"Nakita mo iyon, Emman? Na hit ko sya, na hit ko!!!!!" masayang sigaw ni Lev tsaka na tumakbo papunta kay Emman at binuhat ito na tila si Emman ang pinaka magaang nabuhat nya sa buong buhay nya.
Kahit na hindi malaki ang kanyang pangangatawan ay nakaka-angat naman ito sa tangkad. Si Lev ang pinakamatangkad sakanilang team at sa tangkad nito ay kaya nyang makablock ng bola na parang isang malaking pader. At hindi ito maganda para kay Emman na ngayon ay lulang-lula sa posisyon nya.
"Hey! Ibaba mo ko!!" pagbulalas ni Emman habang pilit na pumipiglas mula kay Lev. Marahil ay wala na syang natitirang lakas kaya mukhang hindi bothered si Lev sa pagpupumiglas niya."WAAAAAAHHHHHHHHH!!!!" masayang sigaw pa ni Lev habang inikot ikot nito si Emman sa ere.Sumuko na lamang si Emman at napangisi. Ilang linggo na silang nagpapractice ni Lev at maraming times na din na parang gusto nya ng sukuNag-aagaw na ang dilim at liwanag sa langit ng lumabas si Allen sa school. Papauwi na sana ito ng may marinig siyang pagtawag sa pangalan niya.“Mr. Allen Sanchez?”Napatigil si Allen sa paglalakad at agad na napalingon. Sakto naman ang paglapit sakanya ng isang lalaki. Naka white shirt ito at jeans na natatakpan ng isang mahabang brown coat. Mukha itong nasa in early thirties sa unang impression ni Allen sakanya.“Yes po?” pagtatanong ni Allen dito.Agad naman syang pinakitaan ng ID ng lalaki. Napatingin naman si Allen dito at nalamang isa syang detective.“I’m Detective Kevin Tan and I would like to ask you a few questions,” panimula ng lalaki.“A-About what?” Pagtatakang tanong ni Allen.“Let’s g
Present…On the bench, beside the river overlooking a bridge, there was a man with a blonde hair sitting on it. The place was familiar to Karl, as this was the place where Sam died. Hindi nya nais magtungo sa lugar na ito dahil ayaw niyang maalala ang masakit na kinahantungan ni Sam. Pero wala siyang magagawa kung hindi ang magtungo dito at makipagkita sa puno’t dulo ng lahat.Karl slowly approached the man, thinking about a hundred ways to make him feel the same pain he incurred to Andrew, to Andrew’s friends, and their vice-captain.He felt like his vision was getting blurry with every step he took. But as he got nearer to him, he saw a man gazing at the river with eyes as if he was in pain as much as he did, or even worse than that.The man noticed him and stared at Karl anxiously. “Ka
The ball was tossed in the air. The man stared at the ball as it rolled itself in the air. He then stretched his arms to grab the ball that was about to fall on him.“Mr. Andrew Sy.”He grabbed the ball as he heard a woman’s voice outside his room. He slowly sat up from the bed and stared at the door. From there, he could see the woman’s head on the other side through a rectangular glass attached to the door.“You have a visitor,” the woman muttered.He stood up from the bed and walked to the door. The door opened and a woman wearing a police uniform entered the room. He then stretched his arms forward, placing his hands together as if it was a normal thing for him to do.“He’s loyal,” the woman commented as she clutched Andrew’s wrists in the handcuffs.
