CHAPTER 1

"Ang yaman niyan diba?"

"Mag-aapply?"

"Obvious naman. Balita ko kasi na nalulugi raw ang kompanya nila."

Bigla naman akong napatingin kay Tyche nang marinig ang mga bulungan na 'yon. Napataas ito nang kilay at maarteng inayos ang buhok.

"Haynako! Iba talaga kapag anak ni Marites! Kung saan-saan nakaka-sagap nang chismis! Oh, may lamok! Mmm! Chismosa ka ah. Bagay sayo 'yan," parinig nito.

Natawa naman ako sakanya. Sinenyasan ko siya na 'wag na maingay. Nakaupo lang siya sa isang chair 'di kalayuan sa pila. Salamat naman at wala na akong narinig na bulungan.

Nag-umpisa nang gumalaw ang pila. Medyo mabilis lang sila. Bakit kaya? Natanggap ba sila? Nakakakaba pala talaga ang ganito.

Maya-maya lang ay may lumabas na isang babae. Humihikbi ito at nagmamadali. Bigla naman siyang hinawakan ng isang babaeng nakapila medyo sa unahan.

"Ano nangyari?" nag-aalala nitong tanong.

"H-Hindi ako pasok e. Ang sabi pa niya mas bagay ako maging janitress," umiiyak nitong paliwanag.

"Huh? 'Di niya ba tiningnan background mo? Marami ka naman nang experience ah. Halos lahat ng in-applyan mo ay 'di ka tinanggihan."

"P-Pero ayaw niya. S-Sige na mauna na ako," huling sabi nito at tumakbo paalis.

Halos lahat ay sinundan siya ng tingin hanggang mawala. Napapikit ako at sinabi sa sariling 'I can do it!' tanggal kaba lang.

"YOU'RE NOT QUALIFIED!!! Wala sayo ang hinahanap ko. Kaya labas! Next!"

Malakas ang kabog ng d****b ko nang marinig ang sigaw na 'yon. Nakayukong lumabas ang babae at dire-diretso lang ang lakad.

"NEXT!"

Napaigtad naman ako nang malamang ako na pala ang kasunod. Natataranta kong inayos ang aking mga documents pati na rin ang buhok ko. Pumasok na ako sa loob ng malamig na office. Pero kahit na gano'n nararamdaman ko ang pagtulo ng pawis ko sa sintido.

Nakita ko ang babaeng nakaupo sa swivel chair. Mahaba ang buhok nito, bilugan ang mata at nakaarko ang kilay. Ang sama ng titig nito sa akin. Nanatili lang akong nakatayo sa harap niya at nakatitig lang sa marmol niyang sahig.

"What are you doing, Miss?" Napatingin ako sakaniya nang sabihin niya 'yon.

"I-I'm here to a-appl--"

"I know!" sigaw niya na ikinagulat ko. "I know you're applying. That's why you're here infront of me, looks like an idiot," pang-iinsulto niya.

"E-Excuse me Ma'am?"

"Whatever Miss, kung wala kang gagawin dito pwede ka na umalis. Marami pang tao."

"N-No, I'm sorry." Lumapit ako sa desk niya at inilapag ang mga requirements ko. "I'm really sorry Ma'am. Please hayaan niyo po ako mag-apply. I really need this job," pagmamakaawa ko.

"Okay, tell me about yourself," walang gana niyang sabi.

"My name is Elaidia Valleja, I am 23 years old. I've worked hard in my education under the office administration," I explained. "Actually, this is my first time to find a job. My parents are businessman. But, because of personal problem, I really. Really need to apply."

Her mouth formed as she gave me a serious look. She averted her gaze from me and laughed softly in the air.

"That's all?" parang 'di pa siya makapaniwala sa sinabi ko. Bilang tugon ay tumango nalang ako. Tumango-tango rin siya at tinignan ang bio-data ko. "Oh, I knew it. So it's you?"

I pointed myself and looked at her with astonishment.

"Daughter of Edalyn and Chris Valleja? Am I right?" paninigurado niya. Tumango naman ako. "Then why are you here?" tanong niya.

"We're having a personal problem, as of now. So, I need money." Napayuko naman ako. Bakit ba ang dami niya pang tanong.

