07-เหมือนสิ่งชั่วร้าย

"แตงกวาเรียกจ๋าเข้ามาหาผมหน่อย" นักรบเข้ามาเคลียร์งานในตอนเช้า เขากดสายหาเลขาหน้าห้อง เมื่อนึกใคร่รู้บางอย่าง

"ค่ะ" แตงกวาเลขาหน้าห้องตอบรับ จากนั้นเธอจึงจัดการประสานงานต่อไปยังจ๋าที่ผู้เป็นเจ้านายต้องการพบเจอ 

จ๋าใช้เวลาไม่นานก็มาถึง เธอเคาะประตูห้องทำงานของเจ้านายตามมารยาทที่ควรทำ แล้วจึงเดินเข้าไปหาเจ้านายที่นั่งรออยู่

"คุณนักรบมีอะไรหรือเปล่าคะ" 

"นั่งก่อนสิผมมีเรื่องจะถาม"

"ค่ะ"

จ๋าเอ่ยขึ้นก่อนเมื่อมาถึง จึงทำให้ผู้เป็นนายตอบรับและผายมือเชื้อเชิญ เธอจึงนั่งลงเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้าม รอลุ้นว่าเจ้านายจะเสนองานอะไรให้ทำ

"นางแบบคนเมื่อวานเธอสังกัดที่ไหนเหรอ"

"น้องน้ำส้มนะเหรอคะ"

"ครับ"

นักรบถามขึ้นโดยที่เขายังคงง่วนอยู่กับการเซ็นเอกสารกองโตตรงหน้า ทำเอาจ๋าเกิดสงสัยแต่ก็ไม่แคลงใจอะไร 

"น้องไม่ได้สังกัดไหนค่ะ น้องเป็นนางแบบอิสระและบล็กเกอร์รีวิวสินค้าค่ะ จ๋าได้ยินว่าเป็นเพื่อนคุณเอมอร" เธอบอกเล่าแก่ผู้เป็นเจ้านายตามที่เธอรับรู้

"เพื่อนเอมอร?" เขาเงยหน้าแล้วย้อนถาม เพื่อนของน้องสาวแต่เขาไม่เคยรู้จักเพื่อนคนนี้ได้ยังไง ทั้งที่คิดว่ารู้จักเพื่อนสนิทของน้องสาวแทบทุกคน

"ค่ะ" จ๋าขานรับ

"จำได้ว่าผมไม่ได้เลือกเธอมาเป็นนางแบบคอลเลกชั่นนี้นะ" 

"พอดีว่านางแบบที่คุณนักรบเลือกไว้เธอเกิดอุบัติเหตุค่ะ คุณเอมอรเลยเลือกน้องน้ำส้มมาแทน จ๋านึกว่าคุณเอมอรแจ้งทางคุณนักรบทราบแล้วซะอีก"

"ไม่ได้บอกผมนะและแตงกวาก็ไม่ได้บอกผมเหมือนกัน...แต่ช่างเถอะยังไงก็ผ่านไปได้ด้วยดี"

"ค่ะ"

นักรบไล่ถามพนักงานเมื่อลำดับการบางอย่างเขาไม่ได้รับข้อมูล แต่ก็ไม่เคืองใจอะไร เพราะเขาเป็นคนง่าย ๆ เรื่องใดที่ไม่หนักหนาหรือมีผลกระทบทำให้งานเสียหายก็ไม่โวยวายหรือตำหนิใคร จากนั้นจึงก้มหน้าดูเอกสารต่อ เนื่องจากช่วงบ่ายเขาจะไปดูการถ่ายแบบต่อ ที่ไปนั่นเพราะมีเป้าหมาย ทั้งที่เขาให้ใครไปดูแทนก็ได้

"ผมขอประวัตินางแบบคนนี้ด้วยนะ" นักรบเอ่ยขึ้น พลางขีดเขียนเอกสารอย่างตั้งใจ

"คะ? " แต่สิ่งที่ขอนั้นทำเอาจ๋าถึงกับต้องงุนงงไม่เข้าใจ ทั้งที่เธอเล่าสู่ฟังแล้ว 

"ก็ผมจำเป็นต้องรู้ข้อมูลพื้นฐานของคนที่จ้างมาไม่ได้หรือไง" เมื่อเห็นสีหน้าของลูกน้องที่จ้องมอง นักรบจึงอธิบายขยายความต่อ แอบเคอะเขินสายตาของจ๋าที่เหมือนกับว่าจับผิดบางอย่าง จึงรีบแก้ต่างให้ตัวเอง

