EP 3 ใจร้ายทั้งคู่

สัมพันธ์ร้าย กับ ฝาแฝดวิศวะจอมคลั่ง!

NC20+ (3P)

EP 3

ใจร้ายทั้งคู่

..................................

"มึงก็เสียดายใช่ไหมเฮีย" เสียงกระซิบของน้องชายฝาแฝดข้าง ๆ หูทำเอาแฝดพี่ที่เอาแต่จ้องมองแผ่นหลังเล็กของมินตราที่นั่งอยู่ที่ด้านหน้าสุดของแถวตื่นจากภวังค์

"ไร้สาระ" แฝดพี่เอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่าคร่าเวลารอคลาสเรียนจบ

"หึ" แฝดน้องยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน เพราะเขาเองก็รู้จักนิสัยปากแข็งของพี่ชายดี พอ ๆ กับที่พี่ชายรู้จักนิสัยเขาอย่างหมดไส้หมดพุงนั่นเอง

'ถ้าเฮียเอาแต่ปากหนักเพราะกลัวเสียหน้าแบบนี้กูก็แย่สิ'

'ทั้ง ๆ ที่มีของดีอยู่ตรงหน้าแท้ ๆ จะไม่ยอมกินได้ยังไง'

แฝดน้องพึมพำในใจ ก่อนจะเสมองไปยังมินตราที่นั่งอยู่แถวหน้าสุดด้วยสายตาวาววับ แค่มองเธอเขาก็รู้สึกเสียววูบวาบไปทั้งตัว เขายังจำความหอมหวาน และ เสียงครางหวานน่ารักของเธอได้อยู่เลย

"ไอ้สอง.....อย่า" เสียงเข้มของพี่ชายฝาแฝดดังขึ้นเมื่อเห็นสายตาที่เป็นประกายของน้องชาย เขารู็ได้ทันทีว่าน้องของตนกำลังจะทำเรื่องน่าปวดหัวอะไร

"เฮียครั้งนี้กูขอ" แฝดน้องเอ่ยตอบกลับพี่ชายด้วยน้ำเสียงจริงจัง บ่งบอกว่าอย่างไรครั้งนี้ก็จะไม่ยอมฟัง

"เล่นกับคนซิงไม่มีอะไรดี"

"มึงก็รู้ว่าคนอย่างพวกเราไม่เหมาะกับคนอ่อนต่อโลกแบบนั้น"

"แต่ตอนนี้เขาไม่ซิงแล้ว เขาโดนมึง กับ กูไปแล้ว"

"ครั้งนี้ยังไงมึงห้ามกูไม่ได้หรอก" แฝดน้องเอ่ยอย่างดื้อดึง พอเห็นแบบนั้นแฝดพี่ก็ได้แต่ถอนหายใจแรงอย่างเอือมระอา

"แล้วแต่มึงแล้วกัน" แฝดพี่ถอนหายใจแรง ตอนนี้เขารู้สึกเบื่อที่จะต้องพูดกับน้องชายเรื่องเดิม ๆ แล้ว 

"เฮียจะกลัวอะไรนักหนาวะ น้องคนสวยเขาก็ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว"

"ถ้าจะมีปัญหาจริง ๆ ก็คงจะมีไปตั้งแต่ครั้งแรกแล้วไหม?"

"อยากได้มากจนหน้ามืดมึงอะ" 

"เออ ก็กูชอบนี่ (^_^) " เมื่อเห็นพี่ชายหมดคำจะพูดเพราะเอือมระอา แฝดน้องก็ฉีกยิ้มออกมาอย่างชอบใจ

16.00 น.

ร่างสูงของแฝดน้องเดินวนไปวนมาอยู่ที่หน้าคณะการบินเพื่อดักรอใครบางคนอย่างใจจดใจจ่อ

ตึก ตึก ตึก.....

เสียงรองเท้าส้นสูงของใครบางคนที่กำลังเดินลงมาจากตึกเรียกความสนใจให้ร่างสูงเงยหน้าขึ้นไปมอง และ เมื่อเห็นว่าเธอคือคนที่เขารอ ใบหน้าหล่อก็ฉีกยิ้มหวานออกมาทันที

"...................." มินตราที่เพิ่งเดินลงมาจากตึกเหลียวมองซ้ายขวาเล็กน้อย ราวกับไม่คิดว่าหนุ่มวิศวะคนดังจะยิ้มให้ตัวเอง

"สวัสดีครับน้องมินตรา (^_^) " ไม่ปล่อยให้คนตัวเล็กต้องสงสัยนาน ร่างสูงรีบเข้าไปกล่าวทักทายเธอทันที

"..........มีอะไรหรือเปล่าคะ" เมื่อรู้แล้วว่าเป้าหมายของเขาก็คือเธอ คนตัวเล็กก็ถามเขากลับทันที ก่อนจะทำสีหนาราวกับไม่เข้าใจว่าเขามาคุยกับเธอทำไม

