Nang matapos ang araw ng leave ng lahat ay balik trabaho narin kami. Gumising ako ng maaga dahil gusto kong pumasok on time sa kompanya. Naka-uwi na sina daddy kahapon pa kaya siguradong magkikita parin kami sa opisina.
Hindi ko rin alam kung alam ni daddy ang relasyon namin ni Zadiel, pero base naman sa nangyari noong nasa Baler pa kami ay wala parin siyang alam. Kaya naman maluwag parin ang pakiramdam ko tungkol doon.
I texted Zadiel that i need to go to the company early. Hindi pa ako nakakatanggap ng mensahe mula sa kanya simula kanina. Siguro ay tulog pa rin hanggang ngayon dahil alas-syete pa lang naman ng umaga. At alam ko rin naman na pupunta siya sa kompanya nila.
Mainit naman akong binati ng mga empleyado namin sa kompanya. Ilang buwan din akong nawala kaya ganoon nalang siguro nila ako ka-miss.
Paglabas na paglabas ko palang ng elevator ay si Anet
Minsan sa sobrang mahal natin sa isang tao, okay lang kahit masaktan tayo. Basta masaya siya kahit hindi dahil sa iyo. Kasi pwedeng masaya siya ngayon dahil sa iyo. Pero paano bukas? next week? next month? sa mga susunod na taon? Sa tingin mo tulad parin kayo ng dati? Yung' masaya kayo, iyong parang kayo lang dalawa ang tao sa mundong to'. Yung' wala kayong paki-alam sa ibang tao, basta masaya kayong magkasama.Kailangan natin tanggapin na lahat ng bagay ay nag-babago. Time flies and things change. Or we say, expect the worst. Para wala narin disappointment, kahit hindi naman talaga maiiwasan iyon.Pero paano kung sobrang sakit na? Lalaban ka parin ba o tama na?Hindi na natigil ang utak ko sa kaiisip sa kung ano-anong bagay. Hindi ko akalain na kayang magsinungaling sa akin ni Zadiel. Kahit hindi ko pa nakukumpirma ang totoo, naging malinaw na sa akin ang lahat. Sa hindi pa lang niya pag-sagot sa tawag ko, alam kong totoo ang sinabi ni T
Tinupad ko ang naging plano kong pag-kuha ng ilang gamit sa condo ko. Tulad ng inaasahan ay naabutan ko si Zadiel doon. Hindi ko na siya binigyan ng pagkakataon na magpaliwanag dahil malinaw na para sa akin ang lahat. At kung ano man ang naging usapan namin noong una, hindi na magbabago iyon. Buo na rin ang desisyon ko."I want to settle abroad." I said infront of my family."W-what!?" gulat na tanong sa akin ni Mommy. "Seferene are you out of your mind?!""Nakapag-desisyon na ako Mommy. Nandoon naman sina lola sa London. I must stay there for good too. Since Sevi is near to finish his studying, pwede na ako mag-decide ng sa akin.""I know that anak but, bakit biglaaan naman itong desisyon mo?" si dad."Wala lang.""Hindi dahilan iyang wala-wala lang Seferene. Bakit nga naiisipan mong pumunta sa ibang bansa?""Beca
Dumating ang araw ng pag-alis ko at handa na ang lahat ng gamit na dadalhin ko patungong London. Zadiel doesn't know my plan. Hindi narin naman niya kailangang malaman pa. Dahil kapag nalaman niya pang aalis nga akong Pilipinas ay baka sundan niya lang ako."You take care always anak." si mommy.Hindi na nila ako sasamahan sa airport. But Sevi want to come with me there. Para daw kahit doon man lang ay makita niya ako for the last time.Feeling talaga siguro ng kapatid ko hindi na ako babalik!"I will Mom. Kayo rin, mag-iingat po kayo palagi dito. Sevi huh kapag nakapag-tapos na, intindihin agad ang kompanya. Tulungan mo si daddy!""Syempre nga ate! Baka kung ano pang gawin mo kung hindi ko nagawa ng tama ang trabaho ko eh." busangot niyang sambit."I'm just making sure! Ayaw ko lang na pabayaan mo ang kompanya.""I know ate, ako na ang bahala doon."&nbs
Nagmulat ako ng mga mata na nasa hindi pamilyar na lugar. Wala akong ibang nakitang kulay kundi puti. Na sa pagkaka-alam ko ay nasa ospital ako. Hindi pa man lang ako nakakakilos ay boses agad ni lola ang narinig ko."Apo oh god! You're finally awake!"Nang akma akong uupo ay agad naman niya akong pinigilan."No apo! Just stay and don't move. Baka kung mapaano ka pa." nalilito akong tumingin sa kanya at tiningnan si lolo na papalapit sa akin."Makinig ka nalang sa lola mo apo, para rin sa'yo yan.""Bakit po lo? Ano po bang nangyari.""We don't know apo, hintayin nalang natin ang doctor upang malaman natin kung anong kalagayan mo."Wala naman akong ideya kung bakit bigla nalang ako nawalan ng malay. Sa pagkaka-alam ko talaga ay wala akong nakain na hindi maganda at hindi rin ako nakakaramdam ng kung ano. Ngayon lang ito nangyari.
