KATANA.
The whole van smelled blood and dirt and sweat, but no one's complaining about it.
Even Belle and Sandra were quiet about it— at nakakapanibago iyon dahil sobrang aarte nila.
We were just silent as my brother drove the car, and it was the type of silence that's calming.
I was leaning on my seat and my gaze is outside. Tulad ng mga naunang nadaanan namin, magulo na ang kalsadang tinatahak namin pauwi. Nagkalat ang mga nag-aapoy na kotse at dugo sa paligid, at nakakatakot iyong tingnan.
"G-Guys..." Ynah suddenly uttered, breaking the silence. All of us turned our heads towards her direction, ready to listen for what she might say. "W-What if the zombies already reached our neighborhood?" she asked, voice's trembling and eyes are brimming with tears. "P-Pa'no si Nanay? Pa'no kung... pinasok 'yong bahay tapos... tapos..."
"Ynah..." Neil called out. "'Wag ka munan
KATANA.11 PM nang makarating kami sa bahay.Bago kami tuluyang bumaba ng van, siniguro muna naming walang mga zombie ang nasa paligid ng bahay bago kami pumasok sa loob. Dahan-dahan lang din ang bawat galaw namin sa takot na baka hindi na si Nana Neli ang maabutan namin doon.Ynah was offended by that, of course, pero wala siyang magawa. It's better safe than sorry, after all.Thankfully, si Nana Neli pa rin naman ang naabutan namin sa bahay. Nag-panic pa siya ng makita ang mga itsura namin dahil wala pa pala siyang alam sa nangyayari sa labas. Nahirapan din kaming magpaliwanag sa kanya dahil iniisip niyang nababaliw na kami."Nana, totoo po ang sinasabi namin!" Kuya blurted out with a frown, face-palming himself. "Sa tingin niyo po ba gagawa kami ng ganoo
KATANA.After the planning, the boys (Kuya, Jeran, Santi, Neil, Jerome and Sam, surprisingly) went upstairs to prepare themselves para sa napag-usapan nilang paglabas. Naiwan kaming mga babae sa sala kasama si Daryl na walang tigil sa pag-iingay na animo'y walang masamang nangyayari sa labas."Sunod tayo sa kanila, Espada!" he suggested beside me. Napangiwi naman ako at napatitig sa ngiting-ngiti niyang mukha na parang nangungumbinsi pa."Tigilan mo nga ako, Daryl," I irritatedly mumbled, elbowing his side so he would stop pestering me, but the jagoff just wouldn't."Sayang..." bulong niya at kunwaring bumuntong-hininga, nagpaparinig. "Gusto ko pa namang kunin 'yong mga gamit ko sa bahay." Malungkot siyang ngumiwi at sumandal sa dingding sa tabi ko. Pasimple pa siyang sumisilip-silip sa akin para tingnan kung umeepekto ang ginagawa niya— na hindi naman.I hissed. "If you already want to die, go on and kill yourself. 'Wag mo 'kong idamay
KATANA.After securing our safety by locking the windows and the back door of the ground floor from the outside, the others immediately left.Bago ‘yon, napakarami muna nilang ibinilin sa ‘min lalo pa’t si Nana Neli ay nagpapahinga na at walang ibang magbabantay sa ‘min kundi kami-kami lang din. Sinabi nina Kuya na never naming buksan ang front door unless it is them. They told us to always block it with a furniture or something heavy so we’re safe. We also decided to turn the lights off to attract less danger kaya kandila lang muna ang gamit namin."Kat, stay safe here, okay?" I recall my brother saying those words before leaving and I remember myself responding with a nod. "'Wag na 'wag kayong lalabas at gagawa ng ingay, naiintindihan mo?"I nodded my head once again. "Mag-ingat din kayo," I mumbled, eyeing his fully covered body. Ang iba ay ganoon din. They all covered thei
THIRD PERSON'S POV.Nang makababa sina Jeran mula sa van, mabilis silang nagtatakbo patungo sa isang nakataob na kotse para magtago at manmanan ang paligid. Kapwa tumatambol man ang mga dibdib nila dahil sa takot at kaba, pinili nilang magpakatatag."Do you guys... t-think that all of the people here are already dead?" Sandra asked with her trembling voice. "... because I do," she added."I thought so, too," Belle mumbled. "But they could just be hiding somewhere. Probably in their basements or attics or wherever."Bumuntong-hininga si Jeran at sinenyasan ang dalawa na manahimik. Mula sa malayo kasi, tanaw niya ang iilang zombies na palakad-lakad. Iika-ika man at bali-bali ang mga buto, nakuha pa rin ng mga ito na makalakad ng tuwid."Shit! Pa'no tayo dadaan d'yan?!" Sandra asked frantically. Nanlalaki ang mga mata niya sa takot. "Should we get rid of them first?""We don't have to," sagot ni Jeran at bahagyang sumilip sa n
