Chapter: CHAPTER 114Maaliwalas ang umagang iyon. Ang sinag ng araw ay marahang sumisilip sa mga kurtina ng kwarto ni Anikha, naglalaro sa malamlam na liwanag na pumapahid sa mukha ni Cressida. Nakapikit pa rin siya, nakayakap sa unan, at kahit may bahid pa ng pagod sa kanyang anyo, kapansin-pansin ang katahimikan na hindi na niya naramdaman nitong mga nakaraang araw. Dahan-dahan siyang nagmulat ng mga mata, nilingon ang paligid, at naramdaman ang lamig ng hangin na pumapasok mula sa bahagyang nakabukas na bintana. Ilang segundo pa bago niya napagtantong hindi siya nasa sarili niyang bahay. Nasa villa siya ni Anikha—isang lugar na pansamantala ngunit may kakaibang ginhawang hatid. Maya-maya pa’y bumukas ang pinto. Pumasok si Anikha na may hawak na tray ng pagkain—may omelette, tinapay, at mainit na kape. “Good morning, sleepyhead,” nakangiting bati nito habang inilapag ang tray sa maliit na mesa malapit sa kama. “Breakfast in bed para sa survivor ko.” Bahagyang natawa si Cressida, bahagyang tinakpan a
Last Updated: 2025-10-15
Chapter: CHAPTER 113Cressida. Ang liwanag mula sa malaking bintana ng silid ay malambing na tumama sa mukha ni Cressida. Bahagyang napasinghap siya nang maramdaman ang bigat ng kanyang ulo, kasabay ng banayad na kirot sa kanyang kaliwang braso. Nagising siya sa pamilyar na amoy ng hospital — sterile, malamig, at parang may halong kape na nagmula sa hallway. Ilang segundo pa bago niya tuluyang maalala ang lahat — ang ulan, ang pagmamaneho habang umiiyak, at ang biglang pagdilim ng lahat.“Cress…”Napalingon siya sa gilid. Si Arcturus. Nakaupo sa silya, nakasandal, pero gising. Nakasuot ito ng itim na coat at may bahagyang shadow sa ilalim ng mga mata, tila ilang araw nang hindi maayos ang tulog.“You’re awake…” mahina ngunit punô ng ginhawa ang boses nito. Tumayo siya agad at marahang lumapit. “You scared me to death.”Napakurap si Cress, sinusubukang itago ang lungkot sa likod ng mahina niyang ngiti. “How long have I been out?”“Two days,” sagot niya, mababa ang tono. “You hit your head pretty bad. The
Last Updated: 2025-10-14
Chapter: CHAPTER 112Arcturus. Tahimik ang gabi sa loob ng villa. Ang mga ilaw sa mini bar lamang ang nakasindi, nagbibigay ng mapusyaw na liwanag sa mukha ni Arcturus habang hawak nito ang baso ng whisky. Sa bawat lagok, tila may bumabigat na alon ng pagsisisi sa dibdib niya. Mula nang umalis si Cressida kanina, hindi na siya mapakali.Paulit-ulit niyang binabalikan ang huling sandaling magkausap sila—ang lungkot sa mga mata ni Cressida, ang panginginig ng boses nito, at ang mga salitang tila punô ng sakit. Parang hindi sapat ang kahit anong paliwanag. Parang huli na ang lahat.Napatingin siya sa cellphone na nakapatong sa mesa. Ilang beses na niyang binuksan ang chat box ni Cressida, pero lagi niyang isinasara bago pa man makapagsimula. She needs time, bulong niya sa sarili, kahit alam niyang ang totoo, siya rin ang nangangailangan ng katahimikan.Isang iglap lang, naputol ang lahat ng iniisip niya nang biglang mag-vibrate ang telepono. Sumirit ang ringtone, malakas, pilit tinatabunan ang katahimikan n
Last Updated: 2025-10-13
