Novel-novel oleh Barbedwire

Matapos mag-isip sandali, diretsong tinawagan ni Samantha si Dwyn. Mabilis namang sinagot ang tawag."Tapos ka na kumain?" tanong agad ni Dwyn sa kabilang linya."Oo," sagot ni Samantha habang nakatayo sa gilid ng kalsada, inaapakan ang maliliit na batong nasa paanan niya.Pagkababa ng tawag, agad tumayo si Dwyn mula sa kanyang kinauupuan. Wala siyang pakialam sa mga kaibigang abalang kumakain sa mesa."May aasikasuhin lang ako, mauna na ako. Ako na rin bahala sa bayad," sabi niya habang inaabot ang wallet."Hoy, ano ba? Bihira ka na nga sumama, aalis ka pa sa kalagitnaan!" reklamo ni Shawn. Napapailing na lang siya. Grabe to, kung makasama ng girlfriend parang asawa na agad!Paglabas ni Dwyn sa restaurant, agad niyang natanaw si Samantha sa kalsada. Nilapitan niya ito at agad hinawakan ang kamay."Hoy, ang daming tao, wag mo akong hawakan!" gulat ni Samantha."Takot ka ba?" balik ni Dwyn habang tumingin sa paligid, dahilan para mapaatras si Samantha."Delikado ‘pag may makakilala sa

Habang naglalakad sila, pilit naghahanap si Samantha ng topic para sa usapan.“Ang daming lumapit kay Mr. Sebastian kanina. May nangyari ba?” tanong niya. Hindi niya namalayang naalala niya ang mga tagpo habang sila’y papunta roon. May ilang urban village sa paligid ng ospital, at maayos naman ang kapaligiran. Ang problema lang, iisa lang ang kalsadang papunta roon kaya medyo mahirap ang biyahe, lalo na kung pabalik.Maingat na nagsalita si Samantha, “Sir… magpapagawa po ba kayo ng bagong daan?”Napangiti si Ryan. “Ang talino talaga ni Ms. Gallego. Ganun na nga, may mga bahay lang sa gilid ng kalsada na kailangang gibain. Hindi pa kasi tapos ang kasunduan, at ngayon pa talaga nagkita sila ni Mr. Sebastian.”Habang nagsasalita siya, dumating na sila sa harap ng operating room. Agad na lumapit ang pamilya ng buntis nang makita ang kanilang tagapagligtas. Hindi komportable si Samantha sa sobrang pasasalamat ng mga ito, kaya paulit-ulit siyang nagsabi ng, “Naku, huwag po, okay lang po ta

Pagkatapos kumain, ni-reheat pa ni Dwyn ang mga ulam bago sila nagsimulang kumain. Habang kumakain, siya pa mismo ang naglalagay ng pagkain sa plato ni Samantha, sinisigurado niyang busog ito bago siya paalisin.Pagkatapos ng hapunan, nag-ayos na ng gamit si Samantha para umuwi, pero ayaw siyang paalisin ni Dwyn.“Dito ka na matulog. I’ve already prepared everything you might need ,toiletries, clothes, even your favorite brand of tea,” sabi ni Dwyn, may konting panunuyo sa boses. “Very impressive talaga ang foresight mo,” sagot ni Samantha habang nakakunot ang noo at ginawang X ang mga braso sa harap ng dibdib. “Pero gusto ko ng civilized relationship. No live-in, please!”Alam ni Dwyn na hindi pwedeng pilitin si Samantha. Ayaw rin niyang magalit ito, kaya wala siyang nagawa kundi kunin ang susi ng kotse at ihatid siya pauwi.Pagbaba sa tapat ng condo ni Samantha, naalala nitong may kailangan siyang i-report kay Dwyn.“I’ll be visiting a private hospital in the suburbs tomorrow. Si Ari

Buong umaga ay abala si Samantha sa pagtawag sa iba't ibang ospital sa lungsod, sinusubukang makipag-collaborate para makakuha ng access sa kanilang database ng medical records.Pero karamihan sa mga ospital ay hindi interesado. Naniniwala silang hindi pa practical ang medical robot industry ngayon ,isa raw itong produkto na mukhang walang silbi sa kasalukuyan.Tanghali na at halos lahat ng tao ay kumakain na. Hindi na rin nagplano si Samantha na maghintay pa, kaya’t kinuha niya ang cellphone at tinawagan si Ariane.“Has the beautiful girl eaten yet?” tanong niya, pabirong tono.“I was just about to go to the cafeteria. Bakit, anong meron at biglang nagparamdam ka?” sagot ni Ariane sa kabilang linya.“Let’s go out to eat. How about that Grill’s restaurant na gusto mong puntahan dati?”“Okay, I’ve been craving it for days! Kita tayo dun, ha.”Masaya si Samantha. Kinuha niya ang bag at tumayo, pero saktong lumabas si Dwyn mula sa opisina. Napansin ng lalaki na paalis si Samantha kaya’t

