Ikalawang Kabanata: Date

“To the one who seeks for the comfort.”

Darating sa buhay natin, na kahit gaano pa tayo katigas o katatag, hahanapin pa rin natin ang kaginhawaan. Ginhawa na makukuha lang natin sa itinakda para sa atin. Iyong makakaintindi ng ating mga suliranin, mababaw man o mabigat.

“Basta, Willow, siputin mo si Jeremiah. Para naman maging sagana iyang love life.” Hindi na nga niya ata maalala kung pang-ilang paalala na ni Daima ito para sa kaibigan. Halos isang lingo na rin ang nakalipas at puro iyon lamang ang bukang bibig niya, na para bang ikamamatay nito ang kawalan niya ng love life. Kung tutuusin ay ang buhay pag-ibig na ni Willow ay sina Sinag at Alab.

“You can now calm down as I go to our meeting place, okay.” Tunay ngang nakahinga na ng maluwag si Daima. Hindi rin kasi basta-basta si Jeremiah, ang katagpo ni Willow. Isa itong tanyag na artista sa Hollywood at kilala sa karakter na ginampanan niya bilang isang super hero. May anak na rin ito at tiyak na magkakasundo sila. Ayaw lamang ni Daima na mapalagpas ni Willow ang pagkakataon na ito, lalo na at nararamdaman niyang mauunawaan nila ang isa’t isa.

Galak na galak ang ayos ni Willow suot ang bestidang hanggang tuhod na kulay likidong ginto na hapit na hapit sa kanyang balingkinitan at kurbadang katawan. Kung titignan ay aakalainin mong wala pa siyang mga anak. Nasa dugo na nila ang pagiging kurbada at dinagdagan pa ito ng kanyang paniniwala na, mayroon mang anak o wala, ang isang babae ay may karapatan pa ring alagaan ang kanyang pangangatawan. 

“Alab, take care of your sister, and you too Sinag. Look out for your brother while I’m gone. Don’t be stubborn. Sleep at 9 o’clock, okay? I’ll be late, but I’ll make sure to go straight into your room once I get home.” Hinalikan niya ang mga pisngi ng mga ito at nag bilin sa mga tagapag-alaga ng mansion at ng mga bata na maging mapagmantiyag.

Mabigat ang bawat hakbang ni Willow patungo sa entrada ng mansyon. Isang lingo niyang binigay lahat ng oras sa mga anak at ang ganitong pangyayari lamang ay nagpapa-miss na kaagad sa kanya. Ang gusto niya na lamang sa mga oras na iyon ay basahan sila ng kwentong siya mismo ang nagsulat hanggang sa makatulog ang mga ito at kung hindi pa ay aawitin niya ang twinkle twinkle little star na siyang paborito ng mga ito nakantahin niya sa kanila sa pagtulog.

Hanggang sa makarating sa isang mamahaling restawran ay mabigat pa rin ang kanyang katawan na para bang ayaw siyang palabasin mula sa sasakyan.

“Señora, donde aquí,” ani ng kanyang chuper. Doon lamang natauhan si Willow na kailangan na nga niyang lumabas sa sasakyan at siputin ang kikitain. Lumabas din ang chuper upang alalayan sa pagbaba ang kanyang amo. Huminga siya ng malalim na akala mo ay may laban na kakaharapin bago tuluyang pumasok at igiya ng isang maître d’ sa isang pribadong silid.

Ilang beses nang nakapunta si Willow sa restawran pero ngayon ay napapalibutan ito ng mga palamuting pampasko na siyang nakadagdag sa pagka-elegante ng lugar. Ang malaking chandelier sa itaas ay parang bitwin sa kalangitan kung magningning. Iyon nga lang, langit na tanging mayayaman lamang ang pwedeng makakita.

Ilang araw na lamang din ay magpapasko na at hindi niya pa rin alam ang balak niya kung paano nila ipagdiriwang ng mga bata ang pasko ngayon. Hindi kasi makakapunta ang mga kuya niya kasama ang mga pamilya nito at ang mga magulang niya.

Nawala sa darating na pasko ang isipan ni Willow nang nakita na ang lalaking katagpo niya na nakatayo sa gilid ng lamesang pangdalawahan lamang. Ang balita niya mula kay Daima ay lumipad pa raw ito mula ng USA nang mabalitaan na may ipapakilala ritong babae si Daima. Naghahanap na rin daw kasi ito ng potensyal na magiging asawa kaya ganoon na lamang kapursigido ang lalaki na agad siyang makilala.

“Good evening, I am Jeremiah Worth. You must be the gorgeous Willow Andromeda Sala Vieja.” Inalok nito ang kanyang kamay at walang pag-aalinlangan na inabot ito ni Willow. Ang akla niyang pakikipagkamay ay nauwi sa paghalik sa likod nito. Hindi na rapat pa magulat si Willow sa ganoong kilos lalo na at nakatira ang lalaki sa western country.

