Halos manlabo na rin ang mga mata ko dahil sa pagbuhos ng mga luha ko. Tanging naririnig ko na lang ay paglipad ng mga ibon sa himpapawid dahil sa malakas kong sigaw. Muli kong tinapik ang pisngi ni Clayton at nagbabakasakaling imulat niya ang mga mata niya. Mas lalong bumuhos ang mga luha ko ng unti unti ng naglaho sa tabi ko si Clayton. Napatingala na lamang ako ng makita ko si Venus, nanlilisik ang mga mata ko sa kaniya. Nasaan siya noong kailangan ko siya. Seryoso lang siyang nakatingin sa akin.
“You failed.” Usal niya. Hindi ko maintindihan kung anong ibig niyang sabihin, ang alam ko lang galit ako pero hindi ko siya kayang saktan. Wala siyang kasalanan at ayaw kong ilipat sa kaniya ang galit ko. “You failed, Amara.” Muli niyang saad. Nakatingala lang ako sa kaniya habang seryoso siyang nakatingin sa akin. “Sinabi ko sayong sasanayin natin ang isip at nararamdaman mo, ngayon alam mo na kung anong mangyayari sayo.” unti unting nan“Amara!” rinig kong sigaw ni Lucas kaya mabilis akong lumingon sa likod ko at inunahang paslangin ang nagtangkang papatay sa akin. Inilibot ko ang paningin ko at kahit saang sulok ay tanging iyakan na lamang ang naririnig ko. Minsan ko pang nilingon ang katawan ni Ina at si Ama na patuloy pa ring nakikipaglaban. Patawarin mo ako Ina. Tumalikod na ako at tinulungan ang mga nilalang na walang alam sa pakikipaglaban subalit sinusubukan pa rin para sa kanilang kaligtasan. Walang awa kong pinihit ang mga ulo nila at hinayaang tangayin ng hangin ang kanilang mga abo, ang paglubog ng mga kuko ko sa mga leeg nila. Nag-anyo akong lobo at para silang mga hayop na kinagat at inihagis ko sa kung saan. Mabilis kong tinakbo ang isang batang puntirya ngayon ng dalawang kadilimang ito, bago pa man sila makarating sa bata ay humarang na ako at hinarap sila. Hindi naman na ako nagsayang ng oras at kinalmot ang mga mukha nila at kinagat ang ulo at pilit kong inihiwalay sa katawan nila saka
“Ina!” sigaw ko mula sa baba. Inalis ko naman ang hoodie’ng nakasuot sa akin at bakas ang gulat at tuwa sa kaniyang mukha. Napatigil naman si Ama sa ginagawa niya at napatingin sa akin. Malapad akong ngumiti sa kanila. Hindi ko alam kung gulat pa ba silang nakita ako dahil napatigil sila, napatingin naman ako kay Lucas na tumakbo pa para makalabas. “Amara, anak.” Mahinang usal ni Ina pero rinig ko iyun dahil kaya kong pakinggan ang mga ingay kahit na nasa malayo ako. “Ina.” Anas ko, binitawan niya naman ang hawak hawak niya at dali daling bumaba, ganun na rin si Ama na tumalon na lang para mabilis na makapunta sa akin. Sabay nila akong niyakap kaya natawa na lamang ako. “Anak” usal pa ni Ina, ramdam ko naman ang paghaplos sa akin ni Ama sa ulo ko. Nginitian ko na lang si Lucas na nakatayo sa harap ng pintuan. “Kamusta ka na? Maayos ka lang ba? Kamusta ang pagsasanay mo?” sunod sunod na tanong sa akin ni Ina ng kumalas na siya sa pagkakayakap sa ak
“Alam kong gusto niyo lang namang mamuhay ng tahimik pero hindi na ho ako ang magiging dahilan ng pagkawasak ng mundo natin, ako na ang proprotekta sa inyong lahat dahil kaya ko ng kontrolin ang kapangyarihan ko.” itinaas ko ang kanan kong kamay at nagpalabas ng apoy ganun na rin sa kaliwa kong kamay pero tubig naman dun.“Makontrol mo man o hindi ang kapangyarihan mo, oras na nakuhanan ka kahit na isang patak lang ng dugo ng mga nasa kadiliman ay wakas na ng lahat.” hindi naman ako nakapagsalita, kita ko sa gilid ko ang paglapit sa akin ni Lucas.“Bakit natin siya kailangang pagdudahan? Mangyayari lamang ang sinabi niyo kung mayroon sa mga katulad natin ang traydor sa kaniya. Siguro naman ay lahat tayo ayaw ng kaguluhan kaya oras na trinaydor niyo siya lahat ng nilalang dinamay niyo. Kesa ang punuin natin siya ng katanungan bakit hindi na lang natin siya protektahan at suportahan?” usal ni Lucas. Nilingon ko siya at ngin
