Kabanata 2

“LAGUNA, I’M BACK!”

I gripped my sister’s arm when she shouted that as soon as we arrived at our destination.

“Theania Faye, kararating lang natin ang ingay-ingay mo na agad," seryosong saad ko pero inirapan nya lang ako at tumulong kay mama na buhatin ang ibang bag na dala namin. 

I shook my head because of my sister and her ill-headed attitude.

Tahimik kong pinagmasdan ang lugar. Ang malamig na simoy ng hangin at ang berdeng tanawin agad ang una kong napansin rito, malayong malayo sa maingay at abalang lugar na pinanggalingan namin. Pamilyar din ang bahay na nakatayo sa harapan ko ngayon, lumuma lang iyon ng kaunti pero ganoon pa rin ang pakiramdam na dulot nito sa akin. The nostalgic feeling lingers in my mind as I remembered my sweet and carefree memory all over the place.

After 10 years, I am back at this place again. To where everything started and to where I should end it.

 “Elizabeth!”

Napalingon kami nang marinig namin ang pagtawag na iyon sa pangalan ni mama.

“Martha,” sigaw din pabalik ni mama at sinalubong ng yakap ang babaeng mukhang kaedaran lang niya. Nasa likod nito ang asawa. Tita Martha and Tito Andres, my mother’s long-time friend, they are the owner of the house where we’ll stay for the mean time. 

Agad kaming pinalapit ni mama at pinakilalang muli. Tuwang tuwa ang dalawang matanda sa amin ni Theania.

A small genuine smile crept into my lips as I greeted them. I don’t intend showing them the new version of me. I want them to stay thinking me as the sweet girl before and not the cunning woman who’s ready to eat someone alive if they tried to stop her in achieving what she wants. This place holds the most precious and painful part of myself and I don’t want to do anything that might trigger me from hating it more. Pretension is my game so it would not be a great deal after all.

“Ang gaganda ng mga dalaga mo, Elizabeth,” papuri niya habang nakangiting nakatingin sa amin ng kapatid ko. We both smiled at her.

“Itong si Mnemosyne ang laki laki na. Parang kailan lang ay halos araw araw itong kasama ni Anikka sa pagtakbo dito sa atin, ngayon ay dalagang dalaga na,” dugtong pa ni tita Martha at mababakas doon ang kakaibang emosyon.

My heart sank while remembering those times. Those where before things shattered, my good old days.

Kumawala ang pilit na ngiti sa labi ng nanay ko. “Nasaan na nga pala si Anikka, Martha? Paniguradong namimiss na nitong panganay ko ang anak mo,” pag-iiba ni mama sa usapan.

Nanatili akong tahimik na nakikinig pero pasimpleng hinahanap ng mata ko ang isa sa mga taong gustong gusto kong makita ngayon.

“Ah oo nga pala,” sabi ni Tita na parang may naalala. “Janrick!”

Lumabas ang isang binata sa bahay na nasa tapat namin. Malaki na ang nagbago rito simula sa batang huli kong natatandaan pero malinaw ko pa rin na nakikilala kung sino siya, ang kapatid ni Anikka.

Tipid niya kaming nginitian at binati bago pumunta sa mama niya.

“Ito ang susi ng kotse ng ate mo, nagpapasundo iyon ngayon sa Academy. Hindi daw siya masusundo ng boyfriend niya,” utos ni tita at inabot ang susi sa anak. Lumingon siya sa amin. “Excited na iyon na makita ka, Mnemosyne. Hindi nga sana iyon papasok sa trabaho dahil niya na ngayon ang uwi nyo.”

Lumawak naman ang ngiti ko nang marinig ko iyon dahil ganoon din ang nararamdaman ko. Ginaya na kami ni Tito Andres papasok ng bahay, nauna na ang kapatid ko at sina mama. Susunod na sana ako nang marinig ko ang usapan nina Tita Martha at Janrick.

“Ma naman, sabihin niyo kay ate bumyahe na lang muna. May kailangan akong puntahan ngayon,” may pagsusumamong pahayag ni Janrick habang nagkakamot ng batok.

