"I am the one who's in charge here--"
"Just do it, Harold." Pinatay ko ang tawag at sinundan ang lalaki papunta sa beverage section.
Naabutan ko siyang kumukuha ng energy drink. Dahan-dahan akong naglalakad patungo sa kanya at yumuko nang nasa tabi na niya ako.
Inabot niya sa akin ang dalawang Gatorade at isang fresh milk bago pumunta sa Bread Section. Sumunod ako, walang imik sa kanyang likod ngunit nananatiling nagmamasid sa buong lugar, nananatiling alerto pa rin.
Agaran kong kinuha ang inabot niyang mga tinapay, hindi nakatingin sa kanya at pinagmamasdan parin ang mga tao na nasa loob. Lumakad na naman siya sa isang banda, tiningnan ang mga nakahilerang maraming junk foods.
Nangunot ang noo ko. Maraming iba't ibang uri ng pagkain sa Mansion, bakit niya pa'to ginagawa?
Nawala ang atensyon ko sa Señorito ng marinig ang tunog ng mga camera. Nanlaki ang mata ng tatlong dalagita nang nakita akong nakatingin sa kanila. Tinignan ko ang mga cellphone nilang nakatutok parin sa aking binabantayan, bago ko masamang tinignan ang mga ito sa mga mata.
"Give me your phones." I offered my hand.
"A-Ate he's so handsome--"
"I don't care. Give me your phones." Tinaliman ko ang aking mga mata.
"It's just a picture....He is...He is so gwapo..." One of them said,
Dahil isa lamang ang bakanteng kamay ko, isang cellphone lamang ang nabingwit ko. Tumili naman ang babae nang nakita kung paano ko itapon ng malakas sa sahig ang kanyang gadget. Agaran itong lumuhod at pilit na binuo ang mga nawasak na parte nito.
Seryoso kong tinignan ang dalawa. Umatras sila. I offered my hand again. "Give it to me while I'm still asking you nicely, girls."
Nanginginig nilang inabot ito sa akin.
"Thank you." I politely said and when I found the stolen photo, I deleted it immediately. Kakalikutin ko na sana ang isa pang cellphone nang tinawag ako ng senorito.
Matalim ang mga matang sinauli ko ang cellphone nilang dalawa. They immediately looked down. "Delete the picture. Do you understand?" Tukoy sa isang babae.
Tumango tango naman ito. Nanginginig at hindi mahanap ang labi.
Inangat ko ang kamay at ginulo ang buhok ng dalawa. "You both are ladies. Act like one. Do not steal someone's picture again. Do not act like a thirsty rat; don't go that low. Have manners, little maidens."
"Let's go." A cold voice was heard from behind
Tumalikod ako sa kanila at pinuntahan ang lalaki. Kinuha ang inabot na mga gulay at prutas, lumakad kami sa counter ng tahimik at walang bakas ng kabulastugan.
--
Nagtitigan kami ni Harold nang matanaw ang mga taong naghihintay sa aming pagdating. Pagkatapos libutin ang malaking fountain, huminto kami sa harap ng malawak na hagdan. Hagdan patungo sa mansion ng Maurus.
Unang bumaba si Harold para pagbuksan ang senorito. Bago tuluyang lumabas, kinalikot ko ang aking cellphone.
To: Harold
Don't talk. We're already doomed. Don't add wood to the fire. Let silence be our weapon for now, Harold.
"Ery." Galit na salubong ni Sancho sa akin, kasama ang sandamakmak na mga tauhan sa kanyang likod.
Tinignan ko siya bago tinignan si Harold na tinitignan na ang kanyang cellphone. Tumango ako nang nag-angat ito ng tingin at nagtama ang aming mga mata. Nangunot ang kanyang noo ngunit tumango rin kalaunan.
May kumausap din sa kanyang isang Butler, tulad na lamang sa sitwasyon ko.
"Follow me." Galit paring bigkas ni Sancho.
Before I followed him, I glanced at the long grand stairs. The Señorito was walking gracefully with bunch of servants assisting and kissing his feet. Tila walang kokontra rito, at kahit isa, walang nangahas na sisihin siya sa ginawang pagpapahamak sa aming mga tauhan nila.
We didn't fetch him, he came to us by himself.
But it's no use to say that. The trouble came to us and we didn't do anything about it. We had a choice to refuse and complain, but we didn't have the power to do so.
I fixed my bag and continued walking, readying myself from bearing the consequence of other's sin.
"Deduction in your salary and two weeks detention." Pinatong ni Sancho sa lamesa ang isang red slip. Pinal na ang pagkakasabi niya matapos ang mahabang pag sesermon sa akin.
"You are not in the right position to detain me, Sancho."