"น้องมินมีแฟนหรือยังครับ (^_^) " หนุ่มวิศวะคนดังเอ่ยถามคนตัวเล็กด้วยรอยยิ้ม

"พี่สองถามทำไมหรอคะ" คนตัวเล็กถามกลับเสียงเรียบ

"รู้ด้วยหรอว่าพี่คือสองไม่ใช่หนึ่ง (^_^) " ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม เขาแปลกใจเล็กน้อยที่เธอจำเขาได้ทั้งที่เจอกันไม่กี่ครั้ง เพราะขนาดทุกวันนี้คนที่รู้จักยังจำเขาสลับกับพี่ชายอยู่เลย แม้แต่พ่อแม่ของเขาเอง หากไม่ได้สังเกตจากเส้นผมของพวกเขาน่ะนะ

"สังเกตจากผมพี่งั้นหรอ?"

"เปล่าค่ะ.....ก็แค่รู้ ก็พี่สองคนต่างกันจะตายนี่คะ"

"...................." ร่างสูงนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะคลี่รอยยิ้มบาง ๆ ออกมา ตอนนี้เขารู้สึกถูกใจคนตัวเล็กตรงหน้าเป็นอย่างมาก

"ว่าแต่.....พี่สองถามมินแบบนั้นทำไมหรอคะ" คนตัวเล็กเอ่ย ท่าทางของเธอยังคงดูเรียบนิ่งเหมือนอย่างเคย

"ขอจีบได้ไหมครับ (^_^) "

" (-_-) ?"

16.00 น.

วันต่อมา

ที่เก่า เวลาเดิม แต่ทว่าคนที่กำลังรอมินตราอยู่ที่ด้านล่างตึกคณะการบินกลับไม่ใช่คนเดิม แต่เป็นแฝดผู้พี่ที่กำลังยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่

ตึก ตึก ตึก

ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนตรงเล็กด้วยท่าทางเงียบขรึม เขาไม่ได้เอ่ยทักทายใด ๆ จนคนตัวเล็กต้องเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อนแทนเพราะความอึดอัดใจ

"พี่หนึ่ง.....มีอะไรจะคุยกับมินหรือเปล่าคะ"

"...................." แฝดผู้พี่มีอาการไม่ต่างจากน้องชายของตัวเองเมื่อวานเลยสักนิด

" (-_-) ?" คนตัวเล็กเอียงคอมองร่างสูงตรงหน้าด้วยท่าทางที่อยากจะถามว่าเขามีอะไรกันแน่ถึงมายืนขวางหน้าเธอแบบนี้

"ไอ้สองมันอยากจะเอาเธออีก" 

"ถ้าไม่อยากโดนอีกเป็นครั้งที่สองก็อยู่ให้ห่างมันไว้" คนปากหมาเอ่ยสิ่งที่ต้องการพูดออกมาทันที สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดในโลกก็คือการประดิษฐ์คำพูดสวยหรูที่ต้องอ้อมไปมา กว่าจะรู้เรื่อง

"....................." มินตรานิ่งไปเล็กน้อย ใบหน้าของเธอไม่ได้แสดงออกถึงอารมณ์ใด ๆ เลยจนหนุ่มวิศวะถึงกับแปลกใจ

"เมื่อวานมันมาหาเธอใช่ไหม มันบอกว่าอะไร ใช่บอกว่าจะจีบหรือเปล่า" วิศวะหนุ่มเอ่ยถาม และ เมื่อเห็นคนตัวเล็กนิ่งเป็นคำตอบเขาก็เอ่ยต่อทันที

"ก็อย่างที่บอกว่าถ้าไม่อยากโดนเอาอีกก็อย่าไปยุ่งกับมัน"

ตึก ตึก.....

ทันทีที่เอ่ยจบร่างสูงก็หันหลังเตรียมกลับ แต่ทว่าน้ำเสียงที่แสนแผ่วเบาของคนด้านหลังกลับหยุดเท้าทั้งสองข้างของเขาเอาไว้

"พวกพี่เนี่ยช่าง.....เหมือนกันจริง ๆ เลยนะคะ"

"ที่เหมือนกันไม่ใช่ว่าเพราะเป็นฝาแฝดหรอกนะคะ แต่เป็นความใจร้าย ที่พูดแค่ในสิ่งที่อยากพูด โดยไม่สนใจเลยว่าคนฟังเขาจะคิดยังไง"

"...................."

"มินไม่ไปยุ่งกับพวกพี่หรอกค่ะ"

"พวกพี่นั่นแหละ ที่อย่ามายุ่งกับมิน เพราะแค่นี้.....มินก็เสียเวลาชีวิตมากพอแล้ว"

..................................

เพิ่มลงคลัง+คอมเมนต์+ไลค์

= กำลังใจ(◕‿< ❀ )