Chapter Thirteen

Sa nagdaang taon, halos ako lang ang kusang umaalam sa mga problema ni ate. Ni kailan man, hindi pa niya nasabi sa akin ang lahat o.. ang kalahati man lang niyon. I had to figure it out myself. Pero minsan halos hindi talaga buo ang pagkakaalam ko sa kung ano mang pinagdadaanan ni ate Dasha. 

But ate will always choose to cry on me. Everytime. Last na iyak sa akin ni ate, taon na rin ang lumipas. Noong nawala si mama. 

It's breaking my heart.. seeing my ate that hurt. Umiyak pa siya sa harap nila ate Resa. Hindi naman gano'n si ate kapag lasing, oo, papalahayaw siya ng iyak pero walang mga luha.. pero iyong ngayon? Hindi yata talaga masiyadong lasing si ate 'gaya ng sabi niya. Kasi.. alam ko na kayang magpigil ng luha ni ate sa harap ng ibang tao.

"Ate!" Naglakad-takbo ako para lang habulin si ate na kahit hindi diretso ang lakad ay madaling nakakabas sa bar!

"Bumalik ka na ro'n kay