Tumalim ang kanyang mga mata. "You insolent child! My status is higher than yours. I can do more than that--"
"And you don't have the right to boast in front of others, Sancho."
"You--!"
"Whatever our status is, there is someone who is still higher than us. The head butler can still fire the both of us." Kinuha ko ang slip. "Don't boast in front of me just because you are higher than me now. We never know, it might change in the future... You might fall, I might level up. You might stay where you are, and I might surpass you one day. We never know...the clock is moving, and mother earth favors those who are deserving. And in your actions right now, I'm afraid to say that you are not that qualified."
Hindi siya nakapagsalita ngunit hindi nawala ang nagbabaga niyang mga mata.
"Butler Hans is my chief. How can I obey you when I'm loyal to him? How can I follow you when I'm being faithful to him?" Binuksan ko ang isang librong nakapatong sa kanyang lamesa at inipit dito ang slip. "I respect you, Sancho. But I respect Butler Hans more. I will let him decide for me, not you. Your words don't have power over me. Only Butler Hans can have the last say. I only listen to him because he has the only right to punish me. Not you."
Tinignan niya ang librong ginalaw ko bago ang mga mata kong seryosong nakatingin sa kanya.
"You discipline your people, not the others'. Let them do their jobs, Sancho. Because if you interfere, then you've amazed me. How hard-working you are to the point of doing the responsibilities of others. You're very diligent, I must say."
Sinuklian ko ng seryosong titig ang kanyang matalim at nagbabagang mga mata.
I made a slight bow when seconds passed by and he still didn't open his mouth for a reply. "I'll go. Thank you for hearing me out and thank you for letting me explain myself to you. I honor you for that, Sancho. " I made a small smile. "Excuse me."
People who let others voice out their thoughts are worthy to honor. Kahit pa masahol ang ugali nito.
Tahimik akong naglakad palabas sa kanyang office. At kung akala ko'y makakatungo na ako sa sariling silid, 'yun naman ang pagkakita ko kay Butler Hans.
I made a slight bow.
Tinignan niya ang pintuan sa likod ko.
He knew by then.
"I heard what happened." He said coldly and with two hands on his back, he walked on the hallway.
I walked behind his back but still didn't choose to speak.
"You won't say a word, too."
That's a statement and not a question.
So he was done interrogating Harold, huh.
"Harold is fired."
Natigilan ako at napatingin ng matagal sa kanyang tuwid na likod.
He stopped when he felt that I was no longer following him. He looked at me over his shoulder.
"Why?" I asked even though I had a hunch already.
Nagpatuloy siya sa paglalakad. "He irritated the young master."
"Why?" Mariin kong tanong ulit sa kanya.
"The young master kept asking him, but he never uttered a single word. " He glanced at me. "Do you want to suffer the same fate, child?"
"So the young master was the one who questioned him..." I blinked twice, never minding him anymore. I never expected that the young master would take charge. He had a bad-temper...
"I...I was the one who told Harold to keep his mouth shut."
Hindi siya gumawa ng anumang reaksyon. "I know."
"And you never told him that?" Napalakas ang boses ko, dahilan ng paghinto niya at pagharap sa akin. I bowed down because of my sudden burst out.
"Don't forget who we are, Ery." Mas nilakasan niya rin ang boses, dumadagundong sa buong hallway.
Napaatras ako at umiwas ng tingin, kinabahan sa kanya.
"Servants have no rights to question their masters. Our job is to serve, to please, to honor them and not to rule them. Servants are not living on the same floor with the masters. We will never be them. We eat bread, they eat apples. They sleep on silk, we sleep on mattresses. Do you understand my point?"
Tumango ako ng dahan-dahan, malakas ang kabog sa d****b.
"But Harold is innocent. I...I am at fault, father..."
He continued walking. "Life is a test. There are so many possibilities...many chances, so many choices. He had a chance, but chose to waste that. He chose that for himself, he decided that for himself. And when you decide for something, be ready to suffer for the consequence. Because life is what you make it, Ery. Your life is your responsibility, child."
"But if I didn't tell him..." If he didn't listen to me, he wouldn't have lost his job. He's a good pal. And thinking that I am the reason why he's fired…
"Do you know the most painful thing that could happen in our life?"
I raised my head up.
"Bearing regret. Regret for the things that we have done and the things that we haven't done yet."
Tumango ako ilang sandali ang lumipas, naintindihan ang ibig niyang sabihin. Tumalikod ako at naglakad kung saan pwedeng baguhin ang lahat.
"Don't get fired, Ery." And then he's gone.
"Are you lost?" Ngumisi siya at kinagatan ang mansanas na hawak.
I made a slight bow. Sinira ko ang pintuan ng library room at lumakad palapit sa kanya.
