Ika-walong Kabanata: The Pain Of A Mother

“To The One Who Protects Their Children At All Cost”

Seize the moment.

Iyan ang bagay na hindi na gawa ni Willow. Mas pipiliin niyang siya ang maging kontrabida sa paningin ng kanyang mga anak kaysa sa kanilang ama kung malaman nitong may sarili na itong pamilya. Kasalanan niya kung bakit hindi na mabubuo ang kanilang pamilya kaya sa tingin ay dapat lamang na siya ang kamuhian ng mga bata.

“Momma, when will we meet Daddy? Tomorrow is Christmas Day! Can we see Daddy na? Please!” Ipinagdikit ni Sinag ang dalawang kamay at ibinigay ang pinaka-cute na ekspresyon.

“Sinag is right, Momma. I also want to be with Daddy during Christmas.” Ginaya rin ni Alab ang kapatid. Gustong pagbigyan ni WIllow ang dalawa lalo na at minsang may sabihin si Alab tungkol sa gusto nito pero ang kahilingan ng kambal ay sadyang mahirap tuparin para sa kanya.

‘I guess I can’t be Santa Claus for now. I’m sorry, kids.’

“And why was my nanny packed my things? Are we going to live with Daddy? Is that why nanny packed my things ‘coz we will give it away?” Nag naniningning ang mata ni Sinag sa naisip.

“Momma, I think I can also give away my toys so other kids can enjoy them! I got to go and get ‘em!” Patakbong umalis si Alab patungo sa kanilang kwarto ni Sinag. Nakaramdam ng pag-aalala si Willow nang makitang mabilis itong umakyat sa hagdan.

“Ul, please follow my son.” Tumango naman si Ul at mabilis pumanhik upang mahabol si Alab.

“I also wanna give my toys as a gift, Momma!” ani Sinag at walang pakundangan na sumunod si Sinag sa kanyang kambal.

Nang hihinang napaupo si Willow sa sofa nang living room nang matanaw sa labas ng pintuan na sinusubukan ng anak na gayahin ang bilis ng pagtakbo ni Alab paakyat sa kanilang grand staircase.

“Sitas, pakisundo si Sinag,” wika niya sa nanny ni Sinag.

“Yes, Madam,” magalang na sagot nito at bahagyang yumuko bago umalis upang sundan ang alaga.

Siya na lamang ngayon ang nasa living room dahil ang nanny ni Alab ay inaayos na ang mga gamit nito. Napahilot na lamang siya sa sintido dahil sa dami nang iniisip.

Hindi siya nakatulog nang maayos dahil sa paramg sirang plakang paulit-ulit na naglalaro s akayang isipan ang nakita kahapon sa hotel.

Aminado siya kung ano ang kumirot sa kanyang kalooban. Ang akala niyang handa na siyang kaharapin si Atlas kahit papaano ay biglang nawala at napalitan nang determinadong mga salita na hindi pa siya handa.

Kailan nga ba nagiging handa ang isang tao na kaharapin ang kanyang nakaraan na pilit niyang ibinabaon sa limot. Paano ba malalaman kung handa na ang puso na muling makita ang taong minsang nag patibok nito? 

Kahit ang oras ay walang sagot sa tanong dahil mismong ang taong nakararamdam lamang ang kayang kumapa sa tunay na kasagutan.

Siguro nga hindi pa talaga ngayon ang panahon para magkita ang mag a-ama. Masyado niyang minadali ang pusong hindi pa hilom sa sariling sugat na siyang mas lalo lamang nanghina sa nasaksikan.

Pero kung hindi ngayon ang tamang oras? Kailan pa? Kung kailan ang kakarampot na buhangin na lamang ang natitira? Paano kung wala ng oras pang maihihintay?

Desperas na ng pasko. Ang mga magulang ni Willow ay umuwi galing sa business trip nito. Mag-iisang taon na ring hindi ito nakakauwi ng Pinas dahil sa patuloy na paglaki at lawak ng kanilang mga negosyo at a*i-a*ian.

Abala rin ang kanyang mga kapatid kaya naman kahit nasa iisang bubong lamang silang nananalagi ngayon ay hindi pa rin sila nakakapag-usap nang masinsinan.

