KABANATA 1

Malalim na ang gabi, at walang tigil ang pagbuhos ng ulan. Ang liwanag ng kidlat ay pumasok sa siwang ng bintana, tila ba nagbabanta na sumambulat sa anumang sandali. Sa gitna ng madilim at tahimik na paligid, isang ina ang puno ng pighati ang umiiyak, mahigpit na niyakap ang kanyang maliit na sanggol.

Kahit na rumaragasa ang kulog at nakakabingi ang tunog, hindi nakaramdam ng takot si Reinella.

Ang nasa isip niya ngayon ay ang anak na may mataas na lagnat. Ang gamot na ibinigay ng komadrona ay napainom na niya. Ngunit hindi pa rin bumababa ang lagnat ng kanyang anak.

"Anak?"

Pinigilan ni Reinella ang pag-iyak habang hawak ang anak na namumutla na. Inilalagay niya ang kanyang hintuturo sa ilalim ng ilong ng sanggol upang matiyak na humihinga pa ito.

Ilang beses niyang tinawagan ang asawa niya, ngunit hindi nito sinagot ang tawag niya.

Ang mga mga kapitbahay ay mukhang mga tulog na rin. At sa kasamaang palad, ang lugar na kanilang tinitirhan ay malayo sa kabihasnan at tahimik na tahimik. Ang mga kalsada sa paligid ay napapaligiran ng makapal at madilim na kagubatan.

Ang mas malala pa ay ang kanyang android phone ay na pinalitan ng asawa niya ng isang lumang model ng cellphone na mula  pa sa taong 2000, kaya hindi makapag-book ng online taxi si Reinella.

Pagkatapos mag-isip ng ilang sandali, nagtungo si Reinella sa kusina at kumuha ng malaking plastik na itinago. Malaki ang pasasalamat niya na mayroon siyang plastik na tinago. Pinutol niya ang harapan nito upang magkasya ang mukha ng sanggol at isinuot ito sa anak.

Ginawa niya itong pansamantalang kapote para sa bata upang hindi ito mabasa.

"Tiwala lang anak, pupunta tayo sa ospital ngayon. Gagaling ka, pinapangako yan ni Mama." Muling nagsalita si Reinella na nanginginig ang labi.

Hindi niya ininda ang basang-basa at nanginginig na katawan. Mabilis siyang tumakbo.

Ngunit bago pa man makakita ng klinika o ospital, napahinto siya nang maramdaman ang matinding sakit mula sa paa na parang may tumusok rito.

Nagpapasalamat si Reinella na hindi niya nabitawan si Miggy. Tiningnan niya ang mahabang pako na tumusok sa kanyang talampakan. Kailangan niyang tiisin ang matinding sakit, hihilahin niya  sana ang pako.

Nang biglang kumidlat muli at kasunod noon ang malakas na kulog. Nakita ni Reinella ang mukha ng anak na namumutla na. Kaya pinilit niyang tumakbo, hanggang sa wakas ay nakita niya ang isang ospital.

"TULONG!" sigaw niya nang malakas nang makapasok sa loob ng lobby ng hospital.

Isang nurse na nakakita sa kanya ay lumapit. "Ano po ang nangyari?"

"Nurse, tulungan mo ang anak ko. Mataas ang lagnat niya at kanina ay nag-seizure siya!” umiiyak na wika ni Reinella.

Agad kinuha ng nurse ang sanggol mula sa mga kamay niya at dinala sa emergency room. Nagsusumigaw si Reinella, tinatawag ang atensyon ng mga doktor.

Ang pangyayaring ito ay nakakuha ng atensyon ng ilang pasyente. Tiningnan nila nang may awa si Reinella at ang anak nito na nakabalot sa malaking plastik na may butas na eksakto sa mukha nito.

"Nurse, kumusta ang baby ko?"

Patuloy na umiiyak si Reinella. Hindi niya napapansin ang matinding sakit sa kanyang paa.