Mas lalo kong seneryoso ang titig nang nakitang inangat ng isang lalaki ang iPhone nito at tinutok sa akin.
"Smile, pretty girl."
Tinagilid ko ang ulo at narinig na lamang ang tunog ng camera. Hindi ko ito pinansin at pinagtuonan ang isa pang lalaki.
"Young master." I made a slight bow again before I met his playful eyes. Ngumisi siya sa akin at kinagat ang mansanas na hawak. He glanced at his friend.
Napatingin din ako sa isa pang lalaki. The boy raised his iPhone and waggled it.
"Airdrop, Reu." Gualin smirked.
"Of course." Reu also smirked.
Wala akong reaksyon habang pinagmasdan silang kinalikot ang mamahaling gadget. Reu leaned on his chair while he was looking at the screen of his phone.
"You want a copy too?"
"That's my photo." Tinignan ko si Gualin.
Makuha ka sa tingin, boy.
"Did you capture it?" He bit his lip, stopping himself from smiling.
Alam na alam ko ang takteka ng lalaki. At alam din nitong alam ko ang mga pamamaraan niya.
"Is this your phone?" He asked again, now showing off his perfect white teeth, tuloyan natalo na sa pagpipigil.
"No?" He shrugged while still smirking. "Then it's mine, pretty girl."
"Never been yours, Gualin." Reu chuckled and snatched his friend's phone.
Gualin both raised his hands and chuckled. "Chill. I didn't bark in your yard."
Mahinang tinapon ng lalaki ang iPhone pabalik sa may-a*i nito matapos kalikutin ang hindi sa kanya. Naka-dikwatrong naka-upo, dalawang brasong nakasandig sa upuan, at prenteng nakatingin sa kaibigan habang naroon pa*in ang mapaglarong ngisi.
"Just taking precautions, Anderson.
Napayuko ako. I heard Gaulin chuckled. Then later on, I heard him winced.
"Look at me, Irish."
Sinunod ko siya. He raised his thick eyebrow, waiting for me to speak. My chance.
I wet my lip. "Harold has no faults. I was the one who told him--Harold, the driver that you fired a while ago." I tightly closed my mouth, stopping myself from saying more.
Ang kunot sa kanyang noo ay nawala nang maalala ang taong aking binanggit. Ni-shoot niya ang mansanas sa basurahan, medyo may kalayuan sa aming pwesto ngunit sapol parin ito. My lips pursed.
"So what?"
So what?
I cleared my throat. So much for adoring his shoot.
You are at the final chapter. Sorry, I did not proofread some of the published chapters (The reason why this story has so many grammatical and typographical errors, misspelled words, etc., etc.). Nevertheless, I would like to thank you for reaching this far. Thank you for allowing me to share my thoughts through this. It means a lot to me. I hope you like my first story. God bless! – Pumayag ako na manatili sa loob ng kwarto, pero siya ang lumabas para tumulong sa paghahanap kay Roel. Hindi pa nakalipas ang sampong minuto, agad kong narinig ang pag galaw ng doorknob. Agad akong tumayo at lumapit sa pintuan. Bakit siya agad na bumalik? "May nakalimutan ka ba-" Agad akong napahinto at na estatwa sa kinatatayuan. Hindi si Reu ang bumalik kundi ang kanyang panganay na kapatid. “Can you prepare tea for me?” He scanned the whole room before finally setting his eyes on me. “I’m a guest.” "M-Master Rei..." I stuttered. Agad siyang pumasok, sumunod ang apat na lalaking naka uniporm
After we calmed down, Reu decided to get a room at the nearest motel. We were in a remote area, so he really had no choice but to sleep in a cheap room. His bodyguards were outside and roaming around, of course. Naging tahimik kaming dalawa matapos ang eksena sa terminal. Tanging mumunting pagmasid lang ang nakuha ko mula sa kanya, habang ako ay umaaktong hindi napapansin ang parati niyang pagbaling sa aking direksyon. Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa maliit na sofa. Siya na nakatayo sa bintana habang may katawagan ay mabilis na pinagmasdan ako. Binaba niya ng kaunti ang cellphone niya hanggang sa pinatay niya na ito. Sinundan ko ang kamay niya nang pinasok nito ang gadget sa kanyang bulsa. Nangunot ang noo ko. Sigurado akong hindi pa tapos ang usapan ng kanyang kausap. “Where are you going?” Inangat ko ang tingin sa kanya. Lumapit siya sa akin. Umiwas ako ng tingin at tumikhim. “G-Gusto kong pumunta ng banyo para maligo.” Natigilan siya at tumango ng dahan dahan, para bang n
“Liyan,” Mabilis akong nilingon ng dalaga. Namula ang mga pisngi niya at mabilis na iniwas ang mga mata sa akin. “B-Bakit, Ken…” Mahina ang boses nito, tila nahihiya sa akin. Apat na taon. Apat na taong pagtatago ang ginawa ko simula nang araw na iyon. At sa apat na taong nagdaan, hindi ako kailanman tinantanan ng mga tauhan ng mga Maurus. Rason kung bakit sa apat na taong iyon, natuto akong mabuhay sa kabundukan para lang hindi mabilis na matagpuan ng mga Maurus. Mahirap mataguan ang lugar, mahirap ang pasikot sikot- tama lang na pinili kong manatili sa kabundukan para mabuhay lang. I made sure I didn’t stay long in one location, I jumped from one place to another. I also frequently change my name for my safety. Nanatili ring lalaki ang identidad ko sa mga tao, pero minsan, nahihirapan din ako dahil sa mga sitwasyong…tulad nito. “Hindi pa ba nakabalik ang kuya mo mula sa bayan?” Mataman kong tanong sa kanya, isinawalang bahala na ang reaksyon niya. Umiling ito ng ilang beses.