“Merry Christmas, baby!” masayang bati ng mama ni Willow— walang kaalam-alam sa nangyari kahapon. Masaya nito siyang niyakap. Mararamdam sa higpit ng yakap ang pangungulila ng isang ina. Kung dati ay hindi lubos maintindihan ni Willow kung bakit ayaw pa siya pakawalan ng ina sa kanilang puder, ngayon ay nauunawaan na niya ito dahil ang mawala sina Sinag at Alab sa kanyang paningin ay sobrang pangamba at pangungulila na ang kanyang nararamdaman.

“Merry Christmas, my daughter!” Niyakap din siya ng kanyang ama ng mahigpit. Sa pagitan ng kanyang ama at ina, ang ama niya ang mas maluwag ang hawak sa kanya.

“How are you, ha? The kids? Where’s Atlas? Is he… angry?” Mapait na lamang na napangiti si Willow sa mga tanong ng kanyang ina.

“Honey, I think we just have to enjoy the night,” sabi ng ama ni Willow. Mabuti na lamang at nakaramdam ito. Kita sa mga mata ng ina ni Willow ang awa para sa anak, at parte rito ang pagsisisi— na sana sinuportahan niya na lamang upang hindi na umabot sa ganitong komplikasyon.

“A-anak—”

“Honey.” Hindi na tinapos ng ina ni Willow ang sasabihin dahil sa pagpigil ng asawa.

“Sige— ma, pa, puntahan ko lang sina Sinag at Alab.” At umalis na nga siya sa harapan g kanyang mga magulang upang maiwasan na rin ang maaaring tanong nito na baka hindi niya masagot.

“Momma, all my toys are ready. Even the new ones! I do not need toys anymore.” At buong galak sinalubong siya ni Alab ng yakap na kabababa lang mula sa grand staircase.

“I also include my old and new toys, Momma!” Masayang sulpot ni Sinag. “I don’t need them anymore because Daddy will play with us, right?”

“Yes, Sinag! Daddy will play with us like hide-and-seek!” Nag tatalon si Alab sa saya na siyang nag papakirot sa puso ni Willow.

‘I’m sorry, kids… please forgive me.”

Umiiyak ang puso ni Willow sa nakikitang kasiyahan sa mga mata ng mga bata. Ayaw niya mang sirain ang mga ngiti sa munti nilang labi pero sa ngayon— ang umalis at bumalik sa espanya ang tanging naiisip niyang solusyon upang maudlot ang sakit na maaaring maramdaman ng mga bata sa katotohanan na may ibang pamilya na ang kanilang ama.

“Or we can piggyback ride Daddy like what we usually do with our Papas!” suwestyon ni Sinag.

Sa gabing iyon hinayaan ni Willow na mahing masaya ang mga bata. Na sabi niya ring hindi darating sa gabing iyon si Atlas.

“It’s okay, Momma. Maybe Daddy is just too busy because he wants to provide our needs and spoil our wants,’ maunawaing sagot ni Sinag na sinabayan pa ng pagkagandang-gandang ngiti.

‘After what I am going to do… when will I be able to see the sweet and bright smile of hers again?’ mapait niyang wika sa kalooban.

“I bet— Daddy will come here tomorrow to celebrate with us. Finally!” Kumikinang ang mga mata ni Alab. Hindi nais ni Willow na maapula ang apoy at kinang sa mata ng kanyang anak. Ayaw niya itong muling mabalutan ng lamig at lungkot ang mga mata nito habang hindi mag-aabalang sabihin sa kanya ang tunay na nararamdaman.

‘Hindi na kailangang sabihin ng anak mo kung ano ang nararamdaman dahil mismong sarili mo ay alam kung ano ito. Ikaw lamang ang may hindi nais na lubusan maging tunay na masaya ang iyong mga anak,’ bulong ng kanyang konsesnya.

Oo na. Duwag na siya. At inaamin niya iyon sa kanyang sarili— at ngayon ay muli niyang aaminin na hindi pa siya at handa at kinakailangan niya pa ng sapat na panahon.