“Janrick baka mapaano pa ang ate mo sa byahe. Saglit lang naman iyon,” mahinang sagot naman ni tita.

Halata ko ang pagtutol sa mata ni Janrick kaya naman marahan na akong sumingit sa usapan. Jarick’s plan seems to be really important.

“Tita, pwedeng ako na lang ang sumundo kay Anikka.”

Nilingon nila ako pareho.

“Naku huwag na, Mnemosyne. Kakarating niyo lang, mapapagod ka pa,” tanggi ni tita.

“Sa Kingsley Academy lang naman po, diba? Malapit lang po iyon. At isa pa gusto ko rin po sanang dumalaw doon ngayon,” pakumbinsi ko rito.

“Sigurado ka ba?” tila alanganin pa din nitong tanong kaya naman buong giliw ko itong tinanguan.

Hindi rin naman nagtagal ay pinayagan na rin ako ni tita Martha. Mabilis lang akong nagpaalam sa mga magulang ko at agad pinasibad ang kotse ni Anikka para sunduin siya.

Mabagal lang ang ginawa kong pagmamaneho habang nakabukas ang bintana ng sasakyan. Hinayaan kong madama ko ang sariwang hangin ng lugar na minsang itinuring kong tahanan. Pinagmamasdan ko ang mga lugar na minsang nakasaksi ng kasiyahang kailanman hindi ko inaakalang maglalaho na lang sa akin isang araw.

Nang mapunta na ako sa bayan ay hindi na rin naman ako nahirapang hanapin pa ang paaralang pupuntahan ko dahil kita ko ang mga matataas na gusali nito kahit na malayo pa lang ako. Ang paaralang iyon ang pinakasikat na paaralan dito at hindi na iyon maitatanggi base pa lang sa ganda ng mga pasilidad na naroroon kahit noon pa.

INIHIMPIL ko ang sasakyan ko sa parking lot nang makapasok ako sa Kingsley Academy.  The guard immediately let me in when I said my name. Anikka made a call about me already to inform him about my presence. The thought of meeting my old friend after ten years of not seeing each other makes my heart thump at its abnormal phase.

Dito iyon, dito ko naranasan halos lahat ng masasayang alaala kasama ang mga kaibigan ko. Noong panahong kasama ko pa sila.

Noong kasama ko pa siya…

Pinagmasdan ko ang buong paaralan. Marami na ang nagbago dito. Ang mga building ay mas lalong tumaas at gumanda. May mga imprastraktura din na nadagdag. Una kong pinuntahan ang elementary department. 

Hindi ko pala natanong kay tita kung saang department nagtuturo si Anikka. Mukhang maaga pa naman dahil nasa klase pa lahat ng mga estudyante kaya maggagala na rin muna ako habang hinahanap siya.

Nagkalat dito ang mga batang nagtatakbuhan at naglalaro. Umupo ako sa bench sa ilalim ng isang puno doon at pinagmasdan ang mga bata. Ang sayang tignan ng mga ito pero nandoon pa din ang lungkot na hindi maitatanggi. Nakakatuwa dahil bakas sa mga mukha nila ang saya at nakakalungkot dahil alam mo ang pakiramdam na iyon ngunit hindi na maibabalik. 

That’s every adult’s dream, to go back in the happiest version of them— their childhood.

—

"Ikaw naman kasi, kapag nakita mong tatamaan ka ng bola umiwas ka. Hindi yung sinasalo mo gamit ang mukha mo. Myghad!" Panenermon ni Anikka sakin. Kanina pa siya ganyan. Eh kung tinutulungan nya na lang kaya si Tristan na gamutin ako,diba?

"A-aray!" Daing ko ng idiin ni Tristan ang cold compress sa noo ko. "Ano ba naman,Tan-Tan! Ginagamot mo ba ako?"  Inis na sigaw ko dito. 

Medyo humigpit pa ang pagkakahawak ko sa kinakain kong chocolate biscuit na ibinigay din sa akin ni Tristan. Inirapan lang ako nito at itinuloy ang paggamot sakin.