Hindi ako makapaniwala. Patay na ang ama ko at ako ang dahilan. Gusto ko nang mamatay at hindi na umahon mula sa tubig na kinabagsakan ko. Pero ang boses niya na nagpapaalala sa akin na maging malaya ay siyang nag patigil sa akin mula sa pagkalunod. Umahon ako at nag baluktot sa lupa dahil sa sobrang pagod, umubo ng paulit ulit dahil sa nainom na tubig. Masakit ang buo kong katawan mula sa pagkakabagsak at sa ilang oras din na pagtakbo. Nanghihina pa ako pero pinilit kong tumayo dahil namataan ko ang nagkukumpulang mga trabahador sa itaas ng tulay, tinitignan ako at nag uusap na sa isa’t isa. Probably talking about how to get down the bridge and capture me. Mabigat pa rin ang loob at nagdadalamhati sa nangyari sa ama, tumakbo ako habana bumubuhos ang panibagong batalyon na luha. Tumakbo ako sa mga damuhan, hindi alintana ang mga nadadaanang mga putik, ang ilang beses kong pagkadapa dahil sa mga bato, ang mga paa kong maraming sugat dahil sa naaapakan na mga matutulis na kahoy- tuma
Isang iglap, namalayan ko nalang ang sarili na nakasakay sa sasakyan. “Lock the door.” Matigas niyang utos sa driver.“P-Paolo, hindi ako ang may gawa! Nakita ko si Consi, kakaalis lang sa villa ni Gregore-”Nakita kong nandilim ang paningin niya. “Kasama ko si Consi kanina pa, Ery. Hindi siya nagtagal sa villa ni Gregore.”“Pero…” Mas lalong lumakas ang tambol ng dibdib ko, hindi na alam ang totoo. “N-Nakita ko talaga siya-” “Don’t let her out.” Putol niya at pinalo niya ang sasakyan, takda na dapat na kaming umalis. “Paolo!” Galit na sigaw ko habang tumatakbo na ang sasakyan. Halo halong emosyon na ang nararamdaman ko. Galit, pighati, pagsisisi…parang buong mundo na ang pasan ko at sobrang bigat na, wala na akong magawa kundi ang umiyak ng umiyak. Kinapa ko ang cellphone ko sa aking bulsa, nagbabakasakaling matawagan si Consi at humingi ng saklolo para maligtas si Gregore. Pero kahit anong hanap ko, wala akong may makapa. Hanggang sa naramdaman ko nalang na huminto ang sasakyan
I read somewhere that the price of wisdom is beyond rubies. Neither gold nor crystal can compare with it, nor can it be had for jewels and gold. Even corals and jasper are not worthy of mention. Wisdom is more precious than anything else. Without wisdom, you will never be happy…satisfied…and be complete. Ang karunungan ang siyang gabay mo sa lahat ng desisyon mo. Dahil kung wala ito, hindi mo alam ang patutunguhan mo. Kung wala ito, hindi mo alam kung ano ang magiging magandang desisyon para sa ikabubuti mo.Tulad na lang ng sitwasyon ko ngayon. Alam kong wala na. Hindi na dapat. Pero…Fool. I’m such a fool.Malalim akong bumuntong hininga at tinignan ko ng matagal ang screen ng cellphone ko at ang binuo kong mensahe. I groaned when I realized I couldn't find the courage to hit the send button. I wanted to greet him a happy birthday. I know I already wished him a happy birthday last week, but it's... different today. Ito ang araw ng kaarawan niya talaga. Gusto kong batiin siya, dah