Chapter seven

Pahiga na si Mark nang makarecieved siya nang text mula kay "mysterious summer", ngunit nagulat siya sa kaniyang nabasa. Kaya muli niya itong binasa at napahawak na lang sa kaniyang ulo, napapangiti dahil sa text message na natanggap.

"Tama, mahal niya ako." nakangiting wika ni mark sa sarili at tila kinikilig habang nakahawak sa kaniyang dibdib. Ramdam niya ang pagbilis ng tibok ng kaniyang puso dahil doon, "parang lalabas na ang puso ko sa dibdib dahil sa sobrang kaba at saya!" Aniya,kaya binasa niyang muli. Matapos ay kaagad niya itong ni-reply-an.

"My sweet summer, if you love me, magkita tayo. Gusto kong makita ka bago ako umalis patungo nang argentina please!" paki-usap niya rito. Mabilis naman itong sinagot ang kaniyang text message.

"Okay, tomorrow at the airport," relpy nito, na ikinatuwa naman ni Mark, kaya sinagot di niya ito kaagad.

"Okay, see you tomorrow, goodnight." Wika ni Mark dito.

Ilang minuto na ang nakalipas nang mai-send niya ang text kay "mysterious summer" ngunit nakatingin pa din siya sa kaniyang cellphone.

"I can't believe it, nagmahal ako kaagad!" aniya, samantalang noon bago niya nagustuhan ang mga naging girlfriends niya ay mga niligawan muna ang mga ito at pinagbuhusan talaga niya ng panahon. He loved them but this one parang ang tagal ko nang kilala at mahal.

"I never felt like this before, para akong mababaliw kapag nawala siya sa akin." wika niya sa kaniyang sarili, kaya pinilit na niyang matulog. "Gusto ko na siyang makita, mababaliw na 'ko nang kakaisip sa kaniya." saad niya sa kaniyang sarili dahil sa sobrang saya sa nalaman.

KINABUKASAN.

"Everythings ready, sir" wika ni Shane Scarlett Habang hawak ang isa pang maleta. maaga silang aalis patungo nang airport.

"I already called Captain Miguel, my private plane is ready, is everybody ready? kung maayos na ang lahat, umalis na tayo" wika ni Mr. Leviste sa mga kasama. Kaya sumakay na sila sa kotse ni case, the bullet proof car. upang ano man ang mangyari ay ligtas pa din silang makakarating sa airport.

Naging mabilis lang ang biyahe nila, dahil sa ginawang pagmamaneho ni Rui.

"Ang lupet mo talagang magmaneho Rui, akalain mo wala pa yatang isang oras narito na tayo." wika ni Jade kay Rui na nakangiti lang sa kaniya.

"Ang sabi ni sir Ronald we have to move fast, sumunod lang ako." sagot nito sa kaibigan.

"Sige na, ang importante narito na tayo kaagad. Ang mabuti pa maupo muna kayo at may kakausapin lang ako." wika nang ama ni Joan. Habang naghihintay nakita ng dalaga si Mark na aligaga at tila 'di mapakali, halos nagkakandahaba ang leeg sa pagtingin sa entrance ng airport, kaya lumapit siya dito.

"Mark, may hinihintay ka?" tumango ito habang nakatanaw pa din sa malayo.

"Sino naman, girlfriend mo?" Muli itong tumango.

"Ahh... okay, pakilala mo ako kapag dumating." Aniya, at saka umalis sa tabi nito. Lumapit siya kay Shane at niyakap niya sa ito braso.

"Shane, i can't do it, hindi pa talaga ako ready." She said while pouting her lips. bahagyang natawa si Shane sa ginawa nang kaibigan na animo'y bata dahil sa paghaba ng nguso.

"Look at him." itinuro ni Shane si Mark. "He's waiting." Anito, sa kaibigan habang nakayakap pa din sa braso nito.

"Pero hindi pa talaga ako handa e!" aniya, na tila iiyak na si Joan.

"Fine, pero kawawa naman, tignan mo." Muling itinuro ni Shane si Mark gamit ang kaniyang nguso.

"Okay, sige ako na bahala," aniya, kaya kinuha niya ang kaniyang cellphone at nagtext. nang mai-send niya nakita niyang nataranta pang tignan ni Mark ang cellphone. Laglag ang balikat na ibinalik ni Mark ang gadget sa bulsa, tapos ay lumapit ito sa kanya. Kaya pakunwaring nagtanong siya rito.

"What happen, nasaan na yung hinihintay mo, darating ba?" sunud-sunod na tanong niya rito.

"No, she's not coming." at yumakap ito sa kaniya. "Can you hug me, i think i need it now" Anito, kay Joan.

"Okay, come here." Wika ni Joan at niyakap niya nang pagkahigpit-higpit ang kaibigan.