Ang sakit talaga ng noo ko. Kaninang  PE class kasi namin, naglalaro ang mga kaklase ko ng bola at habang naglalakad ako sa gilid ay bigla na lang iyon lumipad papunta sa mukha ko. Mabuti na lang talaga at agad akong dinaluhan ni Tristan.

Kaso kapalit ng paggamot niya sa akin ay ang panenermon niya.

"Apat na nga ‘yang mata mo, hindi ka pa rin nakakakita ng maayos?" Sita na naman sa’kin ni Tristan.

Hinawakan ko naman ang sarili kong salamin. "Kasalanan ko ba kung sa akin napunta ang bola?"

Grade 4 pa lang kami pero nagsisimula nang manlabo ang mata ko dahil sa astigmatism. Hindi pa naman ganoon kalala sabi ng doctor dahil bata pa naman daw ako at maagapan pa. Kailangan ko lang daw ng salamin pansamantala.

Umirap naman ito sa’kin at pinagpatuloy ang paglalagay ng cold compress sa noo ko.

"Kaya nga dapat umiwas ka. Akala mo kasi porke't mataba ‘yang pisngi mo, tatalbog na lang yung bola at hindi ka masasaktan." 

“Tama na ‘yan. Mag-aaway na naman kayo,” sabi ni Kylde na abala sa pagkain ng bananaque niya sa gilid. Nahagip pa ng mata ko si Anikka na kausap na sina Terrence at Drake sa gilid.

“Ayos na ba ang pakiramdam mo?” Tanong naman ng isa ko pang kaibigan na si Zero. I smiled at him and nodded obediently.

They are my friend since me and Tristan started studying here in Kingsley Academy. Dati ay kami lang ni Tristan ang palaging magkasama pero ngayon mas masaya na dahil kasama namin sila.

Samantala, ang lalaking nasa harap ko ngayon ay si Tristan. Kaklase ko siya mula noong Kindergarten at dahil na rin magkaibigan ang mga magulang namin ay naging close kami. Ganito na siya dati pa man, kahit na araw araw akong pinagagalitan ay alam ko na nandyan pa din siya palagi. 

He’s my tan-tan and nothing can change that.

"Ang takaw mo," komento niya at nilagayan ng band aid and noo ko.

 May kinuha sya sa kanyang bag at inabot sa’kin ang bote ng paborito kong apple juice.

Nagningning naman ang mata ko dahil sa ibinigay nya.

"Salamat!" masiglang sabi ko at kinuha ito.

—

I remained standing there, drowning myself in the happiest memories I ever had. Hindi ko akalain na magkakaroon ako ng ganoong mga klase ng mga kaibigan. 

Those memories served as my solace for the passed years of fighting the battle with those demons in my head. Iyong mga ala-alang iyon na lang ang kinakapitan ko.

After some time I decided to turn my back and walk at the hallway.

—

"Tan-Taaaan!" Sigaw ko agad nang matanaw ko siyang naglalakad mula sa malayo. 

Kasama nya ang apat na kumag at ang maldita kong bestfriend na si Anikka. Si Klyde ay kumakain na naman habang si Terrence ay panay ang pakikipag-usap sa bawat babaeng madadaanan. Si Drake naman ay nakikipag-usap rin kay Anikka. Si Zero ay nauunang maglakad sa kanilang lahat. 

Agad lumingon sa akin si Tristan. Ngumiti ako at kumaway sa kanya. Ngumiti naman din ito pabalik sa akin. Ngunit nawala ang ngiti nya nang magsimula akong tumakbo papunta sa direksyon nila.

"Baka madapa ka!" Rinig kong saway niya mula sa malayo pero hindi ko sya pinakinggan.

Nang makalapit ako ay agad ko siyang dinamba ng yakap. "Yey! Tan-tan, namiss kita!" Sigaw ko at isiniksik ang mukha ko sa leeg nya. Bango-bango ng Tan-tan ko.

