The Auction Of Sin

Ang tunog ng mga hakbang ni Merida Raelyn Anastacia ay kumakalansing sa malamig na pasilyo ng kanilang pasilidad—isang lugar na walang pangalan, walang mga bintana, at walang sinumang nakakaalam kung saan talaga ito matatagpuan. Ang ilaw mula sa kisame ay mapuputlang puti, tila ba sinadya upang ipaalala sa lahat ng dumaraan na dito, walang emosyon, walang takas, at walang pagkakamali ang pinapatawad.

Huminga siya nang malalim bago pumasok sa opisina ng direktor. Sa loob, amoy kape at metal; nakahilera ang mga monitor na nagpapakita ng mga mapa, pangalan, at mukha—mga target, mga banta, mga buhay na kailangang bantayan o burahin. Sa gitna ng lahat ay ang kanyang boss, si Director Harlan Verick, ang lalaking bihirang ngumiti at laging may hawak na sigarilyong hindi kailanman sinisindihan.

“Agent Anastacia,” malamig na bati nito, hindi man lang tumingin agad. “Upo.”

Sumunod siya, tuwid ang likod, mahigpit ang mga daliri sa ibabaw ng tuhod. “Sir.”

Tumingin ito sa kanya pagkatapos ng ilang segundo. “Matagal na kitang hindi pinapatawag sa field. Alam kong huling operasyon mo ay tatlong buwan na ang nakalipas.”

“Correct, sir. Debriefed and cleared na rin po ako.”

“Good. Dahil may bago kang assignment.”

Binuksan ni Director Verick ang isa sa mga monitor. Isang larawan ang lumabas—isang lalaking nakasuot ng maitim na suit, may manipis na ngiti, at mga matang tila kayang sumukat ng kaluluwa.

Quenllion Kiesha Kamiyana.

Ang pangalan pa lang ay tila ba may dalang bigat. Iyon ang uri ng pangalang nababanggit lang sa mga kwento, sa mga bulong, sa mga lihim na transaksiyon sa ilalim ng mundo. Mapa-Asia man o Europa, iisa ang naririnig tungkol sa kanya—isang anino na humahawak ng mga anino.

“Underground mafia lord,” wika ng direktor. “Walang kasong maipapasa sa korte, walang konkretong ebidensiya. Pero lahat ng galaw niya, kahit hindi direktang nasasangkot, ay may dugo sa dulo.”

Tahimik si Merida, pinagmasdan ang mukha sa screen. May kung anong kakaiba rito—hindi lang karaniwang kriminal; may intelihensiya, may kontrol, may karisma. Ang uri ng taong kayang pabagsakin ang sistema gamit lang ang ngiti at pera.

“Anong klaseng assignment, sir?” tanong niya.

“Observation. Pero hindi lang basta manman. Magkakaroon ng isang exclusive private party sa Miravel Grand Hotel, tatlong gabi mula ngayon. Ayon sa informant, si Quenllion mismo ang host. Ang mga inimbitahan ay piling negosyante, politiko, at mga taong nasa gray market. Isa sa mga ‘yon ang contact natin.”

Kinuha ni Verick ang isang manipis na folder at iniabot kay Merida. Binuksan niya iyon—mga larawan ng layout ng hotel, listahan ng mga guest, at isang forged identity profile.

‘Selene Rae Navarro, art dealer from Madrid.’

Napangiti siya ng bahagya. “So I’m going in blind.”

“Hindi ka bulag, Agent. You’re a ghost. Nobody will remember you were there. Hindi mo kailangang makipag-ugnayan kay Quen, pero kung magkaroon ng pagkakataon—observe. Learn. Find a thread we can pull.”

Tinitigan niya ang direktor, alam niyang sa mga ganitong misyon, ang ibig sabihin ng “observe” ay mas malalim pa sa nakikita. “At kung mahuli ako?”

Tumaas lang ang kilay ni Verick. “Then you were never ours.”

Tahimik siyang tumango. Hindi na bago sa kanya ang ganitong kasunduan—ang bawat undercover mission ay katumbas ng pagtanggap na maaring hindi ka na makabalik. Ngunit iyon din ang buhay na pinili niya. Sa bawat pangalan na naililigtas niya, may kapalit na bahagi ng sarili niyang kapayapaan.

---

Paglabas niya ng opisina, dumiretso siya sa training bay. Isang malawak na kwarto na puno ng kagamitan—mga baril, blade, at digital simulators. Tinanggal niya ang coat, inilagay sa isang upuan, at nagsimula sa target practice.