"She can't come, she said there's an emergency, her dad call." malungkot na saad nito kay Joan.

"Baka talagang may emergency, intindihin mo na lang." Seryosong wika ni Joan. Alam niya na nasaktan si Mark pero wala siyang pagpipilian, hindi pa talaga siya handa na magtapat sa binata.

"But i want to see her!" saad ni Mark, na ikinalungkot ni Joan. "As expected" aniya, sa sarili, kaya naman napabuntong hininga siya at nagtanong sa kaibigan.

"Mark, girlfriend mo na ba siya?" Tanong niya habang nakatingin sa mukha ni Mark. Nais niyang malaman kung ano ang magiging reaksyon nito sa kaniyang tanong. Nakita niyang matamis iyong ngumiti, atuling lumungkot.

"No, not yet. but i feel something speacial for her and i never felt like this before, pakiramdam ko matagal ko na siyang kilala, ang gaan nang pakiramdam ko kapag kausap ko siya, ang bilis-bilis nang tibok nang puso ko kapag naririnig ko ang boses niya. Paano pa kaya kung kaharap ko na siya!" Wika ni Mark, na itinakio ang mga palad sa mukha.

"It means inlove ka na sa kaniya, kahit hindi mo pa siya nakikita o nakikilala nang lubusan." Tanong niya rito. Nakita niyang tumango ito habang nakatakip pa din ang mga palad sa mukha, Kaya niyakap niya ito nang mahigpit. "Sorry, baby, hindi pa talaga ako handa, sorry talaga..." Saad ni Joan sa sarili at mas mahigpit pa niyang niyakap si Mark. Napalingon na lang sila ng marinig nila ang pagtawag ng ama ni Joan.

"Well everybody, let's go!" aya nito nang makalapit ito sa kanila. Lahat sila ay nagsitayo at naglakad. They walk in one of the hangars in the airport, malapit na sila sa pribadong eroplano nang mga Leviste, nang lumabas ang piloto nito.

"Sir Ronaldo, ready na po ang lahat, we can fly anytime." Nakangiting wika nito sa matanda.

"Salamat, Capt. Miguel," at bumaling siya sa kaniyang anak, hinawakan ang kamay nito at inalalayan itong maka-akyat ng eroplano.

Nang makapasok na silang lahat at naka-upo na, naramdaman na nila ang pag-angat nang eroplano.

Si Mark, na nakatingin lang sa labas nang bintana habang iniisip ang babaeng kaniyang itinatangi. "Sana nakita kita bago man lang ako naka-alis." Malungkot na sambit niya sa sarili.

"Magpahinga kayo nang maigi habang narito tayo sa eroplano, maraming mapaglilibangan dito, at may mini bar din, help your self, feel free. We have 22 hours bago makarating ng buenos aires." Paliwanag ni Mr. Leviste sa mga kasama.

"Ayoko talaga ang nagbi-biyahe patungo doon, nalalayuan ako." saad ni Joan na ikinalingon ng kaniyang mga kasama.

"Walang problema sa akin iyon." Ani Case.

"Me too, i always travel to have a vacation at england, we have an ancestral home there, ayoko lang magtagal doon kasi naiinip ako." Ani Jade.

"Wow, kayo na ang mayayaman!" Wika ni Shane at saka bumaling kay Joan. "Naku best second time ko pa lang ito, to travel, yung una ko sa japan, hindi pa ako umabot nang 24 hours, pina-uwi na ako. kasi may kasunod na akong misyon." Anito, habang nakasimangot ang mukha.

"Shane, 'yan ang gusto ko sa'yo napakatotoo mo, lahat naman kayo nagustuhan ko. Kaya pormal muna akong magpapakilala sa inyo. Ako nga pala Princess Joannah Anne Leviste," at nakipag kamay siya sa mga ito, matapos niya ang tatlong babae naman ang nagpakilala sa kaniya.

"I'm Jade Griffin, pinanganak ako sa england pero lumaki sa pilipinas, my parents lives in england now, pero pinili ko na lang ang manirahan sa pilipinas." Anito,

"I'm Case Hendrix," pagpapakilala nito kay joan, na ikinatanga ni Shane at nagwika,

"Thats all?" Pagtatakang tanong nito, "wala kang iba pang sasabihin?"

"Wala na, bakit?" Case answer with a smirk on her face.

"Hindi mo man lang ba sasabihin na mayaman ka at marami kayong buisness, pero mas pinili mo ang ganitong klase nang trabaho kasi mas may thrill ang buhay kapag may adventure?" Sunud-sunod na aniya ni Shane.

"Why should i? e, nasabi mo na, thank you!" Natatawang wika ni Case.

"What ever!" Ani Shane kay Case, dahil doon natatawa na lang ang tatlo sa kanila.

