Learning to Let Go of What Hurts

Sadness and pain, those two combined emotions have started to eat my senses in an excruciating way. Libu-libong karayom ang tumutusok sa aking dibdib. I cleared my throat and inhaled heavily, avoiding myself from tearing up. I then gathered all my strength and pulled my luggage as I walked out of my room.

This must be it. I am completely done with all his game... Totoo ngang walang saysay ang magmahal ng isang lalaking hindi kayang magpahalaga at rumespeto ng damdamin.

It's unfair that I am drowning from all the emotions he made me feel and he was just like that— cold, dark and cruel. Walang awa niyang tinapakan ang damdamin kong binigyan niya ng pag-asa noon, para ano? Para saktan ako nang ganito katindi...

Nanginginig at mabigat ang loob kong tinahak pababa ang malaking hagdan. The lights of the mansion were all off and the whole place was just uncomfortably cold.

Hindi ko mahinuha kung paano ko natagalan ang mansyong ito. I smirked inwardly.  It felt like a cage before. A cage that suffocated me all because its owner was the person I hated the most.

Ngunit sa kabila ng mga away at masasakit na salitang pinagsaluhan namin ng may-ari ay nagawa kong magtagal dito. Too bad, I trusted him and I believed in his words.

I realized it was very stupid of me, to believe his words, disregarding his ruthless character. Hindi dapat ako nagpadala sa una palang!

Napapikit ako at pinigilan ang luhang nagbabadyang kumawala.

You can't be weak, Cassandra! You can't be fucking weak with your decisions! Pagkukumbinsi ko sa sarili ko ngunit nang makita siyang nakatayo sa pinakadulo ng hagdan ay halos lalong nanginig at nanghina ang buong katawan ko. Napatigil ako sa pagbaba at galit na tumitig sa kanya.

His dark eyes were dangerous and I can't really read what whirls through his head. Tikom ang labi nito at seryosong nakaangat ang tingin sa akin. His jaw clenched when his dark eyes gazed down at my luggage. Tingin ko ay alam na niya ang plano kong pag-alis.

Aalis ako sa bahay na 'to, pati sa buhay niya...

"What are you doing?" tanong niya kahit na halata na ang sagot. Bumalik ang tingin niya sa akin. Nanunubok ito na para bang hindi ako pwedeng magkamali sa isasagot ko.

"Can't you see? I am leaving this place!" I fired at him as the anger inside me started to take over my senses.

Mabilis ang mga paghinga ko dahil sa galit, pagkadismaya, pagkabigo at kung anu-ano pang mga emosyon na pinaramdam niya sa akin, na mismong nagpapahirap sa kalooban ko.

Hanggang ngayon, paulit-ulit pa rin sa isip ko ang ginawa niya sa babaeng ‘yon— na una niyang minahal. Bumalik sa isip ko kung paano niya hinalikan ang babaeng 'yon sa harapan ko a kung paano nadurog ang puso ko sa pag-aakalang nakalimot na siya.

I guess forgetting his first love isn't really easy for him, huh? He was still holding the old flames for his first love.

Sinasabi ng isip at puso ko na hindi ko siya mapapatawad. Never will I forgive him! Una ay ang panghihimasok sa buhay ko, sa pamilya ko, sa mga desisyon ko hanggang sa pagkuha niya ng tiwala ko at pagkilala sa kahinaan ko.

Akala ko ay natutunan na niya akong mahalin kaya niya ginawa ang mga bagay na ‘yon pero heto’t pinaglaruan niya lang ang puso ko! Dinurog niya lang ang pagmamahal ko sa kanya!

Wala siyang karapatang gawin iyon!

Akala ko ay kaya na niya, e! He made me hope a lot, and I held onto it like it was my only lifeline. But then he just spilled a bomb that destroyed that hope I embraced.

He was not done with his past. He hasn't moved on even for a bit. Pinaasa niya lang ako! My life was already a broken glass before my stay here and he even dared to pulverize it even more.

"How childish of you, Cassandra," his eyes grew darker.

Parang binuhusan ako nang malamig na tubig. How childish of me? Anong karapatan niyang sabihin iyon? Does he even understand how I feel right now? Does he even know how broken I am because he gave me nothing more than high hopes? How hurt I am for loving a man like him who never ever truly cared of what I feel?

Tinikom ko ang nanginginig kong mga labi at walang pag-aatubiling tinuloy ang pagbaba sa hagdan. Magtatagumpay na sana akong lagpasan siya kung hindi lang niya maagap na napigilan ang aking braso.

"Let go of me!" I fired at him.

Pagod na pagod na ako! Isang kalabit na lang at makakalimutan ko na kung gaano ko siya minahal! Punong-puno na ng galit at sakit ang puso ko na halos kainin na ng mga ‘yon ang buong sistema ko.

"It's too late. You can do what you want tomorrow..." wika niya sa napapaos niyang boses.

Nakita ko kung paanong sa pagiging madilim ay napuno nang pag-aalala ang mga mata niya. Those piercing eyes were almost pleading for me to stay. But I don't feel anything other than my anger. Kung dati ay nahihipnotismo pa ako ng gano'ng paninitig niya sa akin, ngayon ay hinding-hindi na ako papaloko!

"You are so cruel, Sky!" sigaw ko sa kanyang mukha, "I will never... ever forgive you! Napakasama mo! Ano pa ba ang kulang? Anong mali? Why did you fuck up with my feelings this way, huh? Masaya ka na?!"

