Novels by Barbedwire

Matapos mag-isip sandali, diretsong tinawagan ni Samantha si Dwyn. Mabilis namang sinagot ang tawag."Tapos ka na kumain?" tanong agad ni Dwyn sa kabilang linya."Oo," sagot ni Samantha habang nakatayo sa gilid ng kalsada, inaapakan ang maliliit na batong nasa paanan niya.Pagkababa ng tawag, agad tumayo si Dwyn mula sa kanyang kinauupuan. Wala siyang pakialam sa mga kaibigang abalang kumakain sa mesa."May aasikasuhin lang ako, mauna na ako. Ako na rin bahala sa bayad," sabi niya habang inaabot ang wallet."Hoy, ano ba? Bihira ka na nga sumama, aalis ka pa sa kalagitnaan!" reklamo ni Shawn. Napapailing na lang siya. Grabe to, kung makasama ng girlfriend parang asawa na agad!Paglabas ni Dwyn sa restaurant, agad niyang natanaw si Samantha sa kalsada. Nilapitan niya ito at agad hinawakan ang kamay."Hoy, ang daming tao, wag mo akong hawakan!" gulat ni Samantha."Takot ka ba?" balik ni Dwyn habang tumingin sa paligid, dahilan para mapaatras si Samantha."Delikado ‘pag may makakilala sa

Habang naglalakad sila, pilit naghahanap si Samantha ng topic para sa usapan.“Ang daming lumapit kay Mr. Sebastian kanina. May nangyari ba?” tanong niya. Hindi niya namalayang naalala niya ang mga tagpo habang sila’y papunta roon. May ilang urban village sa paligid ng ospital, at maayos naman ang kapaligiran. Ang problema lang, iisa lang ang kalsadang papunta roon kaya medyo mahirap ang biyahe, lalo na kung pabalik.Maingat na nagsalita si Samantha, “Sir… magpapagawa po ba kayo ng bagong daan?”Napangiti si Ryan. “Ang talino talaga ni Ms. Gallego. Ganun na nga, may mga bahay lang sa gilid ng kalsada na kailangang gibain. Hindi pa kasi tapos ang kasunduan, at ngayon pa talaga nagkita sila ni Mr. Sebastian.”Habang nagsasalita siya, dumating na sila sa harap ng operating room. Agad na lumapit ang pamilya ng buntis nang makita ang kanilang tagapagligtas. Hindi komportable si Samantha sa sobrang pasasalamat ng mga ito, kaya paulit-ulit siyang nagsabi ng, “Naku, huwag po, okay lang po ta

Pagkatapos kumain, ni-reheat pa ni Dwyn ang mga ulam bago sila nagsimulang kumain. Habang kumakain, siya pa mismo ang naglalagay ng pagkain sa plato ni Samantha, sinisigurado niyang busog ito bago siya paalisin.Pagkatapos ng hapunan, nag-ayos na ng gamit si Samantha para umuwi, pero ayaw siyang paalisin ni Dwyn.“Dito ka na matulog. I’ve already prepared everything you might need ,toiletries, clothes, even your favorite brand of tea,” sabi ni Dwyn, may konting panunuyo sa boses. “Very impressive talaga ang foresight mo,” sagot ni Samantha habang nakakunot ang noo at ginawang X ang mga braso sa harap ng dibdib. “Pero gusto ko ng civilized relationship. No live-in, please!”Alam ni Dwyn na hindi pwedeng pilitin si Samantha. Ayaw rin niyang magalit ito, kaya wala siyang nagawa kundi kunin ang susi ng kotse at ihatid siya pauwi.Pagbaba sa tapat ng condo ni Samantha, naalala nitong may kailangan siyang i-report kay Dwyn.“I’ll be visiting a private hospital in the suburbs tomorrow. Si Ari

Buong umaga ay abala si Samantha sa pagtawag sa iba't ibang ospital sa lungsod, sinusubukang makipag-collaborate para makakuha ng access sa kanilang database ng medical records.Pero karamihan sa mga ospital ay hindi interesado. Naniniwala silang hindi pa practical ang medical robot industry ngayon ,isa raw itong produkto na mukhang walang silbi sa kasalukuyan.Tanghali na at halos lahat ng tao ay kumakain na. Hindi na rin nagplano si Samantha na maghintay pa, kaya’t kinuha niya ang cellphone at tinawagan si Ariane.“Has the beautiful girl eaten yet?” tanong niya, pabirong tono.“I was just about to go to the cafeteria. Bakit, anong meron at biglang nagparamdam ka?” sagot ni Ariane sa kabilang linya.“Let’s go out to eat. How about that Grill’s restaurant na gusto mong puntahan dati?”“Okay, I’ve been craving it for days! Kita tayo dun, ha.”Masaya si Samantha. Kinuha niya ang bag at tumayo, pero saktong lumabas si Dwyn mula sa opisina. Napansin ng lalaki na paalis si Samantha kaya’t

