Novels by Lazydaydreamer

BABALA: Ang kabanatang ito ay naglalaman ng maseselang tema at eksena na hindi angkop para sa mga menor de edad. Magpatuloy lamang kung ikaw ay nasa wastong gulang. 🔞 ~•~ “Try mo lang,” bulong ni Yukisha, pero may halong kiliti sa boses. Naniningkit ang mata niya habang hinahampas ng mahina si Xayvier sa dibdib gamit ang unan. “Eh ‘di try na nga,” tugon ni Xayvier, at walang babala siyang muling pumatong sa kanya, sabay ngiti ng ubod ng pilyo. Isang malambing na tili ang lumabas sa bibig ni Yukisha nang muling lumapat ang mga halik ni Xayvier sa kanyang leeg, parang binabawi ang bawat segundo ng kanilang pagkakalayo. Mainit, mapusok, at mas marubdob ngayon—tila ba lalong lumalim ang koneksyon nila sa gitna ng kasinungalingang ibinato nila sa ina ni Xayvier. “Xay… seryoso ka ba kanina?” usal ni Yukisha habang unti-unting nawawala ang kaniyang ulirat sa sunod-sunod na dampi ng labi ng binata. “Alin?” tanong nito habang humahaplos pababa ang mga daliri nito sa balakang ng dal

“Mom, let me explain,” ani Xayvier habang mabilis na itinakip ang unan sa dibdib niya, tila ba iyon ang magliligtas sa kaniya sa sermon ng kaniyang ina.Nakatayo pa rin si Mrs. Juaquin sa bungad ng pintuan, parang isang hukom na naghihintay ng paglilitis. Mabagal siyang pumasok, isinara ang pinto, at tumayo sa tabi ng kama na para bang hindi siya nasanay sa ganitong eksena — kahit halatang sanay na sanay na siya sa pag-aayos ng mga kaguluhan ng anak niya.“Please do,” malamig na sabi nito. “Dahil kung hindi mo ipapaliwanag, ako ang lalapit kay Katrina at aayusin ko ang skedyul ng kasal ninyo.”Parang binuhusan ng malamig na tubig si Yukisha sa ilalim ng kumot. Dahil sa tindi ng kaba, muntik na siyang mapahatsing. Pero nagpipigil pa rin siyang huwag magpakita ng mukha. May sandali pa siyang naisip kung kaya pa niyang gumapang palabas sa bintana. E kaso, penthouse ‘to — nasa tuktok ng building, matik mamat4y siya pag tumalon siya doon.“Mom…” hinagod ni Xayvier ang batok niya at pilit n

Mainit ang sinag ng araw na pumapasok sa malalawak na bintana ng penthouse. Kinain na ng hapon ang oras, pero sa loob ng silid ay tila nakalutang pa rin ang katahimikan mula sa matinding init ng damdamin. Nagising si Yukisha sa marahang paggalaw ng dibdib na inuunan niya. Mabagal ang bawat hininga, pero ramdam niya ang tibok ng puso ni Xayvier sa ilalim ng kaniyang pisngi. Kumunot ang noo niya nang mapansing mas maliwanag na sa silid, at saka lang niya naalalang wala pala siyang suot. Napasinghap siya nang bahagya, sabay higpit ng pagkakayakap sa kumot. Pero naramdaman niyang lalong humigpit ang yakap ni Xayvier sa kaniya mula sa likuran. Mainit ang braso nitong nakapulupot sa kaniyang baywang, at ang kamay nito’y marahang humahaplos sa kaniyang tagiliran. “Gising ka na pala,” bulong ni Xayvier, malalim at paos. “Hmm...” tangi niyang sagot habang dinadama ang mainit na katawan nito sa likod niya. “Anong oras na ba?” “Mga alas-tres na ng hapon,” sagot niya habang humalik sa ba

Nagising si Yukisha sa marahang paghaplos ni Xayvier sa kaniyang likod. Parang alon ng hangin ang galaw ng kamay nito—hindi nagmamadali, hindi nananakit, kundi marahang sinusuyong parang siya'y alon sa baybayin ng isang umagang tahimik at puno ng damdamin.Napasinghap siya. Hindi dahil sa pagkabigla, kundi dahil sa init na muling gumising sa kaniyang balat.“Good morning,” bulong ni Xayvier sa mismong batok niya, habang ang labi nito ay marahang sumayad sa kanyang balikat.Hindi muna siya sumagot. Mahigpit ang yakap niya sa kumot, ngunit mas mahigpit ang pagkakaakap ng lalaki sa kaniyang baywang. Ramdam na ramdam niya ang init ng hininga, at ng di-mapigilang kilig.Hindi nila pinansin ang oras. Ang tanging orasan ay ang bawat halik, bawat haplos, at bawat ungol na sumasayaw sa katahimikan ng gabi.Pareho silang nakahiga, pero hindi mapakali. Hindi dahil sa hindi sapat ang unang beses—kundi dahil parang kulang pa. Parang may kailangan pang ulitin, damhin, at maramdaman nang mas malalim

Matapos ang palitan nila ng linyahan na puno ng kakornihan ay naisipan na nilang umuwi, hindi natuloy ang usapang ihahatid ang dalaga sa bahay nito ngunit napunta sa penthouse ng binata ang distinasyon nila. Pumara sila ng taxi at hindi na inabala ang pah balik sa pinag iwanan ng kotse ng binata. Tahimik ang biyahe nila pauwi. Pero hindi katahimikan ng awkwardness—kundi ‘yung katahimikang puno ng kuryente sa hangin. Gabi na, pero pareho silang gising na gising. Nasa loob sila ng elevator paakyat sa penthouse ni Xayvier. Walang nagsasalita. Pero kapwa nila ramdam ang tibok ng puso ng isa’t isa—mabilis, hindi mapakali. Pagdating sa taas, tahimik siyang binuksan ang pinto. “Pasok ka,” aniya, halos bulong. Pumasok si Yukisha. Maaliwalas ang loob ng penthouse—malambot ang ilaw, amoy leather at lalaking cologne, pero may halong tamis na hindi niya maipaliwanag pero hindi masakit sa ilong. “Ayusin ko lang ‘yung sapatos ko…” sabi niya, pero hindi siya makagalaw. Tahimik na lumapi

Tahimik ang paligid habang dahan-dahang humupa ang tawanan nila sa bench. Hawak pa rin nila ang kamay ng isa’t isa, parang ayaw bumitaw kahit medyo pawis na.Napatingin si Xayvier kay Yukisha. Sa ilalim ng mahinang ilaw ng poste, kumikintab ang buhok nito, parang mga bituin na nakatago sa maitim na kalangitan. Pero ang mas nakakabighani? Yung mata ni Yukisha—ipinikit nito habang humihigop ng ice cream, parang ini-enjoy bawat segundo ng gabi nila.Kinabahan siya.“Uh… Yuki…” bulong ni Xayvier habang hinihigpitan nang kaunti ang hawak.“Hmm?” tanong ni Yukisha, hindi pa rin bumubukas ang mata.“Wala naman… gusto ko lang sabihin na... parang ngayon lang ako kinabahan nang ganito sa simpleng hawak kamay.”Dumilat si Yukisha, ngumiti, at biglang sumeryoso. “Totoo? Eh ako nga, feeling ko may mga butterflies sa tiyan ko, na may fireworks pang kasama. Parang... ako ‘yung bida sa teen movie tapos ikaw ‘yung love interest kong may pagka-weird pero sobrang pogi.”“Uy, pogi talaga?” tanong ni Xay