Kakatapos lang ng bakasyon at first day of school namin ngayon. Buong bakasyon kong hindi nakita si Tristan dahil pumunta sya sa kapatid niya abroad. Doon sya nag-spend ng bakasyon for two months.

Naramdaman kong yumakap pabalik si Tristan sa bewang ko. Grabe, bakit ang bilis lumaki ng lalaking ito? Nakakaya nya na akong buhatin ngayon samantalang dati inis na inis siya kasi ang bigat-bigat ko daw.

"Namiss din kita," mahinang bulong nito at alam kong ako lang ang nakarinig noon sa sobrang hina. 

Binaba nya ako at hinawakan sa pisngi. "Ang taba-taba pa din ng pisngi mo." Natatawang pang-aasar nito sa akin.

Kumunot ang noo ko at hinampas ang kamay niyang nakahawak sa pisngi ko para bitawan niya iyon. “Joke, hindi pala kita namiss. Yung pasalubong mo lang gusto ko. Bigay mo sakin mamaya.”

Narinig ko ang tawanan ng mga kaibigan ko nang mauna na akong maglakad sa kanila. Rinig ko naman ang palatak ni Tristan at pagsunod sa akin.

—

Napatigil ako sa pag-alala sa nakaraan nang may marinig akong tinig ng batang umiiyak sa hindi kalayuan. Agad kong tinakbo ang pasilyo upang mabilis na madaluhan kung ano man ang problema. Mabuti na lang at naisipan kong magsuot ng converse ngayon kaysa sa mga heels na madalas kong sinusuot.

Nang makarating ako sa may hagdan ay may nakita akong batang babae na nakaluhod at hawak ang sariling tuhod. Agad ko siyang nilapitan.

“Anong nangyari?”

The kid looked up at me with tears streaming down her pinkish cheeks. She’s pouting as she sobs.

Sa tingin ko ay nasa limang taong gulang pa lang ang batang ‘to. Nakasuot siya ng kulay pink na dress at under the knee socks na pinaresan ng kulay pink na rubbershoes.

Her eyes, those gems remind me of someone…

Despite crying, this kid is undoubtly gorgeous. Sinong magulang nito at hinayaan lang dito ang napakagandang batang ito?

“There’s blood,” she cried while looking at the scratched in her knees. 

May kaunting dugo nga ang maputi nitong balat sa parteng iyon. 

“Hush don’t cry na,” pag-alo ko dito at hinawakan ang pisngi. “It’s just a little scratch. Come here, ate will mend it.”

I smiled sweetly at her. Tumigil naman ito makaraan sa pag-iyak at nanatiling nakatitig sa akin.

“Mommy said ‘ don’t talk to strangers’,” she said suddenly as she kept staring at me.

May itinago akong pait nang marinig ko ang sinabi ng batang nasa harap ko. Dapat sinunod ko rin ang paalalang iyan sa akin noong bata ako. Wala siguro akong bangungot ngayon.

“Okay,” I said with a smile. Hinawakan ko siya sa kili-kili at bahagyang inakay para mapaupo sa baitang ng hagdan. “Dito na lang kita gagamutin, ha?”

Dinukot ko ang puting panyo na nasa bulsa ng suot kong pants at ipinunas ito sa tuhod niya para kahit papaano ay malinisan bago ko ito itinali doon sa may gasgas na parte. Hindi naman malala ang sugat niya pero mas mabuting hindi niya ito makita para hindi na siya umiyak pa.

“There! It’s okay na, baby,” masiglang sabi ko.

The girl looked at her knee before clapping her hand because of happiness.

“Does it’s still hurt?”

She shook her head like a cute puppy. I giggled.

“No, na po. Thank you po,” she replied while flashing a smile that’s exposing those tiny teeths of her.

“What’s your name?” I asked her again.

The cute girl put her pointed finger on her chin like she’s thinking if she’ll tell me it to me.

“I’m ate Memo. You are?” I asked again, hoping she’ll tell it to me.