Akala ni Samantha, ang nanay ni Dwyn ay seryoso at mahigpit na matandang ginang. Base kasi sa ugali ng lalaki — tahimik, madalas walang emosyon — inakala niyang galing ito sa pamilyang mahigpit at tradisyonal.Pero laking gulat niya nang makaharap si Dina — masayahin, kwela, at parang barkada lang kung kumilos. Biglang nabawasan ang kaba ni Samantha. Kanina’y inisip pa niyang baka hindi siya makakain nang maayos dahil sa nerbiyos, pero kabaligtaran ang nangyari. Nakahanap pa siya ng ka-vibes sa pagkain.Habang kumakain, panay ang abot ni Dwyn ng pagkain kay Samantha — tahimik, pero maalaga. Napansin naman iyon ng ina niya at binigyan siya ng makahulugang tingin.Ngumiti si Dina nang may biro, pero hindi na lang pinansin ni Dwyn. Si Christine naman, na buong meal ay walang ibang ginawa kundi mag-observe, ay tahimik na nagpipigil ng emosyon. Hindi ko pa siya nakitang ganyan ka-sweet… Pilit man niyang ngumiti at sumabay sa kwentuhan, hindi na niya malasahan ang kinakain.Pagkatapos ng

Nasa malalim na pag-iisip si Samantha habang nasa loob ng sasakyan nang biglang hawakan ni Dwyn ang kamay niya at ipinatong iyon sa hita nito. Nagulat siya. Agad siyang napatingin sa driver na seryosong nagmamaneho, saka muling tumingin kay Dwyn at sinamaan ito ng tingin.Ngumiti lang si Dwyn at marahang pinisil ang kamay niya—tila pampakalma. Pero gamit ang kabilang kamay, kinuha nito ang cellphone at nagsimulang mag-type nang kalmado. Ilang saglit lang, tumunog ang phone ni Samantha. May natanggap siyang message.“Just paid Kevin and the driver’s wages.”Napakunot-noo si Samantha. Anong ibig sabihin no’n?Napatingin siya kay Dwyn, halatang may tanong sa mga mata. Muling nag-type si Dwyn.“I didn’t know you were working overtime the night before the holiday. Kevin and the driver reminded me.”Napalingon ulit si Samantha sa driver. Ah… kaya pala. So, sinasabi niya na alam na ng driver ang lahat kaya wala nang dapat ikahiya?Talagang magaling si Dwyn. Marunong sa timing, magaling magb

Wala na siyang matakbuhan. Wala na ring mapagtaguan. Napilitan si Jessica na umatras nang umatras hanggang ang likod niya ay tuluyan nang dumikit sa malamig at matigas na pader. Ramdam niya ang paninigas ng kanyang katawan habang dahan-dahang lumalapit ang lalaking iyon, ang titig nito ay malalim at hindi mabasa. Sa wakas, huminto ito sa harap niya—napakalapit.Napalunok si Jessica, halatang kabado. Sinundan ng mata ang bawat hakbang ng lalaki habang unti-unting lumalapit. Hindi na siya makagalaw, para siyang nahulog sa bitag na siya rin mismo ang naghukay.Nagtaas ng kilay si Carson habang nakatingin sa electronic lock sa may pinto. May himig ng panunukso ang boses nito nang magsalita.“Why didn’t you run away?”Alam niyang kilala siya nito kaya mas lalong hindi niya alam kung paano tutugon. Napayuko si Jessica at napakagat-labi, pilit itinatago ang takot na nararamdaman. Bahagya niyang isiniksik ang leeg niya sa kwelyo ng coat niya, tila gusto na lang niyang maglaho o kaya'y matunaw

Lumutang sa ibabaw ng tubig ng bathtub ang maninipis na bula na may bahagyang kulay rosas, bahagyang tinatakpan ang mapuputing balat ni Jessica sa ilalim ng tubig. Napapikit siya habang mariing tinakpan ang kanyang dibdib at tiningnan si Carson nang masama."Carson, ang laki mo pero ang dumi ng utak mo, umaga’t gabi wala kang inatupag kundi kalokohan."Hindi niya talaga maintindihan kung bakit nito naisipang halungkatin pa ang sulok ng cloakroom nila.Ngumiti lang si Carson, hindi nagsalita. Ngunit ang titig nito ay diretso sa pamumula ng kanyang mukha, at sa tonong banayad ngunit malalim, nagsalita rin ito kalaunan."Since tinawag mo na akong 'Mr. Santos', hindi ba nakakahiya kung hindi kita pagsilbihan properly?"Bahagya siyang tumingin sa pulang damit at sinundan pa ng isang mapang-asar na tanong, "And that robe… kung hindi mo suotin para sa akin, para kanino ba talaga ‘yan? Yung lalaking model sa nightclub?"Nang marinig niya iyon, napalunok si Jessica. Bahagyang lumabo ang bintan