Pinangako ko sa sarili ko na hindi ako kailanman babalik sa pamilya ko. My grandfather was using me to get what he wanted in this world. He was the most ruthless man I ever met in my whole life. Hinding-hindi ko siya mapapatawad.

Iyon ang namayani sa utak ko sa loob ng ilang buwan. Buong akala ko ay siya na ang pinakamasamang tao sa buhay ko; hindi. Dahil itong lalaking nasa harapan ko ang pinakamalala, pinakamasama at ang totoong walang puso.

Akala ko ang pagkabigo sa pamilya na ang pinasakamasakit, pero hindi. Iyon pala ay ang pagmamahal ko sa kanya... Iba't ibang emosyon ang naramdaman ko. It was a great feeling. It almost fixed me. Pero heto't sinira at sinaktan niya lamang ako sa huli. Triple kaysa sa pamilya ko.

Binigyan niya ako ng sakit na parang kumunoy, dahil hindi na ako makaahon.

I never imagined myself having these heavy feelings: romance and butterflies, deep love and hope. Dayuhan sa akin ang mga 'yon dahil mababaw ang naramdaman ko sa unang lalaking minahal ko. I even denied it at first... I thought I could no longer trust anyone but he did break my walls. Unti-unti niya akong inayos mula sa pagkabasag ko. Inayos para sirain nang mas matindi, hanggang sa magpira-piraso.

Kumawala ang mga luha kong kanina pa nagpupumilit na lumabas. Hindi ko na kaya... Masakit na masyado ang dibdib ko. Kung pwede lang na maging hangin na lang ako... Mas gusto ko na lamang na walang maramdaman!

I wiped my tears away and pulled my arm from his grip. His eyes fell on the floor. Tila ba ay indikasyon na hahayaan na niya ako. I only sighed in disbelief.

Walang kwentang tao! Bakit ko ba siya minahal? Ang tanga tanga ko!

"I told you to trust me," nanghihina ang boses niya nang sabihin niya sa akin iyon, na parang bang wala na siyang kakayahan pang makipagtalo.

Kinagat ko ang aking pang-ibabang labi upang pigilan ang paghikbi.

I did trust you... pero binali mo lang 'yon.

"You don't even know what you are saying," I said in full sarcasam. Inalis ko ang tingin ko sa kanya bago pa man ako kalabanin ng aking puso.

The angel in me wanted to stop this argument, and to stay, to just forget what happened, to hug this man in front of me and just love him without any borders, not minding his past. But that was the angel in me I won't allow to decide.

Nagmamadali kong tinahak ang pinto palabas. Walang tigil ang aking mga luha na nag-uunahang kumawala. I really want to get out of this house as soon as possible and to get out of his life. Kung ganito lang din naman na magkakasakitan kami ay mas maganda ng huwag na kaming magpatuloy pa.

I know having a great relationship with 

Naglakad ako palabas ng gate. Awtomatiko namang bumukas ito. I saw Sailus' car entering the premise. Nagtama ang mga mata namin at hindi pa man masyadong naipapasok ang sasakyan ay lumabas na siya agad dito para daluhan ako.

"What happened?" Nag-aalala ang kanyang mukha. He looked at my luggage at nagtatanong ang mga matang bumaling sa akin.

Umiling ako at pinilit na ngitian ito.

"I'm leaving..."

"What?"

Nakita ko sa mga mga nito ang mga katanungan pero hindi ko na iyon dapat pang problemahin. I just really want to get out of this place. Ni hindi na ako makahinga nang maayos. This place is suffocating me already...

"Ate, gabi na!" pagpipigil niya sa akin pero buong-buo na ang desisyon ko at walang sinuman ang pwedeng pumigil sa akin.

"I don't care, Sai. I can't stay here any longer. I'm sorry!"

"Ate naman—”

Nagmadali akong tumakbo palabas ng gate. Pamilyar na kotse ang bumusina at nakitang si Reid ang sakay no'n. Napasinghap ako at halos maiyak pero kinagat ko ang pang-ibabang labi ko para pigilan ang paghikbi.

Bakit ko ba hinayaan ang sarili ko na magmahal ng iba gayong ang lalaking 'to ang siyang tunay na nagmamahal sa akin?

Why can't I see Reid?

Lumabas ito sa sasakyan at agad na dumalo sa akin. Hinayaan ko siyang kunin ang maleta ko.

"Umalis na tayo rito," aniya.

Agad akong tumango bilang pagsang-ayon. Ano na lamang ang gagawin ko kung wala siya?

"Cassandra!" Pamilyar na boses ang sumigaw at nagmadaling lumapit sa akin bago pa man kami makasakay sa kotse.

Mabilis ang bawat paghakbang ni Skylus palapit sa akin. He reached for my elbow at walang kaano-anong hinila ako palayo kay Reid.

Reid, on the other hand, grabbed my other arm at hinigit ako pabalik sa kanya.

Papalit-palit ang tingin ko sa kanila. Skylus and Reid were glaring at each other intensely. Sinusubok ang isa't-isa sa paninitig. Mas lalo akong nanghina habang nararamdaman ang mahigpit na hawak ni Skylus sa aking braso

"Sky, please..." I whispered softly.

Hayaan niya na lang sana akong umalis dahil wala na akong balak ipagpatuloy ang magulong relasyon namin!

"Heard that?" si Reid sa galit na tono, "Bitiwan mo."

"This is my girl-"

"Skylus, please... Tama na!" I fired at him.

"I can't!" he shouted and pulled me closer to him. I can feel his ragged breathing while his forehead rested on my head, "Please, umuwi na tayo. Sa atin...”