Novels by Barbedwire

Matapos mag-isip sandali, diretsong tinawagan ni Samantha si Dwyn. Mabilis namang sinagot ang tawag."Tapos ka na kumain?" tanong agad ni Dwyn sa kabilang linya."Oo," sagot ni Samantha habang nakatayo sa gilid ng kalsada, inaapakan ang maliliit na batong nasa paanan niya.Pagkababa ng tawag, agad tumayo si Dwyn mula sa kanyang kinauupuan. Wala siyang pakialam sa mga kaibigang abalang kumakain sa mesa."May aasikasuhin lang ako, mauna na ako. Ako na rin bahala sa bayad," sabi niya habang inaabot ang wallet."Hoy, ano ba? Bihira ka na nga sumama, aalis ka pa sa kalagitnaan!" reklamo ni Shawn. Napapailing na lang siya. Grabe to, kung makasama ng girlfriend parang asawa na agad!Paglabas ni Dwyn sa restaurant, agad niyang natanaw si Samantha sa kalsada. Nilapitan niya ito at agad hinawakan ang kamay."Hoy, ang daming tao, wag mo akong hawakan!" gulat ni Samantha."Takot ka ba?" balik ni Dwyn habang tumingin sa paligid, dahilan para mapaatras si Samantha."Delikado ‘pag may makakilala sa

Habang naglalakad sila, pilit naghahanap si Samantha ng topic para sa usapan.“Ang daming lumapit kay Mr. Sebastian kanina. May nangyari ba?” tanong niya. Hindi niya namalayang naalala niya ang mga tagpo habang sila’y papunta roon. May ilang urban village sa paligid ng ospital, at maayos naman ang kapaligiran. Ang problema lang, iisa lang ang kalsadang papunta roon kaya medyo mahirap ang biyahe, lalo na kung pabalik.Maingat na nagsalita si Samantha, “Sir… magpapagawa po ba kayo ng bagong daan?”Napangiti si Ryan. “Ang talino talaga ni Ms. Gallego. Ganun na nga, may mga bahay lang sa gilid ng kalsada na kailangang gibain. Hindi pa kasi tapos ang kasunduan, at ngayon pa talaga nagkita sila ni Mr. Sebastian.”Habang nagsasalita siya, dumating na sila sa harap ng operating room. Agad na lumapit ang pamilya ng buntis nang makita ang kanilang tagapagligtas. Hindi komportable si Samantha sa sobrang pasasalamat ng mga ito, kaya paulit-ulit siyang nagsabi ng, “Naku, huwag po, okay lang po ta

Pagkatapos kumain, ni-reheat pa ni Dwyn ang mga ulam bago sila nagsimulang kumain. Habang kumakain, siya pa mismo ang naglalagay ng pagkain sa plato ni Samantha, sinisigurado niyang busog ito bago siya paalisin.Pagkatapos ng hapunan, nag-ayos na ng gamit si Samantha para umuwi, pero ayaw siyang paalisin ni Dwyn.“Dito ka na matulog. I’ve already prepared everything you might need ,toiletries, clothes, even your favorite brand of tea,” sabi ni Dwyn, may konting panunuyo sa boses. “Very impressive talaga ang foresight mo,” sagot ni Samantha habang nakakunot ang noo at ginawang X ang mga braso sa harap ng dibdib. “Pero gusto ko ng civilized relationship. No live-in, please!”Alam ni Dwyn na hindi pwedeng pilitin si Samantha. Ayaw rin niyang magalit ito, kaya wala siyang nagawa kundi kunin ang susi ng kotse at ihatid siya pauwi.Pagbaba sa tapat ng condo ni Samantha, naalala nitong may kailangan siyang i-report kay Dwyn.“I’ll be visiting a private hospital in the suburbs tomorrow. Si Ari

Buong umaga ay abala si Samantha sa pagtawag sa iba't ibang ospital sa lungsod, sinusubukang makipag-collaborate para makakuha ng access sa kanilang database ng medical records.Pero karamihan sa mga ospital ay hindi interesado. Naniniwala silang hindi pa practical ang medical robot industry ngayon ,isa raw itong produkto na mukhang walang silbi sa kasalukuyan.Tanghali na at halos lahat ng tao ay kumakain na. Hindi na rin nagplano si Samantha na maghintay pa, kaya’t kinuha niya ang cellphone at tinawagan si Ariane.“Has the beautiful girl eaten yet?” tanong niya, pabirong tono.“I was just about to go to the cafeteria. Bakit, anong meron at biglang nagparamdam ka?” sagot ni Ariane sa kabilang linya.“Let’s go out to eat. How about that Grill’s restaurant na gusto mong puntahan dati?”“Okay, I’ve been craving it for days! Kita tayo dun, ha.”Masaya si Samantha. Kinuha niya ang bag at tumayo, pero saktong lumabas si Dwyn mula sa opisina. Napansin ng lalaki na paalis si Samantha kaya’t

