KABANATA 2

Ang nurse na nasa loob ng NICU ay lumabas at tinawag si Dr.Malvar. "Dok, kritikal na ang kalagayan ng pasyente."

Agad na tumayo ang doktor mula sa kanyang upuan at tumakbo papasok sa ICU. Si Reinella ay wala nang masabi. Patuloy lang siyang nagdarasal na sana ay maligtas ang anak. Dahil hindi niya kayang mawala ito.

Lumipas ang mga oras, nanatili pa rin siyang nakaupo sa harap ng pinto ng ICU.

Pakiramdam niya ay mahina na ang kanyang mga buto at hindi na siya makakatayo. Nararamdaman na Reinella ang sakit sa  mga paa niya dahil nawawala na ang epekto ng anesthesia.

Isang nurse ang bumukas ng pinto ng NICU. Biglang tumayo si Reinella at napaigik siya nang bunalatay ang sakit sa paa niya.

"Nurse, pwede na ba akong pumasok?" tanong niya.

"Pasensya na po, kailangan po nating hintayin muna ang doktor. Kailangan niyo din po na pumunta sa cashier para sa mga papeles," sagot ng nurse.

"Sige, Nurse."

Sumunod si Reinella sa sinabi ng nurse at pumunta sa cashier.

Dahil nawawala na ang epekto ng anesthesia, nararamdaman na niya ulit ang sakit sa kanyang mga paa. Naglakad siya nang pasuray-suray dahil sa matinding sakit. Hindi nagtagal, natapos din niyang sagutan ang mga papeles.

Bumalik siya sa NICU kung saan naroon ang anak niya, at nakita niya ang doktor sa harap ng pinto.

"Dok?" nanginginig ang labi ni Reinella habang nagtatanong, "Kumusta na po ang anak ko?"

"Pasensya na po, hindi po namin nailigtas ang anak niyo. Hindi po namin naagapan ang lahat."

Parang tumigil ang puso ni  Reinella sa pagtibok nang marinig ang sinabi ng doktor. Biglang nagsimulang lumabo ang mga paningin at sa ilang segundo na lumipas, nawalan siya ng malay.

Dinala si Reinella sa ER para magamot.

Ang mga medical staff sa ospital ay nakatingin sa kanya na puno ng awa. Pagkatapos ng isang oras, nagising si Reinella. Tumingin siya sa paligid at nakita ang nurse na nasa tabi niya.

"Miggy, Miggy!" iyak nang iyak si Reinella habang tinatawag ang pangalan ng anak.

"Kailangan po ninyong kumalma, Maam." sabi ng nurse.

"Saan na po ang anak ko? Okay lang po ba siya? Puwede ko na po ba siyang uuwi?" sunod-sunod na tanong ni Reinella habang nakangiti, ngunit patuloy ang pagtulo ng kanyang luha.

Naniniwala si Reinella na panaginip lang ang lahat sinabi ng doktor. O baka nagbibiro lang ito.

"Pero kung hindi pa siya puwedeng umuwi, okay lang po. Hindi po ako magkakaproblema kung ilang araw pa siyang ma-admit. Kapag gumaling na siya, saka ko na lang siya uuwi," nakangiti pa rin si Reinella habang nakatingin sa nurse.

Sandaling nanatiling tahimik ang nurse. Kahit na nahihirapan siya, kailangan niyang sabihin ang totoo sa ina ng pasyente. "Inihahanda na po namin ang katawan ng sanggol para maiuwi," sagot ng nurse.

Iyak nang iyak si Reinella habang umiiling-iling nang marinig ang sagot ng nurse.

"Malusog po ang anak ko, nagkakasakit lang siya ng konti," tumawa nang mahina si Reinella. Patuloy niyang tinatanggi ang katotohanan.

"Kailangan po ninyong maging matatag, may pamilya po ba kayong pwedeng tawagan lalo na ang ama ng bata?" tanong ng nurse. Kung magkakadepresyon ang ina, paano na lang ang kailangang ayusin sa libing.

Sandaling nanatiling tahimik si Reinella. Ito ang katotohanan na kailangan niyang tanggapin. Kailangan niyang maging malakas para sa anak niya. "Wala po akong pamilya, Miss, busy din po ang ama niya. Ako na lang po ang bahala sa lahat. Pupwede niyo po ba akong samahan para makita ang anak ko?"

Labis ang sakit na nararamdaman niya dahil sa ginawa ng asawa niya. Walang silbi na tawagan pa si Remulos.

Wala na ang  anak nila! Wala rin siyang balak na ipaasikaso sa lalaki ang libing ng kanilang anak.

Naiinis na nakikinig ang nurse sa tabi ni Reinella. "Halika po, samahan ko kayo."

"Salamat po, Miss," naglakad si Reinella nang pasuray-suray. Kahit na inalok siya ng wheelchair, tumanggi siya at pinili na maglakad na lang.

Nakita ni Reinella ang anak na nakabalot na ng puting tela. Nanghina ang kanyang mga tuhod nang makita ang anak na tatlong buwang gulang pa lamang na nakahiga sa kama. Dahan-dahan na inalis Reinella ang tela at tiningnan ang mukha ng anak niya.

"Anak, bakit mo iniwan si Mama? Paano na ako ngayon, Anak? Talagang hindi ko kaya nang wala ka," iyak nang iyak si Reinella habang niyayakap ang anak.

Bakit kailangan niyang mag-isa sa ganitong sitwasyon?

Nasaan na ang pangakong kaligayahan ng asawa niya sa kanya?