"Para saan? Para pambayad utang?" Napatingin ako sa kaniya nang sabihin niya 'yon. Nakita ako ang nakangisi niyang labi. Parang tumaas lahat ng dugo ko papunta sa aking ulo nang mapansing nakakainsulto ang way ng pagtingin niya sa akin. "I pity you and your family," dugtong niya at humagikhik.

Bumagsak ang dalawa kong balikat. Parang may mabigat na bagay ang dumagan sa akin. Sino siya para sabihin 'yon?

"Wala kang alam. H-Hindi mo kailangang sabihin 'yan," mahinahon ngunit inis kong sabi.

"Why? Hahaha, totoo naman ang sinasabi ko. Nalulugi na kayo at lubog na kayo sa utang."

Wala na ako masabi. Nanatili lang akong nakatingin sakaniya. Nararamdaman ko ang pag-init ng mga mata ko.

"Ang dating prinsesa, ngayon magiging pulubi na ba? Nako, kawawa naman," pang-aasar niya. Sumeryoso siya nang mapansing nakatingin lang ako sakaniya. "Wala ka bang sasabihin man lang?"

"Sino ka ba!? Sino ka para sabihin 'yan? 'Di mo kami kilala," parang nauubusan na ako ng boses nang sinabi ko 'yon.

"Kilalang-kilala kita at ang pamilya mo," mahina niyang sabi at pinanliitan ako ng mata. "Muntik na rin malugi ang business namin dahil sa pamilya mo. Dahil 'di kayo marunong mag-bayad." Umirap siya at sumandal sa kaniyang swivel chair.

"What do you mean?"

"What I mean is, My name is Serenity Evañez. I'm the daughter of Mrs. Selene Evañez. Ang may-ari ng lupang pinagtatayuan niyo ng inyong kompanya at inutangan lang naman ng father mo pang-suporta sa sugal," paliwanag niya. "So, I decided na puwiin ka na. Dahil wala kang mapapala sa akin. Aside from that, you're not qualified. Base on your resume, you don't have any experience or skill in this job. You are just a brat na humihingi lang ng pera sa magulang pambili ng luho," ngisi niyang sabi at sumenyas na lumabas na ako. Nilukot pa niya ang lahat ng requirements ko at itinapon ito sa trash can katabi ng desk niya. "Now, leave. See you! But, I don't want to see you."

Tumalikod na ako agad at lumabas. Nagmadali akong naglakad at nakita Si Tyche.

"Mamsh, ano nangyari?" tanong niya at sinundan ako papasok ng elevator.

Pinunasan ko ang luha ko at niyakap siya. Doon ko nilabas lahat. 'Di ko matanggap ang insultong narinig ko. Ayos lang sana sa akin na sabihan niyang pulubi. Pero ang sabihin niyang  nagsusugal si dad ay iba na.

"Elai, tahan na," pag-aalo sa akin ng kaibigan ko. Umiyak lang ako nang umiyak. "H-Hindi ko alam na sila pala ang owner ng lupang pinagtatayuan ninyo. Sana pala 'di nalang kita dinala rito. I'm sorry."

"Okay lang 'no. 'Di mo kasalanan. Marami pang iba r'yan," ngiti kong sabi sakaniya at nginitian niya rin ako.

NANG makauwi ako sa bahay, agad-agad akong pumasok sa loob.

"Elaidia!" Sinalubong ako ni mommy ng yakap. Inalalayan niya ako papasok.

Pagkarating namin sa sala nakita ko si dad na may kausap. Sa tingin ko ay mag-asawa sila. Medyo may edad na sila. Pero mukhang mga disente. Nakita ko naman ang isa pang lalaking kasama nila.

Mukha rin itong disente. Nakasuot siya ng itim na tuxedo at prenteng nakaupo. Matangos ang ilong, may makapal ngunit magandang hugis ng kilay, kulay kapeng mga mata at kah***k-h***k na labi.

Wait? Did I say 'kah***k-h***k'? Omg, Elaidia, may masarap pa i-kiss si Xaito.

"Elaidia, nariyan ka na pala," nakangiting sabi ni daddy. Pinaupo ako ni mommy sa tabi nila. "This is my daughter, Elaidia Valleja. Elaidia, they are the Lincoln family. Mrs Vanessa and Mr. Andrew. Right there is their son, Vincent," pakilala ni dad sa akin sa mga bisita.

