Chapter 7

CHAPTER 7

           

            Palipat-lipat ang tingin tingin ni Kismo sa kanya at sa babaeng nasa harap niya—magkamukhang-magkamukha silang dalawa.

            “Dalawa mama ko?” mangiyak-ngiyak na sambit ng bata habang nakatingala pa rin sa kanila.

            Nabaling rito ang tingin ni Jonelyn at binigyan ng matalim na tingin si Kismo. Nanlalaki ang mga mata nito at napayuko.

            “Balik sa kwarto mo. Hindi ba’t ilang beses kong sinabi sa ‘yo na huwag kang sasabat sa usapan ng matatanda?” singhal dito ng kakambal niya.

            Napalunok si Kismo at tumingin muna sa kanya bago naluluhang tumakbo papasok sa kwarto nito.

            “Jonelyn, don’t be hard on him.”

 “Masyado siyang pasaway. Anyway, kumusta ka na?” Sa ilang sandali ay nabigla siya sa pagbabagong ng tono ng pananalita nito.

Iba na nga si Jonelyn.

Hindi na ito ang mahiyain at hindi makabasag-pinggan na kapatid niya. Siguro kapag kaharap ang ibang tao ay ganon pa rin ang ipinapakitang ugali nito. Ngunit sa klase ng pakikitungo nito sa sariling anak, ay tila ba tumapang ito at puno ng galit ang puso.

“Ayos lang. Napaaga yata ang uwi mo. Saan ka galing?”

“Nagbakasyon lang, Joana. Alam mo naman kung bakit di ba?”

Dumating si Jonelyn kaninang madaling araw. Mabuti na lang at wala si Castiel sa Rancho. May inaasikaso ito sa Maynila kaya malaya siyang umalis na walang sumisita sa kanya na parang gwardiya sa Malakanyang.

            Kasama ni Jonelyn dumating si Luis. Doon pa lang ay duda na siya kung totoo bang si Lyana ang inasikaso nito kaya iniwan sa kanya si Kismo ng dalawang araw. Nagpapasalamat siya na pumayag si Castiel na sa kanila muna pansamantala ang bata.

            Sa maikling panahon, nakuha na ng dalawang ang loob ng isa’t isa. Halos si Castiel na ang palaging kasama ni Kismo.

 Nakasakay na rin ang bata kay Gordon na mailap. Hindi basta-basta iyong pinapasakyan ni Cast kaya nga nagulat siya nang makitang nasa ibabaw ng kabayo si Kismo at kumaway pa sa kanya habang malaki ang ngiti.

Hinuli niya ang pulso ng kakambal. Aangal pa sana ito ngunit mabilis niyang naitaas ang sleeve ng suot nitong jacket.

Napasinghap siya at nag-init ang mga mata nang makumpirma ang kanyang hinala. Puno ng latay ang balat nito. Hindi man halata sa isang tinginan ngunit kita niya pa rin ang mahahabang bakas ng sugat doon.

“Since when did they hurting you?!” matigas niyang tanong.

“Hindi na iyon importante.” Ang mahinhin nitong boses at ang pag-iwas ng tingin ay mas nagpabigat ng dibd ib niya.

“Bakit ka nila sinasaktan? Ako ‘yong sinasaktan sa atin noon, hindi ikaw. Dahil perpekto ka.”

Ilang sandali itong natahimik bago inayos ang damit—ang mahahaba at balot na balot nitong mga damit na ginagamit nito para takpan ang naghilom na mga sugat sa katawan nito.

She doesn’t even want to imagine how much scar does she have on her whole body? Ayaw niya ng isipin kung ano pang klase ng mga pananakit ang naranasan nito dahil baka mabaliw lang siya. Ang naranasan niyang pananakit mula sa magulang bilang Jonelyn ay walang-wala sa mga latay nito.

“Hindi ako perpekto, Joana. Matagal kang nawala. May mga bagay na hindi mo alam.”

“May contact pa rin naman tayo.”