"I did it to protect you." The man says."I don’t need any protection from you! All I want is Emman! Bring him back!" Andrew pleaded.Napaluha ang binata habang nakatingin ito kay Andrew na nang-gagalaiti sakanya."Emman..." paghihikbi ni Andrew sa pagtulog nito.Nagising naman si Karl sa tabi nito tsaka na dahan-dahang tinapik sa braso si Andrew. "Andrew?""Emman..." ngunit hindi pa din ito nagigising at patuloy pa din sa pagsambit ng pangalang Emman.Muli itong tinapik ni Karl sa braso, "Andrew... An-""Emman!" Agad na napamulat si Andrew. Napatingin ito sa kasintahang si Karl na halatang nag-aalala."Were you having the same dream?" Pagtatanong nito sakanya."Karl..." Napayakap si Andrew sa kasintahan nyang si Karl na yumaka
"Bilisan nyo dyan ah baka may gawin pa kayong kababalaghan." Pang-aasar ni Sam, vice-captain ng Silver Valley Volleyball Team, bago pa man iwanan si Karl at Andrew na nagpapalit pa ng damit sa club room.Nagkatinginan naman ang dalawa with a silent conversation of Si vice-captain talaga kahit kailan."Karl." Tawag ni Andrew ng makalabas ang kanilang vice-captain sa club room."Hmm?" Busy naman si Karl sa pagpapalit ng kanyang pantalon.“I’ve changed my mind.” Wika ni Andrew tsaka na humarap ito kay Karl. "Why don’t you live with me for real?"Napalingon naman si Karl kay Andrew na nakatitig na sakanya."What’s with the change of heart? I asked you about it so many times before pero sabi mo ayaw mo." Sagot naman ni Karl tsaka na nagsuot ito ng pamalit na t-shirt.Humarap naming mul
"Andreeeeeeeeeeew!!!!!!!" Sigaw ng lalakeng may blonde at spiky hair ng makita nito si Andrew sa di kalayuan na kasama sila Karl, Nelson, at Troy. Agad itong tumakbo patungo dito with his arms wide na ready ng yakapin si Andrew. "Terry-" agad namang naputol ang pag bati ni Andrew sa kaibigan ng humarang si Karl.He was stretching his long right arm forward with his palm up-front enough para mahawakan nito ang dibdib ni Terry at mapigilan ito sa tuluyang pagyakap kay Andrew."What the he-" Pero agad na tumigil si Terry ng makita nito ang mukha ni Karl with his sharp eyes and cold gaze. “Andrew!” Isa pang lalake with dark chocolate brown hair ang lumapit kila Andrew. And after him, tatlo pang lalake ang sumulpot smiling widely kay Karl na matagal na nilang di nakikita.“Karl, sya nga pala si Will. Sya yung vice-captain namin sa dati naming volleyball team nung highschool.”
“Nandito na ba si Andrew?” Pagtatanong ni Karl ng makarating ito sa club room. “Di ba sya nagsabi sayo?” Pagtatanong naman ni Sam na nagpapalit ng t-shirt. Umiling naman si Karl. “Isa yang masamang pangitain.” Agad namang napalingon si Karl sa umakbay sakanya. “Pag nagsimula ng hindi magsabi sayo ang tao ibig sabihin may iba-“ agad naman syang napatigil sa sasabihin nya ng binato ito sa mukha ng bola ni Dale, captain ng Silver Valley Volleyball Team, na nagpapalit din ng t-shirt sa tabi ni Sam. “Imbis na kung ano-ano ang sabihin mo dyan Troy, magpalit ka na!” sigaw ni Dale sakanya. Napatawa naman ng malakas si Nelson. “Kung ano-ano kasing pinagsasabi mo dyan, akala mo naman relate ka!” Pang-aasar nito na nasa likod lamang ni Troy. “Ikaw talagang asungot ka“ wika nito tsaka na aakmang aabutin si Nelson pero agad na tuma
“Totoo ba?” pagtatanong ng isang estudyante sa classmate nito. “Yep. Narinig ko kay Dad. The case was so famous 5 years ago.” Sagot naman ng classmate nito. Nakuha ang attention ni Andrew ng mga nag-uusap nyang classmates sa harapan. “5 years ago” ringed on his ear like an alarm. An alarm that he doesn’t want to hear but still rings no matter how he tries to ignore it. He couldn’t help but listen to what they’re gossiping about. “He killed three people but since he was still a minor back then, dinala sya sa Juvenile center.” Pagdudugtong ng classmate nito. “OMG nakakatakot.” Tsaka na niyakap nito ang sarili habang nakikinig sa kwento ng classmate nila. “Bakit pinalaya?” tanong naman ng isa pa nilang classmate. “Sabi ni Dad, maganda daw ang records. They think the guy was cured. And you wouldn’t believe i