Chapter 5

A smile crept on my cheeks. Pauwi ako ngayon galing sa trabaho but Logan's kiss is murmuring inside my head. Umiling-iling ako upang burahin 'yon. Kahit gaano kahirap ang trabaho, kahit ilang beses akong napagalitan, pero sa tuwing naaalala ko ang malambot niyang halik, napapangiti ako.

"Girl, ngumingiti ka na naman? Sino ba 'yan?" Hindi ko namalayang nakaupo na pala si Kristine sa tabi ko. I put the strands of my hair at the back of my ears.

Bigla kong pinawi ang ngiti at seryosong tumingin sa kaniya. "Ha? Hindi kaya!"

Her eyes tells me that I was lying.

Logan send me to my apartment. At ang awkward lang no'ng nasa sasakyan pa ako.

"Uhm...may balita nga pala ako," aniya. "Do you know that Larson has brother?"

I suddenly looked at her. Nodded slowly. "M-Maybe."

She chuckled. "Sana makilala ko 'yon. Gwapo raw, sabi ng nakararami sa opisina kanina."

Sa opisina? Pareho lang naman kami ng opisina ni Kristine, does it mean...pumunta siya ro'n kanina?

Logan said...I am beautiful, amazing, and worth it. At sapat na 'yon para mapataas ang kumpiyansa ko sa sarili. But knowing that he's my friend, he's impossible to be mine.

"Talaga ba? Gaano ba kagwapo 'yon?" I pretended.

"100%!" She shrieked.

Walang kaalam-alam si Kristine na hinalikan nga ako ng lalaking 'yon.

Pagkauwi ko, agad sumalubong si mama sa akin sa gate. Hindi ko naman makikita kung nag-aalala siya sa 'kin. Because I will never ever give my first love if it is not because of them.

"Welcome...home," aniya at ngumiti sa 'kin.

I can't even consider this house as my home. The pain started here. Ni hindi ko na nga matustusan ang pangangailangan ko sa sarili dahil sa negosyo nilang coffee shop.

"Why you and Larson break up?" bungad ni papa nang makapasok ako. Si Kuya Yuri ay nakatingin lang sa akin. "Tingnan mong mabuti, Vivianne! Our coffee shop is nearing bankruptcy!"

Parang nakapako lang ang mga paa ko sa sahig sa sinabi ni papa.

"You are the failure inside this family!" pinal na sinabi ni mama.

Tinikom ko lang ang bunganga ko habang hinihintay silang tapunan ako ng mga salita. "If you keep loving Larson, he would always provide our needs! Kaso lang...ikaw! Ang landi mo! Pumatol ka pa talaga sa kaibigan mo!"

"'Pa! Tama na!" sigaw ko nang unti-unting uminit ang sulok ng mga mata ko. "Bakit ko pipilitin ang sarili ko sa taong katulad mo! Why would I keep loving that man if he cheats on me!" Tuluyan nang bumuhos ang mga luha ko. "Alam mo 'pa, kung failure man ako sa pamilyang ito, ikaw 'yong dahilan no'n."

Dumapo ang marahas niyang palad sa pisngi ko. "And you have the guts to tell me that I was the reason of your failure?"

I bit my lower lip to suppress my wept. "Pagod na ako, 'pa! Hayaan niyo muna ako, kahit ngayon lang."

Sinundan nila ako tingin hanggang sa umakyat ako ng hagdan. Hindi man magara 'yong bahay namin, pero sapat na sa isang La Trevor na sambahin ang pamilya. And you know? Pera ko ang ipinagawa sa bahay na 'to.

Pabagsak kong sinara ang pinto at sumampa sa kama. Why this home feels so dark? The dark gray, black and BW painting always reminded my young self.

A girl who was once...lift them from where they were.

Niyakap ko ang sarili habang nakatihaya. Remembering their words is enough for me. Ayos lang na saktan nila ako. Sanay na ako. Pero kung idadamay si Logan, 'di na puwede 'yon.

Umahon ako mula sa higaan at binuksan ang bintana. I saw the dark space. May kaunting bituin ngunit hindi naman kumukutitap. Ang hangin naman ay wari niyayakap ako.

Mas maganda siguro ang buhay ko...kung si Logan ang pinili. Ngunit...hindi ko naman masisiguro kung gusto ako ng tao.

Napalingon ako sa bedside table nang mag-ring ang cellphone ko.

It was unknown caller.

"Hello?" Idinikit ko sa tainga ang cellphone at muling sinara ang bintana.

He fake a coughed. "G-Good evening, Vivianne."

His voice! I know him! Bakit parang na-e-excite sa tuwing naririnig ang boses niya? Dahil ba sabik akong makausap ang best friend ko?

"Why aren't you answering?"  His voice was calm. Parang nabura lahat ng sakit na nararamdaman ko.

I smiled, knowing that the person I talked to tonight was Logan.

"Good evening! Bakit ka napatawag, ha? At unknown caller pa talaga?"

"Ano bang gusto mo? Dapat may pangalan agad? Hindi mo nga ako binigyan ng number mo, eh." Kahit sa phone call lang kami, nakikita ko ang pagsalubong ng kilay niya.

"Ay oo nga." I chuckled. "Where'd you get my number?"

"Sa kaibigan mo lang."

"Kristine?"

"Secret." He laughed. "Kumusta?"

I bit my lip. "F-Fine..."

"You sounds bad. Look outside," aniya. Dali-dali rin akong dumungaw sa bintana nang makitang nakasandal siya sa kaniyang sasakyan.

Ferrari.

"Akala ko ba...okay ka lang?" Hinaplos ni Logan ang pisngi ko. Oo nga pala, namamaga pa siguro 'yon dahil sa malakas na sampal ni papa.

I nodded. "Ano lang 'yan...uhm...kanina kasi nakakain ako ng food na allergic ako."

Dumilim ang tingin niya sa akin. "Who did this? Who the fvck did this to you, huh?" Tarantang tanong niya sa akin bago ako inalalayang makapasok sa sasakyan niya. "Tell me, Vianne. Who the fuck did this to you?"

"Stop the fuck, Logan! Akala mo naman ikamamatay ko 'to! Diyos ko naman, ang liit nito, eh!" Tumawa ako upang itago ang sakit. Ayaw kong umiyak sa harapan niya kaya kailangan kong maging matapang.

Hindi ko alam kung saan kami pupunta. Gusto ko ring kausapin si Logan ngunit parang galit siya.

"Logan...saan tayo pupunta? Baka pagalitan na naman ako ng papa ko."

He suddenly stopped the car. "So...he did that?" seryoso niya akong tiningnan. Sapilitan aking tumango nang makitang umigting ang panga niya. "If he keeps hurting you, I won't waste time robbing you."