She looked at me again and when she gave me an angelic smile, right at that moment I knew she will tell her name to me.

“My name is—“

“Jilliane!”

We both jumped in our seats when that low voice thundered in the entire hallway. Mabuti na lang at sound proof ang lahat ng classrooms dito.

The girl looked at where the voice is coming from. Siya marahil si Jilliane. I smiled; at least I knew her name.

I was about to stand up when I heard what she shouted.

“Tito Tristan!”

My smiled froze and my breathing hitched. Parang nanlamig bigla ang mga kamay ko.

Tama ba ang rinig ko?

Kahit ramdam ko ang panghihina ng tuhod ko dahil sa sobrang kaba ay pinilit ko pa ding tumayo para lingunin siya. I gathered every courage I have just to look back at him.

My world just literally stopped when my eyes met his. It’s been years but my heart can still recognize the owner of the most tantalizing gems I ever laid my eyes on. His dark brown eyes were staring directly at me as if it is recognizing me through the window of my soul. My eyes fell on his pointed noise to his perfect reddish lips and to his well-built body. He was wearing a button down polo that was folded roughly on his arm. It is partnered with a black jean and a pair of white shoes. His hair is in a messy look, some of its strands were even falling on his forehead. 

He is dangerously handsome in my eyes right now. I met so many man but why does it feel like they're nothing compared to this man I am currently staring at. 

Tristan…

Hindi pa nagtatagal ang pagkakatitig ko sa kanya nang bigla na itong gumalaw at kinarga ang batang babae na nakayakap agad sa kanyang binti.

“SJ, didn’t we told you not to talk to stranger?” Seryosong tanong nito sa inosenteng bata.

“Look, Tito. She helped me po,” the kid innocently explained as she pointed the handkerchief. 

Sinulyapan lang ito ni Tristan bago muling inilipat ang tingin sa akin.

Napaatras ako nang isang hakbang ng makita ko ang lamig ng pagkakatitig nito sa akin. I was taken a back because I never imagined that I would ever see Tristan could flash that gaze to anyone and it pained me more knowing that he’s giving it to me.

Wala pa siyang sinasabi pero base pa lang sa paraan kung paano niya ako tignan. Sa galit na nakikita ko sa kanyang mga mata at pati na rin sa lamig ng boses niya, alam ko ng hindi na siya ang Tristan na nasa alaala ko.

“Still,” may diin nitong binitawan ang bawat salita habang nakatingin sa mga mata ko.

“She’s just a stranger.”

I clenched my fists as my heart crumpled because of what he said. I can even feel the tears starts to build up at the side of my eyes.

A stranger?

Hah. I mentally scoffed while stopping myself from tearing up.

How could you tell those words while staring at my eyes without blinking, Alvarez? How dare you hurt me like this.

Nakipagtagisan pa siya ng tingin sa akin ng ilang minuto bago niya ako tinalikuran. He’s leaving.

Hindi ko alam kung anong ginagawa ko pero nagawa kong sundan siya kahit na parang hindi ako makahinga dahil sa paninikip ng dibdib ko dulot ng mga emosyong naramdaman ko.

I held his arm to stop him from walking.

“Tristan—“

Nanlaki ang mata ko ng pwersahan niyang kunin sa akin ang kamay niya, dahilan para mawalan ako ng balanse at mapunta sa malamig na sahig. 

I bit my lips as I stared at the cold floor. Hindi, hindi ito si Tristan. This is not the Tristan who will do everything to protect me. Tristan can never hurt me. 

“You don’t have any right to touch me. I took it away from you since that day.”

Tahimik kong pinipigil ang mainit na mga likidong gustong kumawala mula sa aking mata. Pinangako ko sa sarili kong hinding-hindi na ako iiyak dahil isa iyong kahinaan, pero ang marinig ang yabag paalis ni Tristan ay parang kutsilyong unti-unting tumatagos sa puso ko. Masyadong masakit iyon para sa akin. 

Hindi ko matanggap ang laki ng pagbabagong sumalubong sa pagbabalik ko. 

What happened when I left?