลุมมาด้วยเสมอ แต่วันนี้ดันไม่หยิบมาเพราะประเมินฝนผิดไป น้ำฝนไหลพรากไปตามแขนขาและแผ่นหลัง เสื้อตัวขาวแนบเนื้อจนเผยให้เห็นเส้นผมและเงาลางๆ จากข้างหลัง"เอาเสื้อไปคลุม...เสื้อมันบางหมดแล้ว" เสียงทุ้มเรียบๆ ดังขึ้นข้างตัวเธอพร้อมกับยื่นเสื้อคลุมสีกรมท่าตรงหน้าเพลินชะงัก รีบก้มมองเสื้อตัวเองทันที"ก็...ไม่เห็นบางนิ" เธอพูดเบาๆ อย่างพยายามปฏิเสธความเป็นจริงทัชถอนหายใจนิดๆ ก่อนจะยกเสื้อคลุมให้เธอเอง"ข้างหน้ามันไม่เห็น แต่ข้างหลังมันบางนะ รู้ตัวมั้ย" เขาเอ่ยพร้อมกับติดกระดุมเม็ดบนสุดให้เธออย่างใจเย็นเพลินนิ่งไป ใจเต้นตึกตักจนไม่กล้าที่จะหายใจแ
ระยะปลอดภัย บทที่ 40 สงกรานต์ (3)
เสียงดนตรีของเพลง "พบรัก" ดังขึ้น ท่ามกลางแสงไฟจากเวทีคอนเสิร์ตที่ส่องสลัว คนรอบข้างเริ่มเงียบลง คล้ายกับต่างคนต่างตกอยู่ในห้วงของความทรงจำ รวมถึงเพลิน...ที่เผลอก้าวเข้ามายืนใกล้เขาอีกนิด ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะจังหวะของเพลง...หรือจังหวะของหัวใจอาจารย์ทัชไม่ได้พูดอะไร แต่เขาค่อยๆ ยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวกับนิ้วของเพลินไว้อย่างเงียบๆ เพลินนิ่งไป เธอไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองด้วยซ้ำ ได้แต่ปล่อยให้จังหวะเพลงและสัมผัสอ่อนโยนนี้ดำเนินต่อไปนิ้วของเขายังคงเกี่ยวไว้อยู่แบบนั้น นิ่ง...แต่มั่นคงคอนเสิร์ตดำเนินไปเรื่อยๆ จนเพลงสุดท้ายมาถึง เสียงกรี๊ดจากผู้ชมดังขึ้นเมื่ออินโทรของเพลง "เกี่ยวกันมั้ย" ดังขึ้นผู้คนรอบตัวเริ่มเบียดเข้ามา เพลินกับอาจารย์ทัชถูกดันเข้าไปใกล้หน้าเวทีขึ้นทุกคนกำลังจับตามองโชว์ตรงหน้า ไม่มีใครล่วงรู้ถึงเซอร์ไพรส์ที่กำลังจะเกิดขึ้นท่ามฝูงชน เสียงนักร้องนำเอื้อนท่อนฮุคสุดท้ายขึ้นมา~"มันเกี่ยวกันมั้ย...ที่เธอได้เดินเข้ามา"~อาจารย์ทัชหันไปมองเพลิน เขามองมือตัวเองที่ยังคงเกี่ยวกับมือของเธออยู่ ก่อนจะยิ้มอ่อนๆ ยิ้มที่ไม่ได้มีเหตุผลอะไรไปมากกว่านั้นเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาช้าๆ และแอ