“Tumawag ka lang nang college ka na.”

“I was busy surviving.”

Wala na kasi siya talagang oras no’n para hanapan ng paraan na kontakin ang kanyang kakambal. Ang tanging nasa isip niya lang nang mga oras na iyon ay mabuhay, makapagtapos at mapatunayan na hindi niya kailangan sina Lucia at Marcos sa buhay niya.

“I was surviving too,” mahina ngunit ramdam niya ang pait sa boses ng kakambal kaya napalingon siya rito.

Pinakatitigan niya si Jonelyn at hinintay na dugtungan nito ang mga salita. Kaya lang ay hindi na muling nagbanggit ang babae tungkol roon at sa halip, ay niyakap nito ang kanyang braso.

“Kumusta si Cast?” Bakas ang sigla sa boses ni Jonelyn.

Ngumiti siya ng malaki sa kapatid at ipinatong ang baba sa ulo nito nang parang batang naglalambing na idinikit ang mukha sa braso niya.  

“He’s doing fine.”

“Ang galing mo talaga. Natagalan mo siya.”

“Yeah,” kibit-balikat niya, ayaw ng bumanggit pa ng kahit ano tungkol kay Castiel.

Subalit, disido talaga ang babae na gawing topic sa usapan si Castiel. “He’s very sweet lover. Generous din.”

“Yeah.”

“I remember he gave me necklace that cost billion of pesos. Nakita ko lang iyon sa internet tapos tinanong niya ako kung gusto ko raw. And the next day, he already gave it to me as a gift.”

“Niloko mo raw siya.”

Hindi nakaimik ang kakambal, aminadong guilty sa ginawa.

Nang mga sumunod na sandali ay nakipagkwentuhan siya rito. Sa kanilang dalawa, siya pa rin ang mas madaldal. May mga ikine-kwento rin si Jonelyn tungkol sa naging buhay nito nang mga nakaraang taon. Kaya lang ay pansin niyang putol ang mga iyon, may kulang na para bang itinatago sa kanya.

Isa na roon ay kung sino ang ama ni Kismo. Malinaw na ayaw nitong pag-usapan iyon. Kinamumuhian nito ang sariling anak.

Konklusyon niya ay malaki ang galit ni Jonelyn sa ama ni Kismo kaya ganon ito sa bata.

Pero kahit naman galit ang nanay sa ama, ay hindi dapat nito dinadamay ang bata. Hindi binigyan ng pagkakataon si Kismo na pumili ng magulang kaya bakit ibinubunton nito ang galit sa batang walang kalam-alam?

“Salamat sa pagpanggap mo bilang ako. Kahit ilang sandali lang ay nakahinga ako.”

Napalunok siya at kagat-labing tumango. Noong isang araw pa niya alam na pagdating na pagdating pa lang ni Jonelyn ay dapat magpalit na sila. Sasamantalahin nilang wala si Castiel sa Rancho.

“Y-You’re welcome. Huwag kang papahalata kay Cast,” kusang nanulas ang mga iyon sa labi niya na ikinakunot ng noo ng kakambal.

“Hindi niya mahahalata. I am the real Jonelyn kaya alam ko kung paano ako kikilos.”

Tumango na lang siya para hindi na muli pang humaba ang usapan. Muli silang nagyakap ng kakambal at tumayo para umalis na siya.

“Alagaan mo siya. At saka habaan mo rin ang pasenya mo. He likes dark coffee in the morning, less sugar—”

Natigil siya sa pagsasalita nang makita ang nababakasan ng iritasyon na mukha ni Jonelyn. Kapagkuwan ay sumeryoso ang mukha nito, nawalan ng emosyon kaya hindi niya alam kung ano ba ang naiisip ng babae.

Nang hawakan siya nito sa magkabilang balikat ay nag-iwas siya ng tingin.

“Sabihin mo nga sa akin? Are you in love with my husband? Wala ka na bang balak na iwan siya?”