"ได้ค่ะได้ เดี๋ยวจ๋าจัดการให้นะคะ"

"ส่งเข้าเมล์ผมได้เลย...ขอบคุณครับ"

"ค่ะ"

หลังจากที่จ๋าออกจากห้องทำงานไปได้ราวสิบนาที ข้อมูลที่นักรบต้องการก็ถูกส่งเข้ามาในอีเมล์ส่วนตัว เขาเปิดอ่านประวัติของน้ำส้ม พลางยิ้มกริ่มเพียงแค่ได้อ่านชื่อของเธอเท่านั้น และที่สำคัญเขาเจ้าเล่ห์แอบบันทึกเบอร์โทรข้อมูลติดต่อส่วนตัวของนางแบบแม่ลูกติดใส่โทรศัพท์มือถือของตัวเองเรียบร้อย

"อัญชลิสา นรเรศ" เขาพูดชื่อของเธอออกมาด้วยรอยยิ้ม พลางนึกถึงใบหน้าสวยนั้นด้วยจินตนาการ จากนั้นจึงปิดมือถือแล้วเดินออกจากห้องทำงานเพื่อมุ่งสู่ปลายทางที่มีเธออยู่

(ดีครับ...สวยครับน้องน้ำส้ม...โอเคสวยเลย) เสียงของช่างภาพเอ่ยชม เมื่อน้ำส้มโพสต์ท่าทางได้สวยงามอย่างมืออาชีพ ผู้คนที่ร่วมงานกับเธอก็พลอยยิ้มและชื่นชมในฝีมือ นับถือในความมานะพยายามขยันทำงานไม่มีบ่นเหนื่อยสักคำ

"เป็นไงบ้างจ๋า" นักรบที่เพิ่งมาถึงไม่นานเอ่ยถามพนักงานถึงความคืบหน้า

"เรียบร้อยดีค่ะ คุณเอมอรนี่เลือกนางแบบเก่งจริง ๆ นะคะ ทำงานก็ขยันไม่บ่นสักคำ สวยด้วยเก่งด้วย" จ๋ามองไปยังน้ำส้มที่อยู่หน้ากล้องพร้อมคำชม

"ผมก็ว่างั้นแหละ" นักรบพูดสำทับ สายตาของเขามองนางแบบหน้ากล้องอย่างหยาดเยิ้มลุ่มหลง

(เบรกครับ) 

"จ๋าขอไปดูชุดต่อไปก่อนนะคะ"

"อืม"

เสียงของช่างภาพดังขึ้นส่งสัญญาณ ทำให้ทุกคนกระจายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง น้ำส้ม้ดินไปนั่งพักยังจุดที่เจ้าหน้าที่เตรียมให้ เห็นดังนั้นนักรบจึงตั้งท่าเดินเข้าไปหา

"เหนื่อยไหมครับ" เขาถามขึ้น

"คุณนักรบ,..สวัสดีค่ะ" น้ำส้มที่กำลังนั่งนวดเท้าเพราะเมื่อยล้าต้องเงยหน้ามอง แล้วจึงเอ่ยขึ้นทักทาย

"ขอบคุณที่มาเป็นนางแบบให้ผมนะครับ"

"ฉันต่างหากล่ะคะที่ต้องขอบคุณที่มอบโอกาสให้ ไม่คิดว่าจะได้ถ่ายแบบให้กับแบรนด์ดังขนาดนี้ เพราะฉันมันโนเนมคงไม่มีใครอยากจ้าง" เธอพูดออกมาอย่างถ่อมตนเหนียมอาย พลอยให้คนที่จ้องมองนั้นลอบยิ้มในกิริยาของเธอ คำพูดและรอยยิ้มอ่อนแสนหวานยิ่งปลุกเสน่ห์ของน้ำส้มให้ตราติดแก่นักรบ สร้างความประทับใจให้แก่เขามากทวีไปอีก

(นักรบ)

การสนทนาต้องชะงัก เมื่อเสียงเรียกหนักแน่นดังแทรกขึ้น จนทำให้คนทั้งสองต้องเบนสายตาไปมอง และทำให้นักรบนั้นถึงกับเปลี่ยนสีหน้าที่เคยมีรอยยิ้มเป็นนิ่งขรึมทันที ดั่งกับว่าข้างหน้านั้นกำลังมีสิ่งไม่ปรารถนาคืบคลานเข้าใกล้...