Nang marinig ni Jessica ang sinabi ni Carson, bahagyang kumurba ang kanyang mapulang mga labi at tumango na tila walang pakialam. “Hindi naman sinasadya. I was just curious,” aniya sa mahinang tinig.Para sa kanya, si Terrence ay bahagi ng nakaraan. Si Carson naman ang kinabukasan.Hindi mahalaga kung alam man ni Terrence ang tungkol sa relasyon nila. Sa oras na makabalik siya sa Maynila, wala naman talagang dahilan para muling magkrus ang landas nila. Ilang taon na rin ang lumipas mula nang palitan niya ang kanyang contact details. Humingi man si Terrence ng bagong numero, tumanggi siya noon. Ayaw niyang bigyan ng dahilan si Carson para magselos.Para kay Jessica, ang pinaka-maayos na paraan sa pakikitungo sa ex ay ang panatilihin ang wastong agwat—kontrolado, proporsyonado, at hindi na kailangan pang magkaroon ng direktang komunikasyon.Tahimik na ngumiti si Carson, halos hindi halata ang pagkurba ng kanyang mga labi, ngunit nanatiling mababa at seryoso ang kanyang tinig. “Ex mo siy

Kailangan pang lumiko sa isang kanto bago marating ang kuwarto ni Jessica, at sa pagdaan ni Carson ay bahagyang sumayad sa pader ang laylayan ng kanyang itim na coat. Sa gilid ng kanyang paningin, napansin niya ang isang maputlang pigura na nakasilip mula sa sulok—at bahagyang kumurba ang kanyang labi sa isang mapanuksong ngiti.Sa isip niya, Ang ex ay ex na lang. Walang panama sa legal na asawa.Pagtapat niya sa pintuan ni Jessica, tumigil siya at tumayo ng tuwid, kunwaring hindi napansin ang taong nakasiksik sa kanto. Kumilos siya na parang wala lang, saka kumatok sa pinto.Tok tok—Ilang segundo ang lumipas bago marinig ang mahinang tinig ng isang babae mula sa loob. Matamis at may lambing ang boses, habang papalapit ang mga yabag. “Who is it?”Carson ay bahagyang yumuko at inilapat ang palad sa pintuan. Bumababa ang tono ng kanyang boses, at halos pabulong na sinagot, “It’s me, good baby.”Hindi niya nilakasan ang boses—sadyang pino at mahinahon ang pagkakasabi, dahil alam niyang

Pagkarinig pa lang ni Terrence sa sinabi ni Carson, unti-unting naglaho ang ngiti sa kanyang labi. Ang mga mata niyang tila palaging puno ng lambing ay biglang napalitan ng gulat at hindi makapaniwala. Napatingin siya kay Jessica nang hindi sinasadya, para bang naghahanap ng kasiguraduhan.Ngunit nang mapansing hindi man lang itinanggi ni Jessica ang sinabi, may dumaan na anino ng lungkot at pagtutol sa mga mata ni Terrence—isang tahimik na buntong-hiningang hindi makalabas sa kanyang dibdib.Nagtagumpay si Carson sa kanyang plano. Sa kislap ng kanyang mga matang parang phoenix, may bahid ng tagumpay ang kanyang titig. Hindi na siya tumingin pa kay Terrence nang matagal. Sa halip, masayang ipinagpatuloy ang pakikipag-usap dito na waring walang nangyaring espesyal.Para kay Carson, kung may taong nagnanais sa kanyang kayamanang pinakaiingatan, kailangan nilang pagbayaran iyon.Alam ng mga lalaki ang kapwa nila lalaki. Kaya malinaw sa kanya na may natitirang damdamin pa si Terrence para

Mula sa malayo, palihim na tumingin si Jessica kay Carson. Napansin niyang seryoso ang mukha ng lalaki habang nakatitig ito sa kanya, bakas ang tensyon sa bawat guhit ng kanyang ekspresyon. Sa di-sinasadyang kilos, sumagot siya agad nang tawagin.“Okay,” sagot ni Jessica, bago siya tumayo upang lumapit sa harap at gawin ang itinalagang pagre-record ng usapan nina Carson.Habang pinapanood siya ni Terrence na naglalakad palayo, hindi na nito nagawang pigilan ang sarili at nanatiling nakaupo. Wala siyang nagawa kundi hayaan na lamang siyang lumapit kay Carson.Matapos ang pagbisita nila sa pabrika ng Stereo, nagdaos si Raven ng isang simpleng reception banquet para sa lahat. Mula sa pabrika ay nagtungo ang grupo sa isang lokal na restaurant sa Berlin na may temang tradisyonal na German cuisine. Ang interior ng restaurant ay may mainit at malugod na ambiance. Sa loob ng private room, ang mahabang dining table ay maayos na inayusan—may intricately designed na tablecloth at makintab na gin