Maaga akong nagising ngayon dahil pagkatapos naming kumain ay muli kaming maglalakbay pabalik kay Lola, may kalayuan ang lalakbayin namin kaya kailangan maaga kami. Naabutan ko si Ina na abala sa pagluluto sa kusina pero hindi muna ako dumiretso sa kaniya at lumabas ng bahay. Hindi ko alam kung bakit panay ang yuko ng mga nadadaanan ko. Hindi pa rin ako sanay sa mga nangyayari, paanong nangyaring ang katulad ko na tahimik na namumuhay sa paanan ng bundok ay biglang makakarating sa ibang mundo at hindi lang basta isang nilalang kundi isang nilalang na may mabigat na responsibilidad. Nakita ko si Lucas na abala sa isang bagay, may mga kalakihang bag ang inaayos niya at may inilalagay na gamit. “Anong ginagawa mo?” agaw atensyon ko sa kaniya. “Iginagayak ang ilang mga gamit, ang alam ko ay simula na ng journey mo sa mundong ito kaya kailangan nandun ako palagi sa tabi mo.” usal niya, parang ilang minuto bago ko naintindihan ang sinabi niya. Hindi ko naman hinihi
Lumipas ang gabing iyun at bago pa lamang tuluyang sakupin ng liwanag ang madilim na paligid ay muli kaming naglakbay, ng sa gayon ay mabilis kaming makarating sa paroroonan namin. Ilang araw pa ang lumipas sa paglalakbay namin at paulit ulit lamang iyun, hihinto para magpahinga at kakain. Nang malapit na kami ay pareho na kaming nakasakay ngayon ni Ina sa likod nila Lucas at Ama. Napapangiti na lamang ako dahil alam kong ilang minuto na lamang ay makikita ko na uli si Lola. “Lola, here we come!” malakas kong sigaw habang nakabuka ang dalawa kong kamay at dinadama ang hanging dumadampi sa balat ko. Halos dalawang buwan din akong nawala kay Lola at sa wakas ay magkikita na kaming dalawa at hindi ko na siya masasaktan. Thanks to Clayton. Napahawak na lang ako kay Lucas ng muntik na akong mahulog. “Are you okay?” sabay pa naming tanong sa isa’t isa. “Ako ang dapat magtanong, what happened?” tanong ko sa kaniya. “Pa
Nagtungo ako sa madalas kong tambayan sa ilalim ng narra. Wala pa ring nagbago dito sa loob ng dalawang buwan. Ano mang oras ay maaari ng magsilabasan ang mga nasa kampon ng kadiliman para hanapin ako pero bago man lang sana mangyari iyun ay makabuo pa kami ng masasayang alaala kasama ng mga mahal ko sa buhay. Masyadong matagal kaming nawala sa isa’t isa at hindi nagkasama, kahit na maliit na panahon lamang ay ayos na. Napatingin na lamang ako kay Clayton na naglalakad papalapit sa akin habang nakakunot ang kaniyang noo.Mukhang marami ring nangyari sa lugar na ito habang wala ako at masaya naman ako na makita siyang nandito kahit na alam niyang wala ako at walang kasiguraduhan kung kailan ako babalik.“Hi.” Bati ko sa kaniya kahit na nahihiya ako. Pansin ko rin si Lucas na nakatingin sa pwesto namin pero nginitian niya lang ako at nagtungo sa ibang direksyon. Masyado ko na nahahalata ang lungkot sa mga mata ni Lucas. Umupo sa bandang hara
“I miss you, I really miss you Amara. Halos mabaliw ako sa araw araw na hindi kita nakikita. Pakiramdam ko uhaw na uhaw ako, hindi ko pa kailan man naramdaman ito kahit na noong hindi ko pa alam na ikaw pala ang kapareha ko pero simula noong gabing yun. Noong gabing una kong mabasa ang laman ng isip mo ay halos hindi na ako makatulog, pakiramdam ko palaging may kulang. Kahit anong aliw ang gawin ko sa sarili ko ay hindi ko magawang magsaya o kalimutan ka man lang. Parang mababaliw ang buong sistema ko kapag nalalayo ka sa akin at hindi ka nakikita. Noong makita kitang nakasakay sa lobong yun, gusto ko siyang sapakin sa mukha at sabihin sa kaniyang akin ka eh, bakit ka niya sinakay na dapat ako ang unang nakagawa nun para sayo. Mababaliw ako sa selos Amara, mababaliw ako.” mahaba niyang litanya, parang natunaw naman ang puso ko sa mga sinasabi niya sa akin. Pinilit ko ang sarili kong hindi mag-isip ng kung ano ano dahil alam kong maririnig niya ang laman ng isip ko.
Naglalakad ako ngayon mag-isa patungong ilog, gusto ko munang mapag-isa at makalanghap ng sariwang hangin. Naupo ako sa isang malaking bato kung saan ako umupo dati noong magkasama kami ni Clayton. I miss him pero sa tuwing naiisip kong nagtaksil siya sa akin ay lumalayo ang loob ko sa kaniya, pakiramdam ko hindi ako sapat para, hindi ako naging sapat. Humugot na lamang ako ng malalim na hininga, hindi ko na lang dapat iyun pinagtutuunan pa ng pansin. Tiningnan ko na lamang ang malinaw na tubig ng ilog, simula noong makontrol ko ang kapangyarihan ko naging mas malinaw ang paningin ko kahit na maliit na bagay ay kitang kita ko. Hindi ako makatulog sa gabi dahil marami akong iniisip, kaya ko nga ba talaga? Kaya ko bang iligtas at pamunuan ang mundong ito? Paano kung mabigo ko sila? Paano kung natalo ako at hindi ko kinaya?“Don’t think too much, Amara. I know you can do it.” Nilingon ko ang nagsalitang iyun at nakita ko si Clayton na nasa likod ko hindi