Kabanata VIII

MALUTONG na napamura ako nang sipatin ang relong pambisig. Frustrated na napahawak ako sa ilang hibla ng buhok kong natanggal na sa tali matapos na makitang thirty minutes na akong late sa ikalawang araw ng clinical training ko.

Usad pagong ang trapiko ng umagang iyon sa EDSA, maaga naman akong gumayak para maiwasan iyon pero lintik lang talaga dahil nagkaroon ng aksidente sa bandang south kung saan din ang ruta ko. 

Marami akong kasabay na tulad ko ay huli na rin sa mga kanya-kanyang lakad. Ilang sandali lang ay nakasakay na rin ako ng bus. Punong-puno ng pasahero ang loob niyon pero wala na akong oras para mag-inarte.

Pinasadahan ko ng tingin ang repleksyon ko sa bintana ng bus, wala na akong oras ayusin pa ang sarili dahil tiyak na magiging huling araw ko na ito. Wala naman akong dapat na sisihin kung hindi si Estevan na bigla na lang sumulpot nang nagdaang gabi bago ako makasakay ng elevator.

Balak ko na sana siyang ipagtabuyan ng gabing iyon. He was just staring at me, without saying any words. Ako naman ang gaga na naghintay ng sasabihin niya hanggang sa bumukas muli ang elevator at iluwa niyon ang head nurse.

Sa totoo lang, ang katahimikan sa pagitan namin na iyon ang nagdulot sa buong sistema ko na makaramdam ng pag-aalala. Hindi ko alam pero pakiramdam ko may malaking problema na parating sa buhay ko.

Humahangos na pumasok ako ng hospital building at sandaling nagpalit ng damit. Hindi ko na nga sinayaran ng suklay ang buhok at bastang itanali iyon sa kahit ano'ng estilo na hindi ko na rin alam.

Laking pasasalamat kong namataan ko sa hindi kalayuan ang head nurse na nasa labas ng opisina nito. Ngunit imbes na iritasyon at dismaya ang mabasa ko sa mukha niya dahil halos isang oras na akong late, umangat ang bawat sulok ng labi niya. Tila tuwang-tuwa pa siyang makita ako noong umagang iyon na hindi na mawari ang hitsura dahil sa pagmamadali sa takot na mapagalitan niya.

"Oh, I'm glad to see that you're finally here!" masayang bati niya nang hawakan ako sa magkabilang balikat. "Ang buong akala ko nakalimutan mo na ang pinag-usapan natin kagabi kaya tinawag ko kanina si Instructor Perez at nasabi nga niyang hindi ka pa dumarating," aniya nang inuwestra ang daan patungo sa VIP ward.

Kahit naguguluhan, sumunod ako. "Pasensya na kayo," agad kong hinging paumanhin.

"There's no need to apologize, kahit din naman ako ay nale-late sa trabaho."

Doon nagsimulang magduda na ako sa kakaibang trato niya sa akin, pati ang kakaibang tinging ipinupukol sa akin ng mga kasamahan kong nursing student sa hindi kalayuan na nadaanan namin. 

Mayamaya'y binuksan niya ang isang pamilyar na pinto. Nagsimulang mamawis ang kamay ko nang pumasok ako sa loob niyon. Muntik na akong mawalan ng ulirat nang tumambad sa akin ang lalaking nakaupo ngayon sa kama habang ang mga mata'y nakatuon lamang sa akin.

Estevan.

"Starting today, you are now the private nurse of Mr. Estevan Madeo."

It took me a few moments before that sinks in to my mind.

Wait, I think I need more time to fully understand what the hell is happening here.

"Mr. Madeo personally asked me about this matter, hindi ko nga alam na magkakilala pala kayong dalawa," nakangiting wika ng head nurse.

The heck! Hindi kami magkakilala, 'di ko nga alam na nabubuhay 'yang taong 'yan sa mundo! 

"What?" naguguluhang naiusal ko.

Nagtaas naman ng isang kilay ang head nurse. "But, Mr. Madeo told me that you knew one another?"

Binalingan ko ang lalaking tinutukoy niya. He was obviously unaware of everything. Tila ba pati ito ay walang ideya sa nangyayari. 

Unti-unti kong nasaksihan ang pagdidilim ng anyo ng mukha ni Estevan. 

"You'll just assist him with everything while he was staying here," wika pa ng una.

"What does that mean?" I asked.

"Temporary lamang ang pananatili ni Mr. Madeo dito." Nagtaka ako nang lumapit siya. I saw her pleading eyes looking straight at mine, as if her life only depends on me. "Kapag nakompleto niya ang isang linggong physical therapy, he can already be discharged."

Sinipat niya ang suot na relo mga oras na iyon. "You've been an hour late earlier, don't expect me to just let that slide easily." Hinarap niyang muli ako at hinawakan sa magkabilang balikat. "Oh, I have to go now. May ipapadala na lang akong ibang nurse para mag-assist sa 'yo sa mga gagawin mo." 

Nagmamadaling tinungo niya ang pintuan at saka isinara iyon. Natagpuan ko na lamang ang sariling nakatayo sa harap ng taong may hawak ngayon sa buhay ko, hindi literal pero maaaring sumira ng mga plano ko.

Hindi pa man tuluyang nakahuhulma. Binalingan ko si Estevan na ngayon ko lang namalayang kanina pa nakatingin sa akin.

"Is this your doing?" direkta kong tanong.

"No," agad niyang sagot.

"Then, what is happening?" 

Sa totoo lang, hindi ko alam ang dapat na maramdaman ngayon gayong ikalawang araw pa lamang ng clinical training ko. Pero, kung maa-assign ako sa isang pasyente lalo na sa anak ng director maaaring malimitahan ang pagkilos ko roon.

"My father..." mahinang usal niya. Sapat iyon upang marinig ko.

"You're father is what?" 

"I know you saw what happened last time, I just hated how they treat me as a patient. Hindi ko sinasadya na gawin 'yon, pero I promise that I will not do that again."

I remained silent. 

Nag-angat siya ng mukha, nagsalubong ang mga mata namin. Animo'y may kung ano'ng puwersa ang nag-uudyok sa aking lumabas na sa silid na iyon, but my knees aren't moving. His eyes are as if begging me not to leave. He looked desparate and unwanted. Am I the reason why he looked like that?

"If you don't want to, I can speak with him and find a new one," aniya.

"Yeah, I will appreciate that," tugon ko. Ngunit kahit makaramdam ako ng kakaibang negatibong emosyon sa mga mata niya. Maaaring magdulot ng malaking problema ang ma-assign na private nurse niya. Sariwa pa sa alaala ko ang nangyari nito lang nakaraan sa pagwawala niya.

Namayani ang ilang sandaling katahimikan na wala ni isa sa aming nagsasalita. 

"Hindi pa pala kita napapasalamatan sa pagtulong mo sa 'kin nitong nakaraan."

"You've thanked me already."

"I haven't yet, please you can ask me with anything that you want..." Danger can be seen into his eyes. Para bang isa siyang leon na naghihintay lamang ng pagkakataon na sunggaban sa leeg ang prey niya. 

The same words I've heard from someone. 

"I can also help you to erase your past."

Doon na nagkapatong-patong ang pagdududa ko sa kanya. 

Hindi ako hangal upang hindi mapansin ang kakaibang ikinikilos niya. I don't want any problem.

Naningkit ang mga mata ko. "Who are you?"

***