Akala ni Samantha, ang nanay ni Dwyn ay seryoso at mahigpit na matandang ginang. Base kasi sa ugali ng lalaki — tahimik, madalas walang emosyon — inakala niyang galing ito sa pamilyang mahigpit at tradisyonal.Pero laking gulat niya nang makaharap si Dina — masayahin, kwela, at parang barkada lang kung kumilos. Biglang nabawasan ang kaba ni Samantha. Kanina’y inisip pa niyang baka hindi siya makakain nang maayos dahil sa nerbiyos, pero kabaligtaran ang nangyari. Nakahanap pa siya ng ka-vibes sa pagkain.Habang kumakain, panay ang abot ni Dwyn ng pagkain kay Samantha — tahimik, pero maalaga. Napansin naman iyon ng ina niya at binigyan siya ng makahulugang tingin.Ngumiti si Dina nang may biro, pero hindi na lang pinansin ni Dwyn. Si Christine naman, na buong meal ay walang ibang ginawa kundi mag-observe, ay tahimik na nagpipigil ng emosyon. Hindi ko pa siya nakitang ganyan ka-sweet… Pilit man niyang ngumiti at sumabay sa kwentuhan, hindi na niya malasahan ang kinakain.Pagkatapos ng

Nasa malalim na pag-iisip si Samantha habang nasa loob ng sasakyan nang biglang hawakan ni Dwyn ang kamay niya at ipinatong iyon sa hita nito. Nagulat siya. Agad siyang napatingin sa driver na seryosong nagmamaneho, saka muling tumingin kay Dwyn at sinamaan ito ng tingin.Ngumiti lang si Dwyn at marahang pinisil ang kamay niya—tila pampakalma. Pero gamit ang kabilang kamay, kinuha nito ang cellphone at nagsimulang mag-type nang kalmado. Ilang saglit lang, tumunog ang phone ni Samantha. May natanggap siyang message.“Just paid Kevin and the driver’s wages.”Napakunot-noo si Samantha. Anong ibig sabihin no’n?Napatingin siya kay Dwyn, halatang may tanong sa mga mata. Muling nag-type si Dwyn.“I didn’t know you were working overtime the night before the holiday. Kevin and the driver reminded me.”Napalingon ulit si Samantha sa driver. Ah… kaya pala. So, sinasabi niya na alam na ng driver ang lahat kaya wala nang dapat ikahiya?Talagang magaling si Dwyn. Marunong sa timing, magaling magb

Pagkatapos bisitahin si Berna nang tanghali, umuwi sina Carson at Jessica upang magpahinga muna sa hapon, at kinagabihan ay nagtungo sila sa lumang bahay para doon maghapunan.Pagkapasok pa lang nila sa pinto, sinalubong agad sila ng pamilyar na yakap ni Julia. Hinalikan sila nito sa pisngi, malambot at matamis, pantay ang pagbibigay ng lambing sa dalawa.Pagkaupo nila sa sofa sa sala, kumpleto ang pamilya maliban kay Venice na nasa business trip. Nagtatawanan at masayang nagkukuwentuhan ang lahat, hanggang sa seryosong ibinalita ni Carson ang balak nilang magdaos ng kasal ni Jessica.Sandaling natahimik ang lahat. Halata sa kanilang mga mukha ang pagkagulat at pagkatingin sa isa’t isa, wari’y hindi inaasahan ang biglaang anunsyo.Si Camilla ang unang nakabawi sa gulat, at agad na tumitig kay Jessica na kumikislap ang mga mata. “Is he telling the truth?”Naalala pa nila na noong huling nabanggit ang kasal, umiwas lamang ang mag-asawa at hindi diretsong sumagot. Kaya ang balitang ito a

Nagkunot ang noo ni Jessica at tila hindi makapaniwala sa narinig. Mukhang alam na niya kung sino ang tinutukoy niyang designer.Malawak ang mundo ng disenyo—at bagama’t kakaunti lamang ang nasa pinakatuktok, halos magkakakilala pa rin ang karamihan sa kanila. Ang designer na may naka-book na schedule ng hanggang pitong taon ay malamang si Elie, isang kilalang Britanikang fashion designer na nasa huling bahagi na ng kanyang apatnapung taon.Kilala si Elie sa mga disenyo ng kasuotang pangkasal na puno ng sigla, dalisay at marangal—mga obra maestrang simple ngunit napaka-elegante. Anak siya ng isang duke sa Inglatera, at hindi siya basta natitinag ng pera o kapangyarihan; pumipili lamang siya ng mga bride na personal niyang gusto bago niya disenyo ang kanilang gown.Kaya’t nanlaki ang mga mata ni Jessica. “She was actually willing to rush your wedding dress in just one or two months, and you even cut in line? How did you do it?” Hindi maitago ang kislap sa kanyang mga mata.Walang konek

