Kabanata 2

Dalawang araw na rin ang nakakalipas magmula nang tumira ako sa puder ni Mr. Ivanov at sa loob ng mga araw na iyon, marami na agad akong napagtanto. 

Na-realize ko na kadalasan sa mga tao, mahilig lang silang bumase sa mga kwento at haka-haka ng iba, manghuhusga agad kahit hindi pa naman nila nakikita at handang manira ng imahe para lang sa ikasasaya ng pride nila. 

Sa loob ng pananatili ko sa mansiyon, unti-unti kong nakikilala ang lalaking pinapakasal sa akin. Ang sasama ng mga kwento nila tungkol sa kaniya, pero bakit ganoon? Malayong-malayo siya sa mga sinasabi nila. At baliw na ba ako kung hinintay kong saktan niya talaga ako para lang mapatunayan na tama ang sinasabi ng mga tao?

Maybe, I really am crazy. Because in those days, I really tried testing his patience. Gumawa ako ng mga bagay na alam kong ikagagalit niya. Katulad nalang ngayon, kunwari aksidente kong nabasag ang mamahaling vase na nasa sala pero ang totoo ay sinadya ko talaga iyon. Gumawa iyon ng malakas na ingay at nagkalat ang mga piraso sa marmol na sahig.

“What the hell?” just like what I expected, bumaba agad siya at huminto sa tapat ko, muntik pang matapakan ang mga bubog kung hindi siya inilayo ni Jasper the butler.

“I’m sorry. I accidently bumped on it…” palusot ko.

I heard his heavy breathing. That’s it. I know whether it’s accidental or not, what I did was unforgivable. I think this is the peak of his patience. Sobrang mahal niyon kaya alam kong magagalit na talaga siya. Hinintay ko ang mala-kulog niyang pagsigaw at paggamit ng rahas sa akin subalit walang dumating. Nang inangat ko ang tingin, kalmado lang ang postura niya bago tumalikod sa akin.

“Clean this mess, Jasper. And Anya?” tawag niya sa mayordoma. “Take madam to her room and check if she got any wound.” Iyon lamang at naglakad na siya paalis.

Hindi ko maalis ang tingin sa malapad niyang likuran na unti-unting lumalayo sa aking paningin. Is this for real? Bakit siya ganito? 

Gulong-gulo ang aking isip habang ginagamot ni ate Anya ang kaonting sugat na natamo ko sa sariling kagagahan. Pareho kaming nakaupo sa kama ng aking kwarto. Kanina pa siya tahimik habang dinadampian ng bulak na may betadine ang sugat ko sa paa.

“Ganoon po ba talaga si Mr. Ivanov? Hindi ba siya marunong magalit?” tanong ko at binasag na ang nakakabinging katahimikan.

Umiling siya. “Marunong siyang magalit. Sadyang mahaba lang ang pasensya,” tapos ay tumingin siya sa akin. “Kaya ba pilit kang gumagawa ng paraan para galitin siya? Bakit? Naniniwala ka sa mga sabi-sabi?” prangkang aniya. I feel so cornered. Guilty akong napayuko.

“I’m just confused…”

“Hindi basta-basta nagagalit ang isang tao lalo na ang marurunong magtimpi. Pero tandaan mo na kapag masyado mong inabuso, mas matindi pa sa galit ang ibabalik sa ‘yo. Kaya kung ano nalang ang nakikita ng mga mata mo, tanggapin mong iyon ang katotohanan at huwag nang ipilit pa ang mga kwentong wala namang basehan.” Tumayo na siya at kinuha ang first aid kit. “Nalinis ko na. Magpahinga ka na at tatawagin nalang sa tanghalian.”

“Salamat po.” Para akong natauhan sa mga sinabi niya.

Tumango siya at lumabas na ng aking kwarto. Tumatak sa isip ko ang mga sinabi niya kaya imbes na magpahinga, bumaba ako at nagtungo sa kusina kung saan nadatnan ko siyang naghahanda para sa lulutuin na ulam. Tumikhim ako para kunin ang atensyon ni ate Anya. Hindi naman ako nabigo at agad siyang napalingon sa akin.

“Pwede po ba akong tumulong?” matamis akong ngumiti. Matagal pa niya akong tiningnan na akala mo isa akong alien na bumaba galing ibang planeta.

“Marunong ka ba magluto?” mukhang nagdududa pa siya, ah.

“Of course! I learned to cook since I was sixteen and I have a cousin who’s a professional chef so, it runs in our blood.” Pagmamayabang ko. Kita ko ang medyo pagtaas ng kilay niya pero sa huli ay tumango na rin at hinayaan akong tulungan siya. Yes!

Besides, I love cooking. Nakakalimutan ko ang mga problema kapag nag-eenjoy sa ginagawa. Pero ang plano ko talaga ay ang ipagluto si Mr. Ivanov ng kaniyang paboritong ulam kaya sa kalagitnaan ng paghihiwa ko ng carrots ay itinanong ko kay ate Anya.

“Ano po bang paboritong ulam ni Jordan?” Wow! Nakiki-Jordan na palibhasa may kasalanan ano, Francine?

Ate Anya turned to me. “Lechong kawali at sinigang. Bakit, ipagluluto mo siya? Kaya mo?” She gave me a challenging look. 

“Siyempre, kaya po!” I smiled proudly.

Lechong kawali at sinigang? Sus, basic!

Alam na alam mo talaga kapag guilty ang isang tao. Kung makabawi ay wagas. Kaya eto ako ngayon, nasa harapan ni Jordan habang pinagmamasdan siyang sumadlok sa sabaw ng ginawa kong sinigang. Titig na titig ako lalo na nang inilapit na niya ang kutsara sa kaniyang mamula-mulang labi at sinimulang higupin ang sabaw.

“How was it?” kinakabahan kong tanong. 

He put the spoon down and licked his lips. Hindi ko maiwasang mapatitig sa parteng iyon. This man is definitely hotter than those male models I encountered. Ni wala ngang panama sa kaniya si Klaus na patpatin, kaya ako ‘yung nanghihinayang para kay ate. But that’s her choice after all. Siyempre mas pipiliin niya ‘yung mahal niya. Kahit ako ganoon din gagawin ko if ever. Pero gayunpaman, galit parin ako sa kaniya. At hindi na yata ‘to mawawala.

“Too bland.” Malamig na sagot ni Jordan. Kumunot ang noo ko at tinikman ang nilutong ulam.

Ninamnam ko pa ng dila para malasahan talaga nang ayos!

“Really? Hindi naman, ah?” pinagti-tripan yata ako nito, ah. Porket may kasalanan ako?

“What, are you telling me that I’m lying?” masungit na aniya. Hindi nga mukhang galit, pero grabe naman kung manlamig!

“H-Hindi naman. Sabi ko nga, matabang ang sinigang…” napipilitan kong sabi. This one isn’t easy, huh? “How about lechong kawali? Ayos ba?” tanong ko pa. Grabeng effort inilaan ko dyan, baka laitin niya din, ha!

I watched him taste it. Sinundan ng mga mata ko ang paggalaw ng kaniyang Adam’s apple.

“Too salty.” He commented. Nalaglag ang panga ko.

Kanina matabang, tapos ngayon maalat naman?

Kalma, Francine. May kasalanan ka kaya ‘yan ganiyan, kaya ikaw nalang magpakumbaba. Pero… argh! Nakakainis parin! Nilait-lait ba naman ang luto ko!