Chapter Two: Amethyst Ring

              PAGKAMULAT na pagkamulat ng aking mata'y hinanap ko kaagad ang aking cellphone. Kinapa ko ang ilalim ng aking unan at nakahinga ako nang maluwag nang makuha ko na ito.

              Tiningnan ko ito at gulat na gulat ako sa napakaraming missed calls ni Bliz. Napaisip ako kung tungkol saan ang sasabihin niya kaya tinawagan ko siya pabalik, pagkatawag na pagkatawag ko pa lang ay agad niya na 'yong sinagot. 

              “Where have you been?! Anong oras na! Nandito na ako kanina pa!” 

              Isang malakas na sigaw ang narinig ko mula kay Bliz. 

              Agad akong nataranta nang maalala ko ang napag-usapan namin. Tumayo ako sa higaan, hindi ko alam kung ano ang gagawin, kung maliligo ba ako o magbibihis na lang.

              “Sorry. Hindi ako nagising. Maliligo lang ako, hintayin mo ako,” sagot ko sa kaniya

              Pinatay ko ang tawag at agad akong dumiretso sa banyo. Dali-dali kong binuksan ang shower at mabilisang naligo. 

              Pagkatapos ko ay agad akong nagbihis at dumiretso sa parking lot kung saan nakalagay ang kotse ko. Sumakay agad ako at nagmaneho nang sobrang bilis na para bang hinahabol ng isang mamamatay tao.

              Kailangan kong magmadali dahil kung hindi, baka mainip si Bliz kahihintay sa akin. Habang nagmamaneho'y biglang may tumawid na babae, muntik ko na siyang masagasaan kaya agad akong bumaba sa sasakyan at lumapit sa kaniya. Tutulungan ko na sana siya pero agad akong napahinto nang mabigla ako sa itsura niya. She's wearing a black t-shirt partner with a black leggings, kulay itim na lipstick at makapal na eye liner. 

              Ipinikit-pikit ko ang aking mga mata dahil hindi ko inakalang uso pa pala ang emo style sa panahon ngayon.

              “Are you okay?” I asked her. 

              Hindi siya sumagot at nanatili lang siyang nakaupo sa sahig. Itatayo ko na sana siya pero bigla niya akong tinanggihan.

              “Tumingin ka sa mga taong dumaraan,” malumanay na sabi niya bago itayo ang sarili at lumakad palayo sa akin.

              Nang makaalis na siya'y pumasok akong muli at ipinagpatuloy ang pagmamaneho. Hindi ko na naisip kung ano ang kalagayan niya dahil mukha naman siyang maayos.

              Mayamaya pa'y nakarating na ako sa lugar na pinag-usapan namin ni Bliz. Tumingin-tingin ako sa paligid hanggang sa makita na ng aking mga mata ang hinahanap ko.

              Lumapit ako kay Bliz at gano'n din ang ginawa niya.

              “Sorry. May muntik na akong masagasaan,” pagpapaliwanag ko sa kaniya na mukhang hindi niya pinaniwalaan.

              “Believe me or not, I'm saying the truth.” 

              Nagsimula na akong maglakad at sumunod naman siya sa akin. 

              “So, anong balak mo?” he asked me. 

              Hindi ko maiwasang ngumiti sa tuwing naiisip ko ang mga planong inihanda at pinaglaanan ko pa ng maraming oras. These plans will make Mageline happy.

              “Simple, gagawa tayo ng malaking party for her. Mag-po-propose na ako sa kaniya,” tugon ko na mukhang hindi niya nagustuhan. 

              Nag-iba ang ekspresyon ng kaniyang mukha at alam ko na ang dahilan n'on, hindi niya gusto ang mga naisip at plano ko.

              “Seriously? Bro, pag-isipan mo. You know what I mean,” saad niya na nagpakunot sa aking noo. 

              “I love her. I won't let her na sumama sa lalaking 'yon. Alam kong pera at sex lang ang habol niya sa akin pero hindi ako makapapayag na makawala pa siya, kaya tatalian ko na ang leeg niya,” pangangatuwiran ko, pero alam kong hindi pa rin siya sang-ayon sa naisip kong paraan para hindi ako iwanan ni Mageline.

              “Whether I like it or not. Wala naman akong magagawa. It's your decision, pero binabalaan lang kita, bro. You know how pitiful she is,” he said. 

              Tumahimik lamang ako at pumasok sa aking isipan na wala na silang magagawa. Sa ayaw man nila o sa gusto, napagdesisyunan ko na ang lahat ng 'to. Buo na sa isip ko ang lahat ng mangyayari. 

              Sinimulan na namin ang mga balak kong gawin. Sinamahan ako ni Bliz na bumili ng mga gagamitin ko para sa surpresa at sinamahan niya rin akong pumili ng singsing na ibibigay ko kay Mageline. Hindi ko maiwasang mapangiti, tiyak na matutuwa siya sa mararanasan niya — sa mga gagawin ko para sa kaniya.

