[PART TWO]

NGAYON ang oras kung kailan kami babyahe papunta sa lugar na tanging si Tanner lang ang nakaka-alam. Nagkita-kita kami sa lobby gaya na ‘rin ng sabi nito ng nasa loob pa kami ng conference room. Isang van ang sasakyan namin, malaki ito at sa harapan nakaupo si Tanner kaya mas okay.

Nasa likuran kaming dalawa ni Serene at ang daming bakanteng upuan sa likuran kaya natatakot ako.

“P-Pwede bang buhay nalang ang ilaw dito? Takot ako sa dilim.” Naramdaman ko ang kapit ni Serene sa kamay ko kaya binigyan ko siya ng ngiti na nagsasabing okay lang ako. Nagkaroon na kasi ako ng trauma sa dilim at masikip. Nagwawala talaga ako at hindi makakahinga sa ganoong scenario, naaalala ko ang nakaraan.

Kusang bumukas ang ilaw sa itaas namin kaya napangiti ako kay Tanner na nakakunot ang noong nakatingin sa rearview mirror. Lagi nalang talaga nakakunot ang noo niya, ‘di pa ‘rin siya nagbabago. Mayroon kaming driver kaya sumandal na ako sa upuan ko dahil na ‘rin two hours ang byahe.

“Did you call them