Rated 19+ (BAWAL SA BATA!)
"W—wait? W—what?!" I almost lost my own voice. I looked at him with disbelief. "You are that man, that night?!" halos pasigaw kong tanong.
So, hindi 'yon panaginip? This is more than my heart can take.
Sa isang iglap uminit ang mga mata ko. I can't take this so much happiness. Naitakip ko ang isang kamay sa bibig ko. Ayokong bigkasin ang mga salitang narinig ko ng gabing 'yon. Natatakot akong malaman na baka dala lamang iyon ng desperasyon ko na marinig iyon mula sa kanya.
But, I can't. I want to ask him if he really said those words.
Tuluyang bumagsak ang malulusog kong luha sa mga mata ko. Tuluyang bumigay na ang puso ko na ilabas na ang lahat ng emosyong pilit ko itinago ng matagal.
I thought that night was only a dream. Dala lamang ng labis kong pagnanais na mahagkan niya.
"D—did you really mean it? That you love me?" I stuttered while asking those.
Pinanood ko nang iangat niya ang kamay at hawiin ng isan
Kabanata XVI
(Rated +19)Present"DOES it hurt?" nag-aalalang tanong ni Samuel sa akin. Ibinalot niya ang comforter sa katawan ko saka mahigpit na niyakap. "I'm so sorry, I didn't mean to hurt you..."Gumanti ako ng yakap sa kanya. My body doesn't hurt, but rather my heart is. I couldn't understand the root of the uneasiness that is gradually building up inside of me. Nanatili akong ganoon ng ilang segundo saka mayamaya'y nagpaalam siya na matutulog na lamang sa kanyang kwarto.Maliit ang kamang mayroon ako kaya naiintindihan kong kinailangan niyang matulog sa sariling silid. We didn't do it. Walang nangyari sa amin.Kagat-kagat ang mga labi ay tumayo ako. Naiyukom ko ang mga kamay. Tila ba ay may kung ano'ng kanina pa bumabagabag sa akin simula ng makauwi kami ng bahay ni Samuel.Halos isang buwan na nabakante iyon matapos na hindi rin ako umuwi. Balak ko sanang mag-stay na lamang sa ospital at doon magpalipas ng gabi at sa weekend ay makapasok sa ib
Kabanata XVIIISamuel
ILANG sandaling natahimik ang ama ko bago tumikhim. "Ngayon lang kami nakapag-usap ng anak ko at ngayon niya lang din nabanggit sa akin na nakapag-propose na siya kagabi. I'm really sorry to say that Aniela is now part of my family."Napatitig sa akin ng ilang segundo si Mr. Caleb. "My son really likes her..." anito sa mababang boses."She likes me Mr. Caleb David, and I love her. We already settled everything last night. If you want I can invite you and your son for my upcoming wedding... or should I call you Ravier Calbrieto?" Tumalim ang mga mata kong nakatingin sa kanya. "Pero sa tingin ko ay hindi na kailangan pa dahil bago dumating ang araw na 'yon ay sisiguraduhin kong mabubulok ka na sa kulungan..."Gumuhit ang nakatatakot na ngiti sa mga labi niya. Kahit labis na naguguluhan sa tunay niyang pakay at base pa lamang sa reaksyon niyang hindi man lang kinakaila ang pagtawag ko sa kanya sa pangalang iyon, lalo ko lang napatunayang siya ang nasa likod
Kabanata XXNANG magising kaninang umaga masakit man
UNTI-UNTI kong iminulat ang mga mata. Nagtaka ako nang makita ang Ate Frixie ko na iyak nang iyak habang hawak ang kamay ko.Bumakas ang gulat sa mukha niya nang makitang gising ako.“Aniela!” bulalas niya. Dali-dali siyang tumakbo palabas ng silid kung nasaan ako. Wala akong nagawa kung hindi sundan lamang siya ng tingin.Mayamaya'y inilbot ko ang paningin. Puting-puti ang buong lugar at naiiba lamang ang kulay ng kurtina. Kulay beige kasi iyon kaya nakapupukaw ng pansin.Binalak ko sanang tumayo nang mahagip ng paningin ko ang nakatusok sa likod ng kamay kong iv fluid. Gusto ko sanang matawa dahil kung dati-rati ay ako ang naglalagay niyon sa pasyente pero ako ngayon ang mayroon n'on. Nang maisipan kong tanggalin 'yon, napangiwi ako nang makitang naka-cast ang isa kong braso.Kaya napagtanto kong totoo ang lahat ng nangyari. Hindi 'yon panaginip.Pero may isang bagay akong naalala na gusto kong matiyak na totoo mula sa mga natunghayan kong nangy
Extra I
***continuation