              Nakatayo ako ngayon habang tumitingin sa mga singsing na naka-display. Maraming magaganda at hindi ako makapili hanggang sa mapukaw ng aking mga mata ang kakaibang singsing, napakaganda nito, may amethyst sa gitna at talaga nga namang napaka-unique ng disenyo. Agad ko iyong itinuro sa babaeng nagbabantay at agad siyang tumango.

              “Are you sure about this?” Bliz asked me again. Tumango lang ako sa kaniya at ngumiti nang malawak.

              “I love her,” bulong ko sa aking sarili. 

              Alam kong iniisip nila na nababaliw na ako pero mahal ko si Mageline. I will do everything para hindi na siya makawala pa sa mga bisig ko. Mahal na mahal ko siya at hindi ko kaya na titigan lamang siya habang lumalakad palayo mula sa akin. 

              Nang makauwi na ako'y agad akong nagluto ng paborito niyang bicol express. Didiretso ngayon si Mageline sa bahay at alam kong pagod na pagod na siya sa mga oras na 'to lalo't hindi siya kumakain kapag oras ng trabaho.

              Inihain ko na ang mga pagkain sa lamesa at inihanda ko na rin ang mga kutsara't tinidor.

              Tinawagan ko siya para tanungin kung malapit na ba siyang makauwi, agad akong nagtaka dahil hindi niya ito sinasagot. Sinubukan ko pang muling tumawag.

              “Sagutin mo, please,” bulong ko sa sarili. 

              Nag-aalala na ako sa kaniya. Ilang tawag na ang nagawa ko pero hindi pa rin siya sumasagot. Ibinaba ko muna ang cellphone at nag-isip kung pupuntahan ko ba siya sa bahay niya o hindi. 

              Akmang tatayo na sana ako nang marinig kong nag-ring ang hawak-hawak kong cellphone. Nakahinga ako nang maluwag nang makita ko ang pangalan niya sa screen.

              “Nasaan ka?” bungad na tanong ko pero nakalulungkot na sagot ang sumalubong sa akin. 

              “Hindi ako makapupunta, I'm sorry,” sagot niya, halatang-halata sa kaniyang boses ang pagmamadali na para bang ayaw niya akong makausap.

              “W-Why? What happened?” tanong ko sa kaniya na mukhang hindi niya narinig dahil ibinaba niya kaagad ang tawag.

              Sa sobrang inis ay hinampas ko ang lamesa at inihagis ang lahat ng pagkain sa sahig. Sunod-sunod na nagsipuntahan ang mga maid na halatang gulat na gulat base sa kanilang itsura. Tinanong nila kung ano ang nangyari, sa halip na sagutin ay hindi ko sila pinansin. Naisipan ko na lamang na umakyat sa aking silid. 

              Palagi na lang ba kaming ganito? Matagal na kami pero hindi ko man lang naramdaman na mahal niya ako. Sana naman magpanggap siya, 'yong totoong-totoo, 'yong mararamdaman ko talaga. Hindi gaya ng ginagawa niya ngayon.

              Naagaw ng aking pansin ang isang larawan kaya naisipan ko 'tong kuhanin. Napangiti ako nang makita ko 'yon, nasa Japan kami ng mga araw na 'to at talaga nga namang labis ang saya niya nang makapunta kami sa Japan, dahil pangarap niya raw na masilayan ng kaniyang dalawang mata ang ganda ng cherry blossom tree.

              Hindi ko alam kung bakit nagtatagal pa rin ako sa kaniya basta ang alam ko lang, mahal ko siya. 

              Hindi ko rin alam kung katanggap-tanggap ba na rason ang pagmamahal kasi minsan ang pagmamahal ay hindi sapat. Lahat na lang ng bagay ay may kulang.

              Naistorbo ako sa pagtitig sa larawan namin nang mag-ring ang cellphone ko, sinagot ko ito at napangiti ako nang marinig ko ang boses niya.

              “Uuwi ako bukas. Huwag ka nang magpuyat, sleep. I love you,” aniya na nagpangiti sa akin. 

              Sa oras na iyon ay nakampante ako, nakampante na naman ako.

              Unti-unting naglaho ang lahat ng galit ko sa kaniya at napalitan na naman ito ng labis na pagmamahal. 

              Minsa'y naiisip ko ang sumuko ngunit, nararapat ba na sumuko na lamang ako? 

              Kailangan kong gawin ang lahat para sa isang bagay na gusto kong mapasa'kin dahil kung wala akong gagawin, walang mangyayari.

              Hindi ko hahayaan na masaktan na lang ako sa gilid habang walang ginagawa, dahil mas magandang masaktan nang may ginagawa kaysa malunod sa sobrang sakit habang nananahimik lang.