Share
Chapter 15: Ways on how to kill the runners.
THIRD PERSON'S POV.
Tagatak man ang pawis at halos kumawala ang puso sa dibdib dahil sa sobrang kaba, nagpatuloy sa pagtakbo si Belle kasama sina Jeran at Remy. Kanina pa silang tumatakbo at pagod na pagod na sila, pero hindi nila magawang huminto dahil parami lang ng parami ang mga humahabol sa kanila.
"OMG!" tili ni Remy. Kanina pa siyang sigaw ng sigaw habang umiiyak. Paos na nga siya't lahat-lahat pero hindi pa rin siya natatahimik. "OMG! Don't touch me!" sigaw niya pa at parang tangang hinahampas pabalik ang isang zombie'ng halos maabutan na siya sa pagtakbo.
"'Wag mo silang hawakan!" sigaw ni Jeran sa kapatid at hinila ito. "Bilis! Bilis!"
Patuloy sila sa pagtakbo hanggang sa mapansin ni Belle na isang kalye na lang ang layo nila mula sa bahay ng mga Miguel. Narating na nila ang crossing kung nasaan ang daan pabalik roon at ang daan papunta sa perya.
"Shit!" sigaw ni Belle ng mapansi
Related chapters
The Runners Chapter 16: Leave a friend behind.
THIRD PERSON'S POV. "Santi!" mahinang sigaw ni Neil sa kasama na patuloy lang sa pagtakbo. Ni hindi man lang siya nito nililingon simula pa kanina at kung umakto, parang walang kasama. "Tangina mo, Santi, hintayin mo 'ko!" muli niya pang sigaw at humabol dito. Sa totoo lang ay kanina pa silang patakbo-takbo. Pagod na si Neil maging si Santi, ngunit hindi nila magawang huminto dahil alam nilang posibleng hindi na nila mailigtas pa si Lynn kung babagal-bagal pa sila. Ang huling beses nga na pag-message ni Neil kay Katana, tulad ng utos nito, ay trenta minuto na ang makalilipas. "Santi! Take this!" muling sigaw ni Neil, iwinawagayway ang bakal na napulot niya kanina, at mas binilisan pa ang takbo, pero hindi talaga siya nililingon ng kasama. Sa sobrang inis, hindi niya namamalayang palakas na ng palakas ang boses niya. "SANTI!" At last, Santi looked back but... something's strange. His eyes were wide, and
The Runners Chapter 17: Grief.
KATANA.It's already 5AM... and my brother still hasn't came back. Kagabi pa akong naghihintay, pero wala pa rin. Nagpapahinga na nga't lahat-lahat ang mga kasama ko, kasama na sina Jeran, Belle, Remy, Santi at Lynn na galing sa labas, pero hindi ko pa rin magawang matulog. Patagal ng patagal, padoble lang ng padoble ang kaba sa dibdib ko. Natatakot ako para sa kaligtasan ng iba pa sa labas, lalong-lalo na kay Kuya."Espada." Daryl sat beside me. Tulad ko, niyakap niya rin ang tuhod niya at saglit na sumilip sa bintana. "Matulog ka na," mahina niyang sabi kasabay ng buntong-hininga.Umiling ako at tipid na ngumiti. "Hindi ako inaantok," pagsisinungaling ko. "Hihintayin ko pa si Kuya." Muli akong sumilip sa bintana, pinapanood ang sikat ng araw na unti-unti ng sinisinagan ang gate na hindi pa rin bumubukas."Inumaga ka na rito, Katana," nag-aalalang sabi pa ni Daryl. Parang ngayon niya lang ata ako tinawag
The Runners Chapter 18: A virus.
KATANA.Everything was so chaotic.Sandra's gone, Neil's gone, everyone's in furor, everyone's mourning... yet everyone's a freaking chaos."You guys, stop..." mahinang bulalas ni Belle sa gitna naming lahat. Pinagpalit-palit niya ang paningin sa 'min, pero walang sumagot. We're all just silent, feeling the pain and tiredness physically and mentally."Sa tingin niyo ba makakatulong kung magsisisihan tayo rito?" tanong niya pa at malungkot na ngumiti."Exactly my point!" Lynn yelled as she stood up. Idinuro niya pa kami, nagmamalaki.Pinanlakihan naman siya ni Belle ng mga mata. "Shut up.""What?" Her mouth hung open. "Bakit ba parati niyo na lang kaming pinagtutulungan dito ha?!""Shut up!" sabay-sabay at hindi inaasahan naming sabi. Dahil doon ay tuluyan ng natahimik si Lynn at napaupo sa tabi ni Santi na kasalukuyang ginagamot ni Gab.Apparently, Sam and Gab, they're neither friends with N
The Runners Chapter 19: Suspicion.