Sa pormal na ayos nito at ng buhok na nakahawi patalikod ay isang mapaglarong ngiti ang nasalabi. Hulmado rin ang pangangatawan nito na para bang isang tunay na super hero katulad ng sikat na karakter nito sa palabas. May stubble ito na mas nagpalakas ng karisma niya. Matangos ang ilong, may mga magagandang itim na mata, mapupulang labi na laging nakangisi--- para bang si Atlas.

Mali! Dapat hindi na niya iyon naiisip pa! Naalala niya ang nakitang litrato mula sa mga artikulong nagkalat noong nakaraan, ni-hindi man lang ito nakangiti at wala ang madalas na ngisi nito na siyang nagpahulog sa kanya.

Bakit nga ba iyong lalaki na iyon pa ang naalala niya?

“Yes, I’m Willow Andromeda Sala Vieja. Nice meeting you.” Hindi pinaparamdam o pinapakita ni Willow ang pagkailang dahil sa naalala. Dito siya magaling, sa pagtatago at pamemeke ng kanyang tunay na nararamdaman. Pero noong nakilala at nakasama niya si Atlas, naramdaman niya ang pakiramdaman ng pagiging totoo kahit sa maikling panahon lamang. Kahit kailan ay hindi niya naramdaman na kailangan niyang pekein ang nararamdaman kapag kasama ito. Simbolo ito ng isang salamin, nasa tuwing tinitignan siya ni Willow, ang tanging nakikita niya lamang ay ang reflection niya sa mga mata ni Atlas. Pinapakita ng malalim at makinang na mata ni Atlas ang mga bago at hindi pa napapangalanang emosyon, na kahit gaano pa ito kapangit ay tatanggapin siya ng buong puso at walang kondisyon ni Atlas. Iyon ang seguridad na pinaranas ni Atlas sa kanya.

“Are you okay, Willow?” May bahid ng pag-aalala sa boses ng lalaki na siyang nag pabalik kay Willow sa kasalukuyan. Isang matipid na ngiti lamang ang isinukli niya rito.

“Yes.” Pusturang-pustura pa rin ito. Nagsimula na nga silang mag-usap. Unti-unti na ring nakakampante si Willow. “So, how’s your kid?” Patuloy lamang sila sa pagkain.

“He’s a good kid. Understanding. His mother, my late wife, died right after giving birth to our little boy.” Nawala ang ngisi sa labi ni Jeremiah nang maalala ang namayapang asawa. Wala pang isang taon silang asawa pero namaalam na ito sa kanila ng bagong silang nilang anak. “What about you? How are they?” Mabilis naman itong nakarekober at naibalik ang ngisi sa labi.

Napangiti si Willow nang maala ang mga bata. Sa oras ngayon ay siguro ay naghahanda na ang mga ito na matulog. “They are lovable. They are my precious.” Kitang-kita ang pagmamahal sa mga mata nito na para bang nasa harapan niya ang mga anak.

“You must really love them even. I’m sorry for their father because he abandoned you.” Halos magsalubong ang mga kilay niya sa narinig.

“What?”

“I think your husband is an asshole. He doesn’t know how to treasure a woman---“

“You misunderstood---“

“No, Willow…” Hinawakan niya ang kamay ni Willow na nasa ibabaw ng lamesa. “I understand.” Tuluyang nagbago ang timpla ni Willow. Hindi niya nagugustuhan ang mga salitang lumalabas sa bibig ng lalaking kausap.

Mabuting tao si Atlas at hindi ito karapat-dapat na pinupukulan ng mga pangit na salita lalo na at galing pa sa isang estranghero. Kasalanan ni Willow ang mga nangyayari kaya dapat sa kanya nakadirekta ang mga salitang ito.

“You don’t know a thing, Mr. Worth.” Nanlamig ang lalaki sa tonong ginamit niya. Madilim na ang kanyang anyo kaya naman gusto nang mag-ingat ni Jeremiah sa mga salitang bibitawan pero hindi niya makapa kung paanong pag-iingat ba ito.

“What was his name? Alas? Atlas? Whatever it is, I am willing to help. Are you afraid of him? I’ll fight with you, Willow. Together with your kids.” Nangahas pa itong muli na hawakan ang kanyang kamay. Naguguluhan na siya kung ano ba ang pinagsasabi ni Jeremiah pero ang tanging malinaw sa kanya ay kahit ano pa man ang ibig nitong ipakahulugan ay hindi niya ito gusto.

“You don’t need to know because there will be no fight. I don’t know where you get all of these, but it was all inaccurate. Don’t put your nose into someone’s business.”

“Did… did I offend you in any ways?” Mukhang naguguluhan pa ang lalaki kung bakit ganito ang akto ni Willow gayong siya na nga itong nag-aalok ng tulong. Paputol-putol siyang tumawa ng sarkastiko.

“Are you seriously asking me that? Mr. Worth, we just met, and this is the way you treat me? Or my past? We are supposed to make connections, and all you did was to talk about my past, which is not necessary right now.”