Isang linggong makalipas ay dumating sina mommy dito sa London. Inanyayahan din ni daddy sina Tita Malou para pag-usapan ang kalagayan ko. Aaminin ko sa sarili ko na nahihiya ako dahil pakiramdam ko huhusgahan nila ang pagkatao ko. Baka kung anong sabihin at isipin nila lalo na kung wala naman akong napapa-kilalang nobyo ko. Tapos ganito lang din pala ang kahihitnan ko.Pinagsa-walang bahala ko nalang ang mga isipin upang hindi na ako ma-stress. Kung ano nalang ang maging reaksyon ng pamilya ko sa akin ay tatanggapin ko. Ang mahalaga ay malaman nila ang totoo. Wala narin naman akong balak magsinungaling pa.Hindi narin naman muna ako pinagtrabaho gaya ng sabi ng doctor. Dahil nga sa maselan ang pag-bubuntis ko bawal akong mag-pagod dahil madali akong mahilo. Sa ngayon wala pa naman akong mga kinahihiligan. Tanging mabilis lang mapagod ang nararamdaman ko at madalas na pagsusuka lalo na sa umaga.I kissed Tita Malou
Habang lumilipas ang mga buwan ay nagiging halata na ang umbok ng aking tiyan. Pitong buwan na ang nakakalipas at malapit narin lumabas ang batang nasa sinapupunan ko. Wala pa akong naiisip na ipapangalan sa kanya, siguro makakapag-isip ako kapag nasilayan ko na siya. I can't wait to see my child. I am very excited and a bit nervous. Mahirap din kasing mag-anak sabi nina Mommy.Pinapanatili ko naman na malusog ang pangangatawan ko para maging healthy rin ang bata sa kanyang paglabas.Paminsan-minsan naman akong dinadalaw ng mga tita ko at mga pamangkin dito sa bahay. Ganoon ang naging routine ko sa mga nagdaang araw.Me and Sabrina always on touched. Hindi kami nawalan ng komunikasyon. Ilang buwan narin ang kanyang anak na lalaki at sobrang bibo nito."Hi baby Renzielle. How are you baby? This is Ninang Sef." bati ko sa kanya minsang mag vedio call kami ni Sabrina. Hindi pa nagsasalita ang anak niya.
Huling pagtatagpo na ulit namin ni Zadiel iyong nakalipas na buwan. Hindi na nasundan pa. Siguro ay nagkataon lamang iyon at may mahalaga silang dapat daluhan dito sa London kaya sila naparito.Ayaw ko narin naman na magkaroon pa ng pagkakataon na magkita kami. Hindi ngayon.Nang dumating ang kabuwanan ko ay mas lalo akong pinaglakad-lakad nina Lola Ellen at lolo. Palaging tumatawag sa akin sina Mommy. Sinabi nila uuwi sila dito ni daddy upang masilayan nila ang una nilang apo. Lumundag naman ang puso ko sa naging plano. Kahit hindi makakasama ang kapatid ko ay naging maayos naman sa akin iyon dahil alam kong siya na ang nagiintindi sa kompanya.Naglalakad-lakad ako sa may hardin dito na laging pinagkaka-abalahan ni lola. Hinihimas-himas ko ang malaki kong tiyan. Anytime soon ay posible na siyang lumabas. Minsan narin akong nakakaramdam ng paghihilab ng tiyan, ngunit kaunting pahinga ko lang naman ay nawawala narin agad. Sa tuwing
7 Years later.......Nagising lang ako ng may maramdaman akong nakadagan sa aking katawan. Sa pagkaka-alam ko ay wala akong katabing matulog.Nag-ungot ako dahil kilala ko na kung sino!"Mommy wake up! You said you have an important schedule today! Tito Dave is here to fetch you! C'mon get up!"Napaka-bossy talaga ng batang ito kahit kailan! Hindi naman ganito ang ugali ko! "Just wait baby. Mommy is so tired pa." sambit ko na nakasubsob parin ang mukha sa kama."But Mommy Tito Dave is downstairs. He's waiting for you already. And it's already 7 in the morning!" pagmamaktol niya pa.Kung hindi ko lang talaga siya anak nabatukan ko na siya! Minsan kasi namamana nalang ang ugali sa magaling niyang ninang! Kung anu-ano nalang yata ang itinuturo sa anak ko! "Okay baby just tell your Tito Dave that wait for me." "Yes