Matapos ang mahabang katahimikan, napangiti si Terrence at marahang natawa, tila may bigat na nabunot sa dibdib niya. Narinig niya ang kakaibang sigla sa tinig ni Jessica nang mabanggit nito ang pangalang Carson, at doon pa lang ay alam na niyang wala na siyang pag-asang mabawi pa ito.Pagkaraan ng ilang sandali, nag-iba ang tono niya—mas magaan, may halong biro. "What he can give you, I can give you too," aniya na may kumpiyansa. "Are you sure you won't look back at me?"Pinaglalaruan ni Jessica ang hawak na baso ng alak, pinapaikot iyon hanggang sa umakyat ang likido sa gilid at dahan-dahang dumulas pababa, nag-iiwan ng manipis na bakas.Bahagyang kumunot ang kilay ni Carson nang mapansin iyon. Marahan niyang kinuha ang baso mula sa kamay ng babae at iniabot sa dumaraang waiter. "You're not tired of holding it all the time," mahina niyang sabi, may kaunting ngiti sa labi.Sa unang dinig, para bang may bahid iyon ng pang-aasar o pangmamaliit. Pero bago pa magtagal, nagbago ang pa

ChatGPT said:Malayo ang terasa mula sa maingay na usapan sa loob. Maliwanag ang buwan, kakaunti ang mga bituin, at ang malamig na hangin ay humahampas sa labas. Sa bawat dampi ng simoy, napapangiwi si Jessica na nakasuot lamang ng evening gown.Napansin iyon ni Terrence kaya mabilis niyang tinanggal ang navy blue suit jacket na suot niya, hawak ito para isuot sa hubad na balikat ni Jessica.—You wear my clothes,— mahinang sabi niya.Pero umiwas si Jessica, pinigilan ang sarili na tanggapin ang mamahaling handmade suit. Mariin niyang pinagdikit ang mga labi at diretsong tinanong, “Ano ba ang gusto mong pag-usapan?”Bahagyang nanginginig ang boses niya, dala ng malupit na hangin sa labas at ang kagustuhang matapos agad ang usapan. Alam niyang hindi na sapat ang relasyon nila para suotin niya ang jacket nito.Natigilan si Terrence, nanatiling nakabitin ang kamay sa ere. May bahid ng lungkot sa kanyang mga mata. Minsan pa siyang sumulyap sa masayang pagtitipon sa loob bago mahina ang tin

Wala na siyang matakbuhan. Wala na ring mapagtaguan. Napilitan si Jessica na umatras nang umatras hanggang ang likod niya ay tuluyan nang dumikit sa malamig at matigas na pader. Ramdam niya ang paninigas ng kanyang katawan habang dahan-dahang lumalapit ang lalaking iyon, ang titig nito ay malalim at hindi mabasa. Sa wakas, huminto ito sa harap niya—napakalapit.Napalunok si Jessica, halatang kabado. Sinundan ng mata ang bawat hakbang ng lalaki habang unti-unting lumalapit. Hindi na siya makagalaw, para siyang nahulog sa bitag na siya rin mismo ang naghukay.Nagtaas ng kilay si Carson habang nakatingin sa electronic lock sa may pinto. May himig ng panunukso ang boses nito nang magsalita.“Why didn’t you run away?”Alam niyang kilala siya nito kaya mas lalong hindi niya alam kung paano tutugon. Napayuko si Jessica at napakagat-labi, pilit itinatago ang takot na nararamdaman. Bahagya niyang isiniksik ang leeg niya sa kwelyo ng coat niya, tila gusto na lang niyang maglaho o kaya'y matunaw

Lumutang sa ibabaw ng tubig ng bathtub ang maninipis na bula na may bahagyang kulay rosas, bahagyang tinatakpan ang mapuputing balat ni Jessica sa ilalim ng tubig. Napapikit siya habang mariing tinakpan ang kanyang dibdib at tiningnan si Carson nang masama."Carson, ang laki mo pero ang dumi ng utak mo, umaga’t gabi wala kang inatupag kundi kalokohan."Hindi niya talaga maintindihan kung bakit nito naisipang halungkatin pa ang sulok ng cloakroom nila.Ngumiti lang si Carson, hindi nagsalita. Ngunit ang titig nito ay diretso sa pamumula ng kanyang mukha, at sa tonong banayad ngunit malalim, nagsalita rin ito kalaunan."Since tinawag mo na akong 'Mr. Santos', hindi ba nakakahiya kung hindi kita pagsilbihan properly?"Bahagya siyang tumingin sa pulang damit at sinundan pa ng isang mapang-asar na tanong, "And that robe… kung hindi mo suotin para sa akin, para kanino ba talaga ‘yan? Yung lalaking model sa nightclub?"Nang marinig niya iyon, napalunok si Jessica. Bahagyang lumabo ang bintan