Lumipas ang isang linggo na hindi ko siya nakikita. Kahit sa office niya or sa mga meetings ay wala siya. It's not like I miss his presence, I'm just curious kung bakit bigla siya naging awol. Dapat nga hindi ko na iniisip 'yun, pero hindi ko maiwasan. Tsaka may mga dapat siyang pirmahan na ngayon ay hindi pa nagagawa. I even called his secretary but he said, he don't know his whereabouts. Napahilot ako sa sintido nang matapos akong mag-review ng mga documents. Inaral ko rin ang bawat detalye sa panibago naming project. This week has been so stressful. Bukas na bukas rin ay gagawin na namin ang planong pagpunta sa hideout ng mga kriminal na 'yun. Isa rin iyon sa aking pinaghahandaan. Napag-usapan na namin ang gagawin. They showed me the map and told me everything we need just to catch those criminals. Demethri trained me again this whole week. Pag-uwi ko ay diretso ako sa bahay niya at doon nagte-train ng self defense, pagbaril at kung ano-ano pa. I have a license, I can have a
"Are you ready?" Kasalukuyan kaming nandito sa van ni Demethri habang nag-aabang ng mga susunod na gagawin. It's already 2 PM and we're still waiting for the next move. All of his men already secured the building. Pinalibutan na nila ito para walang makalabas o makatakas na kahit sino. We are wearing black masks and gloves. Nakasuot naman ako ng overall black leather outfit at black boots. Demethri is as usual, wearing a black suit. Parang pupunta lang sa kanyang opisina. "I am. In fact, ang tagal na natin dito, hindi pa ba tayo gagalaw?" Naiinip na sambit ko. He laughed, "Don't get too excited, love. May bisita sila sa loob, they're having a meeting. Let them leave first before we start, hindi tayo pwedeng mandamay ng ibang grupo," aniya. Napatango-tango ako. Tama nga naman. I don't want anyone to be part of this plan if they're innocent. I am holding a sniper, may dalawang caliber 45 din sa magkabilaang legs ko, in case someone interfere my move. Hindi lang ako pang malapitan
"Get her, Rio grant my invitation. He's alone and unarmed, I think it's time to finish what we started." Tinanggal nila ang pagkakatali ng kamay ko sa kama pati na rin ang mga paa ko. Ibinalik naman ang busal ko sa bibig at tinali patalikod ang kanina pa humahapding kamay ko. Nagpumiglas ako nang hawakan nila ako sa braso, I don't want their filthy hands on my body. It's disgusting. "Huwag ka nang pumalag, your end is here, Montesur. Kung sana nanatili ka nalang sa Paris, mabubuhay ka pa sana ngayon." I am shocked to hear that they know I came from Paris. Does that mean, totoo ang sinabi ni Leuco? "Agree, your father did something unforgivable for our organization, his death is not enough to solve the problem he made and left us," galit na ani nung nakahawak sa isa kong braso. Ano't ano man ang sabihin nila. I won't still believe them. They're murderers, criminals, addicts! My father was not the best father in the world, but I know how kind his heart is. And so my innocent moth
It only took him a minute to realize that I'm hugging him. Sinuklian naman niya iyon ng mahigpit na yakap sabay baon ng kanyang mukha sa balikat ko. "I should be the one to say that, you got me worried, Lawliet!" He retorted. Humiwalay ako sakanya at saka siya sinuri mulo ulo hanggang paa. I sighed in relief when I saw that he's totally fine. "I heard an explosion, where's Demethri?""They're still inside, I ordered him to get you out of here, bakit ka bumalik?" "I'm worried, let's find him and leave this place," sagot ko nalang at hindi na nag-abala pang magpaliwanag. Ayoko namang sabihin na dahil sakanya kaya ako bumalik, that would be a shame, especially knowing that him and Loviere had a child. Despite of the hate that I'm holding for years because of them, I still know how to appreciate what he did today. He saved me. And I think that would be enough to forget the hatred even for just one freaking day. Hindi ko alam kung saan kukuha ng kapal ng mukha kung sasabihin kong na