THIRD PERSON'S POV. "Belle!" sigaw ni Jeran sa mismong mukha ni Isabelle. Kanina niya pa pilit na inaagaw ang atensyon nito pero mukhang wala na ito sa sarili. "Isabelle! Nakita mo ang n-nangyari kay Cassandra, 'di ba? 'Di ba? 'Wag na nating hintayin pang gano'n din ang abutin natin! Pull your shit together!" sigaw niya pa habang hila-hila ito. Pero hindi man lang kumibo si Belle. She was just staring blankly ahead and there were tears in her stained cheeks. "J-Jeran... si Sandra... w-wala na siya..." she muttered after almost a minute of silence. Her voice was trembling and she was trying so hard to keep her tears at bay, but she just couldn't. Sandra's death was all too much to take in."Belle!" Jeran held her shoulders and shook it lightly. "Kung magpapa-apekto ka rin, a
THIRD PERSON'S POV.Tagatak man ang pawis at halos kumawala ang puso sa dibdib dahil sa sobrang kaba, nagpatuloy sa pagtakbo si Belle kasama sina Jeran at Remy. Kanina pa silang tumatakbo at pagod na pagod na sila, pero hindi nila magawang huminto dahil parami lang ng parami ang mga humahabol sa kanila."OMG!" tili ni Remy. Kanina pa siyang sigaw ng sigaw habang umiiyak. Paos na nga siya't lahat-lahat pero hindi pa rin siya natatahimik. "OMG! Don't touch me!" sigaw niya pa at parang tangang hinahampas pabalik ang isang zombie'ng halos maabutan na siya sa pagtakbo."'Wag mo silang hawakan!" sigaw ni Jeran sa kapatid at hinila ito. "Bilis! Bilis!"Patuloy sila sa pagtakbo hanggang sa mapansin ni Belle na isang kalye na lang ang layo nila mula sa bahay ng mga Miguel. Narating na nila ang crossing kung nasaan ang daan pabalik roon at ang daan papunta sa perya."Shit!" sigaw ni Belle ng mapansi
THIRD PERSON'S POV. "Santi!" mahinang sigaw ni Neil sa kasama na patuloy lang sa pagtakbo. Ni hindi man lang siya nito nililingon simula pa kanina at kung umakto, parang walang kasama. "Tangina mo, Santi, hintayin mo 'ko!" muli niya pang sigaw at humabol dito. Sa totoo lang ay kanina pa silang patakbo-takbo. Pagod na si Neil maging si Santi, ngunit hindi nila magawang huminto dahil alam nilang posibleng hindi na nila mailigtas pa si Lynn kung babagal-bagal pa sila. Ang huling beses nga na pag-message ni Neil kay Katana, tulad ng utos nito, ay trenta minuto na ang makalilipas. "Santi! Take this!" muling sigaw ni Neil, iwinawagayway ang bakal na napulot niya kanina, at mas binilisan pa ang takbo, pero hindi talaga siya nililingon ng kasama. Sa sobrang inis, hindi niya namamalayang palakas na ng palakas ang boses niya. "SANTI!" At last, Santi looked back but... something's strange. His eyes were wide, and
KATANA.It's already 5AM... and my brother still hasn't came back. Kagabi pa akong naghihintay, pero wala pa rin. Nagpapahinga na nga't lahat-lahat ang mga kasama ko, kasama na sina Jeran, Belle, Remy, Santi at Lynn na galing sa labas, pero hindi ko pa rin magawang matulog. Patagal ng patagal, padoble lang ng padoble ang kaba sa dibdib ko. Natatakot ako para sa kaligtasan ng iba pa sa labas, lalong-lalo na kay Kuya."Espada." Daryl sat beside me. Tulad ko, niyakap niya rin ang tuhod niya at saglit na sumilip sa bintana. "Matulog ka na," mahina niyang sabi kasabay ng buntong-hininga.Umiling ako at tipid na ngumiti. "Hindi ako inaantok," pagsisinungaling ko. "Hihintayin ko pa si Kuya." Muli akong sumilip sa bintana, pinapanood ang sikat ng araw na unti-unti ng sinisinagan ang gate na hindi pa rin bumubukas."Inumaga ka na rito, Katana," nag-aalalang sabi pa ni Daryl. Parang ngayon niya lang ata ako tinawag