Chapter: CHAPTER 111Tahimik ang gabi nang dumating si Cressida sa bahay ni Arcturus. Ang mga ilaw sa labas ay malabo, pinapahina ng manipis na ambon na bumabalot sa paligid. Sa bawat hakbang niya papalapit sa pinto, ramdam niya ang kabog ng dibdib—hindi dahil sa lamig, kundi sa takot sa kung anong katotohanang maaari niyang marinig.Dahan-dahan niyang pinindot ang doorbell. Ilang segundo pa lang ay bumukas na ang pinto, at sa likod nito, si Arcturus—nakasuot ng simpleng gray shirt, ang buhok medyo magulo, parang ilang araw nang walang tulog.“Cress?” mahina ngunit puno ng gulat ang boses nito.“Can we talk?” mahinang tanong ni Cressida, halos pabulong, ngunit sapat para marinig ni Arcturus.Pinapasok siya nito nang walang tanong. Ang loob ng bahay ay tahimik—masyadong tahimik. Wala ni isang bakas ng buhay, kundi mga bote ng tubig, ilang papel sa mesa, at isang abo sa ashtray—patunay na ilang gabi na ring hindi mapakali ang lalaki.“Coffee?” tanong ni Arcturus, naglakad patungo sa kusina.“Hindi na. I won
Last Updated: 2025-10-12
Chapter: CHAPTER 110Maghapon halos nakayuko si Cressida sa harap ng laptop, mata sa screen, daliri sa keyboard, at isip sa kawalan.Mula nang bumalik siya sa trabaho matapos ang mahaba-habang bakasyon, muling bumuhos ang mga proyekto—photoshoots, interviews, endorsements. Ang mga mensahe ng assistant niya ay sunod-sunod, at ang inbox niya ay parang digmaan ng deadlines at mga reschedule.Ngunit kahit gaano siya ka-busy, hindi niya maalis sa isipan ang nangyari kagabi.Ang halik. Ang titig ni Arcturus bago siya bumitiw. Ang mensahe nitong, “You have no idea how much that ‘maybe someday’ keeps me alive.”Ilang beses niya iyong binasa bago matulog.Ilang beses din niyang sinubukang kalimutan pagkagising—pero tila ba kahit saan siya tumingin, may bakas si Arcturus: sa alaala, sa amoy ng bulaklak na naiwan nito sa mesa, sa init ng hangin tuwing hapon.“Miss Devereux, ready na po ang team for the afternoon shoot,” sabi ng assistant niya sa kabilang linya.“Give me ten minutes,” sagot niya, sabay tingin sa oras
Last Updated: 2025-10-11
Chapter: CHAPTER 109Ang umaga ay tila may kakaibang sigla nang magising si Cressida. Sa unang pagkakataon matapos ang mahabang panahon, hindi mabigat ang dibdib niya sa paggising. Nakabukas ang mga kurtina, at ang liwanag ng araw ay marahang humahaplos sa kanyang balat. Pero kasabay ng liwanag na iyon, unti-unting bumalik sa isip niya ang nangyari kagabi—ang halik.Ang halik na hindi niya inaasahan ngunit hindi rin niya tuluyang itinulak.Nakatitig siya ngayon sa tasa ng kape sa mesa. Wala pa siyang lakas para tikman iyon. Tahimik ang paligid, at ang tanging ingay ay mula sa tiktak ng orasan. Paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang eksena sa may pintuan—kung paano siya hinalikan ni Arcturus, kung paano siya hindi nakagalaw, at kung paanong pagkatapos ay iniwan siya nitong tila may kung anong pinipigil sa sarili.Tumunog ang cellphone niya. Napapitlag siya. Nang makita niya ang pangalan sa screen, unti-unting lumambot ang ekspresyon niya.Arcturus.“Good morning,” ang nakasulat. Simpleng dalawang salita
Last Updated: 2025-10-10