Akala ni Samantha, ang nanay ni Dwyn ay seryoso at mahigpit na matandang ginang. Base kasi sa ugali ng lalaki — tahimik, madalas walang emosyon — inakala niyang galing ito sa pamilyang mahigpit at tradisyonal.Pero laking gulat niya nang makaharap si Dina — masayahin, kwela, at parang barkada lang kung kumilos. Biglang nabawasan ang kaba ni Samantha. Kanina’y inisip pa niyang baka hindi siya makakain nang maayos dahil sa nerbiyos, pero kabaligtaran ang nangyari. Nakahanap pa siya ng ka-vibes sa pagkain.Habang kumakain, panay ang abot ni Dwyn ng pagkain kay Samantha — tahimik, pero maalaga. Napansin naman iyon ng ina niya at binigyan siya ng makahulugang tingin.Ngumiti si Dina nang may biro, pero hindi na lang pinansin ni Dwyn. Si Christine naman, na buong meal ay walang ibang ginawa kundi mag-observe, ay tahimik na nagpipigil ng emosyon. Hindi ko pa siya nakitang ganyan ka-sweet… Pilit man niyang ngumiti at sumabay sa kwentuhan, hindi na niya malasahan ang kinakain.Pagkatapos ng

Nasa malalim na pag-iisip si Samantha habang nasa loob ng sasakyan nang biglang hawakan ni Dwyn ang kamay niya at ipinatong iyon sa hita nito. Nagulat siya. Agad siyang napatingin sa driver na seryosong nagmamaneho, saka muling tumingin kay Dwyn at sinamaan ito ng tingin.Ngumiti lang si Dwyn at marahang pinisil ang kamay niya—tila pampakalma. Pero gamit ang kabilang kamay, kinuha nito ang cellphone at nagsimulang mag-type nang kalmado. Ilang saglit lang, tumunog ang phone ni Samantha. May natanggap siyang message.“Just paid Kevin and the driver’s wages.”Napakunot-noo si Samantha. Anong ibig sabihin no’n?Napatingin siya kay Dwyn, halatang may tanong sa mga mata. Muling nag-type si Dwyn.“I didn’t know you were working overtime the night before the holiday. Kevin and the driver reminded me.”Napalingon ulit si Samantha sa driver. Ah… kaya pala. So, sinasabi niya na alam na ng driver ang lahat kaya wala nang dapat ikahiya?Talagang magaling si Dwyn. Marunong sa timing, magaling magb

Nailagay na halos lahat ng ulam sa mesa—mainit-init pa ang karamihan. Wala nang pagkakataon si Jessica para gantihan o asarin si Carson sa mga biro at panunukso nito kanina. Nandiyan na si Berna sa tabi nila, kaya’t wala siyang nagawa kundi maghintay ng tamang tiyempo.Ang hapunan nila sa Bisperas ng Bagong Taon ay hindi naging basta-basta lang. Kahit tatlo lang sila, sagana ang mesa sa mga ulam na may iba't ibang aroma at kulay. Parang piyesta ang bawat sulok ng rectangular na hapag, punong-puno ng amoy na nagpapagutom sa sinumang lumapit.Nag-toast silang tatlo bilang pagsalubong sa bagong taon, habang masayang nagkukuwentuhan tungkol sa buhay, pamilya, at mga plano. May halakhakan, may asaran, pero puro magagaan na usapan na bagay lang sa okasyon.Napansin ni Berna ang eksenang halos araw-araw na niyang nasasaksihan: hindi iinumin ni Jessica ang sabaw hangga’t hindi ito hinipan at pinalamig ni Carson. Para sa iba, baka simpleng kilos lang ito, pero para kay Berna, isa itong malinaw

Masama ang tingin ni Jessica habang nanlalalim ang tingin sa kanya. Halos mamasa na ang kanyang mga mata.Jessica ay nagsalita, “Magluto ka na nga!”Hindi na siya nilingon nito at dumiretso sa refrigerator. Binuksan niya ito na may kaunting inis at inilabas ang mga gulay sa loob ng crisper box na inihanda ni Mercedes.Ang eksenang nasaksihan nila kanina ay nagbigay sa kanya ng pakiramdam na para siyang estudyanteng nahuling may boyfriend sa school ng kanyang mga magulang. Lalo pa’t nagbitiw pa si Mercedes ng salitang, “Ituloy niyo lang,” na para bang may pahintulot pa.Gusto na lang niyang magtago sa ilalim ng lupa sa sobrang hiya.Wala na siyang pakialam kay Carson. Hindi niya ito nilingon man lang.Alam ni Carson na siya ang may kasalanan. Tahimik lang siyang tumingin sa asawa. Namumula ang buong mukha ni Jessica mula leeg hanggang tainga. Halatang apektado siya sa nangyari.Dahil doon, hindi na siya nagtangka pang lapitan o asarin pa si Jessica. Tahimik niyang itinali ang apron sa