"Sandali lang po, darating na ang doktor," sabi ng nurse habang tinitignan ang basang-basa at nanginginig na katawan ni Reinella

Hindi nagtagal, isang lalaking doktor ang pumasok at sinuri ang kondisyon ng sanggol na walang malay. Nagulat ito nang maramdaman ang malamig na mga kamay at paa ng sanggol.

"Maglagay ng IV at oxygen," mabilis na utos niya.

Naikabit ang gamot sa pamamagitan ng IV. Ngunit, mukhang hindi kuntento ang doktor.

"Tawagin si Dr. Malvar," utos niya sa nurse.

Alam ng dalawa na kritikal na ang kalagayan ng sanggol. Kailangan nilang ipasa ito sa isang pediatric specialist.

"Dok, okay lang ba ang anak ko?" Nag-aalalang tanong ni Reinella nang maramdamang may kakaiba sa kilos ng doktor.

Ngunit, mahinahon ang sagot ng doktor, "Hintayin natin ang pediatrician."

Nagulat ang doktor nang mapansin ang kalagayan ng pasyente.

"Paano kayo nakarating dito?"

"Naglakad ako," sagot ni Reinella.

Kumunot ang noo ng doktor nang marinig ito. "Saan po kayo nakatira?"

Agad na ipinaliwanag ni Reinella ang lugar na kanyang tirahan. Nagtaka ang doktor nang marinig ang lokasyon.

"Kung ganito ang kalagayan ng anak mo, bakit hindi ka nag-book ng online taxi?"

Ang tanong na ito ay nagpaiyak kay Reinella. "Hindi ako makapag-book ng online taxi."

"Naubusan ka ba ng data?" Muling tanong ng doktor. Bukod sa pagiging curious, gusto rin niyang pakalmahin ang ina na mukhang sobrang nag-aalala. Sa pamamagitan ng pakikipag-usap, baka mabawasan ang pag-aalala nito.

Sa halip na sumagot, may inilabas si Reinella mula sa bulsa ng palda niya.

Tiningnan ng doktor ang hawak ng babae. Kumunot ang kanyang noo nang makita ang wallet at lumang cellphone.

"Wala po akong app para mag-book, dahil hindi kaya ng cellphone ko."

Nagulat ang doktor sa lumang cellphone. Sa panahon ng makabagong teknolohiya, mukhang napaka-simple at kahabag-habag ang babae na wala man lang Android phone. Ngunit, pinigilan niya ang lahat ng ito.

"Nasaan ang ama ng bata?"

Ngayon, isang nurse  ang nagtanong, puno rin ng kuryosidad.

"Hindi ko alam," sagot ni Reinella. Oo, apat na araw nang hindi umuuwi ang kanyang asawa. Kahit na ang mga mensahe ni Reinella ay hindi sinasagot, kasama na ang mga pagmamakaawa kanina.

Tahimik lang na tiningnan ng doktor si Reinella.

Ang kanyang tingin ay napunta sa paa ng babae. Agad siyang nagulat sa nakita. Sinabi niya sa nurse na suriin ito.

Ngunit, tumanggi si Reinella. "Okay lang ako, Dok. Tulungan mo lang ang anak ko, iyon ang mas importante."

"Ma'am, nasa mabuting kamay na po ang anak ninyo, mas mabuti po na maupo muna kayo at suriin namin ang inyong paa," paliwanag ng doktor.

"Okay lang po ang paa ko, Dok. May tumusok lang na pako."

Muli, tumanggi si Reinella. Sa totoo lang, natatakot siyang hindi sapat ang pera niya para sa pagpapagamot ng anak kung kakailanganin niya pang magbayad para sa pagpapagamot ng paa niya.

"Susuriin ko po kayo," sabi ng nurse na pilit na pinaupo si Reinella sa kama sa tabi ng anak niya.

Sa huli, sumunod na lang si Reinella. Naupo siya sa kama at hinayaan ang nurse na suriin ang paa niya na sumasakit na.

