Game of Death

Habang papunta kaming lima sa theatre room ay nadaanan namin ang tatlong classroom na puro mga bangkay ng mga schoolmates ko.  Ayaw ko mang tingnan pero hindi talaga maiiwasan. Nadaanan namin 'yong room ng Grade 7. Their death was bloodless.  "They were poisoned," rinig kong sabi ni Marie. Sa aming lima, si Marie ang may pinakamataas na rank at sad to say ako ang pinakamababa. Marie is in rank two. Gio is in rank four. Patrick is in the seventh and Christian is in the tenth.  

I felt someone tapping me on my cheeks. I opened my eyes and saw Marie's worried face. "Thanks, God, you're awake now, Fiona! Kaya mo bang tumayo?" Pinakiramdaman ko ang sarili ko. Hindi na ako nahihilo pero ramdam ko pa rin ang paghapdi ng mga sugat ko. "Bakit wala ka ng sugat?" tanong ko nang makita kong napaka-ayos na ng kalagayan ni Marie. Her wounds were all gone. Naka-PE uniform na rin siya. All fresh!  "

[Marie's POV] Medyo late na akong pumasok ngayong araw. Ewan pero dama ko nang may mangyayaring hindi maganda dahil kagabi pa ako hindi mapakali.   Pagpasok ko sa classroom, the first thing that caught my attention was the different colors ng mga upuan at ang babaeng naka-Kimono na nagsasalita sa may harapan.   Inilibot ko ang paningin ko at nakita kong tatlo na lang ang vacant seat.   Ang kulay dark violet na upuan na nasa likuran at ang black sa may unahan.   Pero napili kong umupo sa yellow green chair. Palapit na ako sa upuan pero ang tingin ko ay nasa aming class president — ang aking long time crush, si Gio.   Uupo na sana ako ng biglang may tumulak sa akin dahilan para masubsob ako sa sahig na siyang tinawanan ng mga kaklase ko.   Nakayuko lamang ako ng biglang may nakita akong nakalahad na palad sa harapan ko. Tumingala ako at bumungad sa

"Let's get in on," sabi ko pa at may pag-ayos pa ng manggas ng suot-suot kong snow white na costume na punit na punit na talaga. Ako na lang ang nakapalda sa aming labing-apat. Lahat sila mga naka-PE uniform na. Pero napatigil ako sa pagtakbo dahil sa gulat. Nakaupo ng ayos ang mga kasama ko sa cafeteria. Nakaayos ang mga upuan sa kung paano naka-arrange ang mga upuan sa classroom. Nando'n na sila lahat at ako na lang ang wala. Naglakad na ako nang mabilis at umupo sa tabi ng hindi ko kilalang lalaki. But what caught my attention is the familiar red button sa may desk ng upuan ko. Tumingin din ako sa katabi ko at meron ding mga pulang button. I even looked at my feet at parang bumalik ang kabang nawala na nang biglang makitang nakatali na naman ito katulad na katulad ng kung paano nakatali ang mga paa ko kanina. Tiningnan ko sina Marie at kasalukuyan na ring hindi maipaliwanag ang ekspres

Ramdam kong may umaalog sa balikat ko pero wala pa ako sa wisyo magmulat at gumising. Masyado pa atang pagod ang katawan ko sa mga nangyari kaya pinili kong manatiling nakapikit at sumandal sa kung ano man 'tong sinasandalan ko. "Gagawin ko ang lahat makalabas lang ng buhay sa paaralan na 'to," pakinig kong seryosong sabi ng lalaking katabi ko. "Lalabas tayong anim ng buhay." Sa pagkakataong ito boses naman ng isang babae ang napakinggan ko. Napaisip ako. Makakaya ba naming lumabas na anim ng buhay? Paano kung ang labasan palabas sa paaralang ito ay ginawa para lamang sa isang tao? "Lalabas tayong anim ng buhay," rinig kong sabi uli ng katabi ko. Ilang segundong tumahimik at tanging naririnig ko na lamang ang kalampog sa paligid. "Fiona, I know you're already awake." Bigla akong napaayos ng upo na