“I just want to us to have an immediate connection---“

“Wrong move, Mr. Worth. Wrong move.” Tumayo na si Willow dala-dala ang kanyang handbag. “It was nice meeting you at first--- hindi ko nga lang alam kung bakit bigla ka na lang nagpahayag ng opinyon sa bagay na wala ka namang kaalam-alam.” At agad nang naglakad paalis. Iniwan si Jeremiah na nakatulala sa bulto niya na papawala at walang naintindihan sa mga salitang huling sinambit.

Una palang talaga ay hindi na magandang ideya itong nais mangyari ni Daima. Tignan nila ang nangyari, hindi umayon sa plano. Ang balak niyang buksan muli ang loob para sa iba ay tuluyan nang napurnada. Oo, pagkatapos nito ay hindi na siya uulit pa. Maling desisyon ang kanyang ginawa.

Gusto niya na lamang bumalik sa mansyon at matulog katabi ang kanyang mga anak dahil sila ang pahingahan niya.

Pagkauwi niya ay may kadiliman na ang mansyon ngunit makikita pa rin ang ganda nito pati na rin ang mga naglilibot na kanilang mga tauhan. Bumukas ang engrandeng pintuan na gawa sa mahogany at sabay na binati ng tig-dalawang sirvienta na yunipormado sa kaliwa at sa kanan na kagalang-galang na nakatindig.

“Bienvenido a casa, Señora Andromeda.” Sabay-sabay nilang pambungad na bati sa walang emosyong mukha ni Willow. Tinanguan na lamang niya ang mga ito. Kinuha ng mga sirvienta ang handbag nito. Inalok din siya ng paboritong tsaa na siyang tinanggihan niya lamang. Nang malampasan sila ay minabuti niya munang dumiretso sa kwarto ng mga anak. Pinakiramdaman niya muna kung gising pa ba ang mga ito at nang makita na may ilaw pa mula sa loob ng silid ay binuksan niya ito gamit ang isa pang susi na hawak niya na laging dala-dala.

Laking gulat ni Willow nang makitang umiiyak si Sinag habang pinapatahan naman ito ni Alab na halata sa itsura na hindi na alam ang gagawin. Mabilis niya itong nilapitan at niyakap.

“M-momma!” Hindi pa rin magtahan si Sinag kakaiyak at sumisikip na rin ang dibdib ni Willow. Si Alab ay hinahagod ang likod ng kapatid. Bakas sa mukha nito ang sobrang pag-aalala.

“I’m here, baby… Momma’s here.” Pang-aalo niya sa anak pero mas lalo lang itong umiyak. Sinisik ni Sinag ang mukha sa leeg ng kanyang ina at mas lalong humigpit ang yakap nito sa kanya. Sinsinok na rin ito pero mukhang hindi pa rin siya titigil sa kakaiyak.

“Momma, s-she didn’t want to sleep. She just cried… and cried… looking for our… father…” Mas lalong nanikip ang dibdib ni Willow. Pinaulanan niya ng halik ang ulo ni Sinag. Hindi alam ni Willow kung ano ang mararamdaman.

“I’m s-sorry, baby… I’m sorry, babies… It’s Momma’s fault. It’s my fault.” Sinusubukan niya na huwag maiyak dahil mas lalo lamang iiyak si Sinag kapag nakitang pati siya ay umiiyak. Hindi iyaking bata si Sinag. Ilang beses na itong na dapa pero parati itong bumabangon ng nakangiti at nakatawa. Sadyang kapag patungkol sa kanilang ama, nagiging emosyonal ito.

“M-momma…” Naagaw ni Alab ang atensyon ng ina. “I w-want to see… daddy too.” Kumislap ang mata nito, may nagbabadyang ding luha na tumulo.

“I want to be with daddy!” Humagulgol pa lalo si Sinag. Tuluyang nanikip ang kanyang dibdib. Nag-iiyakan ang mga anak niya dahil gusto na nilang makita ang kanilang ama na siyang ipinagkait niya.

“O-okay… we will see D-daddy on Christmas.”

Ilang salita lamang iyon pero pakiramdam na ng kambal ay buo na ang kanilang taon para sa susunod na linggo. Unti-unting nagsitahan ang dalawa na para bang nabigyan na ng kendi.

“R-really?”

“I-is it true, Momma?”

“D-daddy won’t be happy if he knew that you two cried. Stop crying and we will fly to the Philippines.” Napasubo si Willow. Mukhang ito na nga ang pagkakataon na maging kompleto sila.

Sa huli, wala palang tao ang nakatadhanang manatili at makaintindi sa kanya. Siya at siya lang ang mayroon siya, kasama ang mga anak niya. Sila lang sa buhay na ito. Hindi niya kailangan ng lalaki upang palakihin ang kanyang mga anak, pero hindi niya na rin ito ipagkakait sa kanilang ama. Itatama niya ang mga maling kanyang desisyon.

Itatama niya hanggat may oras pa.