Pagkaalis ni Berna sa silid ng ospital, buhat ni Jessica ang isang magaan na bag na may lamang ekstrang damit ni Mercedes. Samantalang si Carson naman, bilang manugang, ay maingat na nagtutulak ng wheelchair. Tatlo silang sabay-sabay na umuwi sa Golden Bay.Pagsapit ng dapit-hapon, tahimik na lumulubog ang araw sa tuktok ng bundok. Ang langit ay tila sining na pinaghalo ang mala-asul na liwanag at kulay-apoy ng araw, isang kakaibang ganda na sumasabay sa malamig na hangin ng gabi.Ang mga pulang parol at pulang couplets sa ilalim ng veranda ng villa ay nagbibigay ng masayang damdamin. Maging ang mga sanga ng mga puno sa bakuran ay may nakasabit na maliliit na pulang parol, maliit ngunit detalyado, at nakakadagdag sa masiglang atmosferang pambagong taon.Para kay Jessica, hindi sapat ang dekorasyon upang maging masaya ang pagdiriwang nilang tatlo. Kaya naisip niyang sulatin ng kamay ang couplet na ilalagay sa pintuan ng villa.Sanay si Carson na sumunod sa gusto ng asawa. Wala siyang re

Bahagyang itinaas ni Jessica ang kanyang kilay, sabay ngiti ng pilyo, parang isang tusong soro na may binabalak.“Kung gano’n ka kabait na asawa, bakit hindi mo pa pinapasa ang ATM card mo?” biro niya, nais lamang subukan kung paano ito tatanggapin ni Carson.Hindi naman talaga siya interesado sa sahod nito. Nais lang niyang manukso.Saglit na natahimik si Carson, tila nag-iisip. Makalipas ang dalawang segundo, seryoso ang naging tugon niya.“May punto ka. Talagang nakaligtaan ko 'yan. Tatawagan ko na lang ang family office mamaya para ilipat sa’yo ang pamamahala ng lahat ng ari-arian na nasa pangalan ko,” sabi niya kalmado, ngunit may halong biro sa mga mata.Bahagyang ibinaling niya ang ulo at tumingin kay Jessica, kasabay ng isang maliit ngunit mapanuksong ngiti. Ang malalalim niyang mga mata ay tila may itinatagong lihim.Napasinghap si Jessica, di makapaniwala sa narinig. Namilog ang mga mata niya habang nakatingin kay Carson na tila ba walang ibang ginawa kundi tumingin lamang sa

Nang mapansin ni Jordan na natahimik si Jessica, muling nagsalita ang binata, may halong biro at panunukso sa boses nito, na tila sinasadya pang gawing mas makulay ang usapan.“Balak mo ba talaga akong iwan?” aniya habang bahagyang ngumiti. “This is our first New Year together, we have to spend it together. Hindi pa nga ako nakaranas ng Bagong Taon kasama ang mama ko, tapos ikaw, tahimik mong inaagaw sa ’kin ang pagkakataon para ipakita ang pagiging mabuting manugang?”Hindi lang si Jessica ang may posibilidad na huling Bagong Taon kasama ang ina—para kay Jordan, ito rin ang una, at maaaring maging huli rin. Pareho nilang kailangang pahalagahan ang pagkakataon.Nang marinig iyon, napaso ang dibdib ni Jessica. Naramdaman niya ang biglang paninikip ng dibdib, at may sumagi sa ilong niya—isang kirot na tila nagpapaalala ng pagkakautang sa damdamin.“Sorry,” mahina niyang sabi. “Hindi ko naman sinasadya na hindi ka isama sa plano. Ako… kasi…”Noon, kung ang Jessica na mas carefree at wala

Sinadya ni Scott na magpa-deliver ng isang tasa ng matamis na gatas. Inabot niya ito kay Jessica na tila walang anuman at sabay sabing, “Hulaan mo, Mrs. Santos.”Hindi kailanman nababasa ang tunay na iniisip ni Scott—palaging kalmado, palaging maamo. Ngunit sa mga sandaling ito, may bahid ng kapilyuhan ang ngiti niya, gaya ng pagiging pilyo ni Raymond.Tahimik lang si Jessica. Wala siyang nasabi kundi ang mabigat na buntong-hininga. Parang ako pa ang nagpapahirap sa sarili ko, naisip niya habang dahan-dahang iniinom ang gatas.Mainit at matamis ang lasa nito. Habang dumadaloy sa kanyang lalamunan, unti-unti rin nitong pinainit ang kaniyang sikmura. Sa gitna ng mga kasamang nagsisigawan, naghahagikhikan, at nagbabatuhan ng alak habang naglalaro ng dice, si Jessica ay tila nasa ibang mundo—tahimik, kampante, at may hawak na tasa ng gatas.Wala ring alak si Scott. Katabi niya si Jessica habang umiinom din ng gatas, ngunit sa kanya’y walang tamis. Pagkatapos ng ilang lagok, umupo siyang m