Chapter: CHAPTER 111Mainit ang tanghali at malakas ang sikat ng araw, pero si Aurelia Andrada ay hindi man lang napansin ang init habang hinihintay si Anchali sa harap ng gate ng eskuwelahan. Nakabukas ang bintana ng kotse, may marahang tugtog sa radyo, at ang kanyang tingin ay nakatuon lamang sa mga batang isa-isang lumalabas, may kasamang mga guro o yaya.“Mommy!” sigaw ni Anchali nang makita siya, kumaway pa ito ng masigla habang papalapit sa gate. Pero bago pa man makalapit ang bata, napansin ni Aurelia ang isang bagay—o mas tamang sabihing, isang tao.May lalaki, nakatayo malapit sa poste ng gate, suot ang kulay abong polo at maitim na pantalon. Hindi siya pamilyar sa mukha, pero may kung anong tingin sa lalaki na nagpahigpit ng dibdib ni Aurelia. Hindi ito magulang, hindi rin mukhang staff. Nakatitig ito kay Anchali, tila may sinasabi.“Anchali…” mahina niyang sambit, halos mapahawak siya sa manibela.Nakita niyang ngumiti ang lalaki sa bata. Nag-usap sila sandali—hindi marinig ni Aurelia kung ano
Last Updated: 2025-10-15
Chapter: CHAPTER 110Makulay ang umagang iyon sa bahay ng mga Andrada. Ang sinag ng araw ay marahang sumasayad sa mga kurtinang kulay cream, tinatablan ng amoy ng bagong lutong pancake at butter na niluluto ni Xavier sa kusina. Ang tahimik na himig ng musika mula sa lumang speaker ay nagdadagdag ng lambing sa paligid—isang karaniwang Linggo, pero may kakaibang saya na dumadaloy sa bawat galaw ng pamilya.“Daddy! Daddy!” sigaw ni Anchali, nakasuot ng maliit na apron na may print ng ‘Little Chef’. “Ako po mag-mi-mix ng pancake! Hindi po pwedeng ikaw lang!”Ngumiti si Xavier, iniabot ang whisk sa anak. “Okay, little boss. Pero ‘wag mong kakalimutang haluin nang dahan-dahan, ha? Hindi ‘yan race.”“Race po talaga, Daddy!” tawa ni Anchali habang ginagalaw ang whisk na halos tumalsik na ang batter sa apron ni Xavier.“Anak, baka naman pati si Daddy mo maging pancake niyan,” biro ni Aurelia mula sa pintuan, nakasuot ng simpleng puting dress. Sa mga mata ni Xavier, siya na yata ang pinakamagandang tanawin sa umaga
Last Updated: 2025-10-14
Chapter: CHAPTER 109Mainit ang araw, pero ang hangin na pumapasok mula sa bukas na bintana ng sala ay may halong preskong amoy ng sampaguita. Sa gitna ng maluwang na living room ng mga Andrada, halos maiyak sa kakatawa si Jill habang nakahiga sa carpet, hawak-hawak ang tiyan. Si Aurelia naman ay nakaupo sa sofa, nakataas ang isang tuhod, pinupunasan ang tawa sa mata, habang si Anchali ay tumatakbo paikot sa kanila, may hawak na maliit na stuffed bunny na tila laging nagiging bida sa kanilang laro.“Hindi ko kinaya ‘yung itsura ng guard sa airport!” tawa ni Jill habang naaalala ang pangyayari kanina. “Sabi ko, ‘Sir, can you smile at least once in your life?’ tapos bigla akong sinabihan ng ‘Ma’am, bawal po magbiro sa immigration.’”Natawa lalo si Aurelia. “Ikaw kasi, Jill. Hindi mo talaga kayang maging seryoso, no?”“I’m allergic to seriousness, darling,” sagot ni Jill sabay bagsak ng ulo sa throw pillow. “Kung hindi ako tatawa, baka magka-wrinkles ako sa stress!”“Ako nga gusto ko rin magka-wrinkles,” sab
Last Updated: 2025-10-12
