46: Stage 4

Masyado akong nagpadala at nagpadalos-dalos. Nauunawaan ko na si Luke.

Mas lalong hinigpitan ni Luke ang pagkakahawak sa kamay ko at bahagya niya akong nilingon bago ngumiti.

Naging kalmado na siya, kalmado dahil nailayo niya kami sa kapahamakan. Ang makita ang mga mata ni Lucas na may takot mula sa kinikilala kung ama ay masakit para sa akin. Dinala ko sila sa panganib. Hindi ko man lang napansin yun sa bawat ikinikilos ni Lucas at ako naman ay nagpatangay lamang sa agos ng pangungulila, pangungulila sa isang ama.

Tahimik kaming nakarating sa bahay. Inasikaso muna namin ang kambal na nakatulog na at habang buhat ko si Lucia ay hindi maiwasan ang mangilid ang luha.

Nasasaktan ako. Hindi ko maipaliwanag ang sakit pero deserve ko ito.

Mas nasasaktan ako dahil naranasan ito ng kambal at hindi ko man lang inintindi ang nararamdaman ni Luke.

Nang maibaba namin ang kambal sa kanilang kama ay napansin ko na wala pang balak umalis doon sa si Luke kaya nagpasya akong maglakad palabas ng kw