Tatlong bala, tatlong sentro.

“Hindi mo pa rin tinatantanan ang pagiging perpekto, Raelyn,” sabi ng boses mula sa likod.

Si Agent Kieran Dax, ang dating partner niya. Mahabang panahon na rin silang hindi nagkakasama sa operasyon. Ang ngiti nito ay may halong pang-aasar at pag-aalala.

“You heard about the mission?” tanong ni Merida habang nagre-reload.

“Yeah. Kamiyana, huh? Dangerous guy. People say he doesn’t kill unless necessary, but when he does—”

“It’s always personal,” sabat niya. Alam na niya ang reputasyon ng lalaki.

Kumindat si Kieran. “You sure you can handle this one alone?”

“Alone is how I’ve always worked,” sagot niya. Pero kahit pa ganoon, may kaunting alinlangan sa tono niya. Ang undercover work ay parang paglalakad sa manipis na yelo—isang maling galaw lang, lulubog ka sa malamig na kamatayan.

---

Kinagabihan, sa kanyang maliit na unit, binuksan ni Merida ang folder muli. Sa unang pahina, naroon ang background ni Quenllion Kamiyana: ipinanganak sa Kyoto, lumaki sa ilalim ng yaman ng Kamiyana syndicate, nawala sa radar sa edad na dalawampu’t dalawa, lumitaw muli bilang negosyante sa Hong Kong at Singapore—at ngayon, isang “philanthropist” na nagdo-donate sa mga art foundation.

Philanthropist, my ass, naisip niya. Alam niyang bawat kilalang kriminal ay may larong pampubliko—isang maskara ng karangyaan para takpan ang dugo sa kamay. Pero sa kasong ito, ang misteryo ay masyadong malinis. Wala man lang butas.

Binuksan niya ang huling pahina—isang grainy surveillance photo. Quenllion, nakaupo sa isang café, nakikipag-usap sa isang babae. Hindi malinaw ang mukha nito, pero parang may kilalang aura. Isang uri ng presensiya na hindi basta mawawala sa isipan.

“Who are you really, Kamiyana…” bulong ni Merida.

---

Tatlong araw bago ang party

Sa ilalim ng codename na Selene Rae Navarro, pinalitan ni Merida ang lahat—ang accent, ang postura, ang tingin. Ang bawat galaw ay pinag-aralan; kung paano humawak ng baso, kung paano ngumiti ng hindi nagbubunyag. Ang mga alahas sa kanyang katawan ay bugtong—nagtatago ng micro transmitter, voice chip, at nanocam sa likod ng hikaw.

Pagdating ng gabi ng misyon, suot niya ang isang eleganteng itim na gown na may simpleng hiwa sa gilid—enough para gumalaw, hindi para umakit. Sa kanyang likod ay nakadikit ang maliit na blade na mukhang hairpin.

Pagdating niya sa Miravel Grand Hotel, bumungad ang liwanag ng mamahaling chandelier, mga halakhakan ng mga bisita, at ang amoy ng champagne. Lahat ng nasa paligid ay nakasuot ng mamahaling tela, pero may isa silang pagkakatulad—lahat ay may tinatago.

Lumapit siya sa front guard, inabot ang invitation. “Selene Rae Navarro, art dealer,” sambit niya sa matinis na Spanish accent.

Ang guard ay sumulyap lang, tumango, at binuksan ang pinto.

Sa loob, musika ng classical strings at mababang bulungan. Naghahalo ang kapangyarihan at panganib sa bawat pag-ikot ng baso. Ngunit higit sa lahat, naroon siya—ang lalaking pinagkatiwalaan sa kanya ng misyon.

Quenllion Kiesha Kamiyana.

Nakasuot ito ng dark navy suit, may hawak na wine glass, at nakatayo sa gitna ng grupo ng mga kilalang negosyante. Ang kanyang ngiti ay banayad, ngunit ang mga mata ay nakamasid—alerto, parang isang leon sa gitna ng mga antilope.

Ramdam ni Merida ang pag-igting ng kanyang dibdib. Hindi dahil sa takot, kundi sa kakaibang presensiyang ibinubuga ng lalaki. Para bang sa isang sulyap pa lang, alam na nito kung sino ka, kung anong iniisip mo, at kung hanggang saan ka handang pumunta.

“Selene Rae Navarro,” sabay bulong ng isang contact sa earpiece niya. “Target is stationary. Move in slow, blend in.”