Chapter: CHAPTER 108Maaliwalas ang umagang iyon sa bahay ng mga Andrada. Ang mga kurtina ay mahinang sumasayaw sa hangin, at sa kusina ay kumakalat ang amoy ng nilulutong bacon at bagong timplang kape. Nakatali ang buhok ni Aurelia, suot ang simpleng apron, habang nag-aayos ng almusal. Si Anchali naman ay abala sa pagguhit ng mga bulaklak sa kanyang maliit na notebook.“Mommy,” wika ng bata, nakangiti, “pwede bang dalhin ko ‘tong drawing ko kay Teacher Daisy mamaya?”“Of course, sweetheart,” sagot ni Aurelia, halatang proud. “Ang ganda niyan, ha. Saka siguro matutuwa si Teacher, kasi may rainbow pa.”Ngumiti ang bata at bumalik sa pagdo-drawing. Tahimik at payapa ang umaga, gaya ng mga nakaraang linggo. Simula nang magsimula si Anchali sa eskwela, unti-unting bumalik ang sigla ng bahay. Mas madalas na ang tawa, mas madalang na ang luha.Si Xavier ay kasalukuyang nasa sala, nagbabasa ng mga email sa tablet habang umiinom ng kape. Nang marinig niyang humuni si Anchali ng paborito nitong kanta, napangiti si
Last Updated: 2025-10-11
Chapter: CHAPTER 107Mabagal ang takbo ng trapiko sa kahabaan ng kalsada, at habang nasa loob ng sasakyan, nakasandal si Aurelia sa upuan, tahimik na pinagmamasdan ang anak na si Anchali na abala sa likod. May hawak itong maliit na stuffed bunny, at paminsan-minsan ay sumisilip sa bintana, nakangiti habang binabati ang mga gusaling nadadaanan nila.Isang linggo na mula nang magsimula sa eskwela si Anchali. Sa panahong iyon, unti-unti nang bumabalik ang ritmo ng tahimik na pamilya ni Aurelia at Xavier — may umaga ng pagmamadali, tanghali ng tawanan, at gabi ng mga yakap. Ngunit sa araw na ito, kakaiba ang pakiramdam ni Aurelia. May halong kaba at pananabik.“Mommy, makikita na natin si Daddy sa office niya?” tanong ni Anchali, kumikislap ang mga mata.“Oo, sweetheart,” sagot ni Aurelia na may ngiti, kahit na may kakaibang bigat sa dibdib. “Pero promise ha, behave ka ro’n. May meeting pa si Daddy kaya bibisitahin lang natin sandali.”Tumango ang bata, sabik na sabik. “Magugulat kaya siya?”“Sigurado ako,” n
Last Updated: 2025-10-10
Chapter: CHAPTER 106Ang araw ay marahang lumulubog, pinapalamlam ang langit sa kulay kalawang at ginto. Mula sa labas ng bahay, maririnig ang malakas na halakhak ni Anchali habang naglalaro sa playhouse sa likod-bahay. Si Aurelia naman ay nasa terrace, may hawak na tasa ng tsaa, pinagmamasdan ang anak habang si Xavier ay abala sa pag-aayos ng mga paso sa hardin. Tahimik, payapa, tila ba walang bakas ng nakaraan.Ngunit sa gitna ng katahimikan, may mga sandaling sumisingit ang alaala — mga sigaw, mga gabi ng luha, at ang bigat ng mga salitang hindi na mababawi. Napapikit si Aurelia, dahan-dahang nilagok ang tsaa, at hinayaan ang init nitong magbigay ng kaunting kapanatagan.“Hey,” tawag ni Xavier, hawak ang hose at basang-basa ang kamay. “You okay there?”Ngumiti siya. “Yeah, just… thinking.”“Dangerous thing to do,” biro ni Xavier, saka lumapit, hawak pa ang hose na tumutulo pa ang tubig.“Xavier!” sigaw ni Aurelia, umiwas agad. “You’re getting me wet!”“Maybe that’s the point,” natatawang tugon ng lalak
Last Updated: 2025-10-09
LOGIN