Dati nang pumunta si Remulos sa kanilang baryo para manligaw ay nangako ito sa ina niya na aalagaan siya. Ngunit nagbago ang lalaki! Patuloy na umiiyak si Reinella habang niyayakap ang katawan ng  anak. Samantala, ang nurse ay nanatiling tahimik na nakamasid kay Reinella.

"Kailan ko po maiuuwi ang anak ko?" Garalgal ang boses ni Reinella.

"Makalipas ang isang oras, gusto niyo po bang paliguan muna namin ang bata?"

Hinawakan ni Reinella ang bilugang pisngi ng anak. "Hindi na po, Miss. Gusto ko po siyang paliguan sa bahay."

"Gusto niyo po bang gamitin ang ambulansya para maiuwi ang bata?"

"Kung pwede po sana," mahinang sagot niya.

"Pwede niyo po ba akong tulungan sa mga papeles?" Pinunasan ni Reinella ang mga luha niya. Pakiramdam niya ay bibigay na siya at hindi na makakalakad pa.

"Sige po, sandali lang," sagot ng nurse.

Umalis ang nurse at bumalik rin agad kasama ang resibo ng bayarin.

Tiningnan ni Reinella ang halaga na kailangang bayaran kasama ang bayad sa ambulansya.

"Miss, ito lang po ang pera na mayroon ako. Ito po ang singsing ko bilang panagot. Kapag tapos na po ang libing ng anak ko, babalik po ako para bayaran ang natitira. Pinapangako ko po ‘yan,"

"Sige po," sagot ng nurse at umalis.

Patuloy na umiiyak si Reinella habang niyayakap ang anak. Ang nangyari ngayon ay parang panaginip para sa kanya. Kahapon lang ay nakita niya ang anak na nakadapa at bumalik sa pagtihaya. Kagabi lang ay nakita niya ang ngiti ng anak na wala pang ngipin. At kaninang madaling araw ay narinig niya ang iyak ng  anak. Ngunit ngayong umaga ay ang tanging nakita na lamang niya ay ang katawan ng anak.

"Ma’am, handa na po ang ambulansya, samahan ko na po kayo sa likod."

Tumango lang si Reinella habang karga ang anak. Sumakay siya sa ambulansya at umupo sa harap. Ang pag-upo sa ambulansya ay nagpaalala sa kanya nang mamatay ang ina niya, ilang buwan lang ang nakalilipas.

At ngayon ay nasa ambulansya ulit siya, hindi ang ina niya ang kasama. Kundi ang anak naman niya.

***

Pagdating sa bahay, nagulat ang ilang tao sa pagdating ni Reinella.

Lalo na nang marinig ang pag-iyak niya para sa anak.

"Miggy, gising na anak, oras na para magpasuso."

Nagkataon, dumaloy ang gatas ni Reinella at basa na ang kanyang damit. Karaniwan, ito ang oras ng pagpapasuso  niya sa anak. Ngunit ngayon  ay ang anak na dapat papasusuhin niya ay nakahiga na at  wala nang buhay.

"Anak, huwag mo akong iwan mag-isa sa bahay na ito. Natatakot akong mag-isa sa bahay," malungkot na iyak ni Reinella.

Ang kanyang pag-iyak ay nakakaantig at nagpatulo ng luha sa mga nakarinig.

"Hindi ko kaya kung mawawala ka, anak. Sino ang magpapakalma sa ‘kin kapag gabi?"

Bihira umuwi ang asawa ni Reinella. Sa isang linggo, isang araw lang siya nasa bahay. Karamihan ng oras ay nasa labas ng lungsod, sabi niya.

Isang matandang babae na kapitbahay ni Reinella ang sumubok na aliwin ang bata.

"Reinella, maging matatag ka."

Ngunit, patuloy na umiiyak si Reinella at iniiyakan ang naging kapalaran niya. "Bakit mo ako iniwan mag-isa, anak, gumising ka please..."

"Ano bang kaguluhan ‘to?"

Biglang may narinig na boses na pamilyar kay Reinella.

Si Remulos, ang asawa niya, ay pumasok sa bahay na parang mahina ang mga tuhod.

Nang makita ang mukha ng anak na parang natutulog, ay umiyak ang lalaki.

Samantala, ang babaeng kasama niya ay umupo sa tabi ni Remulos habang niyayakap ito. Kitang-kita na nagmamalasakit ang babae kay Remulos. Hindi niya pinansin ang asawa ni Remulos na labis na nasasaktan dahil sa pagkawala ng kanilang anak.

"Mahal, ano ba ang nangyari? Bakit namatay ang anak natin?" Biglang hinawakan ni Remulos ang kamay ni Reinella. Ngunit mariin itong itinaboy ng babae.

Galit, pagkadismaya, at sakit sa pagkawala ay nagdulot ng matinding pagkamuhi ni Reinella sa asawa. Ang mga tao sa loob ng bahay ay lumingon sa pinto nang marinig ang iyak at sigaw mula roon. Ilang babae at lalaki ang muling pumasok sa bahay nila.

Sila ang biyenan at mga hipag ni Reinella!

"Ano ba ang nangyari sa apo ko? Bakit namatay ang apo ko? Anong ginawa mong babae ka?!"

Dumating ang biyenan ni Reinella at agad na sinigawan siya nang malakas! Si Reinella  ay tanging nakatingin lang na parang walang kaluluwa.

Ito ay nagpagalit pa lalo sa biyenan. "Walang kwentang babae ka! Hindi mo maalagaan ang isang anak!" sigaw nito, at hinila ang buhok ni Reinella sa harap ng katawan ng kanyang apo....