Lincoln? 'Yon pala ang surname nila. Surname ng kalaban nila. Tss! Funny.

Nginitian ko naman sila at tinanguan. "Nice to meet you po," bati ko.

"I don't know what to say hija. Your mom was right. You're so beautiful," magiliw na sabi sa akin ng babae. Si Mrs. Vanessa. Maganda ang ngiti nito. Kitang-kita ang kaniyang kagandahan kahit may edad na.

"T-Thank you Ma'am."

"So, what's the plan Edalyn?" biglang baling nito kay mommy.

"A-Actually, si Elaidia lang ang makakapagdesisyon," sabi ni mommy pero ang kaniyang mga mata ay parang malungkot.

"Edalyn, tayo ang magdedesisyon. Matigas ang ulo niyang anak mo," biglang sabat ni daddy.

Napatingin naman ako sakaniya. Pero umiwas lang siya.

"Chris, paano naman ang bata? Ayokong magkaroon siya ng sama ng loob sa atin," si mom.

"Hindi na problema 'yon,"

"Mommy? Ano pong mayro'n?" sabat ko na rin.

"Do you forget it, do you?" sarkastikong tanong ni dad. "That's impossible. Hinding-hindi mo makakalimutan ang sinabi namin no'ng nakaraan lang."

"Mom? Please tell me," harap ko kay mommy. 'Di ko na pinansin si dad.

"Sakanila ka namin ipagkakasundo," sabi niya ngunit 'di nakatingin sa akin. Kun'di sa nasa harapan namin. "Sakaniya ka namin ipapakasal." Sabay turo niya sa lalaking prenteng nakaupo at seryosong nakatingin sa akin.

S-Sakaniya?

"M-Mom, I don't know him."

"Sa ngayon!" sabat na naman ni dad. "Kapag nagsimula na kayong magsama, ay doon na kayo magkakakilala. Sinabi ko na sayo, sa ayaw at sa gusto mo magpapakasal ka," otoridad na sabi niya pa.

Paano naman ang desisyon ko? Bawal ba ako tumanggi? Ang hirap,

"Mom?" halos maiyak na tawag ko kay mommy.

"Baby, we're doing this for you," mahinahon niyang sabi habang hawak ang kamay ko.

"Here." Napatingin kami nang biglang may inilapag ang babae. Isang kapirasong papel na may nakasulat. "Kasunduan 'yan. Just sign it and you two are officially married," nakangiting sabi pa nito.

Gano'n kabilis? Takha akong tumingin sakaniya.

"Excuse me Misis? I don't even know you," inis na sabi ko sakaniya.

"Elaidia!" sigaw ni dad.

"What dad? Papairalin mo na naman ang pagkaselfish mo? Sasabihin mo na naman na wala ako magagawa? Tapos ano pa? Na para sa akin 'to? No dad, this is all for your needs! For the sake of your company! For the sake of yourself!"

"Chris!"

Sarkastiko akong tumawa. Ramdam ko pa rin ang pag-init ng pisngi ko dahil sa palad ni dad. Kita ko ang reaksyon ng mga bisita nila. Sakanila ba naman ako napaharap e.

"Chris, enough please! Elaidia, come here." Nilapitan ako ni mommy at akmang hahawakan ngunit iniwas ko ang sarili ko.

Masama akong tumingin kay dad. "Kung gusto mo, ikaw ang pumirma r'yan at ikaw ang magpakasal. Tutal kasalanan mo rin naman kasi sinusugal mo lang ang pera," ngisi kong sabi sakaniya.

"Bastos!" sigaw ni dad at akma na naman akong sasampalin. Ngunit pinigilan siya ni mommy.

"Sawang-sawa na ako sa ganitong eksena dad. I'm done for this," pigil na emosyon kong sabi at umakyat papunta sa kwarto ko.

Inihiga ko ang sarili ko sa kama at hinayaang dumaloy ang likido sa mga mata ko.

Kahit kailan hindi niyo 'ko mapipilit. Hindi siya ang taong mahal ko para pakasalan. Si Xaito lang. Si Xaito.