KATANA. Days surprisingly flew so fast. Hindi ko alam kung dahil ba wala kaming ginagawa o ano, pero sa tingin ko ay mas mabilis kesa normal ang paglipas ng oras ngayon. Kani-kanina nga lang ay tahimik kaming nanananghalian, ngayon naman ay oras na para sa hapunan. Sobrang dami namin ngayon dito... at kung iisipin, hindi na magtatagal pa sa amin ang mga naipon naming pagkain. Hindi rin sapat ang mga nakuhang groceries nina Kuya... at parang wala nang may gusto pang lumabas sa amin. After what happened to Neil and Sandra and to all of the shits out there, it was all damn traumatizing that we couldn’t even look outside anymore. Ni wala na nga halos makangiti pa sa amin. Kahit si Daryl na sobrang likot at sobrang daldal ay biglang nahawa sa katamlayan naming lahat.
The Runners Chapter 20: Mistrust.
KATANA. I silently slipped on my indoor slippers then slowly walked out of the room. Sumilip ako sa magkabilang side ng madilim nabhallway at tuluyang lumabas nang walang mapansing tao roon maliban sa isang anino sa veranda. Bago tuluyang bumaba ay dumeretso muna ako sa dulo ng hallway at tinabihan si Jeran doon. “Hey,” I greeted in a low voice, still thinking about the thuds somewhere around the house. Na-a-anxious ako... Pa’no kung... pa’no kung zombie pala ‘yon na kinakalampag ang pinto? O ‘yong mga harang namin? Pa’no kung makapasok sila at tulog kaming lahat? But not all of us are asleep, though... I should calm down... “Hey.” Lumingo
The Runners Chapter 21: Burned to ashes.
KATANA. Tinahak namin ang tahimik na hallway ni Jeran. Maging kami ay tahimik, walang gustong bumasag sa katahimikan. Nang huminto ako sa tapat ng pinto ng kwarto nina Ynah, mabilis akong hinarap ni Jeran nang nagtataka. “What are we doing here?” gulat niyang tanong, hawak ang braso ko. Pero tumitig lang ako sa kanya at sa gulong-gulo niyang mukha bago muling ibinalik ang tingin sa harap ng pinto nina Ynah. Ilang araw ko nang gustong katukin ‘yon, pero hindi ko magawa dahil natatakot ako sa pwede kong madatnan. But as days past by, my suspicion grew more and more— lalo na kapag nakikita ko si Ynah na parang takot at... natataranta. I grabbed the doorknob, ignoring Jeran’s tight grip on me. “Katana!”
The Runners Chapter 22: Hypocrite.
THIRD PERSON’S POV. THE WHOLE van was just silent as Santi steer the wheel from the driver’s seat. Almost all of them were asleep, but despite the silence everyone is offering, they could all feel the gloom... the misery... the tiredness and the hell they all went through. Karlos heaved a deep sigh. He stared at his unconscious sister beside him, and he couldn’t feel more worried than he is right now. A small voice from the back of his head kept on blaming Ynah for all that happened today... and although he doesn’t want to, his whole system agrees to that voice. Because really, if it weren’t for Ynah, if she hasn’t done what she did to her mother, if she just told them what happened to Nana Neli, this wouldn’t have happened... And even if Ynah is unconscious just as how Katana is, he ba
The Runners Chapter 23: Confusion.
THIRD PERSON’S POV. “GUYS. GUYS, positive,” mabilis na bulalas ni Belle nang buksan niya ang pinto ng van habang palinga-linga ang mga mata sa paligid. Napalingon sa kanya ang mga kasama sa loob ng van na noo’y gising na pala at nakahanda na, bago isa-isang nagsibabaan. Natira na lang sa loob sina Karlos, si Katana at Ynah na tulog pa rin, at si Jerome. Karlos wanted to wake his sister up, but he’d rather carry her because he knew how tired his sister is. Alam niyang hindi na ito halos nakakatulog ng maayos, kaya napag-desisyunan niyang ipasan na lang ito. Si Jerome naman, bagaman galit, ay ipinasan pa rin si Ynah. Nakalalay sa kanya si Belle, na bagaman tulad niyang hindi maintindihan ang ginawa ng kaibigan, ay nag-aalala pa rin. She then locked th
Latest chapter
- The Runners Epilogue 2.2
- The Runners Epilogue 1.2
- The Runners Chapter 45: The end of an end.
- The Runners Chapter 44: Explosion.
- The Runners Chapter 43: An ally.
- The Runners Chapter 42: Behind their death.
- The Runners Chapter 41: Unveiled truth.
- The Runners Chapter 40: Cruel reality.
- The Runners Chapter 39: Award?