"Dok, may pako pa po na nakabaon at hindi matanggal."

Lumapit ang doktor at tiningnan ang pako na nakabaon sa paa ni Reinella.

Sa pagtingin pa lang, nangilabot na ang doktor. Alam niya kung gaano kasakit ang nararamdaman ng babae. Parehong namumutla na ang paa. Sa ganitong kalagayan, nakarating pa siya sa ospital na dala ang kanyang anak, talagang nakakalungkot.

Pagkatapos gawin ang mga hakbang para sa sanggol, lumipat ang doktor sa ina na maputla at nanginginig sa lamig. Nakakaawa ang kalagayan ng mag-ina.

Tinurukan ng anesthesia si Reinella. Pagkatapos matiyak na kumikilos na ito, tinanggal ng doktor ang pako gamit ang isang tool na parang pliers.

"Ang haba ng pako, at kalawangin pa." Ipinakita ng doktor ang pako na may dugo.

Pagkatapos matanggal ang pako, dumaloy ang dugo mula sa butas ng paa kung saan ito natusok.

Tahimik lang na tiningnan ni Reinella ang pako sa kamay ng doktor. Nanatili ang isipan nito sa kalagayan ng anak.

Sa parehong oras, isang doktor ang pumasok sa emergency room. "Ito ba ang sanggol?"

"Opo," sagot ng nurse.

Agad na tiningnan ng doktor ang mga tala ng pasyente at sinuri ang tibok ng puso ng sanggol.

May narinig na malalim na paghinga mula sa bibig ng doktor. "Dalhin agad sa NICU."

Nang marinig ang sinabi ng doktor, bumilis ang tibok ng puso ni Reinella. "Kumusta po ang anak ko, Dok?" tanong niya na nanginginig ang labi.

"Mas mabuti pong magdasal kayo," sabi ng doktor bago umalis.

Si Reinella na kakagamot pa lang, agad na sumunod sa doktor na nag-aalaga sa anak niya.

Ngunit,  hinarang siya ng isang nurse sa harap ng NICU. "Hintayin po muna ninyo dito."

"Pero ang anak ko?" Iyak na tanong ni Reinella habang  nakatakip ang kamay sa bibig.

"Hintayin po muna ninyo dito, para maayos na maalagaan ng doktor."

Pagkatapos sabihin iyon, pumasok ang nurse sa loob. Tahimik lang na nakatitig si Reinella sa saradong pinto. Gusto niyang tumingin sa loob ngunit walang siwang para makita.

Matagal na naghintay si Reinella sa doktor na lumabas sa NICU. Hindi na siya mapakali sa paghihintay na malaman ang kalagayan ng anak. Nakaramdam siya ng ginhawa nang makita niyang lumabas ang doktor. Umaasa siyang maganda ang dalang balita nito.

Ngunit, hindi natupad ang inaasahan niya. Sa paglabas ng doktor, sinabi nito ang nakakagulat na balita.

"Kritikal na po ang kalagayan ng sanggol. At maaaring hindi na po siya magising," paliwanag niya.

Agad na nanghina si Reinella at halos matumba ito. Buti na lang at nahawakan siya ng doktor.

"Dok, tulungan mo ang anak ko. Parang awa mo na. Ayokong mawalan ng anak," wika ni Reinella sa pagitan ng iyak niya habang hinahawakan ang kamay ng doktor.

Nakakaawa ang kalagayan ni Reinella, kaya hindi makapagsabi ng totoo ang doktor..

"Gagawin namin ang lahat nang aming makakaya. Nasaan ang ama? Gusto ko siyang kausapin," tanong ng doktor.

"Hindi ko siya ma-contact, Dok."

Kumunot ang noo ni Dr. Malvar. May gusto siyang itanong, ngunit biglang lumabas ang isang nurse mula sa NICU, nagmamadali ito.

"Dok, lalong lumalala ang pasyente!"