Panahon? Humihingi ka ng isang bagay na wala.

Kinabukasan din kaagad ay lumipad si Willow at ang mga bata balik sa Spain. Halos dalawang linggo pa lamang silang nasa Pilipinas ngunit ang senaryong nasa isip na ng mga bata na magaganap ngayong Pasko at sa Bagong Taon ay nagiba na at wala man lang silang kamalay-malay.

Habang na tutulog ang mga bata sa higaan na pinasadya niya para sa mga bata sa loob ng kanilang private jet.

‘You may not understand Momma right now… but you will, in the future. I won’t justify my actions, but please know that this is the only way I know how to protect you, my kids.’ May tumulo na luha sa pisngi niya na agad niiya namang pinahid.

Makalipas ang ilang oras ay nakita at naramdaman na ni Willow ang pag galaw ni Alab. Ikinusot pa ng bata ang gilid ng maliit nitong kamao sa kanyang mata. May pagkamagulo rin ang buhok nito na siyang natatambunan ng kaunti ang mukha nito na siyang mahaba na. Iginala ni Alab ang paningin kung na saan siya. Noong una ay hindi pa tuluyang rumirehistro sa utak niya kung na saan na sila at nang lumaon ay unti-unting lumalaki ang kanyang mukha at bumaba sa kanyang hinigaan. Mabuti na lamang ay banayad ang paglipad ng kanilang sinasakyan kaya hindi ito natumba.

Tumakbo si Alab palibot sa private jet na para bang may hinahanap— at nang hindi makita ay bumalik ito kung na saan si Willow na siyang binabantayan si Sinag na mahimbing pa rin na natutulog.

“Momma, where’s Daddy?” nanikip ang d****b ni Willow sa lumabas na tanong mula sa bibig ng kanyang anak. “Why are we here? Is Daddy the pilot?” nag ningning ang mga mata ng bata sa nalilikha niyang munting ganap sa sariling isipan. Bigla na lamang itong tumakbo papunta sa flight deck kaya naman sinundan na ni Willow si Alab.

“Alab!” sigaw ni Willow na may lahong pag-aalala.

“Hey, Buddy!” Naharangan ni Ul si Alab na makapasok sa flight deck.

“Hi, Uncle Handsome! Is Daddy in there?” tanong niya sabay dungaw niya sa pinanggalingan ni Ul. Ang mga nanny at flight attendant ay napayuko na lamang— nakararamdam ng simpatya. Si Willow at Ul naman ay nasasaktan na makita ang saya sa mata ng bata at sa parehong pagkakataon ay nangingibabaw ang konsensya.

lumuhod si Ul upang mag pantay ang kanilang mukha ng bata. “Alab… why won’t you go and talk to your Momma first?” Matalinong bata si Alab. Iyon palang ang sinasabi ni Ul ay nakararamdam na siya kung ano ba talaga nag tunay na nangyayari.

Lumingon si Alab sa kanyang Momma na siyang nangingilid na ang luha. Lumapit si Willow sa anak at dahan-dahan itong kinarga. Hindi ito pumalag. Pumanhik sila patungo sa pwesto na pinagtulugan kanina ni Alab. Isinarado ni Willow ang kurtina na siyang mag bibigay sa kanila ng pribadong pagkakataon upang mag-usap. Ibinaba niya si Alab na siyang namumula na ang mga mata.

Kirot.

Mali. Hindi lamang bastang kirot ang nararamdaman ni Willow kung hindi— hindi mabilang na mga patalim na kahit anong iwas niya ay ang kanyang puso ang puntirya.

“Alab…” malumanay na tawag nito sa anak na siyang nakayukong tahimik na umiiyak.

“W-where’s… D-daddy?” basag ang boses na ani ni Alab.

“I-i’m sorry, b-baby.” Napayakap na lamang si Willow sa anak at hindi na rin na pigilan ang pagbuhos ng sarili luha nang maramdaman na yumuyugyog na ang balikat ng nito na siyang hudyat na papalakas na iyak.