LUMIPAS ang mahabang oras nakarating din sila sa kanilang destinasyon. Nang makapasok ang eroplano sa hangar nang paliparan, agad silang bumaba, may mga naka-abang nang mga sasakyan sa kanila, pagbaba nila sinalubong sila ang isang medyo may edad nang lalaki.

"Master Ronald, everything is already prepared." anito, habang bahagyang nakayukod ang ulo.

"Very well then, tayo na para makapag pahinga kayo nang maayos sa bahay." Kaya sumakay na sila sa mga sasakyang nakaparada, sumakay sa isang sasakyan sina shane, jade at case. Sa isang sasakyan naman sina Mark, Joan at ang kaniyang ama.

Thirty minutes lang silang nag biyahe, nang makarating sa bahay na sinasabi ni Mr. Leviste, agad naman namangha ang lahat nang makita ang tahanan.

"Tito, this is not a house, its a palace!" manghang wika ni Mark, natawa na lamang ang matanda sa kanyang sinabi, kaya nang tumigil na ang sasakyan sa tapat nang palasyo, dali-daling bumaba ang lahat upang makita ang buong paligid.

"Wala pa din pinagbago." Aniya ni joan sa kaniyang sarili. Dahil naalala na naman niya ang mga panahon naroon pa sila nakatira.

"Hija, yung kuwarto mo pinalinis ko na kay lumiere, pwede ka na magpahinga," wika nito sa anak.

"Yes papa, mauna na ako." aniya, at lumakad na siya papasok nang palasyo." habang naglalakad nakakasalubong ni Joan ang mga katulong, kaya yumuyuko ang mga ito. Nang makapasok siya sa kaniyang silid, ibinagsak niya ang kanyang katawan sa malambot niyang kama.

"Oh god! i miss you so much!" sambit niya habang yakap ang kaniyang mga unan. "na-miss ko ang lahat dito." nang may maalala siya, mabilis siyang tumayo at binuksan ang terrase nang kaniyang silid.

"Yes! naroon pa pala iyon., akala ko pinatanggal na iyon ni papa." Kaya mabilis siyang lumabas nang kuwarto at nanakbo patungo sa may likod lamang nang palasyo. nakita naman siya ng tatlong agents, kaya sinundan siya nang mga ito.

"Hey, Princess! anong gagawin mo, saan ka pupunta." ani ng mga ito, habang habol-habol ang dalaga, nang makita nila ang itinungo nito, agad silang namangha.

"Whoa! meron kayo nito, can i try?" ani Jade sa kaibigan.

"Sure, nung bata ako lagi ako dito. Ipinagawa ito ni papa nang mahilig ako sa archery at gun shooting." saad ni Joan sa mga kaibigan.

"Really, akala ko mayaman lang talaga kayo, yun pala mala prinsesa ka!" wika ni Shane.

"Shane ako pa din naman ito, yung kaibigan mo." aniya, at saka niyakap ang kaibigan.

Dahil sabik sila na subukan ang mga bagay na naroon, hindi na nila naisip ang magpahinga.

Nakatanaw lang si Mark sa apat na babae na nagkakagulo sa kanilang ginagawa, natatawa na lang siya dahil hindi magkandaugaga ang mga ito. naisipan niyang maglakad-lakad muna at i-explore ang buong lugar.

"they really are rich." Bulalas niya dahil sa mga nakikita. may nakita siyang statue nang isang babae sa gitna ng isang fountain. Sinilip niya ang fountain at nakita niyang napakaraming coins ang naroon.

"Lots of wishes!" natatawang wika niya sa sarili. ngunit mukhang gusto niyang subukan, kaya kumuha siya nang barya sa kanyang bulsa at inilagay sa gitna nang dalawang palad, he close his eyes and whisper on his hands, then after chanting his wishes, he throws the coin, hoping his wish come true, matapos nuon ay naglakad na siya palayo rito, papasok na siya at naglalakad pabalik sa kaniyang silid. Nang maisip niyang tawagan ang babaeng laging laman ng kaniyang isip.

Then he get his phone in his pocket, he want to try to call his mysterious summer. After a few seconds, it rings. he's trying to call his summer, when he heard a phone ringing nearby, ngunit nagtaka siya, nang patayin niya ang tawag niya ay nawala din ang ring na naririnig niya, kaya tumawag siyang muli at muli niyang narinig ang ingay nang nagri-ring na cellphone. Sinundan niya kung saan nanggagaling ang tunog, nang tumigil siya sa isang silid. idinikit niya ang tainga sa pinto naririnig pa din niya ang ingay.

"Kanino kayang silid 'to?" kaya pinihit niya ang knob, at laking gulat niya nang malaman kung kanino ang silid na kaniyang napasok.