Wearing a pair of pajama, the cold breezing air made me hug myself tightly while walking inside the cemetery. Hindi naman masiyadong madilim dito dahil may mga ilaw naman sa iba't ibang parte ng private cemetery na ito. Tsaka sa liwanag ng buwan, hindi na ako nahirapan pang maglakad papunta sa libingan ng parents ko. Dahil wala akong dalang kahit anong gamit, cellphone or even my wallet, ang taxi na pinagsakyan ko kanina papunta rito ay pinaghintay ko nalang muna sa labas at sinabi kong siya na rin ang sasakyan ko mamaya kapag aalis na ako. Mabuti nalang at mabait si manong at pumayag. Siguro dahil nakita niya kanina na pagsakay ko pa lang ng taxi niya ay umiiyak na ako. It's either he understands my situation or he pity me. Umupo ako sa sementadong upuan sa tabi ng puntod nila Daddy. I stared at their names marbled on that piece of stone. Why does it have to be like this, Mom? Dad? Bakit kung kelan nakuha na namin ang justice para sainyo, bakit parang hindi pa rin ako nagiging o
Leuco injected me something that made me fell asleep. I woke feeling so nauseous and something is building up in my stomach so I rushed to the toilet room and vomitted for the second time. Shit, I don't know what's happening to me that I keep on vomitting like this. Wala naman akong nakain na panis o expired na pagkain. I heard foot steps entering the toilet room. "Sab, okay ka lang ba? Do you want us to call the nurse?" ani Ate Cannarie habang hinahaplos ang likod ko. Umiling ako, "N-No, I'm fine. Lamig lang siguro 'to sa tiyan, I just need a jacket, I'm cold." Mabilis namang kumilos si Kuya Valerio kinuha ang jacket na suot niya at binigay ito sa akin. They all staring at me, Leuco is not here anymore. Only my cousins and Kuya Valerio. Nakapagdesisyon na ako, I don't wanna stay here anymore. I feel suffocated and I want to be alone in my own room for now, kaya naman nang lumabas ako ng cr ay seryoso ko silang tinignan. "Gusto ko ng umuwi, I can't stay here anymore. Discharge
It's been two days since I visited Rio and Demethri is still out of contact, I don't know if he's avoiding me or what. Maybe Leuco told him that he already blew the whistle and maybe Dem thinks that I'm mad at him. I'm kinda mad though. Pero mas nangingibabaw ang pagkaka-ibigan namin at ang pagkaka-intindi ko sa lahat ng ginawa nila. If it's for my safety, I don't have the right to be mad at him. He took care of me, he kept me safe for 4 years, I think that's long enough to forget that he lied to me. Ngayong araw na rin ay naisipan kong kailangan ko nang bumalik sa kumpanya ko. The board of directors are asking my secretary about me, bakit daw bigla akong nawala for days. Sinabi ko nalang sa secretary ko na nasa overseas meeting ako at may kailangan muna akong ayusin at ngayon nga ang balik ko. Mabuti nalang at hindi naman na umangal sila Kuya Connor at pinayagan ako sa gusto ko. I'm feeling quite better now. Nagsuot lang ako ng isang royal whole body suit na may anim na butone
Now it makes sense. I already noticed the tension between Loviere and Demethri 4 years ago. Noong oras na pinatay ang mommy ni Rio at nandoon si Loviere sa hideout nila sa mansion at ginagamot ang asawa ko. I saw how mad Demethri was when he told Loviere to get out. Loviere's first love was Rio. But when she met Demethri, things changed. He pursued her, he flirt with her until Loviere fell inlove with him. Kaya pala noong pinatay ang daddy at ang kapatid ni Rio ay kinancel nalang ni Loviere ang nalalapit sana nilang kasal dahil hindi maatim ng konsensya niyang lokohin si Rio. Demethri told me everything. But what confused me is the scene on Rio's office where Loviere was begging him to talk, alone. I still remember that. Alam kaya ni Rio na tinalo ng pinsan niya ang kaniyang fiancee? Ano kaya ang naramdaman niya about doon? Mukha naman silang walang alitan noon, o bulag lang talaga ako that time at hindi ko makita? Also the reason why they broke up too. Kung bakit iniwan din siya