“DADDYYY!” Malakas na hagulgol ni Alab na tinatawag ang ama. Ang iyak ng bata ay rinig pati sa labas ng kurtina. Nakararamdam ng awa ang mga nanny at flight attendant sa naririnig na sakit sa iyak ni Alab— ngunit higit sa lahat, ang dalawang nanny ay nararamdaman din kung gaanong nasasaktan si Willow lalo na at mga single mom din sila.

There is no more pain for single mothers to see their children crying and calling their father.

“B-baby… Alab… D-daddy already has his own f-family.” Dahan-dahang pag papaunawa niya sa anak habang pinupunasan ang luha ni Alab gamit ang daliri. Alam niyang s angayon ay hindi pa nito lubusang maiintindihan ang kanilang sitwasyon pero… balang-araw.

“B-but… I WANT DADDY!”  Patuloy pa rin ito sa paghagulgol. Hindi niya alam kung paano na niya ito patatahanin dahil hindi pa ito umiiyak ng ganito simula pagkasilang niya kay Alab. Hindi siya ang tipo ng bata na iyakin at ang makitang nasa ganitong sitwasyon ang anak— na ramdam sa iyak ang sakit ng bawat pagtawa sa ama ay ang pinakamasakit na kaganapan para sa isang ina.

“A-alab?...” Na gising na si Sinag dahil sa iyak ng kakambal. Ikinukusot pa nito ang mata at hinahawi ang mahabang maalon nitong buhok. “Why is Alab crying, Momma?” may bahid nang pag-aalala sa boses ni Sinag kaya naman lumapit siya sa higaan ni Alab upang aluhin din ito. Ang maliliit na braso ni Sinag ay yumakap sa kakambal.

Patuloy lamang sa pag-iyak si Alab. “Alab… baby… Momma is sorry.” Patuloy pa rin sa pagpapatahan si Willow.

“M-momma… Why are we h-here?” Saka lamang na pagtanto ni Sinag kung na saan sila. Nag pasalit-salit ang paningin niya sa kakambal at paligid. “A-alab is crying,” naluluhang wika ni Sinag. “W-where is Daddy?” Inilinga niya ang kanyang paningin sinasakyan.

“S-sinag, baby… we have to go back to Spain—” At hindi na natapos ni Willow ang sasabihin dahil humagulgol na rin ito katulad ng kakambal.

“B-babies… I— Momma just need to buy some t-time. I p-promise that we will visit your Daddy next time,” lumuluhang ani Willow.

“You already promised us to see Daddy but you failed, Momma!” Niyakap ni Alab ang kakambal na mas malakas na ngayon ang hagulgol.

“You broke your promise, Momma!” madamdaming saad ni Alab at mahigpit na niyakap ang kakambal.

Sa oras na iyon, pakiramdam nina Sinag at Alab na tanging sila lamang ang sandalan ng isa’t isa dahil ang mismong ina nila na akala nila na po-protekta sa kanila ay ang siyang nananakit sa kanilang damdamin.

“You are bad, Momma! You are making us cry!” Hinila ni Sinag ang kakambal palayo kay Willow. Sa puntong iyon ay para bang pinagbaksan ng langit at lupa ang mundo ni Willow.

Ang makitang umiiwas sa hawak mo ang sariling mga anak ay isa sa pinakamasakit na maaaring maranasan ng isang magulang.

“Momma is bad! You are hurting us!” Ang natural na mapula na pisngi ng kambal at namumula pati ang kanilang mata’t ilong.

Napako si Willow sa kanyang kinauupuan at dahan-dahang lumuhod sa carpeted floor para aluhin ang mga anak na nasa kama.

“M-momma is sorry for being a b-bad,” malungkot na ani ni Willow at sinubukang hawakan si Sinag.

“If you are truly sorry, Momma, we want Daddy,” sagot ni Alab na hinihimas ang ulo at likod ni Sinag na umiiyak sa kanyang balikat. Nang sumilip ito para tignan ang ina ay agad namang ibinalik ni Alab ang mukha nito sa kanyang balikat.

“B-but—”

“You don’t love us any more!”

Ang pag dudahan ang pag-ibig ng isang ina ay ang siyang katapusan ng kaniyang mundo.